ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Aktualnie na świecie mamy niemalże tożsamość religijności i tradycyjności. Jeśli religia, to tradycyjność, jeśli dużo tradycji gdzieś się pojawia, to zapewne będzie z tym związana religia. Czy jednak to połączenie religijności i tradycjonalizmu jest czymś niezbędnym?

Nie będę ukrywał, że ja sam, choć uważam się za osobę religijną, nie przepadam za tradycyjnością. Toleruję ją, ale z wysiłkiem psychicznym i poczuciem przykrości. A już na pewno nie tradycja mnie do religii nie ciągnie. Prędzej mnie odstręcza. Kto wie, czy gdybym miał wybór, to bym czasem nie przekonwertował na taką postać chrześcijaństwa, gdzie tradycji jest mało, możliwie najmniej, zaś główny nacisk położony byłby na zgłębianie natury prawdy, miłości, człowieczeństwa, sacrum. Ale - póki co - nie bardzo widzę kandydata na taką religię, które jest o wiele silniej, niż to się spotyka, nakierowana na duchowość, z potraktowaniem po macoszemu wzniosłych deklaracji, teatralnych rytuałów, czy ogólnie robienia wrażenia na ludziach.
Ja właściwie to postrzegam silna tradycyjność jako formę konkurencji dla duchowości. Tradycyjni ludzie często zastępują myślenie i rozwój wewnętrzny rytuałami. Z drugiej strony jednak...
... wokół czegoś to życie religijne trzeba organizować. I z tego też sobie zdaję sprawę. Poza tym zapracowany człowiek, zmęczony harówką i kłopotami dnia codziennego może już nie mieć sił na intelektualne rozkminy swojej religii. A uczynienie czegoś konkretnego, czyli przejście przez jakiś rytuał da takiej osobie jakąś formę oderwania od spraw życia, pomoże w ukierunkowaniu się na sprawy ducha. Może i pomoże... Choć może i zaszkodzi...
Dlaczego miałoby zaszkodzić?
- Ano dlatego, że takie rytualne podejście daje wrażenie, że załatwiliśmy sprawę. Rytuał, jako ten odfajkowany i zaliczony daje wrażenie, że już nie trzeba zastanawiać się nad sobą - swoimi wyborami, emocjami, celami, nad ideą dobra i zła, lecz że wszystko co istotne stało się w wyniku wykonania jakichś tam gestów, wyrecytowania tekstu, czy przejściu wyznaczoną trasą. Nadmiar rytuałów zatem może uśpić rozwój duchowości, pracę nad swoim wnętrzem, stać się fałszywym zamiennikiem drogi ku doskonałości.

Różne zarzuty się do religii (wszelakich) kieruje. Ja uważam, że owe zarzuty częściej niż do samego meritum religii odnoszą się raczej do kostycznych i bezmyślnych form tradycyjności z religią związanej. Przykładowo traktowanie poniżające kobiet w islamie nie jest wcale czymś wynikającym z samej religii. Co prawda Mahomet, pisząc swoje porady dla ludzi jawi się jako nieodrodny syn swoich czasów, w których kobiety miały podrzędna rolę, jednak większość z tego, co dzisiaj postrzegamy jako złe traktowanie kobiet w islamie powstało jako tradycja później. Widać to z resztą po różnych odłamach samego islamu - od bardzo tradycyjnych i zamordystycznych, do względnie światłych i tolerancyjnych. Katolicyzm też swoje tradycje kształtował już w oparciu o pomysły kolejnych pokoleń. Sam Jezus właściwie bezpośrednio nakazał jeden względnie stały rytuał - spożywania wina i chleba jako pamiątkę Jego męki. Jest jeszcze chrzest, który jednak jest aktem jednorazowym, związanym z przyjęciem chrześcijaństwa. I nic więcej!
Całą tę rozbudowaną liturgię, przykazania kościelne, obyczaje dodały już z własnej inicjatywy kolejne pokolenia chrześcijan.
Jezus chyba też tych rytuałów nie cenił - co widać było w jego stosunku do rytuału żydowskiego obmywania pokarmów.
Dziś jednak traktuje się powszechnie religię jak coś, co musi mieć rytuały.
Warto z drugiej strony też przywołać przykład konfucjanizmu. Tam mamy rytuały, choć bez teizmu. Trudno jest właściwie do końca jasno rozstrzygnąć, czy konfucjanizm jest religią. Jak napisano w Wikipedii w haśle konfucjanizmowi poświęconym: Dokładne określenie, czy konfucjanizm jest religią, czy filozofią jest trudne.
Ta sama Wikipedia dalej podaje

Azael

Religia, tradycja.. Ludzie zaczynają dostrzegać, że do wiary w Boga nie jest im potrzebna żadna religia, bo religia staje się kajdanami, dla ich duchowości i rozważań.

[link widoczny dla zalogowanych]

Czy to wszystko powinno dziwić? Jeśli uświadomić sobie szkodliwość religii (np. indoktrynacja dzieci/młodzieży w szkołach, zakaz aborcji, zakaz edukacji seksualnej, homofobią, prześladowanie mniejszości seksualnych, antyintelektualizm, denializm naukowy, ograniczenie wolności słowa jakimiś prymitywnymi prawami ect.), to nie powinno to dziwić.

lucek

towarzyski.pelikan

Nie znam się na wszystkich religiach, ale w katolicyzmie jest nacisk na to by Tradycja i Duch były ze sobą w równowadze, przy czym Tradycja w sensie religijnym to termin znacznie szerszy niż rytuał, obrzędowość, dotyczy chociażby interpretacji Pisma Świętego. Duch oderwany od Tradycji jest pozbawiony punktu odniesienia, łatwo może pobładzić, natomiast Tradycja oderwana od Ducha zmienia się w martwy, bezduszny przepis.

A ta religijna zasada ma swoje odzwierciedlenie również w obszarach pozareligjnych, np. odpowiednikiem Tradycji niech będą reguły języka (gramatyka, ortografia, słownik, zwyczaj językowy), a Ducha niech będzie intuicja, wyczucie językowe użytkownika języka. Idealnie jest, kiedy te dwa elementy sa ze sobą pogodzone. Człowiek, który chce się kierować tylko intuicją językową i olewa zasady jest nieukiem, który generuje chaos i utrudnia komunikację, a człowiek, który zasady traktuje jako jakąś nienaruszalną świętość staje sie bezdusznym purystą i przez swoją postawę również szkodzi samemu językowi, który staje się formą bez treści.

Tak więc można na tej podstawie sformułować ogólną zasadę, że to co subiektywne/wewnętrzne/intuicyjne zawsze powinno iść w równoadze z tym co obiektywne/zewnętrzne/opierajace się na zasadach/racjach. Przeginka w każdą ze stron jest czymś niepożądanym.

Semele

A ja lubię tradycję. Może wyrastać z różnych źródeł.
Na przykład uwielbiałam święta Bożego Narodzenia do momentu gdy zmieniły się w komercję.

lucek

towarzyski.pelikan

Semele

Wirus pokazał w całej pełni ile warta jest dla chrześcijan tradycja. Przepis na ilość osób przy wigilijnym stole.
Oraz to co się dziś rozgrywa na Białorusi.

towarzyski.pelikan

Semele

Michał Dyszyński

Semele

towarzyski.pelikan

Semele

Franciszek to chłopak
z ludu.

PAPIEŻ FRANCISZEK

Papież Franciszek, Jorge Mario Bergoglio (ur. 17 grudnia 1936 roku w Buenos Aires) - argentyński duchowny katolicki, arcybiskup Buenos Aires, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego. 13 marca 2013 roku wybrany na Papieża. Pierwszy papież z Ameryki Południowej i pierwsza głowa Kościoła katolickiego, która przyjęła imię Franciszek. Cytaty Franciszka są wyrazem skromności i miłości wobec ludzi prostych i ubogich.

Papież Franciszek: życiorys

Papież Franciszek, czyli Jorge Mario Bergoglio urodził się 17 grudnia 1936 w Buenos Aires w Argentynie jako jedno z pięciorga dzieci włoskich imigrantów. Jego życiorys pokazuje, że wiara od zawsze odgrywała w jego życiu ważną rolę. Franciszek jako młody Jorge podjął studia chemiczne, jednak już w 1958 roku wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuici), podejmując formację zakonną i studia seminaryjne. Wyjątkowo zdolny Bergoglio w 1967 roku rozpoczął studia teologiczne.

Przyszły papież, który przybrał imię Franciszek I święcenia kapłańskie przyjął 13 grudnia 1969 roku. W kolejnych latach Jorge Mario Bergoglio był mistrzem nowicjatu w Villa Barilari, profesorem Wydziału Teologii i rektorem Colegio Maximo San Jose w San Miguel, członkiem konsulty prowincji zakonnej San Miguel, prowincjałem Argentyny.

Papież Franciszek jak święty Franciszek z Asyżu

Franciszek w 1992 roku został biskupem pomocniczym Buenos Aires. W kolejnych latach Bergoglio objął stanowisko arcybiskupa archidiecezji. Papież Jan Paweł II w 2001 roku powołał go na kardynała. Podczas konklawe w kwietniu 2005 kardynał Jorge Bergoglio był wymieniany w gronie potencjalnych faworytów do następstwa po zmarłym Janie Pawle II. W latach 2005-2011 kardynał Bergoglio był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Argentyny. 13 marca 2013 roku, po trwającym dwa dni konklawe, został wybrany na Papieża. Przyjął imię Franciszek I. Swoją postawą nawiązuje do świętego Franciszka z Asyżu.

Jako biskup zasłynął swoim skromnym stylem życia. Papież Franciszek przypomina, że Bóg szczególną opieką obdarza ludzi prostych i skromnych. Słowa wypowiadane przez Franciszka świadczą o ubóstwie Kościoła i umiłowaniu silnej wiary i prostoty życia ewangelicznego. Cytaty Papieża Franciszka niejednokrotnie uznawane były za rewolucyjne w historii Kościoła.

Szczególnie ten o królikach :wink:

[link widoczny dla zalogowanych]

towarzyski.pelikan

Semele

towarzyski.pelikan

Semele

towarzyski.pelikan

Semele

Azael

Michał Dyszyński

fedor

Azael

szaryobywatel

Polecam Apologetyka.info, Jan Lewandowski.