ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osobiście najkrócej piekło bym zdefiniował jako: konieczność bycia z samym sobą, patrzenia na siebie - takiego, jakim się jest.
Jeśli jest za życia w kimś nieopanowana złość, frustracja, to ta złość zostanie także po śmierci. Za życia dawało się jej autodestrukcyjną moc przerzucać na innych ludzi, udawało się zająć jakimiś ambicjami, walką o coś, z kimś. Za życia można było zwalać własne winy na innych, wieszać się na nich mentalnie, odwracać uwagę od tego, jacy naprawdę jesteśmy. Po śmierci już nie ma gdzie się pozbyć tego całego nieuporządkowania, frustracji, niedającej się uspokoić żądzy wywyższenia (pustej w istocie, nierealizowalnej). Więc to wszystko wraca do złośnika, frustrata, pyszałka.
Za życia ten czy ów utykał własną głupotę po cudzych emocjach, odreagowywał frustrację na innych, czując się przynajmniej przez jakiś czas lepiej, dając sobie szansę na ulgę. Ale jeśli nie wykorzystał tego ziemskiego życia do nauki opanowywania frustracji, to "po tamtej stronie" już okazji nie będzie. Wszelkie zło, którego w sobie grzesznik nie opanował, będzie teraz wracało do niego.
Już nie będzie okazji, aby sobie zrobić ulgę przez to, jak to się puszyło i nadymało, ogłaszając własne rzekome kompetencje. Już nie będzie tego odzewu, który jest tak cenny, gdy ma się wątpliwości co do własnej wartości. Za życia można było swoje emocje oszukiwać za pomocą mechanizmu dominacji nad drugim człowiekiem. Oszustwo samego siebie było co prawda prostackie, ale działało.
Oszustwo własnych emocji "na dominację"
Nasze emocjonalne odbiory siebie i świata są najczęściej głupie, naiwne, niekonsekwentne. Na emocje działają łatwo różne prostackie chwyty. Typowym chwytem jest oszukiwanie się w zakresie własnej wartości poprzez wykazanie samemu sobie mocy — kompetencji w czymś pobocznym, niezwiązanym z daną sprawą. Oto przykładowo ktoś ma wątpliwości, czy dobrze gotuje (mój przykład jest dowolny, prawie przypadkowy). W uczciwym osądzie byłoby tak, że ludziom podano by jedzenie ugotowane przez daną osobę, a ci spontanicznie i szczerze wyraziliby swoją opinię, czy jedzenie jest smaczne, czy im nie szkodzi. To zaś tworzyłoby warunki poprawnej oceny wartości takiego kucharza.
Gdy jednak zagadnienie oceny kucharzenia osoby trafi na osobę o skłonności dominatora, to taka osoba będzie groziła, wymuszała oceny dla siebie pozytywne. W końcu większość oceniających może pod wpływem tej presji wygłosi pozytywną dla dominatora opinię o jego kucharzeniu. Będzie to opinia nieszczera, fałszywa, ale dominator - kucharz się taką opinią (w jakimś stopniu...) ucieszy, uzna to za satysfakcjonujący przebieg spraw. Dodatkowo mu tę ocenę posłodzi też poczucie sprawczości, związane z samym wywieraniem presji na oceniających. Działa tu prosta sugestia - wymuszam sprawnie oceny?... - Zatem mocny jestem! Zatem jest dobrze! Nie mam się czego obawiać, bo to ja rozdaję karty! Uczciwość oceny samego kucharzenia schodzi na dalszy plan. Emocje się usatysfakcjonowały tym melanżem przyjemności z poczucia dominacji, sprawczości plus wymuszonymi ocenami pozytywnymi kucharzenia.
W ten sposób, dzięki umiejętności wywierania dominacyjnej presji, można ratować swoje emocje przed uczciwością osądu. Opisany mechanizm, choć go przedstawiłem na przykładzie teoretycznym związanym z kucharzeniem, jest uniwersalny. On działa powszechnie w świecie, w którym przeróżni dominatorzy wymuszają na ludziach ze swojego otoczenia deklaracje o rzekomym uznaniu, szacunku, akceptacji dla wielkiej wartości w różnych zakresach owych dominatorów. Ci się karmią tymi kłamstwami, jakie sami sprowokowali, czerpiąc satysfakcję, poczucie sprawczości, ważności z tego, jak to udaje się im manipulować oceniającymi ich ludźmi.
Tyle, że to jest po prostu kłamstwo, czyli co działa wyłącznie w obecności ludzi, którym te dominacyjne manipulacje daje się narzucać. Gdy zasłona kłamstw opada, dominator staje w obliczu gołej prawdy. Już nic nie da się tu oszukać, manipulacja nie przejdzie, bo nie ma na kim jej zastosować. Zostajemy z tym, KIM JESTEŚMY?
Jeśli ktoś przez swoje życie opierał się na kłamstwie, jeśli przyzwyczaił się mentalnie do tego, jako owo kłamstwo świetnie działa, jak jego emocje są wszystkimi nitkami satysfakcji do tych manipulacji przywiązane, to gdy wszystko to się skończy, a prawda zacznie "walić po oczach", to będzie dla dominatora katastrofa, to będzie piekło.

Kruchy04

Andy72

Jeśłi ktoś przez całe życie wybiera szatana....

Michał Dyszyński

Katolikus

Konkretne argumenty. Z takim księdzem fajnie by się dyskutowało na sfini.
https://youtu.be/N_3uxPwmXEE?si=0EWumVZ1Va02goCi

Katolikus

Będę musiał to obejrzeć, bo zapowiada się ciekawy odcinek.

https://youtu.be/teV4QEK-JrA?si=OizYO9B-FgRXawhJ

: )

Katolikus

No dobra, skoro udało się na forum dojść do zgody czym jest piekło to może chociaż spróbujemy się zastanowić po co Bóg wymyślił piekło? Jest zapewne elementem jakiejś większej układanki. Chociaż niektórzy chrześcijanie w ogóle nie wierzą, że z Biblii wynika idea piekła, ale jeśli wynika to chyba Bóg stworzył możliwość zaistnienia takiego stanu?

Standardowa odpowiedź to.. bo gdyby nie było piekła to nie mógłby Bóg dać wolnej woli człowiekowi..

:think:

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9035 Przeczytał: 82 tematy

ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła :mrgreen:

... no i kto powiedział, że Bóg nie kocha diabła ... może nawet bardziej

Katolikus

Piekło jest czymś złym dla człowieka.
Bóg jest jedynym i ostatecznym spełnieniem człowieka.

Czy istnienie Boga wszechmocnego i kochającego stoi w sprzeczności z istnieniem absolutnie wiecznego piekła? Jeśli tak to na czym ta sprzeczność polega? Dlaczego gdy jedno jest prawdą to drugie z konieczności nie może być prawdą?

Domyślnie uważa się, że nie ma sprzeczności. Miłość musi być oparta na wolności, a więc Bóg nie może nikogo do siebie przymusić więc piekło jest realną opcją i tym samym nie ma sprzeczności, jeśli człowiek ma być istotą wolną.

Z drugiej strony..
Przecież jak kogoś kochamy to na pewno nie chcemy kochanej osoby skazywać na wieczne męczenie się, bo okazała się nie taka jakbyśmy chcieli. Miłość nie skazuje na wieczne cierpienia chyba, że nie jest miłością.
Jak kogoś kochamy to też nie jesteśmy obojętni na ostateczny los kochanej osoby. Miłość nie zostawia ukochanej osoby jeśli widzi, że ta się zatraca na wieczne cierpienie.
A zatem nie da się pogodzić..
Albo istnieje Bóg miłości, a piekło jest tymczasowe, albo istnieje piekło, a Boga będącego miłością wszechmocną nie ma.

Michał Dyszyński

Katolikus

Semele

Michał Dyszyński

Katolikus

Twoja odpowiedź niesie ze sobą wiele ciekawych treści. Ale że nie dobrze jest dyskutować o wszystkim naraz to odniosę się najpierw do początku odpowiedzi.

Michał Dyszyński

Katolikus

A co myślisz o modlitwie w "Godzinie Miłosierdzia Bożego"?
[link widoczny dla zalogowanych]

To też jest naiwna wiara, bardziej biorąca się z ludzkiego myślenia o Bogu?

Michał Dyszyński