ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Uważam, że współczesna era cywilizacyjna mogłaby zostać w dużym stopniu określona, jako czas masowego cackania się ludzie ze sobą. Kiedyś pewien hart ducha i umysłu zdawał się być normą. Młodych chłopców uczono, aby nie byli płaczliwi, podejmowali wyzwania, opanowywali słabości. Dziewczęta też miały wykonywać powierzone im zadania, a nie roztkliwiać się nad swoimi emocjami. Czy rozpieszczone, unikające trudnych prawd, trzymane w ułudach własnej wspaniałości społeczeństwo jest aby na pewno bardziej szczęśliwe?...

Jest pewien upiorny rys w psychologii, polegający na przekonaniu, że negatywną stronę życia da się wyeliminować programowym udawaniem, że ona nie istnieje. Kalectwo nie istnieje, są tylko "sprawni inaczej"; ludzie są sobie równi (tak głoszą ideały), mamy tak wiele praw, które gwarantuje nam konstytucja, państwo; choroby są przecież skutecznie zwalczane przez fachowców - medycynę opartą o pewne podstawy "wiedzę naukową". W szkołach kolejne reformy edukacji też polegają na ocenianiu uczniów tak, aby (szczególnie w młodszych klasach) nie wywołać wrażenia, że dziecko mogło coś zrobić po prostu źle, nieprawidłowo - nie, ono wykonało zadanie "nie do końca doskonale". Potem tu i ówdzie rozlegają się lamenty nad mentalnością młodych wchodzących na rynek pracy - ludzi niedojrzałych, przekonanych, że same ich dobre chęci powinny uznać za wystarczające do tego, aby dostać dobrą pensję i "godnie żyć". Bo te dobre chęci przecież są najważniejsze, zaś realia...
... realia stały się jakimś przeżytkiem dawnych, ciemnych czasów.

towarzyski.pelikan

Społeczeństwo postanowiło obniżyć pułap ze względu na tych słabszych pod tym czy innym względem, żeby ich podciągnąć do ogółu. Niestety, okazało się, ze w efekcie ogół populacji się osłabił.

Prawdą jest, że zawsze były jednostki słabe, którym to niecackające się społeczeństwo mocno dawało w kość, było źródłem cierpień, ale to nie było cierpienie na darmo. W tym cierpieniu rodziła się jakaś wewnętrzna siła.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Wydaje mi się, że to unikanie podkreślania czyjejś słabości ma źródło w obawie przed stygmatyzacją. Np. jeśli jakiś student usłyszy od egzaminatora, że jest kiepski w jakimś aspekcie i powinien przemyśleć wybór innego kierunku studiów, to może wziąć to do siebie i uznać siebie samego jako kogoś, kto się nie nadaje do takiej roli. Jak widać taki egzaminator nie przekreśla wartości tego studenta jako studenta w ogóle, bo może się spełnić w innym obszarze, ale akurat na tym polu, na którym studentowi zależy, jest kiepski. Kluczowe jest to, że studentowi zależy akurat na tym kierunku.

Więc może zamiast kogoś etykietować jako słabeusza, lepiej dać mu bardziej miękki feedback, przekazując, w czym leży problem, nad czym student musi popracować, ale bez ferowania wyroków, bo może się okazać, że ten student wcale nie jest tak kiepski, tylko np. zjada go trema, nie potrafi się efektywnie uczyć, koncentruje nie na tym co trzeba, a ponadto nawet jeśli rzeczywiście jest kiepski, to sam się o tym przekona i to będzie mniej bolesne niż słyszeć to od kogoś.

Nie można też zapominać, że pewne cechy są po prostu w społeczeństwie premiowane, postrzegane jako wyróżniki bycia lepszym, bardziej atrakcyjnym i słabym pocieszeniem jest, że skoro nie jesteśmy ani ładni, ani inteligentni, ani wysportowani, ani nie mamy żadnych talentów, za to np. potrafimy wiązać buty albo zaparzyć sobie herbatę, a zatem - głowa do góry. Więc może to cackanie się to nie do końca głupi pomysł, jeśli komuś może zrobić się cieplej na sercu, jeśli wyróżnimy go jakimś pozytywnym słowem, nawet w naszym odczuciu na wyrost, a dzięki temu takiej osobie łatwiej będzie pogodzić się ze swoim losem, bo i do zawiązania buta czy zaparzenia kawy jakaś inteligencja jest potrzebna. Co więcej, człowiek, który jest dowartościowany, wierzy w siebie, na więcej potrafi się zdobyć. Jeśli uwierzy w to, że jest np. inteligentny, to rzeczywiście odnajdzie w sobie jakieś pokłady inteligencji.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Pytanie, czy można wiedzieć, że cel jest nierealny, jeśli nie spróbujemy go osiągnąć. Np. są osoby, które 50 razy podchodzą do egzaminu na prawo jazdy. Wydaje się, ze rzucają się z motyką na słońce już po 10 porażce, a jednak za 50 razem mają prawko i mogą sobie śmigać autem.

Innym razem może się nie uda spełnić jakiegoś celu, ale przy okazji osiągniemy coś innego, np. ktoś chciał zostać wybitnym śpiewakiem, ale wyszło z czasem, ze nie ma talentu wokalnego, zaczął jednak mimo to wstawiać swoje nagrania na yt i zauważył go ktoś z branży filmowej odkrywając w nim talent sceniczny.

Nie jest w ogóle powiedziane, że nieosiągnięcie celu nie przyniesie żadnych korzyści. Jedną z najcenniejszych korzyści jest dowiedzenie się o swoich ograniczeniach, słabościach.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Chcę do tego, co wcześniej pisałem dodać też dodatkowy komentarz. Ważny dla zrozumienia całości.
Bo w rzeczywistości tutaj mam POWAŻNY PROBLEM. Do pewnego stopnia ideał, który zarysowałem wcześniej sam jest jakoś jakby sprzeczny, niedoskonały. Zdaję sobie sprawę, że moje stanowisko też stanowi pewna formę słabości, braku pewnej kompetencji. Ja nie umiem ludzi pocieszać, nie umiem udawać, że jest dobrze, jeśli jest ewidentnie źle. A czasem chyba trzeba...
Są sytuacje, gdy kłamstwo jest lepsze niż - zbyt przytłaczająca - prawda. I zdaję sobie z tego sprawę. Ale bardzo źle się czuję w sytuacji, gdy mam (sobie czy komuś) kłamać, koloryzować. Jednak jednocześnie też mam świadomość, że nieraz inaczej się nie da, że jednak najwyższą wartością jest świadomość jako taka, więc jeśli owa świadomość nie daje rady, jeśli - na jakiś czas - nie wytrzymuję, uginając się pod naporem własnych sprzecznych pragnień, to trzeba to zaakceptować.
Zastrzegam, że mentalnie można moją postawę potraktować jako słabość (z czym się zgadzam). Choć z innej strony patrząc, jest to siła. Ale jest to też słabość, jest to problem, gdy trzeba pomóc komuś (nieraz sobie) w sytuacji, gdy właśnie natrafiamy na sytuację, która rozwiązania nie ma, kiedy można tylko przeczekać, przecierpieć, wytrwać.
Nieraz obserwuję kobiety, które gadają godzinami o swoich problemach. Gadają, pocieszają się, wyżalają. Ja od takiego gadania zwykle trzymam się z daleka, bo mnie ono najczęściej tylko irytuje, mierzi, nie wiem jaki jest jego jego sens. Normalnym trybem myślenia i odczuwania jest u mnie zasada "krótka piłka": uznać jak jest, zobaczyć, przeanalizować, znaleźć stosowne drogi reakcji, działania. Ale nie roztkliwiać się nad tym wszystkim (szczególnie nad sobą) nie cackać. Bo każda minuta takiego roztkliwiania się, bez jasnego celu działania rozdrapuje tylko rany.
Jednak widzę, że kobiety (przynajmniej niektóre) mają jakby inaczej - potrafią się "tylko wygadać". Tam gdzie mężczyzna czuje się w obowiązku znaleźć rozwiązanie, a potem je zastosować w celu załatwienia problemu, rozliczenia go, na koniec może zapomnienia bo sprawa została załatwiona, kobieta może go wciąż trzymać w swoim umyśle, uczuciach, rozmawiać o nim, trwać z nim. Ale w licznych sytuacjach to kobiece podejście jakby miało więcej sensu... :think:

towarzyski.pelikan

Niektórzy ludzie po prostu odczuwają ulgę, kiedy podzielą się z kimś swoim problemem, kiedy przestaną być sami z tym problemem. Jakoś im łatwiej wówczas przez to przejść. Z kolei inne osoby mają dokładnie na odwrót - unikają jak ognia rozmawiania o problemach, bo to tylko pogarsza sytuację, szczególnie jeśli osoba, której się zdradzi problem, zacznie panikować i im się ta panika udzieli.

Jednak na korzyść tego "kobiecego" podejścia przemawia fakt, że to mężczyźni częściej od kobiet popełniają samobójstwa m.in. dlatego, że o problemach nie rozmawiają. A niektórych problemów nie da się rozwiązać w pojedynkę, szczególnie chodzi o te problemy natury psychicznej/egzystencjalnej. Siłą by tutaj było jednak mieć odwagę poprosić o pomoc i otuchę.

Michał Dyszyński