ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Zastanawiałam się swego czasu, o co chodzi z tym Lucyferem, który z jednej strony jest utożsamiany z przeciwnikiem Boga - szatanem, a z drugiej nazywa się "niosący światło". Spotkałam się m.in. takimi twierdzeniami, ze Lucyfer to w istocie Chrystus, a w chrześcijaństwie to zostało pomieszane.
Dzisiaj przy okazji dygresji w temacie o liberalizmie natchnęło mnie, żeby nad tym podumać.

Lucyfer wedle chrześcijańskich przykazów był najpiękniejszym z aniołów, kimś, kogo Bóg szczególnie umiłował, wyniósł najwyżej jak mógł i mimo to albo może właśnie dlatego Lucyfer od Boga się odwrócił. Jak tylko doświadczył Bożej doskonałości, która mu się udzieliła z łaski udzielonej mu przez Boga, zapragnął tę doskonałość przypisać samemu sobie. Zapomniał, komu zawdzięcza swoją pozycję, kto jest źrodłem jego mocy. Oszołomiony swoim blaskiem zakochał się w sobie, uznał swoją niezależność, wyniósł się ponad wszystko, zajmując pozycję samego Boga. I właśnie to było przyczyną jego upadku. Z chwilą wypowiedzenia posłuszeństwa Bogu, a więc odstąpienia od postawy pokory, zerwał łączność z Bogiem, zyskujac status przeciwnika Boga, szatana i Lucypera -tego, który utracił światło, pogrążając się w ciemności.

Ta historia o Lucyferze jest o tyle ciekawa, że pozornie mogłoby się wydawać, że szatan jako przeciwnik Boga jest jego absolutnym przeciwieństwem i ustalenie tego, czy się jest po jasnej, czy po ciemnej stronie mocy nie powinno sprawiać większego problemu, a w rzeczywistości jest tak jak w tym powiedzeniu - diabeł tkwi w szczegółach. Niekiedy w literaturze można się spotkać z określeniem, że szatan jest "małpą Boga", a więc pozornie nie ma między nimi różnic, a wszystko dlatego, ze szatan jest tym, który Bogu wchodzi w paradę, jest mącicielem i opętuje tych, którzy doświadczają łaski Boga, samego Jezusa wodził na pokuszenie. Im bliżej człowiek jest światła, tym również bliżej jest szatana.

Żeby ten mechanizm zilustrować wyobraźmy sobie człowieka, który dostąpił łaski Bożej, nawrócił się, czy nawet przebóstwił, został dotknięty łaską uświęcającą. Jego życie się zmieniło, Bóg udzielił mu charyzmatów, dzięki którym może "czynić cuda", ma coraz większy wpływ na inych ludzi, którzy chcą za nim iść, słuchać jego nauk. Oszołomiony tym ogromem dobra, które stało sie jego udziałem, zaczyna stopniowo popadać w grzech pychy, przypisując sobie te wszystkie dary, trakutując je jako owoc osobistych zasług, cechy osobowości. Czuje się Bogiem, prawdziwą gwiazdą, która może co tylko zechce, jest chodzący ideałem i nikogo już nie potrzebuje, łącznie z samym Bogiem. Od przebóstwienia gładko przechodzi do samoubóstwienia.

Dla człowieka z zewnątrz, który by nie wnikał w ten stosunek obłaskawionego do udzielonych łask, taki człowiek nie różniłby się od kogoś, kto nie popadł w grzech pychy, bo jeden i drugi wydaje się pozostawać pod wpływem jakiejś siły wyższej, która udziela mu "nadludzkich mocy", jeden i drugi jest charyzmatyczny i godny naśladowania. Nawet dla samego człowieka, który wspomnianych łask dostąpił może nie być żadnej różnicy, bo jakże złe drzewo może rodzić dobre owoce? Skoro opętał go szatan, to skąd te supermoce?

Otóż supermoce są zawsze od Boga, a działanie szatana polega na tym, żeby nakłonić człowieka, żeby tych supermocy użył w niewłaściwy sposób, żeby nie ustosunkował się do nich we właściwy sposób. Na tym polega właśnie to małpowanie Boga przez szatana. I na tym też polega sama niejednoznaczność postaci Lucyfera, która sprawia, ze łatwo go pomylić z Bogiem.

Semele

Zainteresowalas mnie tematem wiec szukam.

Tu
[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Ja z kolei świadomość szatana traktuję jako NIEZWYKLE WAŻNY, WRĘCZ NIEZBĘDNY aspekt rozumienia siebie, doskonalenia duchowego, mentalnego posadowienia swojego jestestwa. Kluczem jest w ogóle SAM KONCEPT OSOBOWEGO ZŁA i także sam KONCEPT BEZLITOSNEGO WROGA.
Bez tego konceptu moja duchowa walka, doskonalenie się, stawanie się, właściwie mi by się mentalnie rozmyła. Nie umiałbym jej postawić kropki nad "i". Dlaczego?

Chodzi o to, że jak wykluczymy zło osobowe, to zostaje nam - co?
Wg mnie tylko ZŁO CHAOSU.
Oczywiście zło chaosu też jest bardzo ważne, nie wykluczam go. Ale zło chaosu w kontekście świadomego, celowego, aktywnie atakującego zła jest takie...
niemrawe. To zło chaosu, nie dopełnia się jako wystarczająco warty rozważenia przeciwnik. Dopiero przeciwnik myślący - perfidny, gardzący moją osobą, chcący mnie zniszczyć, wstrętny mentalnie, stawia zagadnienia dobra vs zła w wystarczająco jaskrawym świetle. Dopiero w tym świecie możemy to zło zobaczyć, dostrzec jego niuanse, wniknąć w strukturę. Chaos to chaos, to takie nic. Nie ma w nim czego badać. Zło osobowe - odwrotnie - ono działa celowo, ono wymyśla podstępy, ono chce uderzyć w najsłabsze moje punkty. To jest dopiero zło, które ustawia moją walkę o jestestwo we właściwych barwach i konkretnie.
Jeśli w pełni chcemy zrozumieć zło, ale też i dobro, to KONIECZNIE trzeba do układanki dołączyć opcję zła osobowego, działającego przemyślnie, celowo, świadomie destrukcyjnie i z pogardą dla próbującej się udoskonalić świadomości.

blackSwan

Wygląda na to że traktowanie Lucyfera negatywnie występuje tylko w późniejszym chrześcijaństwie (pomijam satanistów, bo to perspektywa typowo antychrześcijańska). Natomiast w starożytnej Grecji i Rzymie, u gnostyków, u starych proroków (Izajasz) i we wczesnym chrześcijaństwie Lucyfer to postać pozytywna.

Powstaje pytanie dlaczego chrześcijanie, a właściwie ich przywódcy znienawidzili niosącego światło. Na myśl przychodzi fakt, że oświecenie ludu nie było intencją papieży i biskupów.

lucek

lucek

Semele

[quote="lucek"]

lucek

A zacytuj gdzie Ciebie nazwałem niedorozwojem i w jakim kontekście? Co sama napisałaś

Oceniasz ludzi to nie dziw się, że i Ciebie ocenią

Katolikus

towarzyski.pelikan

blackSwan

blackSwan

Ciekawe cytaty z Biblii:

Apokalipsa:

Katolikus

Adeptus

Według doktryny chrześcijańskiej Lucyfer został stworzony jako istota o wiele doskonalsza, bardziej inteligentna, potężniejsza, piękniejsza od człowieka. Podobnie jak inni aniołowie. I teraz wyobraźmy sobie, że ten supermen słyszy, że cała jego egzystencja ma polegać na chwaleniu Boga i służeniu mu - bez ustanku, bez przerwy - że absolutnie każde jego działanie ma być wykonywaniem boskiej woli i że nie wolno mu dążyć do tego, aby uzyskać choć odrobinę uznania za swoje działania, bo wszelka chwała należy się tylko i wyłącznie Bogu.
W takim układzie, nie dziwne jest, że Szatan się zbuntował. Należy się raczej zastanawiać - jakim cudem którykolwiek z aniołów pozostał "wierny" Bogu?

fedor

Adeptus

Piszę tylko, że GDYBY prawdziwe były założenia w kwestii aniołów, jakie przyjmują chrześcijanie, dziwne byłoby, GDYBY jakikolwiek z nich pozostał wierny Jahwe. Nie piszę, że tak było - osobiście raczej skłaniam się ku tezie, że żadne anioły, w tym Szatan, nie istnieją.

fedor

Adeptus

No nie. To, że Lucyfer został stworzony jako piękna, potężna, mądra, wspaniała istota oraz to, że Bóg wymagał od niego absolutnego posłuszeństwa i podporządkowania całej swojej egzystencji służbie i chwale i rezygnacji z jakiejkolwiek własnej chwały - to nie moje domniemania, tylko domniemania chrześcijan. Ja tylko wysnuwam z tego logiczny wniosek - to oczywiste, ze w takiej sytuacji należało się zbuntować.

fedor

Adeptus

Już pisałem, jakie mam dowody za tym, że istnieję.
A jakie Ty masz dowody i dlaczego są lepsze od moich?

fedor

Adeptus

No więc, jakie Ty w przeciwieństwie do mnie, masz dowody na swoje istnienie?

fedor

Adeptus

Ale przecież już ustaliłeś, że nie mam dowodów. Więc po co pytasz o coś, czego jesteś pewien? Czy może nie jesteś?
Co do błędu tu quogue, to już wyjaśniałem - to Ty go popełniasz. Ja stawiam jakaś tezę na temat religii, Ty zamiast odnieść się do meritum, skupiasz się na próbach wykazania, że ateista jest z definicji głupi. Zamiast podawać argumenty na obronę religii, próbujesz atakować ateizm. To jest podręcznikowy, idealny przykład właśnie tego błędu.

Co do niezdolności do odpowiedzi - ja odpowiadam na wszystkie Twoje pytania. Jeśli odpowiedzi Cię nie zadowalają, cóż, ale przynajmniej jakieś podaję. Ty nie potrafisz odpowiedzieć absolutnie nic. Więc u Ciebie nikt nie obnaża niezdolności odpowiedzi na pytania. Ty sam ją obnażasz i obnosisz się z nią dumnie, jakby była cnotą.

fedor