ŚFiNiA

Katolikus

Jestem ciekaw czym jest dla was rozwój duchowy i czy uważacie, że to jest coś bardzo ważnego w życiu, tak bardzo, że powinno to zajmować pierwsze miejsce względem innych życiowych obowiązków, jeśli to jest możliwe?
Dalej..
Jak poznać waszym zdaniem kogoś, kto nie przykłada w życiu większej uwagi do rozwoju duchowego?
Czy nie przykładając dużej wagi do duchowego rozwoju tracimy w życiu coś cennego? Jeśli tak to, co to takiego może być waszym zdaniem?

Mówi się, że posiadanie dużej ilości pieniędzy świadczy o tym, że ktoś jest w życiu zaradny i ma "łep na karku", a co świadczy o tym, że ktoś jest rozwinięty duchowo?

Na forum jest wiele osób, które chyba inwestują swój czas w rozwój duchowy i nie uważają tego za stratę czasu więc zapraszam do dyskusji.

Banjankri

Michał Dyszyński

blackSwan

Katolikus

fedor

blackSwan

blackSwan

fedor

Banjankri

Michał Dyszyński

mat

fedor

Katolikus

Czy w ogóle można mówić o rozwoju duchowym w sytuacji, gdy ktoś wywyższa się nad innych i swoimi słowami dowodzi, że trochę gardzi tymi, których uważa za tych z "niższej półki", a może właśnie to idzie ze sobą w parze, czyli czym bardziej wzrastamy duchowo tym bardziej widzę "upośledzenie" innych i to daje mi usprawiedliwienie w moim zachowaniu? :think:

Semele

Edytowany

Katolikus

Zastanawia mnie, w kontekście rozwoju duchowego, temat słabości, które są gdzieś tam zaszyte w człowieku. Zastanawiam się czy jest coś konkretnego poczym człowiek może poznać, uświadomić sobie, że to jak działa i się zachowuje to jest tak naprawdę dowodem tkwiących w nim słabości, tego co niskie, co raczej powinno się pokonać w sobie. Np. ktoś przejawia w swoim zachowaniu wobec innych ludzi tendencję do wykazywania, że to on ma zawsze rację, że ktoś się musiał pomylić, a nie on. Może znacie to z własnego doświadczenia z pracy, domu? Zgubiły się klucze od czegoś? To musiałeś na pewno zgubić je ty, a nie ta druga osoba. A może okno okazało się w pokoju otwarte i zimne powietrze wychłodziło pokój, ale to twoja wina, bo na pewno byłeś wcześniej poproszony o to, by je zamknąć, nie może być tak, że to ta osoba zapomniała ci powiedzieć, ona na pewno cię o to prosiła..
Są osoby, które wmawiają winę innym, a nigdy albo prawie nigdy, sobie.
I teraz pytanie, jeżeli to jest słabość, coś co trzeba w sobie rozpoznać i pokonać to w sumie po czym taka osoba mogłaby rozpoznać, że to jest właśnie coś, co stanowi problemem?

Może jakiś inny przykład. Kiedyś spotkałem się z przekonaniem, że do głupich i debili trzeba się odnosić po chamsku, z pogardą, zero dobroci dla takich, bo nie zasługują na nic innego.
Jeżeli możemy takie myślenie (które ma swoje realne odbicie w relacjach ludzkich) uznać za ludzką słabość, co niskie w człowieku, to jak ktoś taki ma sobie to uświadomić, że to jest w nim jakaś słabość?

Istnieje jakaś uniwersalna metoda na rozpoznawanie w sobie różnych słabości, grzechów? Można całe życie przeżyć z przekonaniem, że ze mną wszystko jest ok, a to z innymi jest problem.. I mnie to jakoś nie daje spokoju. :think:

Katolikus

Niektórzy ludzie są swoją mentalnością tak mocno wrośnięci w świat zmysłowy, świat widzialny, że nie sposób zainteresować ich duchowością, stawianiem sobie pytań wyższego rzędu. W ogóle rozwój duchowy (a więc stawianie sobie pytań o życie, cel, sens, szczęście, wolność, dobro, zlo, dlaczego warto kochać, a może lepiej nienawidzić itd.) odbierają jako jakieś abstrakcyjne głupoty, podczas gdy najbardziej liczy się, by w życiu się ustawić, żyć na poziomie i by inni nas podziwiali. Można i tak przeżyć życie, ale mi się wydaje, że życie nabiera smaku i piękna, po prostu inaczej się je przeżywa, gdy człowiek stawia sobie pewne egzystencjalne/filozoficzne/duchowe pytania i stara się z nimi zmierzyć tak jak potrafi.

Katolikus

Często przychodzi mi mierzyć się z tego typu myśleniem o filozofii, teologii, wierze:

"po co fascynować się rzeczami, na które nie mamy wpływu, po co się ogłupiać i tak do niczego to nie prowadzi, i tak nie wiadomo jak jest. Lepiej cieszyć się życiem, korzystać z życia itd. niż nabijać sobie głowę rzeczami, które nie są sprawdzone. Wtedy tracimy sens z normalną rzeczywistością."

To normalne, że ktoś tak myśli, jeśli będzie uprzednio miał w swoim umyśle obraz filozofii, teologii jako abstrakcyjnych teorii bądź idei, czyli czegoś totalnie oderwanego od naszego życia.

Ja jednak widzę wartość i sens w poświęcaniu swojego czasu na filozofię, wiarę, duchowość.

Po pierwsze, życie bez głębszej refleksji traci smak. Wtedy to życie jest takie puste, przelotne, bezbarwne. Gleboka refleksja nadaje życiu smak i piękno. Życie staje się ciekawsze. Po prostu.

Po drugie, interesowanie się duchowością i filozofią pozwala lepiej pojmować życie, człowiek uczy się porządnego myślenia i dostrzegania możliwości jakie w tym życiu się pojawiają. To z kolei pozwala mądrzej stawiać czoło różnym wyzwaniom jakie niesie życie.

Po trzecie, człowiek się zmienia - mam na myśli stopniowe dojrzewanie, jakąś wewnętrzną przemianę.

Katolikus

Jeśli istnienie Boga jest nie wiadomą, dużym domysłem i nawet niektórzy księża wątpią i przyznają, że nie wiadomo jak to jest, że to tylko wiara to możne dojść do głosu pewna myśl, że po co tracić energię i czas na coś co jest tak bardzo niepewne i na tym budować swoje życie?

No właśnie. Jak widzicie te sprawy? Zagłębiać się w coś, co jest mocno niepewne czy żyć "tu i teraz", życiem codziennym bez tego całego zagłębiania się? ; )

towarzyski.pelikan

Katolikus

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński