ŚFiNiA

umysloddzielony · Dołączył: 25 Wrz 2020 Posty: 14 Przeczytał: 0 tematów

Ludzie dają się tyranizować mentalnie na własne życzenie. Kochają swoich tyranów, jak ofiary syndromu sztokholmskiego.
Nie rozumieją, że jak nie udzielą sobie zgody na samotność, to tyran to wykorzysta, a oni staną się tego tyrana wiernymi poddanymi. I będą najbardziej kochali tych, co ich poniżyli, którzy zrobili im umysłów i uczuć źródło cierpienia. A tyran będzie nimi gardził, śmiał się z poniżenia tych, których zniewolił.

Nawet najgłupsze religie mają swoich wyznawców. A nawet im głupsza jest religia, tym wierniejszy jej wyznawca, bo taki o nic nie pyta, tylko chce być posłuszny i wierny. Gdyby pytał, gdyby był choć trochę krytyczny, to nie zostałby wyznawcą głupiej religii. A że chce wierzyć bez wątpliwości, bez zmierzenia się pytaniem o prawdę, to uwierzy bezkrytycznie. Uwierzy najbardziej temu, który okazał nad nim swoją dominację, czyli uwierzy tyranowi.

Michał Dyszyński

umysloddzielony · Dołączył: 25 Wrz 2020 Posty: 14 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

mat

umysloddzielony · Dołączył: 25 Wrz 2020 Posty: 14 Przeczytał: 0 tematów

fedor

Co tam chrześcijańskie tyranie. Ateiści wymordowali w samym tylko XX wieku 100 milionów ludzi i Inkwizycja i Wojny Krzyżowe to przy tym pikuś:

https://www.youtube.com/watch?v=fJNuYd-afaM

Semele

anbo

fedor

Semele

fedor

anbo

fedor

anbo

Dawno nie widziałem tak słabej argumentacji.
Co się kryje za stwierdzeniem, że ateiści wymordowali 100 milionów ludzi w XX wieku? Jeżeli traktować to dosłownie, to znaczy, że nie bierze się tu pod uwagę motywów (z powodu niewiary w Boga), a jedynie światopogląd tych, co mordowali. Żeby coś takiego twierdzić trzeba więc znać statystyki dotyczące światopoglądu tych domniemanych morderców, pewnie chodzi tu o żołnierzy, inaczej będzie to jedynie domniemywanie na podstawie czegoś tam, co niekoniecznie musi się przekładać na faktyczny obraz wiary/niewiary tych mordujących, o których tu się mówi.
Jeżeli natomiast chodzi o powody, to powodem narodzenia się faszyzmu, a potem aprobowania go przez wielką część Niemców, następnie wywołanie wojny, nie była niewiara w Boga. Były to procesy dość złożone, w grę wchodziła ekonomia, propaganda i różne inne czynniki, być może jakąś rolę - jak chcą niektórzy - odegrała wiara wysoko postawionych faszystów w okultyzm.
Podobnie sprawa wygląda z komunizmem. Do obalenia caratu nie przywiodła Rosjan niewiara w Boga i nie ona napędzała imperialne zapędy Rosji Sowieckiej, a potem ZSRR. Trudno powiedzieć jaki wpływ na to wszystko miała ateizacja państwa (być może jakiś miała), ale dziś jej nie ma i każdy widzi jakim państwem jest Rosja, każdy też wie z historii jakim była przed rządami bolszewików. Trzeba też pamiętać, że w czasie II w. św. Stalin odpuścił klerowi i w ogóle wierzącym, bo potrzebował ich wsparcia.
Ideowcy złożone procesy widzą jako proste mechanizmy bo im tak pasuje. Niestety ludzie łatwiej przyjmują proste wyjaśnienia zjawisk niż złożone, zwłaszcza, jeśli pasują do ich światopoglądów.

fedor

Semele

Na podobne ekscesy nie trzeba było długo czekać. Ich fala rozlała się po całym ZSRR. Jak donosiły „Izwiestia" z lutego 1923 r., w Baku odbyła się manifestacja robotników żądających „przeprowadzenia sądu nad Mahometem". Z kolei Gubkomy (gubernialne komitety) WKP(b) informowały o serii zebrań aktywu chłopskiego, na których najzwyczajniej przegłosowano, że Boga nie ma. Przyjęto również rezolucje wzywające do rozprawy z religią przy aktywnym udziale GPU (policji politycznej) i prokuratury. Odpowiednie raporty zawierały ocenę ogromnego wpływu światopoglądowego, jaki religia mimo propagandowych wysiłków nadal wywiera na lokalne społeczności.

anbo

Z drugiej strony, czy chrześcijaństwo zmieniło świat na lepszy? Nigdy nie sprawdzimy, co by było, gdyby, ale:
Wojny nie zniknęły, ludzie nie stali się lepsi, a tolerancja religijna znacznie się zmniejszyła. Po jakimś czasie chrześcijaństwo z religii prześladowanej zmieniło się w religię prześladującą. Takie są fakty. Motywowani religijnie chrześcijanie prześladowali Żydów, walczyły też między sobą różne odłamy religijne, krwawo zwalczano herezje, domniemane czarownice palono na stosach. Nie znaczy to, że za każdą wojną i każdym mordem stała wiara w Boga nawet, jeśli dokonywał go człowiek wierzący. Trzeba być naiwnym, by świat widzieć tak prosto. Czy Izraelici dlatego podbijali nie swoje ziemie, bo wierzyli w Jahwe? Nie. To, że to usprawiedliwiali religijnie nie znaczy, że powodem podbojów (kwestia sporna, na ile to były podboje, ale mniejsza z tym) była ich wiara w Boga. Takie proste wyjaśnienia może i są chwytliwe, ale nie oddają prawdy, która jest zawsze bardziej złożona.

Semele

Wg Marksa religia miała zniknąć w sposób naturalny.
Wraz ze wszystkimi socjalistami, komuniści uważali wiarę religijną za przeżytek, który przeszkadza procesowi modernizacji społecznej. Z charakterystyczna gorliwością chcieli ją wykorzenić za pomocą metody łączącej »naukową« oświatę z kpiną. Rosyjscy socjaliści byli szczególnie wrogo nastawieni do religii, ponieważ Cerkiew miała bardzo ścisłe związki z caratem i cechował ją tępy obskurantyzm”
Otóż w ocenie Karola Marksa religia miała zniknąć z życia społeczno-politycznego wraz z regulacją życia społecznego, religia „(…) obumrze śmiercią naturalną, zniknie ze świadomości jako iluzja i oszustwo (…)”28. Natomiast metodyka działań propagowana i stosowana przez komunistów rosyjskich doprowadziła do wypaczenia powyższej tezy, a mianowicie wraz z kształtowaniem się struktur społeczeństwa i państwa komunistycznego rozpoczął się proces usuwania oraz likwidacji religii. Jednakże religia nie znikała ze świadomości w sposób, o którym mówił Marks, lecz zaczęto stosować metody oparte na terrorze i prześladowaniach osób wierzących29, a religia chrześcijańska w takich warunkach ma zostać zepchnięta na margines funkcjonowania

społeczeństwa i państwa30. Bierdiajew uznawał, że stosunek do religii w ideologii komunistycznej należałoby rozpatrywać nie tylko z perspektywy relacji człowiek–państwo, ale również człowiek–partia.
Bierdiajew uważał, że tego typu podejście stanowi zaprzeczenie doktryny marksizmu, według której walka z religią powinna przybrać postać walki ideologicznej. Zasadniczym zaś jej celem miała być ludzka świadomość, do której należałoby dotrzeć w taki sposób, aby zmienić proces myślowy pojedynczej jednostki, a co za tym idzie – w konsekwencji dokonać przeobrażenia społecznego, w którego wyniku zostałaby usunięta religia. Jednakże w przypadku Związku Radzieckiego rozważania teoretyczne Karola Marksa nie zostały uwzględnione, przy czym przystąpiono do wykorzenienia religii w sposób brutalny przy jednoczesnym zachowaniu pozorów poszanowania wolności religijnej39. Dla Bierdiajewa bardzo istotne jest zrozumienie sensu istnienia komunizmu. Stosując przy tym zasady religii chrześcijańskiej, która bardzo często odwołuje się do poświęceń czy też cierpienia, można zrozumieć sens realizacji zasad komunizmu. W przypadku braku zrozumienia religii, w której bardzo ważne są „siły duchowe”, nie można zrozumieć, na czym będzie polegała wspólnota oraz między ludzkie braterstwo. Wprowadzenie tych zasad, cechujących się abstrakcyjnością, w życie ludzi za pomocą zasad terroru oraz przymusu jest niewykonalne, tak samo jak niemożliwe jest powstanie społeczeństwa przypominającego mechanizm, w którym zatracona zostanie indywidualność jednostki ludzkiej. Na gruncie komunizmu, rozumianego jako ideologia, a jednocześnie program wprowadzany w życie, istnienie „energii duchowej” jest konieczne. Komunizm nie wykształci jej w człowieku tak, jak wykształca ją religia chrześcijańska. Nie bez winny jest zresztą sama religia chrześcijańska, której wyznawcy zrobili niewiele, aby zrealizować jej zasady w rzeczywistości społecznej. Analizując tok wypowiedzi Bierdiajewa, można stwierdzić, że formułuje swoistego rodzaju akt oskarżenia religii chrześcijańskiej, zadając pytanie, co chrześcijaństwo zrobiło, aby wprowadzić w życie zasady sprawiedliwości społecznej lub braterstwa ludzi.

Z pracy Pawła Fiktusa

Michał Dyszyński

fedor

anbo

Najkrwawszy konflikt w Europie od II w. św. to wojna w Bośni i Hercegowinie - czy tam walczyli ateiści? Pytanie retoryczne.

fedor

Semele

Sakralizacja konfliktu etnicznego, u podstaw którego legły antagonizmy o cha-
rakterze ekonomicznym, klasowym czy politycznym, jest zjawiskiem szczególnie
niebezpiecznym z uwagi na fakt, iż konflikt zyskujący aurę sakralnej, manicheistycz-
nej konfrontacji dobra ze złem, czemu towarzyszą narracje usprawiedliwiające nawet
największe okrucieństwo wobec zdemonizowanego wroga, bywa wyjątkowo krwawy
i okrutny. Wroga można zabić, wypełniając „wolę Boga”, broniąc „świętej sprawy”
[Marsh 2007: 822; Juergenmeyer 2000: XI; Fox 2004: 89–106; Fox 2000: 6–7; Fox
2003: 91–114]. Nie istnieją w zasadzie bardziej skuteczne sposoby motywowania stron
konfliktu do większej „wydajności” aniżeli argumentacja quasi-religijna. Skrajne po-
święcenie dla sprawy narodowej, włączając w to gotowość oddania życia, możliwe jest
prawie wyłącznie na skutek przyjęcia argumentacji religijnej. Najbardziej wymownym
przykładem na prawdziwość tej tezy jest decyzja Stalina, który w 1941 roku na pewien
czas zaprzestał represji wobec Cerkwi, a co więcej, pośpiesznie sprowadził na front
kapelanów wojskowych w celu zachęcania żołnierzy do obrony „świętych” granic im-
perium sowieckiego. Stalin wiedział, pisze Stella Rock, że „siła inspirowanego religijnie
nacjonalizmu jest o wiele większa aniżeli motywowana ideologią marksistowską”. Pójście
na linię frontu pod hasłem „Proletariusze wszystkich krajów łączcie się!” (zważywszy
na fakt, że po drugiej stronie stali także najczęściej robotnicy) zakrawało w tamtym
czasie na ironię [Fox 2004: 103]. Z historycznych przykładów należy wspomnieć jeszcze
choćby o wyprawach krzyżowych, odczytywanych prawie wyłącznie w kategoriach
religijnych – jako „walka z niewiernymi”. Tymczasem wiadomo, że religia stanowiła
w tym wypadku głównie rodzaj usprawiedliwienia dla ekspansji ekonomicznej, chęci
szybkiego wzbogacenia się. Wiadomo również, że wyprawy krzyżowe były w znacznej
mierze odpowiedzią na kryzys demograficzny (przeludnienie) w Europie Zachodniej
[Crépon 1994: 98–104]. Inna rzecz, że zagrożenie ze strony nastawionego ekspansjo-
nistycznie islamu było realne i powszechnie w ówczesnej Europie podzielane.
Jeśli chodzi o drugą z wyżej wymienionych opcji, a mianowicie o etnicyzację
konfliktu religijnego, należy stwierdzić, że chodzi o sytuację, w której w obrębie
jednego etnosu ścierają się dwie religie, a każda rości sobie pretensje do wyłączności
w danym narodzie w myśl postulatu kulturowej homogenizacji. Wówczas gdy przez
dłuższy czas nie udaje się „nawrócić” swoich rodaków, zazwyczaj rozpoczyna się
proces wyobcowania (się) danej grupy i powstania nowego etnosu. Należy dodać,
że walka o jednolitość etniczno-religijną – pisze Filip Tesař – bardzo często kończy
się ludobójstwem, więzieniem lub radykalną marginalizacją społeczną [Tesař 2007: Radosław Zenderowski

anbo

Fedor kolejny raz pokazał przykład albo niezrozumienia albo manipulacji. Oczywiście nie napisałem, że wojna w Bośni i Hercegowinie była na tle religijnym. Wcześniej natomiast napisałem - i to zdanie wyróżniłem - że Nie znaczy to, że za każdą wojną i każdym mordem stała wiara w Boga nawet, jeśli dokonywał go człowiek wierzący. W innych dyskusjach fedor na przykład potrafił zarzucać komuś kłamstwo (np. mi), gdy ewidentnie chodziło ewentualnie o pomyłkę (ale nawet tego tam nie było), albo o inną niż jego interpretację. To także są powody, dla których z nim nie będę dyskutować, nie mam czasu na walkę z propagandzistą.
Tak jak były zbrodnicze działania w Rosji Sowieckiej czy Związku Radzieckim, których celem była ateizacja kraju (nikt temu nie przeczy), tak samo były (i można je wskazać) zbrodnicze działania motywowane wiarą religijną. Generalnie ani wiara ani niewiara nie zabezpiecza człowieka przed czynieniem zła (czy członkowie sycylijskiej, włoskiej, amerykańskich mafii nie byli religijni?). Jak jest w konkretnych przypadkach to sprawa tak samo trudna jak oddzielenie motywów ekonomicznych, społecznych i politycznych od religijnych w jakichś wojnach. Ale propagandziści - po obydwu stronach - mają łatwe odpowiedzi, tak im wygodnie.