ŚFiNiA

Dyskurs

Obawiałam się, że w kontekscie naszego TEAM [Together Each Achieves More = razem każdy osiąga więcej] nie znajdę adekwatnej odpowiedzi na pytanie ale #6 spasowała.

Semele

Michał Dyszyński

Często odnoszę wrażenie, że dla sporej grupy osób może nie zwycięstwem, ale celem w dyskusji jest POGADAĆ SOBIE pod pozorem, że się przedstawia poglądy.
Sam cel pogadania sobie oczywiście nie jest niczym złym, jest naturalną potrzebą. Ludzie spotykają się na plotki, na pogaduchy, aby spędzić w towarzystwie czas, nie czuć się samotnymi. I to jest ok. Co jest nie ok?...
- Nie ok. wg mnie jest udawanie, że się posiada stanowisko w sprawie, jeśli tak naprawdę chce się tylko nieco pomącić, jeśli tym prawdziwym celem jest niemal wszystko inne, niż ustalenie jakiejś konkluzji.
Bo to są dwa ROZŁĄCZNE cele
- pogadywać sobie luźno, czyli nie dbając o dążenie do konkluzji, uzgodnień w sprawie
- traktować dyskusję w sposób konstruktywny, czyli skupiając się na omawianym zagadnieniu, próbując dociec czegoś w nim, ustalić jakiś w miarę konkretny stan rzeczy.

Jeśli się strony umówią "na pogaduchy", to w dyskusji będzie domyślnym zupełnie inny zestaw zachowań i postaw, niż gdy próbują dociekać jakichś prawd i konkluzji.
Weźmy na przykład kwestię pojawiających się dygresji, zmian tematu.
W tym pierwszym przypadku, jeśli gadamy sobie luźno, to skakanie po tematach jest naturalne i o to właśnie chodzi. Ale jeśli do czegoś próbujemy dociec z dyskusją, to taka postawa będzie destrukcją domyślnego celu, będzie irytowała tych, którzy jednak ku konkluzji próbują sterować. Podobnie rzecz ma się z dołączaniem do dyskusji aspektów emocjonalnych - w jednym przypadku fajnie ubarwiają one dyskusję, w innym ją rozwalają.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Patrząc na postawy dyskusyjne prezentowane na sfinii, myślę, że potrafię z grubsza zdefiniować swoiste "aksjomatyki" zwycięstwa/sukcesu w dyskusji, które stoją za postawami niektórych dyskutantów. Wnioskuję o tych aksjomatykach z analizy postów dyskutantów. Na początek podam tu ciekawy przykład aksjomatyki (wyznawanych realnie zasad dyskusji), którą ochrzciłem nazwą "priorytet nieustępliwego uporu w stwierdzaniu"

Postawa dyskusyjna: priorytetu dla nieustępliwego uporu w stwierdzaniu, opiera się o uznanie z grubsza następujących reguł (aksjomatycznie przyjętych):
1. Reguła osobistej intencji ponad logiczne rozumowanie
Dyskutant wyznający regułę intencji ponad rozumowanie, uważa, iż jeśli jego intencją jest agitowanie w dyskusji za określoną sprawą, to formułowanie intencji w tym kierunku ma zawsze skutek pozytywny. Inaczej mówiąc, dyskutant stawiający intencję na szczycie hierarchii nie obawia się kompromitacji z tego tytułu, że podał np. bardzo nielogiczny, jawnie naciągany argument. Taki dyskutant bowiem uważa, iż samo stwierdzanie, że jest tak, jak to on by chciał, aby było odebrane, że tak jest, wystarcza do uznania, że ten cel jest osiągany.
2. Reguła uznania skuteczności personalnych ataków
Wedle tej reguły, jeśli oponent jest stronnikiem jakiejś sprawy i on przedstawia za tą sprawą swoje argumenty, to zaatakowanie personalne tego stronnika, z zasady jest skutecznym podważeniem głoszonych przez niego poglądów.
3. Reguła: nieprzyznawanie się do swoich błędów, jakie mogły być popełnione podczas agitacji za daną sprawą, jest zawsze wsparciem dla tej sprawy.
Dyskutant, który wierzy, że jeśli się wprost nie przyzna do żadnego błędu, będzie po prostu nieustępliwie odrzucał jakiekolwiek głosy krytyczne, ewentualnie nawet na żywca wmawiając co innego, niż wszyscy widzą, jest właśnie wyznawcą owej reguły. (odwrotnie formułując tę regułę: każde przyznanie się do błędu jest samo ustępstwem, a więc formą błędu metodologicznego w tak zdefiniowanym celu dyskusji)

Ogólnie ta metodologią dyskusyjna dałaby się skwitować jako zdecydowany priorytet intencji i uporu w prezentowaniu swojego stanowiska, a siebie personalnie jako osoby kompetentnej, stoi ponad wszelkimi innymi okolicznościami, także ponad ewentualnością pogwałcenia zasad: logiki, zgodności z faktami, elementarnej kultury i rozsądku.
Kolokwialnie mówiąc, wyznający tę metodologię dyskutant jest przekonany, że dopóki utrzymuje niezłomną intencję obrony swojej sprawy, to nie ma takiej siły (żadna logika, żadne rozumowanie, żadne względy merytoryczne) nie będą w stanie zagrozić jego pozycji w dyskusji - wszystko to, o ile tylko jego personalny upór w stwierdzaniu nie zostanie złamany.

Taki dyskutant nie uznaje czegoś takiego jak KOMPROMITACJA W OCZACH WSZYSTKICH ŚLEDZĄCYCH DYSKUSJĘ, z tytułu wyjścia na kompletnego głupka i kłamcę, bo prezentuje po prostu debilną, poniżającą intelekt prezentującego argumentację. Taki dyskutant żadnej kompromitacji się nie boi, bo jego "tarczą" jest jego intencja, uznanie, że wszystko co w zgodzie z intencję promowania sprawy robi, służy po prostu tej sprawie i nie ma tu: żadnego "ale". Taki dyskutant uważa za nieskuteczne wobec jego intencji wsparcia sprawy nawet sytuację, w której:
- wszyscy obserwatorzy uznają go za oszusta i manipulanta
- wszyscy obserwatorzy uznają, iż jego rozumowanie łamie logikę
- wszyscy obserwatorzy uznają, iż tylko on się tylko kompromituje
- wszyscy obserwatorzy uznają, iż przedstawiana przez niego argumentacja jest poniżej krytyki, pełna przekłamań i wszelkich innych wadliwości.
Mając jednak w swoich zasadach i intencji priorytet dla tego, iż samo dążenie do promowania danego poglądu, połączone z nieustępliwością w stwierdzaniu, że racja jest po jego stronie, ma ostateczną, nieodpartą zwycięską moc. Więc taki dyskutant żadnej kompromitacji się nie boi. Bo nawet gdyby był jedynym "na placu boju", który tak uważa, bo wszyscy inni, patrząc na jego poczynania, tylko stukają się w czoło, to jego to i tak nie będzie wzruszało.

Przyznam, że ta metodologia dyskusji i związane z nią zdefiniowanie sukcesu w dyskusji jest wg mnie ważna dla teorii dyskusji. Ta postawa jest bowiem prezentowana często, choć nie zawsze w najbardziej skrajnej postaci. Jej uwzględnienie w teorii dyskutowania uważam za niezbędne, aby teoria taka była jako tako kompletna.

Michał Dyszyński

Jak się spotkają w dyskusji dwaj dyskutanci, z których
- jeden ma w głowie jakąś wizję, kiedy on zwycięża w tej dyskusji
- drugi nie wie, czym w ogóle zwyciężanie w dyskusji miałoby być (tak jak ja taki jestem)
to wychodzi niezłe mijanie się z intencjami i chaos.
:shock: