ŚFiNiA

wujzboj

Myślenia niezawierającego dowodów?

TATANATI

Dorzucę parę myśli do tego STUDIUM BIBLII, ponieważ temat nie został wyczerpany.

bol999

TATANATI

TATANATI

bol999

TATANATI
Jakiś ten twój WSZECHWIEDZĄCY bóg jest mało wiedzący, skoro wszędzie i zawsze musi dużo pytać, wysyłać zwiadowców ( Sodoma Gomora) .....czyli jakiś wybrakowany odrzut produkcyjny.
Lepsza każda cyganka czytająca całą swą wiedzę w kartach i horoskopach, bez pytania kogokolwiek o najmniejszy drobiazg jak ten ograniczony cymbał Jahwe.

TATANATI

Kolejny raz okazało się, że coś nie doczytałeś, albo nie zrozumiałeś. W dodatku chamstwo i ignoranctwo idą u Ciebie w parze. No cóż, nie każdy potrafi być kulturalny, to wymaga samodyscypliny oraz szacunku dla siebie i innych.

Teraz chcę cię zapewnić i wszystkich czytających, że istnieją wcześniejsze manuskrypty , czyli rękopisy (łac. manu scriptus — „ręką pisany”).

Dla wyjaśnienia, księgi biblijne przepisywano na skórze, papirusie i welinie. Na skórze powstała np. znana kopia Księgi Izajasza, znaleziona wśród Zwojów znad Morza Martwego. Papirus, odmiana papieru sporządzana z włókien pewnej rośliny wodnej, służył do spisywania ksiąg biblijnych w językach oryginalnych oraz ich tłumaczeń aż do IV w. n.e. Później zaczął go wypierać welin, czyli delikatny pergamin, wytwarzany na ogół ze skór cielęcych, jagnięcych i koźlęcych (stanowił udoskonaloną odmianę znanego już wcześniej materiału pisarskiego, jakim były skóry zwierzęce). Na pergaminie, a dokładniej: na welinie, spisano takie słynne manuskrypty, jak Kodeks synajski oraz Kodeks watykański (oba z IV w.). Palimpsest (łac. palimpsestus; gr. palímpsestos, czyli „znowu zeskrobany”) to rękopis, z którego wytarto lub zeskrobano tekst pierwotny w celu ponownego zapisania. Znanym palimpsestem biblijnym jest Kodeks Efrema, pochodzący z V w. Gdy poprzedni, usunięty tekst jest ważniejszy, uczeni mogą go odczytać za pomocą środków technicznych, takich jak odczynniki chemiczne czy fotografia.

Wymienię niektóre znane mi wcześniej spisane niż Twoje daty, wśród najstarszych zachowanych fragmentów Biblii można wymienić papirus Nasha, odnaleziony w Egipcie, a obecnie przechowywany w Cambridge. Pochodzi z II lub I w. p.n.e. W r. 1947 i w latach następnych wiele zwojów biblijnych i pozabiblijnych odnaleziono w różnych miejscach na zach. od Morza Martwego — ogólnie nazywa się je Zwojami znad Morza Martwego. Najważniejsze są rękopisy odkryte w kilkunastu grotach w Wadi Kumran (Nachal Kumeran) i okolicy. Znane są jako teksty z Kumran i zapewne należały kiedyś do żydowskiej wspólnoty religijnej zamieszkującej pobliski Chirbat Kumran (Chorbat Kumeran). Pierwszego odkrycia dokonał pewien beduin w grocie leżącej jakieś 15 km na pd. od Jerycha, gdzie znalazł gliniane dzbany ze starymi rękopisami. Jednym z nich był słynny dziś Zwój Izajasza (1QIsa) — dobrze zachowany zwój skórzany, zawierający całą Księgę Izajasza. Spisany został przedmasoreckim pismem hebrajskim, a datuje się go na koniec II w. p.n.e. Jest zatem ok. 1000 lat wcześniejszy od najstarszego z istniejących rękopisów masoreckich. W okolicach Kumran znaleziono też fragmenty ponad 170 zwojów z urywkami wszystkich ksiąg Pism Hebrajskich z wyjątkiem Księgi Estery (niektóre księgi występują nawet w kilku odpisach). Ocenia się, że te zwoje i fragmenty zwojów pochodzą z okresu od 250 r. p.n.e. do połowy I w. n.e. i reprezentują parę odmian tekstu hebrajskiego, np. tekst protomasorecki lub tekst, z którego dokonano greckiego tłumaczenia zwanego Septuagintą.

Wiele rękopisów hebrajskiej części Biblii to tłumaczenia na grekę. Szczególnie ważny jest jeden z papirusów należących do kolekcji Fuad (sygn. 266, własność Egipskiego Towarzystwa Papirologicznego), zawierający fragmenty Księgi Rodzaju oraz drugą połowę Księgi Powtórzonego Prawa w przekładzie Septuaginty. Pochodzi z I w. p.n.e, w różnych miejscach tekstu greckiego zapisano hebrajskim pismem kwadratowym imię Boże.

W innym ważnym rękopisie Septuaginty zachowały się fragmenty ksiąg: Jonasza, Micheasza, Habakuka, Sofoniasza i Zachariasza. Jest to skórzany zwój datowany na koniec I w. n.e.; występuje w nim imię Boże w postaci starohebrajskiego tetragramu.

Jeżeli chodzi o Pisma Chrześcijańskie to spisano je greką koine. Choć nie znamy dziś żadnych oryginalnych rękopisów (autografów), ocenia się, że istnieje ok. 5000 greckich manuskryptów tej części Biblii (lub jej fragmentów). Do niezwykle ważnych manuskryptów biblijnych należą kodeksy papirusowe, które odnaleziono w Egipcie ok. 1930 r., a ich zakupienie ogłoszono w r. 1931. Niektóre z tych greckich kodeksów (datowanych na II-IV w. n.e.) obejmują fragmenty ośmiu ksiąg Pism Hebrajskich (Rodzaju, Liczb, Powtórzonego Prawa, Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela, Daniela oraz Estery), a trzy zawierają urywki 15 ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich. Większość owych papirusów biblijnych nabył amerykański kolekcjoner rękopisów A. Chester Beatty; obecnie są one przechowywane w Dublinie. Pozostałe zakupił m.in. Uniwersytet Stanu Michigan.

W nomenklaturze międzynarodowej papirusy biblijne przyjęło się oznaczać dużą literą „P” oraz odpowiednim numerem. Papirus Chester Beatty 1 (P45) składa się z fragmentów 30 kart z kodeksu, który prawdopodobnie miał kiedyś ok. 220 kart. Zawiera urywki czterech Ewangelii oraz Dziejów Apostolskich. Papirus Chester Beatty 3 (P47) to fragmentaryczny kodeks Księgi Objawienia, złożony z 10 podniszczonych kart. Oba te papirusy datuje się na III w. n.e. Godny uwagi jest też papirus Chester Beatty 2 (P46), spisany ok. r. 200. Obejmuje 86 częściowo uszkodzonych kart z kodeksu mającego niegdyś przypuszczalnie 104 karty i zawiera dziewięć natchnionych listów Pawła: do Rzymian, do Hebrajczyków, 1 i 2 do Koryntian, do Efezjan, do Galatów, do Filipian, do Kolosan i 1 do Tesaloniczan.

W Bibliotece Johna Rylandsa w Manchesterze znajduje się mały fragment papirusowy z Ewangelią według Jana (kilka wersetów z rozdz. 18), oznaczony w katalogu jako papirus Rylands 457 i znany pod symbolem międzynarodowym P52. Stanowi najstarszy zachowany urywek Chrześcijańskich Pism Greckich, spisany w pierwszej połowie II w., przypuszczalnie ok. r. 125, czyli zaledwie jakieś ćwierć wieku po śmierci Jana. Fakt, iż odpis Ewangelii według Jana najwyraźniej był podówczas w obiegu w Egipcie (gdzie go odnaleziono), świadczy o tym, że dobra nowina według Jana rzeczywiście została spisana w I w. n.e., i to przez samego Jana — a nie przez jakiegoś nieznanego pisarza w drugiej połowie II w., już po śmierci apostoła, jak niegdyś utrzymywali niektórzy krytycy.

Po odkryciu rękopisów należących dziś do kolekcji A. Chestera Beatty’ego najważniejszym uzupełnieniem zbioru papirusów biblijnych były nabytki M. Bodmera, opublikowane w latach 1956-1961. Szczególnie godne uwagi są papirusy: Bodmer II (P66) oraz Bodmer XIV-XV (P75), spisane ok. r. 200. Papirus Bodmer II zawiera sporą część Ewangelii według Jana, a Bodmer XIV-XV obszerne fragmenty Łukasza i Jana (jego tekst jest bardzo zbliżony do Kodeksu watykańskiego).

Najważniejsze i najbardziej kompletne ze znanych rękopisów biblijnych w języku greckim spisano uncjałą na welinie.

Kodeks watykański. Rękopis majuskułowy oznaczony symbolem „B” (Codex Vaticanus), sporządzony w IV w., przypuszczalnie w Aleksandrii; początkowo zawierał całą Biblię po grecku. W późniejszym czasie korektor poprawił litery (zapewne ze względu na wyblaknięcie pisma), pominął jednak przy tym litery i słowa, które wydały mu się niepoprawne. Pierwotnie kodeks ten tworzyło ok. 820 kart, z czego zostało 759. Brakuje większości Księgi Rodzaju, części Psalmów, Hebrajczyków 9:14 do 13:25 oraz całych listów: 1 i 2 do Tymoteusza, Tytusa, Filemona, a także Objawienia. Przechowywany jest w Bibliotece Watykańskiej (nr katalogowy 1209), w której znajdował się już od XV w. Jednakże jej administracja ogromnie utrudniała uczonym dostęp do niego, a fotograficzne faksymile całego kodeksu opublikowano dopiero w latach 1889-1890.
Kodeks synajski. Również ten manuskrypt (Codex Sinaiticus) pochodzi z IV w., choć jest chyba nieco młodszy od Kodeksu watykańskiego. Przydzielono mu symbol א (’álef — pierwsza litera alfabetu hebr.); kiedyś najwyraźniej obejmował całą Biblię po grecku, lecz część Pism Hebrajskich zaginęła. Zawiera jednak kompletne Chrześcijańskie Pisma Greckie. Pierwotnie składał się co najmniej z 730 kart, ale dziś mamy do dyspozycji tylko 393 (w całości lub we fragmentach). Został odkryty (część w r. 1844, reszta w 1859) przez biblistę Konstantina von Tischendorfa w klasztorze św. Katarzyny u stóp góry Synaj. Jego 43 karty znajdują się w Lipsku, fragmenty trzech kart w Petersburgu, a 347 kart w Bibliotece Brytyjskiej w Londynie. W r. 1975 w tym samym klasztorze odkryto jeszcze podobno 8—14 kart.
Kodeks aleksandryjski. Grecki rękopis uncjalny oznaczany symbolem „A” (Codex Alexandrinus); zawiera większą część Biblii, łącznie z Objawieniem. Spośród ok. 820 kart oryginału zachowały się 773. Uważa się, że pochodzi z pierwszej połowy V w.; przechowywany jest również w Bibliotece Brytyjskiej (ILUSTRACJA, t. 2, s. 336).
Kodeks Efrema. Jak się na ogół przypuszcza, także ten rękopis (Codex Ephraemi Syri rescriptus, oznaczany symbolem „C”) powstał w V w. Jest palimpsestem — został spisany grecką uncjałą na welinie, ale oryginalny tekst usunięto i na szereg kart naniesiono grecki przekład dzieł Efrema Syryjczyka. Stało się to przypuszczalnie w XII w., gdy welin był materiałem deficytowym. Udało się jednak odczytać pierwotny tekst. Niegdyś Kodeks Efrema zawierał chyba całą Biblię po grecku, lecz pozostało z niej jedynie 209 kart, z czego 145 to Chrześcijańskie Pisma Greckie. Obecnie składa się więc tylko z części Pism Hebrajskich oraz urywków wszystkich ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich, z wyjątkiem listów: 2 do Tesaloniczan i 2 Jana. Znajduje się w zbiorach paryskiej Biblioteki Narodowej.

Na koniec dzisiejszej odpowiedzi

bol999

TATANATI

TATANATI

TATANATI

bol999

TATANATI

TATANATI

bol999

TATANATI

TATANATI

bol999

TATANATI
Bliźnim moim jesteś więc Cię szanuję Cię jak samego siebie, gdyż tak jak Ty wzoruję się na Biblii.
Przed świątynią króla Salomona, też stały dwa ogromne posągi Boga Lingam i to jest NASZ i tylko NASZ prawdziwy i WŁASNY BÓG

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]
W uroczystych procesjach niesiono wielkie fallusy na drewnianych żerdziach - zupełnie tak, jak dzisiaj sztandary lub święte figury.

[link widoczny dla zalogowanych]
Wschodzie, seksualność człowieka nigdy nie była uznawana jako obszar grzechu.
Zresztą, o oddawaniu fallusowi czci, przysługującej bogom nie zapomniano także w Starym Testamencie.
W Biblii czytamy bowiem, że osoba składająca przysięgę nie podnosi ręki ku niebu,
lecz kładzie ją na członku ojca albo chlebodawcy.
Mahometanie, dla których Stary Testament jest w takim samym stopniu świętą księgą jak dla chrześcijan,
po dziś dzień przysięgają na fallusa Allacha.
Wracając zaś do naszej nieszczęsnej Ojczyzny: W polskim obszarze kulturowym,
święty penis, dawca życia, odbierany jest jako wstydliwa, brudna i wulgarna część ciała,
zasługująca najwyżej na ordynarne wyzwisko: "Ty ch..."

TATANATI

Mam taką prośbę do Ciebie, jeżeli powołujesz się na Biblię, to podaj werset/ty. Wydaje mi się, że mylisz księgi, a jeśli nie, to proszę o konkrety.

bol999

TATANATI

TATANATI

TATANATI

Autentyczność Biblii jest dla mnie pewna, dlatego napisałem kilka słów w jej obronie:

http://www.sfinia.fora.pl/swiete-ksiegi,41/autentycznosc-biblii,5725.html

bol999