ŚFiNiA

TATANATI

O przynależności religijnej większości ludzi na ziemi zadecydowały wydarzenia, które rozegrały się w przeszłości. Intrygi polityczne, wojny religijne i ekspansja kolonialna już przed wiekami doprowadziły do powstania nowej mapy religijnej świata.

Ale czy żyjący setki lat temu konkwistador, książę albo cesarz miałby decydować o tym, którą religię masz wyznawać? Czy o twoich przekonaniach religijnych miałyby stanowić przypadki historyczne albo miejsce urodzenia?

Nasz mowa, sposób odżywiania i ubierania się czy też nawyk spania — wszystko to i jeszcze wiele więcej w znacznym stopniu zależy od tego, gdzie się urodziliśmy. Chociaż być może sobie tego nie uświadamiamy, środowisko, z którego się wywodzimy, wywiera wpływ na całe nasze życie; kształtuje nasze zwyczaje, sposób myślenia i poglądy.

Te sztuczne granice religijne zakreślono w czasach reformacji, a więc w XVI wieku. Po długim okresie krwawych walk na tle religijnym uzgodniono, że każdy książę orzeknie, którą religię mają wyznawać jego poddani. Uzasadniono to następująco: Skoro ludzie sami nie potrafią się porozumieć, decyzję musi powziąć monarcha.

Niektórzy nieszczęśni wieśniacy byli przeganiani z jednej religii do drugiej zależnie od tego, na którą się zdecydowali kolejni władcy. Jeżeli granica regionu przebiegała akurat przez jakąś miejscowość, obu jej częściom samowolnie narzucano odmienne religie.

Nie wszyscy władcy, którzy przyjęli protestantyzm, kierowali się pobożnością. Na przykład król Anglii Henryk VIII, niegdyś czołowy obrońca wiary katolickiej, rozgniewał się na papieża, gdy ten nie udzielił mu rozwodu z jego pierwszą żoną. Rozwiązał to w prosty sposób. Zerwał z Rzymem, ogłosił się najwyższym zwierzchnikiem Kościoła anglikańskiego i oczekiwał od poddanych, że pójdą w jego ślady, co większość z nich w końcu uczyniła.

Niekiedy misjonarze „nawracali” całe kraje, idąc ślad w ślad za zdobywcami. Pierwsi franciszkanie przybyli do Meksyku już w kilka lat po podboju tego kraju przez Hiszpanów. Szczycili się, że w ciągu zaledwie 30 lat ochrzcili ponad pięć milionów tubylców, chociaż początkowo nawet nie znali języków, którymi mówiła miejscowa ludność. Pewien historyk opisał to nawracanie całego narodu jako „niezwykłą mieszaninę przemocy, okrucieństwa, głupoty i chciwości, łagodzoną nieco przygodnymi przebłyskami wyobraźni i miłosierdzia”. A zatem ówczesne mocarstwa europejskie podzieliły świat zarówno pod względem politycznym, jak i religijnym.

Setki lat wcześniej w wyniku podboju Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu i znacznych obszarów Azji przez muzułmanów większość mieszkańców tych terenów przyjęła islam.

Dziś na ogół nie pamięta się o tych historycznych przyczynach religijnego podziału ludzkości i większość wyznaje religię, w której się urodziła. Czy jednak o „wyborze” naszego wyznania miałby decydować przypadek? Czy wyznanie ma być tylko czymś, co się przejmuje po przodkach? Czy nie powinno być raczej wynikiem przemyślanej, rozsądnej decyzji? Przyjrzyjmy się bliżej chrystianizmowi z I wieku, żeby znaleźć odpowiedzi na powyższe pytania.

Wczesny chrystianizm nie był kwestią przypadku

W pierwszym stuleciu istniało całe mnóstwo bogów do wyboru wedle uznania. Od kołyski aż do grobu mieszkańcy imperium rzymskiego oczekiwali od bogów i bogiń pomocy i ochrony.

Kubina opiekowała się noworodkiem, a Ossipago wzmacniała jego kości. Adeona pomagała dziecku stawiać pierwsze kroki, a Fabulina uczyła je mówić. W bitwie Rzymianina miał ochraniać Mars. Gdy zachorował, zajmował się nim Eskulap, a po śmierci strzegł go Orkus, bóg rządzący światem zmarłych.

Każde ważniejsze miasto czy ród szczyciło się swoim bóstwem opiekuńczym. Palono też codziennie kadzidło przed cesarzem rzymskim, który sam siebie uważał za wcielonego boga. Ponadto wielką popularnością cieszyły się bóstwa Wschodu, toteż wznoszono świątynie ku czci Mitry, Izydy i Ozyrysa. Nawet Żydzi, którzy twierdzili, że czczą niewidzialnego wszechmocnego Boga, byli niestety podzieleni na wiele sekt religijnych.

I właśnie wtedy, pośród całego tego zamieszania religijnego, na widowni dziejowej pojawił się Jezus Chrystus. Uczył czegoś nowego: religii uniwersalnej, niwelującej różnice rasowe i narodowościowe; religii opierającej się na prawdzie o wszechmocnym Bogu, która wyzwala z niewoli przesądów i błędu (Jana 8:32). Jezus powiedział Piłatowi: „Po to się urodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (Jana 18:37). Jak Jezus wypełnił to wielkie zadanie?

Utarł się pogląd, że istnieją dwie metody nawracania na wielką skalę. Pierwsza polega na głoszeniu ewangelii pospolitemu ludowi, a potem na pracy od ludu do wyższych warstw społecznych. Przy stosowaniu drugiej chodzi o to, żeby dotrzeć do elity albo nawet do jednostek stojących na jej czele, a potem przez wykorzystywanie autorytetu władzy lub stosowanie przemocy wywierać wpływ na niższe warstwy. Tej drugiej metody, do której tak chętnie uciekał się Kościół katolicki, protestancki i prawosławny, Jezus i jego naśladowcy w ogóle nie brali w rachubę.

Od początku swej służby publicznej Jezus mówił, że zamierza kierować uwagę na „ubogich w duchu”, czyli dosłownie na „żebrzących o ducha”. Chodziło tu o skromnych ludzi odczuwających głód sprawiedliwości, którzy byli „świadomi swych potrzeb duchowych” (Mateusza 5:3, Biblia Tysiąclecia; Przekład Nowego Świata — wydanie z odsyłaczami, przypis).

Toteż gdy apostołowie wrócili z kampanii kaznodziejskiej, Chrystus powiedział: „Wysławiam Cię publicznie, Ojcze, Panie nieba i ziemi, gdyż skryłeś te rzeczy przed mądrymi i znawcami, a wyjawiłeś je niemowlętom” (Mateusza 11:25). Swą działalność kaznodziejską prowadził głównie w Galilei, ojczyźnie skromnych rybaków i rolników, a nie w Judei, która była twierdzą faryzeuszy i arystokracji żydowskiej.

Sam Jezus pochodził z Nazaretu, mało znanej wsi, która nigdy nie wydała żadnej wybitniejszej osobistości. „Czy może coś dobrego pochodzić z Nazaretu?” — pytał Natanael (Jana 1:46). Ale ponieważ Natanael był człowiekiem o otwartym umyśle, więc to, co usłyszał i zobaczył, pozwoliło mu się wyzbyć takich regionalnych uprzedzeń. Wyniośli faryzeusze natomiast chełpili się: „Czy uwierzył w niego choć jeden z dostojników lub faryzeuszy?” (Jana 7:48).

Wybór wiary chrześcijańskiej nie był pozostawiony przypadkowi

Jezus starał się docierać do serc i trafiać do umysłów. Uczył swych naśladowców szukania ludzi, którzy na to zasługują, i przebywania w ich domach tak długo, żeby mogli szczerze przyjąć wiarę, jeżeli tego zapragną. Mieszkańcy pewnego samarytańskiego miasteczka po wysłuchaniu nauki Chrystusa powiedzieli: „Sami bowiem słyszeliśmy i wiemy, że ten człowiek na pewno jest zbawicielem świata” (Jana 4:42).

Każdy, kto się nawracał na chrystianizm, musiał najpierw posłuchać i po zastanowieniu się nad tym, co usłyszał, dokonać świadomego wyboru. Musiał być głęboko przekonany o słuszności swego stanowiska, ponieważ należało się liczyć ze sprzeciwem. Wszyscy pierwsi uczniowie byli wykluczani z synagogi, co oznaczało, że miejscowa ludność ich potępiała.

Ponadto każdy uczeń był obowiązany bronić swoich nowo przyjętych wierzeń i opowiadać o nich innym. Celsus, żyjący w II wieku krytyk chrystianizmu, kpił z tego, że „wyrobnicy, szewcy, rolnicy, ludzie bez wykształcenia i najbardziej prostaccy są gorliwymi głosicielami Ewangelii” (por. Jana 9:24-34).

Ta metoda nawracania w połączeniu z właściwą prozelitom wielką gorliwością doprowadziła do szybkiego rozprzestrzenienia się chrystianizmu. Wkrótce z religii regionalnej przekształciła się w religię międzynarodową. Jezus wyraźnie nakazał swym naśladowcom, żeby głosili „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje Apostolskie 1:8).

Co prawda pierwsi uczniowie byli Żydami i zgodnie z zamierzeniem Bożym początkowo nawracano tylko Żydów. Jeruzalem stało się centrum, gdzie się spotykali apostołowie, żeby kierować sprawami nowo powstałego kościoła. Z tego powodu w I wieku często znieważano chrześcijan, niesłusznie biorąc ich za Żydów, chociaż to właśnie Żydzi byli najzajadlejszymi prześladowcami chrześcijan. Pewien historyk rzymski nazwał nawet chrystianizm szkodliwym przesądem.

Przed ochrzczeniem pierwszego nie-Żyda apostoł Piotr oświadczył: „Naprawdę dostrzegam, że Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie człowiek, który się Go boi i wprowadza w czyn sprawiedliwość, jest Mu przyjemny” (Dzieje Apostolskie 10:34, 35). A zatem dzięki swej gorliwości, wznieconej przez niezachwianą wiarę, chrześcijanie rozgłosili orędzie Chrystusa po całym imperium rzymskim. Nie zdołały ich powstrzymać prześladowania, choć wielu z nich poniosło śmierć, gdy nie chcieli się wyprzeć religii, którą przyjęli z własnego wyboru. Ich entuzjazm i oddanie różnią się całkowicie od apatii XX-wiecznego chrześcijaństwa.

Michał Dyszyński

W sumie sporo w tym racji. Ciekawy tekst.

adullam

nowa

bol999

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

bol999

bol999

kawus

kawus · Dołączył: 25 Lis 2007 Posty: 377 Przeczytał: 0 tematów

bol999

skrobipiórek

Bardzo konkretny tekst, czy człowiek powinien sam świadomie wybrać religię-czy inni powinni o tym decydować

Piotr Rokubungi

Świadomie to się nawet nie rodzimy! Nikt nie pyta, czy chcemy na ten świat je*any! A i tak zazwyczaj zapada "amen".
Jednak nie wierzcie fałszywym bogom, a już szczególnie nie wierzcie sobie samym! Uwierzcie w Rzeczywistość, Kosmos!

skrobipiórek

Piotr Rokubungi

skrobipiórek

skrobipiórek

Jaki możesz zaprezentować obiektywny dowód na istnienie kosmosu??

Popatrzeć sobie przez teleskop Hubblea...

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 52 tematy

A tutaj, za rogiem, to nie kosmos ?
Wiesz jaka jest etymologia słowa kosmos ?

Piotr Rokubungi

Tylko, że wszystko, co postrzegamy jest nieobiektywne- jest to INTERPRETACJA naszych świadomości, umysłów. Wszystko, co ktokolwiek może określić jest JEGO obrazem rzeczywistości, zniekształconym przez umysł- nie Rzeczywistością obiektywną. Tak więc w jakimkolwiek umyśle ludzkim istnieje zbór doznań, spostrzeżeń, pamięć o nich- krótko mówiąc myśli, który to zbiór wielu zgodziło się nazywać kosmosem. W umysłach nie może istnieć Rzeczywistość Obiektywna, Prawdziwa. Pod tym względem raczej całkowicie zgadzam się z solipsystami. Natomiast nie wierzę, nie uznaję prymatu "JA", świadomości nad danymi "zwieszonymi" w Naturze [czyli Nieświadomością], nad oddziaływaniami, energią [materią]. Nasze świadomości, umysły są jak komputerki, którym wydaje się, że ich oprogramowania i dane im dostępne są wszystkim, całym światem. Podczas, gdy mają skromniutkie pojęcie o rzeczywistości ich otaczającej, o tym CAŁYM "innym" świecie, wreszcie o własnych stwórcach..

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotrze, prymat "ja" nie oznacza, że to, jak opisujemy Kosmos czy Rzeczywistość, jest kompletne. Prymat "ja" oznacza tylko tyle, że nie da się podać opisu, w którym "ja" byłoby nieobecne. Czyli opisu, w którym jakieś "coś innego" niż jakieś "ja" było źródłem Rzeczywistości. Innymi słowy, każda próba wpychania "czegoś innego" na miejsce podstawowej, pierwotnej substancji tworzącej Rzeczywistość musi być irracjonalna. To znaczy, każda taka próba sprowadza się do podawania "wyjaśnienia", które jest na mocy swojej konstrukcji niezrozumiałe w efekcie pozbawione konsekwencji. Takie "wyjaśnienie" nie służy więc w istocie niczemu, jedynie zaciemnia obraz powodując, że człowiek dopisuje do niego przypadkowe lub nieuzasadnione konsekwencje sądząc przy tym, że je prawidłowo uzasadnił.

Piotr Rokubungi

Absolutnie się zgadzam z treścią powyższego postu. Dopiszę jeszcze to: cokolwiek w jakikolwiek sposób wyjaśnione, opisane już nie jest do końca, naturalnie prawdziwe, bo informacja o tym podległa pewnym procesom, takim jak interpretacja, powiązanie, przekazywanie.

Tak więc PRAWDZIWY "OBRAZ" Rzeczywistość faktycznie nie służy człowiekowi- bo nie ma niczemu służyć! To jest po prostu jakaś energetyczna forma [ta Rzeczywistość], a ludzie, jak na razie, nie wiedzą czy jej istnienie ma jakikolwiek sens dla jakiejś świadomości! Dla ludzi praktyczne znaczenie mają jedynie fragmenty tej całej Rzeczywistości- te fragmenty w otoczeniu których żyją, jako które z nimi "wespół-oddziałują", które w końcu z czasem są w stanie swoimi umysłami przetworzyć, zrozumieć i ewentualnie wykorzystać. A cała Rzeczywistość nie jest "dla ludzi", choćby dlatego, że sami ludzie są Jej cząsteczką i wytworem.
Jednak ja- co chyba jest już raczej oczywiste- nie skupiam się w swoich tekstach tutaj na praktyczności, racjonalności, ile raczej na zbliżeniu się do tego PRAWDZIWEGO OBRAZU, choćby to nie miało niczemu służyć.

balans

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

balans

balans

Hello