ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotkałem się wielokrotnie ze sformułowaniem "jestem autentyczny". W moim odbiorze takie słowa najczęściej opisywały to, że dana osoba po prostu robiła to co chciała i zwyczajnie nie zamierzała brać pod uwagę zdania innych osób - co miała w głowie, to realizowała, przy tym się upierała.

Autentyczność więc (chyba często) bywa wytłumaczeniem na egoizm. I nawet jest w tej postawie jakiś sens - w końcu tym pierwszym odruchem, jaki mamy jest chronić siebie, wspierać siebie, wywyższać siebie. To mamy w genach, w naszej biologii, więc to jest bezpośrednio nam dane, naturalne, czyli.... właśnie "autentyczne".

Z drugiej strony chciałoby się jednak tez i zrozumieć, dać jakoś szanse pozytywnemu pojęciu autentyczności osoby. Bo jest jakaś grupa ludzi, która robi niemal wszystko na pokaz. Czasem są przy tym altruistami, ale czasem tez egoistami, tylko nieco inaczej pojętymi, niż w przypadku gdy jawnie ktoś twierdzi, że robi coś, bo tak mu się podoba. To w końcu jest kwestia uznaniowa, czy ktoś zakwalifikuje swoją decyzję jako coś robionego dla siebie, czy robionego dla kogoś (nikt przecież nie sprawdzi jego głowy od strony rzeczywistych motywacji, które dodatkowo mogą wymieszane różne elementy). Tak więc można by chyba mówić o tej dobrej autentyczności, polegającej na nie udawaniu, nie lansowaniu się, tylko robieniu rzeczy szczerze, zgodnie ze swoim przekonaniem.
Ale jak to wyważyć?
- Robić coś z przekonania...
A jesli ktoś ma przekonanie, że warto być przede wszystkim egoistą, to gdyby zaczął robić coś najpierw dla innych, a nie dla siebie, to byłby rzeczywiście nieautentyczny. :think:

Tu pewnie ktoś napisze: ja to robię "tak", przedstawiając jakąś swoją ocenę własnych motywacji i działań. Najczęściej ocenę, która stawia dana osobę w pozytywnym świetle. Taka osoba powie: jestem autentyczna, bo mam jakieś tam dobre intencje, robię, co uważam za słuszne. Choć w istocie może też być tak, że wszyscy pozostali mają tej osoby zdecydowanie dość, a to tylko ona jest taka samozadowolona.
Warto więc postawić sobie pytanie: jak być autentycznym w takim NAPRAWDĘ POZYTYWNYM sensie?
- Według mnie sprawa jest po prostu trudna. Autentycznym tak naprawdę może być jedynie ktoś, kto ZNA SIEBIE.
A żeby poznać siebie, to czasem trzeba wiele życia, prób, błędów, wysiłku.

towarzyski.pelikan

Moim zdaniem autentyczność polega na twórczym stosunku do rzeczywistości, w tym do samego siebie. Osoba autentyczna jest w pewnym sensie nieprzewidywalna, nie tylko dla innych osób, ale również dla siebie samej. Zawsze zakłada, że czegoś może się o sobie nauczyć, że to co o sobie wie nie jest definitywne.

Osoba autentyczna jest elastyczna. Nie trzyma się kurczowo tego czym aktualnie jest, jest otwarta, w ciągłej gotowości, by się przeobrazić w lepszą wersję siebie, wzbogaconą o kolejne perspektywy. Osoba autentyczna się nieustannie rozwija.

Człowiek po raz pierwszy się fiksuje na autentyczności w wieku nastoletnim, kiedy myśli, że jest sobą na tyle, na ile nie jest swoimi rodzicami, autorytetami. Jest anty-dawną-sobą. W tym okresie wzmacnia się ego, poczucie bycia konkretnym kimś, o sztywno zdefiniowanej osobowości, konkretnych upodobaniach muzycznych, modowych, politycznych etc. Następuje pewna radykalizacja samego siebie. Paradoksalnie, ten młody człowiek, co najbardziej krzyczy "jestem sobą" jest w tym skrajnie nieautentyczny, bo osobowość człowieka jest dynamiczna.

Z biegiem czasu człowiek nawet jak bardzo by chciał cały czas zachowywać tę wyrazistość z młodości, to już nie bardzo potrafi, nie pasuje mu ona, nie jest spójna z jego naturą. Nijaczeje. Zapytany o to, jakiej słucha muzyki, stwierdza, że różnej. Książki czyta różne, ogląda różne filmy, ma przyjaciół wśród osób o bardzo różnych poglądach. Ktoś by powiedział - człowiek bez charakteru. A mnie się wydaje, że to jest własnie docelowa autentyczność. Pewna płynność bycia. Jednak żeby tę płynność załapać, to trzeba najpierw zaliczyć ten etap radykalizmu, a później zwalić z siebie ten mundur jak zbyt ciasne ubranie

Dyskurs

Po przeanalizowaniu danych z mojego badania na możliwośc przewodnictwa usług/servant leadership w Polsce wyniki zaskoczyły mnie. Już sam tandem czynników wysokiego wskaźnika podporządkowania się autorytetowi/power distance index(PDI) (Hofstede, 1983) oraz wysokiego wskaźnika unikania niepewności/uncertainty avoidance index (UAI) (Hofstede, 1983) sprawiłyby, że przewodnictwo usug oparte na pilarach takich jak (a) miłość moralna; (b) pokora/humility; (c) altruizm; (d) przewidywanie/przenikliwość/vision; (e) zaufanie; (f) inicjacja/pełnomocnictwo/empowerment; i (g) służba miałaby turbulencyjny start. Problem w tym, że wszystkie pilary Servant Leadership Model (SLM) (Patterson, 2003) albo nie istnieją w kontekście kultury narodowej Polski w aspekcie organizacyjnym lub są martwymi terminami w kontekście religii stanu - katolicyzmu. Dodatkowo, jak wzbudzić zaufanie w kulturze braku zaufania? Polska nie jest uniklana w tym aspekcie, bo brakiem zaufania charakteryzują się kultury narodowe wszystkich krajów byłego bloku wschodniego. Dodatkowo, z powodu niższego GDP w porównaniu z krajami Europy Zachodniej, w Polsce nie pomaga się bezinteresownie lecz w stylu coś za coś.

Dlatego nie dziwię mnie, że autentyczność jest interpretowana "ślisko". Podobnie jest z intuicją.

U nas bycie autentycznym to jest bycie wiernym swojemu moralnemu charakterowi.

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Pytanie czy autentyczność jest zawsze pozytywna. Najczęściej tak używamy tego zwrotu ale jak dla mnie stosujemy go tylko do tej autentyczności, która przystaje do zasad społecznych, ewentualnie realizuje jakiś atrakcyjny archetyp odszczepieńca - właśnie artysty, może hipisa i tym podobnych.

Większość przejawów autentyczności zaburza jednak porządek społeczny i jako takie są (i często powinny być) karane przez społeczeństwo. Innymi słowy za ludzi (pozytywnie) autentycznych uznajemy najczęściej tych, którzy przystają do społeczeństwa z powodu potrzeby serca (nie widzimy w nich z tego powodu konfliktu), albo przekraczają przyjęte granice w sposób delikatny i dla społeczeństwa widocznie korzystny. Cała reszta ludzi autentycznych to w naszych oczach po prostu chamy i prostaki ;).

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Michał Dyszyński

blazep · Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 159 Przeczytał: 0 tematów Płeć: Mężczyzna

Pytanie po czym poznać w sobie, że cień został zintegrowany w nieszkodliwy dla nas sposób? Albo po czym poznać gdy społeczeństwo wymaga od nas zbyt dużego poświęcenia by się do niego dostosować?

W każdym razie na pewno nie jestem w pełni autentyczny, a nawet autentyczny w zadowalającym stopniu, ale się staram

.

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Gdyby się spytać Hitlera o to, czy uważa się za osobę autentyczną, to pewnie by potwierdził. W zasadzie pewnie ludzi uważających się za nieautentycznych znaleźlibyśmy naprawdę niewielu. Każdy człowiek - wpatrzony mentalnie w to co ma w swoim umyśle - z tego wyciąga oceny i decyzje, a więc dalej uzna te oceny za autentyczne, bo przecież wynikające z tego, co w sobie ma.
Taki Hitler mógłby pewnie - w hipotetycznej dyskusji - potwierdzać swoja autentyczność na setki sposobów. Np. wskazywałby na potrzebę rozwoju narodu niemieckiego, na spiski żydowskie, na wyższość rasy aryjskiej itp. itd. Wszystko to ARBITRALNIE by przywoływał jako argument, a potwierdzeniem słuszności owego przywołania byłoby to, że coś przywołał. W końcu "zwycięzców nikt się nie będzie pytał o rację".
Mamy tu wizję autentyczności polegająca na tym, że ktoś robi co uważa za słuszne, upierając się przy tym jak tylko długo się da.