ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dyskutując o religiach z ateistami, gdy pojawiają się spory, to chyba najczęściej ich źródłem jest ogólnie inne OGÓLNE POSTRZEGANIE czegoś takiego, jak religia. W szczególności z licznych dyskusji mam przeświadczenie, że w głowie większości ateistów wytworzył się skrajnie uproszczony, wyprany z pozytywnych odniesień obraz religii.

Myślenie jest z grubsza w stylu:
Religia? - to zbiór kompletnie wydumanych, o zerowym stopniu potwierdzalności tez.
Tu się tylko nakazuje ludziom, co mają robić, nie przedstawia uzasadnień, żądając bezrefleksyjnego posłuszeństwa.
Wszystko w religii musi być przyjmowane na wiarę, niczego się nie uzasadnia.
Źródła religijne - owe "święte księgi" - sprawiają wrażenie, jakby pisali je mało zrównoważeni goście, którzy mieli liczne wizje, a mało rozsądku (może się jakichś ziółek napili, albo napalili?...)
Ogólnie religia polega więc na nakazywaniu, zakazywaniu, przy unikaniu jednocześnie weryfikacji swoich stwierdzeń.
Ostatecznie widać czym religia jest - naigrawaniem się z rozumu, śmiesznym powtarzaniem nieweryfikowalnych tez, które służą demagogicznym celom wąskiej grupy "autorytetów", czerpiących ze swojej władzy nad społeczeństwami profity i satysfakcję. Oto "cała prawda" na temat religii...

Gdy się ateiście, który powyższy obraz religii w sobie ma i mocno ugruntował, próbuje wskazać na to, czego nie dostrzegł, przeoczył, totalnie uprościł, on najczęściej swój reflektor uwagi znowu kieruje na ten obraz - znowu zaczyna sobie myśleć, jak to ta religia jest nakazująca, nic nie weryfikująca, żądająca przyjmowania wszystkiego na wiarę. I co by nie było omawiane, to sobie ateista do owego reflektora uwagi "przywiązał gumkę", która i tak ściągnie ową uwagę do powyższego, uproszczonego, tendencyjnego obrazu religii. A mając ów obraz głęboko w świadomości ateista jest przekonany, że dalej wszystko w dyskusji jest dozwolone - tzn. nie ma co w ogóle słuchać teistów (oni przecież i tak nie mają argumentów, bo przyjmują rzeczy wyłącznie na wiarę), można nawet naciągać pewne fakty i okoliczności (w końcu cel jest słuszny - wybić tych tępych teistów z ich głupiego zauroczenia przyjmowaniem tez kompletnie bez pokrycia). Dla ateisty przekonanego o słuszności owego obrazu religii, stratą czasu wydaje się w ogóle bliższe zapoznawanie się z tym, co teista miałby dopowiedzenia. Co on tam może do powiedzenia mieć?... - pewnie tylko w kółko będzie powtarzał swoje nieweryfikowalne przekonania...
itd..

Zdecydowana większość z owych nieporozumień ateistów z teistami wiąże się wytworzeniem, wzmacnianiem, pielęgnowaniem owego mentalnego wyobrażenia religii na sposób totalnie uproszczony i prymitywny. A jak się nie wierzy, że druga strona w ogóle ma coś do zaoferowania w rozumowaniu, to się nawet nie próbuje wniknąć w jej argumenty, tylko się odrzuca przy pierwszej okazji.

Tymczasem...
Tymczasem religia ma swoje "głębsze dno". Właściwie, czego ateiści nawet nie dotknęli myślą, czy przeczuciem, to owe dno, a nie zewnętrzna "skorupa" są religii istotą. To co "widać" z religii - te nakazy i zakazy, to mówienie o tym co trzeba i że koniecznie "musimy uwierzyć", to jest tylko swego rodzaju NIEPORADNA FORMA ZWRÓCENIA UWAGI NA COŚ ZUPEŁNIE INNEGO, o wiele głębszego, intelektualnie spójnego i niesprzecznego. Przynajmniej jest tak, gdy mówi się o tej prawdziwej, mądrej religii (bo, faktycznie, nie każda religia jest mądrą, a do części religii spora część cech religii po ateistycznemu strywializowanej nawet się stosuje).

Ircia

To może spróbuję wyjaśnić dlaczego tak jest, choć sądzę że doskonale to rozumiesz.

Według mnie problem leży w podejściu i rozumieniu religii przez większość wyznawców ( nie piszę wierzących, bo w innym wątku doszliśmy do tego że jest różnica i to kluczowa).

Nauczanie religii prowadzone od przedszkola problem ten paradoksalnie pogłębia, bo ta skrajnie uproszczona wersja dla dzieci to to co większość wyznawców zna( odnoszę się tylko do dominującej w Polsce religii) i większość poza nią nie wychodzi. Większość katechetów na pytanie dlaczego? odpowiada w stylu 'bo tak' , a mało komu się chce szukać na własną rękę, zresztą chociażby do samodzielnego przeczytania Biblii moim zdaniem trzeba dorosnąć, rozumieć już alegorie, orientować się w archetypach, znać ówczesne realia... i zapewne sporo więcej , a wersje uproszczone - weź i poczytaj , mam wrażenie że z zasady zostawiono właśnie tą skorupę...

Obecnie się przymierzam do ponownego podejścia do tematu ,ale nie czuję się gotowa choć przeczytałam całość będąc w gimnazjum (przez KKK też przebrnęłam). Rozwaliło to w pył nikłe już resztki wiary, zobaczyłam też że praktycznie nikt z osób które deklarują się jako wierzące nawet nie próbowała samodzielnie zgłębiać tego w co wierzą, o dyskusji nawet na proste tematy związane z wiarą raczej nie ma mowy, ew opiera się to na cytowaniu tego co gdzieś zasłyszeli , ale czego nie rozumieją. Naprawdę z bardzo nieliczną grupą można sensownie porozmawiać, spróbuj sam porozmawiać na tematy wiary z przeciętnym człowiekiem chodzącym do kościoła a zapewne się załamiesz poziomem ignorancji, naprawdę dziwacznych interpretacji i sprzeczności...

Co gorsze od wielu księży też można usłyszeć takie rzeczy że dosłownie odrzuca od religii- może coś się zmieniło, serio nie wiem i jakoś nie mam ochoty sprawdzać, ale wątpię aby polityka znikła z kościołów, aby księża mieli jak nie doświadczenia to przynajmniej odpowiednią wiedzę uprawniającą ich do nauczania o seksualności człowieka, nie wpędzali ludzi w niepotrzebne poczucie winy z powodów wynikających z samego faktu że są ludźmi.

Może sposobem na zwiększającą się ilość ateistów jest nie tyle co tracenie czasu na rozmowy z nimi - szansa że ktoś się nawróci jest minimalna- co posłuchanie na co wskazują i przyjrzenie się temu, sprawienie że przeciętny wyznawca będzie coś konkretnego wiedział o swojej religii, że zacznie ją rozumieć na głębszym poziomie niż klepanie modlitw i chodzenie do komunii... że pozna też podstawy innych religii aby mieć porównanie, aby zacząć wierzyć bo wybrał taką wiarę, a nie wyznawać bo tak mu rodzice, ksiądz itd powiedzieli, bo inni tak robią...

Nie pokuszę się o stwierdzenie że znam PŚ ani tym bardziej że je rozumiem, ale przeciętny wyznawca niestety ma o nim jeszcze mniejsze pojęcie, może i typowy ateista zna głównie te najbardziej dziwne, trudne i wskazujące na okrucieństwo Boga fragmenty Biblii, ale osobiście nie znalazłam nigdzie jakiś interpretacji które by jakoś to objaśniały w sensowny i względnie przystępny sposób, bez tekstów - i tak tego nie zrozumiesz bo nie wierzysz... Z tym że może nie wierzę BO nie rozumiem i chcę zrozumieć, poznać wyjaśnienia i może to dotyczyć sporej grupy osób niewierzących - nie wiem, mogę się wypowiadać tylko za siebie. Nie twierdzę że zrozumienie tego sprawi że zacznę wierzyć w tą konkretną religię, ale im więcej rozumiem tym bardziej doceniam i szanuję, niestety zazwyczaj próba zadania pytania jest interpretowana jako atak, jako czepianie się.

Moim zdaniem sytuacja jest taka że mamy 90% wyznawców którzy są na poziomie wiary naiwnej i bardzo naiwnej,religijność powierzchowna, 5% wierzących wręcz fanatycznie- poziom inkwizytor, na szczęście u nas bez miecza tylko słowem i 5% wierzących głęboko, ze zrozumieniem, którzy ciągle szukają i z zasady dostrzegają wady religii, jej słabe strony i wypaczenia( bardzo często nie utożsamiają się z konkretnym wyznaniem, lub mają do pewnych kwestii indywidualne podejście, oraz 90% ateistów na poziomie mojego synka( nie wierzę i tyle, nie będę się tymi głupotami zajmował, bo szkoda na to czasu, wiem że to głupoty bo wiara naiwna jest naiwna i to nie dla mnie, bo przecież świat nie powstał w 6 dni, a gdyby Bóg był dobry to by nie zsyłał potopu na niewinne zwierzaki, itd, itp...) 5% wojujących ateistów - religia to źródło wszelkiego zła itd i 5% ateistów którzy nie wierzą ale są otwarci na dyskusje, chcą zrozumieć co i jak,na ogół dostrzegają plusy religii i wiary.
Problem jest w tym że najgłośniejsi są wojujący i to z obu stron 'barykady' a ostatnia grupa chcąc nie chcąc widzi drugą stronę przez pryzmat 90% plus wojujących, choć ostatnio coraz więcej takich osób zaczyna się wypowiadać ( albo bardziej na to trafiam, bo bardziej szukam)

Oczywiście to co napisałam to ogromne przybliżenie i uproszczenie, każda z grup to zbiór indywidualnych osób i tak naprawdę nie pokusiłabym się na konkretne przypisanie kogokolwiek do danej grupy. Uwzględniłam także tylko dwie opcje, co sprawia że wielu osób nie ma gdzie przypisać.

Michał Dyszyński

Ircia

Ja chyba nadal liczę że odkryję drzewo rodzynkowe i sobie je zasadzę w ogródku, nauczę odpowiednio pielęgnować i doczekam się owoców...
Co śmieszne jako dziecko tak sobie pomarzyłam przy rówieśnikach że chciałabym mieć drzewko rodzynkowe, to mnie wyśmiali że znów bujam w obłokach, po czym mama mnie oświeciła że mamy w ogrodzie sporo roślinek rodzących rodzynki - tylko jeszcze nie ususzone i dlatego ciężko je rozpoznać

Generalnie nie mam i nigdy nie miałam nic przeciwko dobrze pojętej duchowości idącej daleko poza widzialny świat, daleko poza proste emocje i uczucia, ale niestety nie było mi dane doświadczyć tego aspektu religii chrześcijańskiej na poziomie jaki by mnie zadowolił, fakt faktem trafiłam na sporo rodzynków, ale skoro mogę je mieć bez tego mdłego kremu to olewam krem, choć wiem że dla wielu osób krem jest jadalny a nawet smaczny...
Może za płytko pogrzebałam w tym kremie i nie trafiłam na złoża rodzynków, może za wcześnie zaczęłam czuć mdłości od tego kremu - serio, sorki za ciekawość ale w jakim wieku zacząłeś dostrzegać te absurdy i głupoty? Ja robiłam ostrą wojnę już o pierwszą komunię , chodziło o absurd pytań do pierwszej spowiedzi, o fakt że mam się ubrać w jakąś paskudną sukienkę i potem jeszcze bezsensowna impreza, nikt nie potrafił mi wyjaśnić co ma wspólnego opłatek z ciałem Jezusa, ani dlaczego mam się bawić w kanibala jak już uda mi się uwierzyć że to coś wspólnego ma, kazano mi się nauczyć wielu rzeczy z małego katechizmu,ale nikt nie potrafił mi odpowiedzieć na pytania jakie mi się nasuwały... Poddałam się skuszona prezentami... Ot jak przekonać dzieciaka do religii.

Tak z ciekawości - możesz wypisać co traktujesz jako głupotę w religii którą wyznajesz?

Michał Dyszyński

Ircia

Zgadzam się praktycznie z wszystkim o czym piszesz, natomiast chcę się odnieść do tego że według Ciebie religia instytucjonalna służy jako zapalnik prawdziwej wiary - to fakt, że może być takim zapalnikiem, może być też blokadą wszelkiej duchowości. Wystarczy że człowiek odpowiednio mocno się zrazi do pierwszej formy religii z jaką ma styczność ( a z zasady jest to religia sformalizowana i spłycona na maxa, z dużą ilością absurdów oraz pozornych absurdów gdzie głos mają głównie fanatycy i ignoranci a tych którzy wierzą mądrze nie jest gotowy jeszcze zrozumieć) i to rzutuje na całe jego podejście do religii, duchowości, czegoś poza materialnego.

Zastanawiam się co by mi zostało jakbym tak obecnie na spokojnie przemyślała chrześcijaństwo i poodrzucała to co mi nie pasuje? Na szybko wychodzi mi że zbiór alegorycznych opowieści zawartych w Biblii, które z zasady interpretuję inaczej niż religie formalne,ale których wartość coraz wyraźniej dostrzegam( wykłady Petersona mają na to ogromny wpływ), do tego sporo wartościowych treści i idei jakie się narodziły na podstawie tej religii.

Może też podzielę się z Tobą małą listą tego co odrzucam, bo być może będziesz potrafił przy paru punktach wskazać że to jednak ma jakiś głębszy sens, który mi umknął...

-Wszelkie magiczne historie z Maryją: niepokalane poczęcie, dziewictwo, wniebowzięcie...
-Sensowność zostawienia w PŚ tych długaśnych wypisów szczegółowych , bezsensownych w obecnych czasach zakazów i nakazów, w historiach krwawych wojen jakiś sens jestem wstanie dostrzec( choć długo twierdziłam że to sensu mieć nie może), ale w opisach podziały kozła ofiarnego - nie..
-Zmartwychwstanie Jezusa - tak, mam problem z kluczowym dla tej religii punktem
-Fakt że śmierć Jezusa w jakiś sposób zmyła grzech pierworodny ( sama idea grzechu pierworodnego ma dla mnie sens, choć może zupełnie inny niż w interpretacjach innych i dlatego mi to nie pasuje)
-Dotyczące katolicyzmu - celibat, brak kapłaństwa kobiet ( sens historyczny rozumiem, ale obecnie to już sensu nie ma), formuła przygotowań do pierwszej komunii i bierzmowania nieuwzględniająca osobistej gotowości i zrozumienia tematu, potrzeby chrzczenia niemowlaków też nie łapię
-Niebo, piekło i czyściec potrafię zaakceptować tylko jako alegorie stanów umysłu,
-Wszystko co dotyczy Apokalipsy - dla mnie autor albo miał schizofrenię albo się ućpał, albo miał jakieś specyficzne powody napisania jej ( typu przekazanie ukrytych , symbolicznych treści do konkretnej grupy ludzi dla których to było jasne)
-gloryfikowanie cierpienia i poświęcenia
-podkreślanie grzeszności, słabości i braku godności człowieka ( choć na początku PŚ jest napisane że Bóg stworzył mężczyznę i kobietę na swoje podobieństwo - a potem drugi raz Ewę z zebra - tego też nie rozwikłałam jeszcze...)
-Podejście zawarte w PŚ do niewolnictwa, homoseksualizmu, masturbacji, pozycji kobiet... lata lecą z niewolnictwem przynajmniej oficjalnie udało się skończyć, ale reszty jakoś nadal nie udało się sprostować
-Napisanie/natchnienie autorów Biblii przez Boga - serio wszechwiedząca osoba celowo umieściła tam fragmenty które doprowadziły do bezsensownego cierpienia? Do tego mimo że na mój gust księga jest genialna i wartościowa ( oraz bardzo trudna w interpretacji) nie uważam że do jej napisania nie wystarczyliby ludzie. Ew jakby tak natchnienie przez Boga rozumieć tak jak rozumiem stwierdzenie kumpla malarza że przyszło do niego natchnienie a on tylko machał pędzlem to ok, ale jakoś nikt temu natchnieniu raczej kościołów budować nie będzie, ni nawet twierdził że istnieje obiektywnie...
-Bóg jako stary,siwy człowiek - serio kojarzę fragment z PŚ który wyraźnie tak go opisywał i nijak mi to nie pasuje

Mogę tak jeszcze długo , więc sobie daruję, ale sądzę że większość ateistów przynajmniej część powyższych punktów by uwzględniła, a jakoś sensownej wypowiedzi kogoś kto dobrze przemyślał swoją wiarę nigdy nie miałam przyjemności poczytać, niestety z zasady kończy się na:'to jest tajemnica, trzeba wierzyć i tyle; tak jest napisane w Biblii więc tak jest i tyle'

Michał Dyszyński

Adriatyk

Dyszyński, powiedz mi, o czym ty myślałeś w wieku 15/20 lat?

Michał Dyszyński

Ircia

Adriatyk

Michał Dyszyński

Ircia

Tylko co z godnością osoby która nie wierzy w Boga, a już szczególnie w Boga który byłby inteligentny oraz który by stworzył człowieka? Czy to w co wierzy umniejsza jej godność? Czy godność nie wypływa z samego faktu bycia?
Osobiście uważam że każda istota( nie tylko człowiek ) posiada swoją godność i zasługuje na szacunek - choć to że szanuję każdego nie oznacza ani że akceptuję jego zachowania czy poglądy, ani tym bardziej że je szanuję - poglądy czy zachowania muszą spełniać pewne kryteria aby sobie zasłużyć na po kolei - tolerancję, akceptację, szacunek, podziw... Swoje własne zachowania, poglądy itd staram się oceniać według tego samego klucza( ciągle dopracowywanego) jaki stosuję wobec innych, choć jako że mam więcej danych nie ma tak dużej taryfy ulgowej na niewiedzę, no i od siebie nie ucieknę.

Jak dowieść wartości swojego człowieczeństwa? Dobre pytanie. Trzeba by chyba zacząć od zastanowienia się czym jest człowieczeństwo ( oczywiście nie w sensie przynależności do gatunku tylko tym głębszym - kurcze, nawet nie umiem tego dobrze w słowa ująć...) do tego dobrze przemyśleć czym jest wartość tak ogólnie i jak można wartości udowadniać.

Powieść s-f - brzmi ciekawie i sądzę że dasz radę to ogarnąć, bo sam fakt że ciągle ją masz i do niej wracasz moim zdaniem sprawia że ma ona dla Ciebie sporą wartość, choć znając już trochę Twoje podejście może być tak że dążysz do sporej dozy perfekcji, a to nie ułatwia zadania i może warto zaakceptować że to nie osiągalne, że cokolwiek się tworzy zawsze da się to zrobić lepiej, ale wówczas czas wykonania dąży do nieskończoności.

Michał Dyszyński

mat

Michał Dyszyński

Adriatyk

Dyszyński, na tym świecie nie istnieją rzeczy same w sobie, a tylko jako takie, a czy na tamtym świecie, tego wiedzieć nie możemy, możemy sobie tylko w to wierzyć. I czymś absolutnie innym jest uzasadnianie sensowności wiary w rzeczy same w sobie od uzasadniania sensowności wiedzy o rzeczach jako takich, jedno i drugie posługuje się zupełnie innymi narzędziami, zupełnie nie kompatybilnymi ze sobą nawzajem. Jako fizyk powinieneś wiedzieć, że rzeczywistość nie pozwala siebie oglądać całościowo, jako rzecz całą samą w sobie, choćby na przykładzie zasady nieoznaczoności, wiemy, że nie wynika to z braku możliwości technologicznych do takiego oglądu, a z samej natury rzeczy i to właśnie zaświadcza, że nie istnieje rzeczywistość całkowita, a tylko jej konteksty, czyli nie sama w sobie, a jako taka. Ja w odróżnieniu od ciebie, nie potrzebuję zaglądać w wielkości Plancka, aby weryfikować rzeczywistość poza tymi wielkościami, natomiast, ty Dyszyński, przy weryfikacji czegokolwiek, wygrzebujesz paluchem różne tajemnicze okruchy z obszarów Plancka, posypujesz nimi wszystko i wrzeszczysz z sił całych, że nic się nie da zweryfikować z tymi okruchami tak istotnymi dla absolutnej prawdy. Ale na tym świecie nie istnieje prawda absolutna, a jej poszukiwanie na tym świecie, jest absurdem. Oczywiście, można sobie teoretyzować o prawdzie absolutnej z tamtego świata, ale stosowanie na tym świecie wniosków wynikających z prawdy tamtego świata, zawsze będzie sprzeczne z naturą tego świata.

Adriatyk

Michał Dyszyński

Adriatyk

Dobrymi chęciami, Dyszyński, piekło jest wybrukowane, przyjrzyj się tym dwóm zdaniom, które tu napisałeś. Piszesz, że stoisz na stanowisku, że prawdy absolutnej nie ma, a zaraz piszesz, że nic się nie da zweryfikować do końca, a więc, absolutnie. A skoro nie ma prawdy absolutnej, to po jaki huj ci absolutna weryfikacja, skoro nasza rzeczywistość istnieje bez absolutnej weryfikacji, wręcz ją wyklucza (zasada nieoznaczoności, jak i drugie twierdzenie Goedela) i daje się nieabsolutnie weryfikować w sposób niesprzeczny wewnętrznie. Więc, albo nie rozumiesz, co sam piszesz i jesteś częścią tej siły, która jest odwrotna od tej, o której posiał Goethe, że zawsze zła pragnąc, zawsze dobro czyni i pisał o mnie, bo ja zawsze pragnąc obić ciebie kijem, zawsze dobro czynię prowadząc ciebie na drogę prawdy, a ty, Dyszyński, jesteś częścią tej siły, która zawsze dobra pragnąc, zawsze zło czyni, bo twoja szlachetna głupota tak chachmęci, że prawda nie ma się jak wydostać na powierzchnię oceanu twoich chchmętów, aby tchu zaczerpnąć i topi się bidulka, morderco prawdy.

Michał Dyszyński

Adriatyk

Oczywiście, Dyszyński, nie ma absolutnych weryfikacji, ponieważ nie ma w naszym świecie absolutów, a wszystko, co nie jest absolutne, jest weryfikowalne, a weryfikacja jest tylko obiektywna, bo albo coś jest zweryfikowane, jako niesprzeczne wewnętrznie, albo zweryfikowane, jako wewnętrznie sprzeczne, nie może być trochę takie, a trochę inne. Lub nie możemy czegoś zweryfikować z powodu braku danych do weryfikacji. Zauważ, że weryfikacja dotyczy wewnętrznej struktury, którą określamy jakimś skończonym modelem, a nie nieskończonym. Zweryfikowana obiektywnie sprzeczność, czy niesprzeczność, dotyczy tylko wewnętrznej struktury weryfikowanego, a nie dotyczy zgodności, czy niezgodności ze strukturą zewnętrzną. Jeżeli chcemy coś zweryfikowanego zweryfikować z czymś zewnętrznym od tego już zweryfikowanego, to musimy wyodrębnić jakiś fragment tej zewnętrzności i z tym już zweryfikowanym umieścić w modelu zamykającym oba w wewnętrznej strukturze, aby tę wewnętrzną już w ten sposób strukturę poddać weryfikacji. W ten sposób możemy powiększać wewnętrzny obszar o dodatkowe elementy, jednak, tylko o elementy już zweryfikowane, bo wkładanie tam elementów niezweryfikowanych nie pozwoli nam zweryfikować z nimi relacji już zweryfikowanych elementów. Elementy niezweryfikowane mogą być niezweryfikowane z powodu braku wystarczających danych do weryfikacji lub dlatego, że nie poddają się weryfikacji z powodu swojej absolutnej nieokreśloności. A ty Dyszyński, wkładasz do jednego modelu weryfikowalne z nieweryfikowalnym i zupełnie prawidłowo stwierdzasz, iż zweryfikować się tego obiektywnie nie da, a tylko subiektywnie można odczuwać większe lub mniejsze przekonanie oceny ich zgodności z rzeczywistością. A to jest Dyszyński błąd elementarny, ponieważ te elementy nieweryfikowalne są spoza rzeczywistości tego świata, więc, nie mogą być z rzeczywistością tego świata zgodne w ogóle, tak więc, wprowadzasz zamieszanie uniemożliwiające ogląd rzeczywistości, czyli, mówiąc krótko, pierdolisz trzy po trzy para piętnaście.

PS. Mam nieodparte wrażenie, iż piszę na Berdyczów.

Michał Dyszyński

Adriatyk

Dyszyński, ludzkość od tysięcy lat rozwija metodologię weryfikacji i ta metodologia pozwala nam na ogląd rzeczywistości w sposób weryfikowalny. A kryteria są tylko obiektywne, a ich obiektywność wynika z tego, że albo pozwalają na weryfikację, albo nie pozwalają, innych kryteriów nie ma i w żadnym razie nie są zależne od demokratycznych wyborów, ponieważ, to nie od demokratycznych wyborów zależy, czy kamień z dachu swobodnie spada na ziemię, a od czynników poddających się weryfikacji. I nawet w czasach, kiedy nie posiadaliśmy wiedzy potrzebnej do weryfikacji czynników powodujących swobodne spadanie kamienia, potrafiliśmy zweryfikować to, że zawsze swobodnie spada, a nigdy swobodnie nie leci do góry, a więc powoduje to jakieś stałe prawo, a nie jest to spowodowane cudem. A spójność kryteriów też jest weryfikowalna, ponieważ, albo ich wzajemna relacja jest wewnętrznie niesprzeczna, albo sprzeczna lub nie poddaje się w ogóle weryfikacji, więc bezsensem jest jakieś demokratyczne ustalanie ich wzajemnej spójności.

Teoria struktury świata krasnoludków, jak i teoria struktury raju w niebie, może być wewnętrznie niesprzeczna, ale jak tylko będziemy je weryfikować w relacji z innymi strukturami naszej weryfikowalnej rzeczywistości, to w tej poszerzonej przestrzeni wewnętrznej mamy wewnętrzną sprzeczność.

A paradygmaty osobiste, to już najlepiej omówisz sobie z Kubusiem, on nie ma innych paradygmatów poza osobistymi.

Michał Dyszyński