ŚFiNiA

Katolikus

Jeżeli jesteśmy doskonalącymi się świadomościami..

Żyjemy w warunkach niepełnej wiedzy o rzeczywistości, mamy złożone potrzeby, doświadczamy problemów i kłopotów, które często nas przerastają, gubimy się w swoim życiu, nasiąkamy trudnymi emocjami, krzywdzimy siebie i innych, nie wiemy jak budować swoje życie..

Co może sobie myśleć o nas ten, który nas powołał do istnienia i patrzy na nasze skomplikowane życiorysy? Mieliśmy być doskonalącymi się świadomościami, a co jeśli zawiedliśmy (przynajmniej jakaś zdecydowana większość z nas)? Będzie musiał nas wymazać z istnienia, bo okazaliśmy się wadliwym projektem? Czy możliwe, że tylko garstka osiągnie zbawienie, doskonałość? Być może będę musiał być wymazany z rzeczywistości. To przykre, ale jeszcze bardziej się boję sytuacji, w której mnie się jakoś uda załapać do grona wiecznie zbawionych, a jakieś mi bliskie za życia osoby będą musiały być unicestwione albo, co absolutnie gorsze, będą przez wieczność cierpieć. Nie wiem czy to zniosę. Gdy myślę o tym dziś to wiem, że takiej sytuacji bym nie dał rady znieść.

Chcę się doskonalić i chcę by doskonalili się ci, którzy są mi bliscy, a nawet znajomi, a nawet ci, którzy za życia wyrządzili mi jakieś krzywdy i mają to w nosie.

Problem największy jest chyba w tym, że choć chcę to widzę, że pewnych rzeczy w sobie "przeskoczyć" nie potrafię, a więc dochodzę do jakiejś ściany w swoim doskonaleniu, a może w ogóle źle coś rozeznaję. Nie wiem. W każdym razie sytuacja objawia się doświadczeniem poczucia bezradności, bezsilności, a czas mija..

Co jeśli nie zdążę znaleźć naprawdę wartościowych celów w swoim życiu?
Co jeśli nie osiągnę satysfakcjonującego mnie życia?
Co jeśli odejdę jako nikt?

Tyle problemów, tyle pytań, a czas mija..
To chyba jest największym problemem człowieka, to doświadczenie bezradności i zagubienia. Albo to tylko przedsmak największego problemu?
Bóg jeśli istnieje, to ma chyba fajnie, bo jest Bogiem i Jemu nic nie grozi, jest doskonały, idealne poznanie rzeczywistości, niczego mu nie brakuje, nie odczuwa że Jego istnienie jest dla Niego niesatysfakcjonujące, jest Kimś. Tylko człowiek musi się szarpać z tym życiem i nawet nie ma pewności po, co i jak to się skończy.

"Wszyscy jesteśmy nutą w ostatecznej pieśni istnienia. Jedne nuty brzmią bardziej, a drugie mniej. Sens tego wszystkiego okaże się po wysłuchaniu całego utworu."
Warto mieć zawsze choćby iskrę nadziei. Może jednak utwór okaże się piękny?

Semele

O tej nucie to cytat czy Twoja myśl?

Każda nuta jest ważna. Nie musimy być tą najważniejszą. 😉🤔

Michał Dyszyński

Katolikus

Pewna kwestia związana z naturą Boga mnie zastanawia. Wierzymy, że Bóg jest wszechmocny, Pismo Święte też chyba potwierdza tę intuicję wszechmocy, bo w wielu miejscach wyraża się o Bogu jako absolutnym Stwórcy wszystkiego, który ma wszystko pod swoją kontrolą.
I tak się zastanawiam, po co Bogu cały ten proces miliardów lat związany z naszym istnieniem. Bóg ma jakiś cel np. stworzyć świat istot zbawionych, szczęśliwych. Dlaczego, skoro jest wszechmocny nie osiągnie tego tak po prostu, tylko działa powiedziałbym jakoś tak, jakby sobie sam utrudniał osiągnięcie celu? Wszechmocny to taki, że pomyśli, a to się staje i nie musi czekać miliardy lat, aby coś osiągnąć. Bóg nie mógł po prostu stworzyć nas jako już zbawionych? Jest wszechmocny. :think: