ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tak sobie niedawno w jednej dyskusji zauważyłem, że to gdy ja wypowiedź mojego oponenta uznałem za arbitralne stwierdzanie swoich tez, to mój oponent twierdzi, iż to były "argumenty". Może on wierzył, że rzeczywiście to są argumenty? A może ja się mylę, bo przecież argument też trzeba przedstawić, czyli jakoś go stwierdzić, czyli arbitralność w jakiejś postaci jest tu niezbywalna...
Tu powstaje pytanie ogólne: czym właściwie różnią się argumenty, od stwierdzania czysto arbitralnego własnych przekonań?
Czyżby niczym?...
Ponieważ problem dotyczy wielu dyskusji, to zapraszam do próby odpowiedzenia na to pytanie: czym właściwie (jeśli w ogóle taka różnica występuje) różni się przedstawienie argumentacji w danej sprawie, od po prostu stwierdzenia, że tak to jest i kropka?...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ostatnio na sfinii sporo dało się zaobserwować przykładów postawy dyskusyjnej, która z grubsza sprowadza się do powielania z uporem następującego schematu odpowiadania na posty w dyskusji:
Najpierw jest arbitralna deklaracja 1: to nie jest tak, jak ty to napisałeś.
Potem przychodzi uzupełnienie tej deklaracji dobitnie wyrażoną deklaracją 2 w stylu: a jest tak, jak ja to mówię.
Deklaracja 3, która często po tamtych przychodzi, miewa formę gołosłownego stwierdzenia: wcześniej wszystko to wytłumaczyłem, ale to zignorowałeś.
Do niej dodawany jest z reguły zbiór deklaracji, które tutaj określę jako "deklaracje 4 - na temat samej persony oponenta", która jest w stylu: twoje argumenty nic nie wnoszą do sprawy, niczego nie udowodniłeś, a ja ci wszystko jasne wykazałem, bo jesteś mało rozgarnięty i ogólnie głupawy (jedna z możliwych form, oczywiście jest tu całą gama wyrażeń mających na celu po prostu poniżyć personalnie oponenta).

Nie wskazuję palcem, o którego dyskutanta mi tu chodzi. Zdaje sobie sprawę, że jeślibym ten opis połączył z konkretną osobą, to ona się wyprze, iż ten osób do jej postaw dyskusyjnych pasuje. Chciałbym zostawić ten opis we właśnie tej dokładnie nie wskazującej konkretnej osoby formie, czyli na zasadzie: ODNOSI SIĘ ON DO TEGO, DO KTÓREGO RZECZYWIŚCIE PASUJE.
Może nikogo takiego nie ma na naszym forum?... (może źle zaobserwowałem postawę, pomyliłem się...) Wtedy te moje powyższe rozważania są wyłącznie "a muzom". Ale jeśli rzeczywiście dadzą się one dopasować do konkretnego dyskutanta, czyli jeśli spontanicznie obserwatorowi jego intuicja podpowie "ooo, to właśnie jest ta podstawa dyskusyjna, jak u osoby X", to znaczy, że mój opis odniósł się do rzeczywistości. Bo wtedy zgodność z ową rzeczywistością tego opisu jest stwierdzana nie przeze mnie, ale jest efektem SPONTANICZNEGO ROZPOZNANIA.

Tu chcę zwrócić uwagę na kluczowy aspekt epistemiczny!
Tu dotykamy dość fundamentalnej filozofii, czegoś bardziej fundamentalnego, niż to chyba przy zwykłych czytaniu widać. Ten aspekt spontaniczny!

Spontaniczność, niewymuszoność rozpoznań u NIEUPRZEDZONEGO, NIEZALEŻNEGO OBSERWATORA jest właśnie tym elementem układanki, który (właściwie chyba jako jedyna opcja), która ma moc rozstrzygnąć, czy jakieś rozpoznanie jest może życzeniowe, czy bierze się z uwzględnienia rzeczywistości, dopasowywanej do postawionego w jej kontekście pytania.
Mamy tu wiele dyskusji, w których dyskutanci próbują w sposób silny posługiwać się PRESJĄ NA WYKAZANIE SWOJEJ RACJI. Sami coś stwierdzają, sami określają, dlaczego tak jest, czynią się sędziami najpierw w tej sprawie, a potem sędziami oceny, na ile to pierwsze sędziowanie było zasadne. Mamy tu w licznych silną presję na jakieś totalne panowanie nad dyskusją, na uczynienie się jedynym sędzią, w tym oczywiście też i sędzią we własnej sprawie.
Są tacy dyskutanci, którzy zdają się być przekonani, iż jeśli narzucą swoim partnerom w dyskusji taki właśnie układ, że narzucanie ma być jednostronne, że ci partnerzy są zawsze na pozycji krytykowanej i poniżonej, to w tej dyskusji osiągną (chyba) jakąś formę sukcesu. Mam wrażenie, że ci właśnie ludzie z tym swoim parciem na bycie sędzią absolutnym, aby dalej być też sędzią we własnej sprawie, nie biorą pod uwagę, iż w końcu zostaną zaakceptowani z tą swoją strategią dyskusyjną, czyli ich wszelkie racje zostaną tak właśnie uznane: racje wykazywane wyłącznie mechanizmami sędziowania we własnej sprawie.