ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jakie motywacje kierują ludźmi w dyskusjach (szczególnie tych na naszym forum)?
- Pewnie różne. Sam w mojej stopce zapisałem jedną z nich, czyli w pewnym sensie "przełamywaniem siebie" - chcę się dowiedzieć, jak sprawy widzi jakiś "inny ja". Po co mi to?
- aby ZYSKAĆ PERSPEKTYWĘ, aby nie być tylko wciąż wpatrzonym we własne potrzeby psychiczne, własne poglądy, wiary.
Jako osoba o raczej intelektualnym nastawieniu do świata (tzn. emocje, uczucia też mam, nawet targają mną, są ważne, ale są W INNEJ PRZEGRÓDCE, staram się nie wciskać ich do obszaru rozważań koncepcyjnych), preferuję w dyskusjach oddzielanie aspektu incydentalnego, emocjonalnego od tego, co ma okazać się trwałe w myślach - do prawd, które budują NIEZALEŻNOŚĆ od co dzisiaj jest takie, jutro będzie inne, a w ogóle to się jawi, lecz do końca nie wiadomo, czym jest. Taki ideał uczciwego dyskutanta mam - kogoś, kto w pewnym sensie w dyskusji "wyzbywa się siebie" (tego incydentalnego, zdezorientowanego chaosem świata i własnej natury siebie), aby dobierać się do tego COŚ WIĘCEJ, coś PONAD, coś co jest nie tylko tu i teraz, lecz będzie też jutro, będzie nie tylko dla mnie, lecz dla innych ludzi, będzie PRAWDĄ OGÓLNĄ, a nie jednostkowym doznaniem. To uważam za wartość - że oto poznam rzeczy, bardziej same w sobie, a mniej w tym jak je dzisiaj, w tym czy innym nastroju, z tym czy innym przekłamaniem odczytu, odebrałem.
Widzę jednak, że taki ideał jest może dość nietypowy. Obserwuję ludzi, którzy wcale nie cenią sobie takiego odejścia od incydentalności, od subiektywizmu doznawania, a wręcz się na tym subiektywizmie skupiają. Prawdy ogólne?... - dla nich nie są ważne. Ważna jest tak chwila, to aby się np. dobrze poczuć.
No właśnie - pisanie jako forma psychoterapii. Ciekawe zagadnienie...
Obserwuję piszących, którzy właściwie większość reguł wymiany informacji ignorują, skupiając się na jakiemuś tam podreperowaniu swoich emocji, swojego ego(izmu), przekonania o własnej wartości. Tacy ludzie nie po to piszą na forum w tematach merytorycznych, aby coś wnieść do omawianych kwestii, ale aby zwrócić na siebie uwagę, pochwalić się czymś, często też kogoś skrytykować ot tak (nawet bez sensu, ale z myślą: patrzcie jaki to mądry/a jestem, mam swoje zdanie!).
Ogólnie uważam, że nie powinno się mieszać dyskusji merytorycznej z terapeutyczną. Nie potępiam psychoterapii, polegającej na kontaktowaniu się z innymi w ludźmi w postaci luźnych pogaduszek. To jest fajne i sympatyczne, JEŚLI JEST W ODPOWIEDNIM MIEJSCU. Ale nie przepadam za wtrąceniami do dyskusji, które z założenia mają być w stylu intelektualnym, w których ktoś ma ochotę się dowartościowywać emocjonalnie. To wprowadza zamęt, jest formą trolingu, wymusza na innych użytkownikach (tych zainteresowanych meritum) skrolowanie tekstu.
Ale pewnie się tego nie pozbędziemy. Osoby specjalnej troski, pragnące bardzo dowartościowania uwagą, będą wciskały swoje emocje także tam, gdzie to nie pasuje.

Chciałbym tu jednak wprowadzić pewien wyróżnik dyskusji intelektualnie uczciwej.
Jak podstawowy paradygmat do sformułowania tego wyróżnika stawiam POSZANOWANIE CZASU I CIERPLIWOŚCI INNYCH UŻYTKOWNIKÓW. Nie lubimy, gdy ktoś nam wciska na siłę coś, czego nie chcemy gdzieś widzieć, przeszkadza nam to, sprawia przykrość. Tam gdzie dyskutujemy intelektualnie, oczekujemy intelektualnych odpowiedzi, czyli odpowiedzi związanych z:
- ZROZUMIENIEM, o czym się pisze
- TRZYMANIEM SIĘ TEMATU
- traktowaniem innych użytkowników poważnie, szanowaniem ich.
Jeśli komuś się jakiś temat nie podoba, to nie musi zabierać w nim głosu. Są inne tematy, więc pewnie znajdzie coś dla siebie.

Problem jest z OSOBAMI MENTALNIE SŁABYMI, takimi które wciąż wymagają psychoterapii. One nie będą pisały na temat, bo ten temat nie specjalnie ich interesuje. Interesuje za to najczęściej ich własne ego, emocje z nim związane. Będą się dowartościowywały przy każdej okazji. Nawet psując innym dyskusję.
Potrzeba się ciągłego dowartościowywania to słabość. Ze stanu słabości wprost wynika,.
Silny nie potrzebuje dowartościowywania - raczej sam udziela go innym. Słabi nie wytrzymują - chwalą się, krytykują bezzasadnie, wciąż siebie wciskają, gdzie się tylko da. Bo nie mają mocy w sobie, nie są zdolni do pewnej dyscypliny mentalnej. Ta jest możliwa dopiero od pewnego poziomu rozwoju i energii wewnętrznej.

Na koniec dodam, że do jakiegoś stopnia każdy może mieć (miewa) problem ze swoim ego. I pewnie każdy do jakiegoś stopnia podlega zarzutowi, że pisze coś dla podreperowanie sobie emocji, a nie - uczciwie - czyli w zgodzie z umową, o czym gdzieś się pisze. Jest tu więc pewnie KWESTIA SKALI - czy owe odchylenia od tematu, robienie z niego śmietnika jest nagminne, czy incydentalne.

Semele

Dlatego wuj zrobił swietny krok. Pisanie blogów.
Dziękuję mu za to. Wolałabym mieć blog otwarty. Na razie nie umiem usuwać i sprawdzac ip. Chyba NIE jest to takie trudne.
Czy jakiś ktoś kto to umie chciałaby założyć ze mna blog. Lub otworzę

Michał Dyszyński

Tak jeszcze w tym temacie, już odrywając się od dyskutowania w necie, a patrząc na życie. Mamy tam tak liczne przykłady zadręczania ludzi opowieściami o sobie.
Zapewne każdy zna takie przypadki. Ja znam ich wiele. Z takimi ludźmi rozmowa jest najczęściej uciążliwością - oni nie są w stanie oderwać się od swojego ego, czasem swojej rodziny, jakichś tam przekonań. Wciąż tylko o tym i o tym, nie bacząc na to, czy komuś to pasuje, czy nie.
Sam się też zastanawiam: czy ja czasem też taki nie jestem?
Pewnie czasem jestem. Do pewnego stopnia jest to nieuniknione, bo każdy jest jakiś, coś tam konkretnie w głowie ma, więc jak rozmawia, to właśnie o tym. Ale też jest kwestia skali, czy wciąż zadręczamy naszych bliskich powtarzaniem w kółko tego samego?...
Tu trzeba włożyć trochę wysiłku, kontrolować się.
Ja od jakiegoś czasu zrobiłem się w życiu bardziej milczący. Czuję, że mam swój świat, który jest niezrozumiały dla większości. Innych raczej nie interesuje mój świat, a ja z kolei nie zawsze mam ochotę się dowiadywać o ich światach. Publikując w necie jest pod tym względem lepiej - nie ma obowiązku wchodzić do tematów, które kogoś nie interesują. Więc ja nie wchodzę, a jednocześnie uważam, że jak sam coś napiszę, zaś ktoś to uzna za nieważne, nieciekawe, to będzie jego problem. Wszak starałem się jakoś tam zatytułować temat, nie wymuszam na nikim czytania. Jak coś przeczytał, a mu się nie spodobało, to nie musiał tam wchodzić. Sam jest sobie winien.
W życiu jest gorzej - czasem jak się do człowieka przypnie taki perorujący o sobie delikwent, to naprawdę jest trudno się od niego odczepić.

Semele

Dlatego wuj zrobił swietny krok. Pisanie blogów.
Dziękuję mu za to. Wolałabym mieć blog otwarty. Na razie nie umiem usuwać i sprawdzac ip. Chyba NIE jest to takie trudne.
Czy jakiś ktoś kto to umie chciałaby założyć ze mna blog. Lub otworzę swój.
Coś na kształt blogu dyskurs ..z lotu ptaku..:-)

Jak bym go nazwała...

Nie pogaduchy bo nie byłyby to pogaduchy..:-)

Zapraszam do ...https://lubimyczytac.pl/ksiazka/64438/listy-do-nieznajomej

Czegoś w tym rodzaju. To chyba pierwsza rozmowa wirtualna w dobie bez komputerów..

Michał Dyszyński

Semele

Dyskurs

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele