ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od dłuższego już czasu wyznaję tę tezę, że w dużym stopniu postawy integryzmu i fundamentalizmu religijnego są w dużo mniejszym, niż to się sugeruje stopniu rozumowe, a są w głównie emocjonalne.
Moje osobiste kontakty z ludźmi o "integrystycznym skrzywieniu" w bardzo wysokim stopniu pokrywają się z oceną, iż są to ludzie o silnej emocjonalności, a do tego emocjonalności o pewnym szczególnym profilu - emocjonalności związanej z pragnieniem zwyciężania, władzy, swoiście pojętego "porządku", stawiania spraw maksymalnie jednoznacznie i na jeden jedyny sposób.
Nie twierdzę, że wszyscy członkowie grup o fundamentalistycznym nastawieniu są właśnie tacy. Bo są tych grupach także dzieci z rodzin fundamentalistów, które inaczej wychowane wyznawałyby inne wartości. Ale że mają wyprane integryzmem (często nacjonalizmem) mózgi, co jest związane z tym, iż integryści z natury są ludźmi presji pod każdym możliwym względem - w tym więc też presji na swoje dzieci - więc większość przed ową presją nie była w stanie się wybronić. Zwykle nie dawano im na większych szans na wybór, bo integrysta zrobi wszystko dla utrzymania integralności na gruncie społecznym tego, co traktuje jako swoje - swojej rodziny, swojej religii, swojego kraju. Tu wszyscy ludzie mają być razem, posłuszni, zjednoczeni pod sztandarem, pod przywództwem wodza.
Najsilniejsza wg mnie korelacja integryzmu z dość gwałtowną emocjonalnością jest u tych, którzy w jakiś sposób sobie ów integryzm wybierają. Bo wieli takich jest. Są tacy ludzie, często wychowani w rodzinach dość zrównoważonych, mało fanatycznych, które ostatecznei wybierają drogę fundamentalizmu, integryzmu, z częstym powiązaniem z sympatiami nacjonalistycznymi.

Integryzm od strony emocjonalnej konstruują bowiem trzy uczucia:
- gniewu, powiązanemu z niecierpliwością, z trawiącym emocje pragnieniem, aby wszystko było nasycone większą gwałtownością
- lęku, świadomości swojej słabości wobec większych mocy, które mogą nas zdominować
- tryumfalizmu, połączonemu z pragnieniem narzucenia dominacji innym.
Określiłem sobie te emocje terminem "przemocowej triady".
Gdyby zajrzeć w emocje fundamentalisty to tam słychać byłoby rodzaj wielkiego "wołania" emocji:
- niech wszystko będzie jedno i jednoznaczne, niech rzeczy będą proste!
- nie chcę rozważać dylematów, bo chcę iść prosto do mojego celu!
- decyzje mają być jednoznaczne, twarde, wyraziste; dość niuansowania!
- należy się skupić na tym, co najwyraźniejsze, co pokonało inne, co zdobyło dominację!

Integrysta i fundamentalista wielbi w uczuciach zwycięstwa. Dla niego najwyższą wartość jest wyłonienie siebie jako dominatora i władcy, który będzie narzucał światu swoje prawa, jak zechce - bo jest silny, bo ma władzę, bo wygrywa!
Integryści w Bogu widzą głównie zwycięskiego wodza, który pokonał wrogów, który okazał największą dominację i siłę. I to zwycięstwo (wg integrystów i fundamentalistów) dokonać się powinno nie tyle z poszanowaniem zasad, nie w związku z wypełnieniem zobowiązań, które się uznało, lecz właśnie tymi aspektami OSOBOWEJ DOMINACJI jak: ego, waleczność, wola zwycięstwa, narzucanie swego, dlatego że się taką wolę i chęć ma, że się jest silniejszym.
Integryści i fundamentaliści mają wielki szacunek dla hierarchii, wielbią władzę, identyfikują się z nią. Choć nie z każdą władzą w takim samym stopniu Władza w stylu demokratycznym, oparta o odpowiedzialność przed wyborcami, związana z ograniczeniami, z poszanowaniem prawa, integrystom, fundamentalistom i nacjonalistom nie wydaje się tą najbardziej godna szacunku - taka władza jest dla nich za mdła, za słaba, za rozmemłana. Ona dla nich nie ma tej "iskry przemocy i zwycięstwa", którą ich emocje czują i do której lgną.

W fundamentalistycznej mentalności CHODZI O TO, ABY ZMUSZAĆ!
Zmuszanie, narzucanie czegoś, twarde posłuszeństwo (a nie jakiś wybór oparty o sumienie, czy złożone rozumowanie) - to jest to, co wg nich powinno być. To jest (wg nich) dobre! Człowiek powinien być zmuszany, łamany, aby się nie okazało, że "robi, co chce". On ma nie robić, co chce, tylko to, co mu każą!

Przy czym, co ciekawe wiele osób o tych skłonnościach fundamentalistyczno - nacjonalistycznych będzie też nieraz akcentowało aspekt wolności (najczęściej w znaczeniu wolności gospodarczej). Ale ta ich "wolność" będzie bardzo szczególna, często właściwie będzie przeciwieństwem wolności rozumianej przez osoby o innym typie emocjonalności. Wolność fundamentalistów jest bardziej prawem do konkurowania, do bicia się prymat. "Wolność gospodarcza" jest u wolnorynkowców hasłem niemal identycznym z oczekiwaniem, że będzie jak najwięcej konkurencji, że ktoś kogoś będzie pokonywał, stanie się tryumfatorem, zwycięzcą. Tu nie chodzi o to, żeby jak największa liczba ludzi mogła mieć dostęp do jak najszerszej bazy dóbr, czy do podróżowania, wyrażania swoich poglądów. Tu chodzi o to, aby było więcej walki o dominację na polu gospodarczym, a słabsi w tym układzie...
niech będą zdeptani! Oni właśnie mają odpaść! Maja być zdegradowani przez zwycięzców. (tak to jest w emocjach fundamentalistów, nacjonalistów).
Ich znakiem mentalnym jest gniewna niecierpliwość, powiązana w jakimś stopniu z pragnieniem rozładowania się. To rozładowanie się powinno być w jakiejś walce, którą należy stoczyć, bo na zwycięzcę czeka chwała tryumfu.

PS.
W toku rozwoju wątku zmieniłem tytuł z: "Integryzm, fundamentalizm biorą się z niepogodzonych emocji?" na aktualny, czyli:
Integryzm, prawicowość biorą się z niepogodzonych emocji?
Zmiana ta wiąże się z tym, iż doszedłem do wniosku, że bardziej zasadnym, bo bardziej ogólnym sformułowaniem dla opisywanej emocjonalności będzie właśnie termin "prawicowy", a nie "fundamentalistyczny".

Michał Dyszyński

Integrysta i fundamentalista niechętnie będzie coś uzgadniał, niechętnie będzie się dogadywał, z innymi, nie będzie chciał łagodzić sporów, by potem już w zgodzie razem pracować, tworzyć, stosunki zaś społeczne oprzeć o równość.
Integrysta i fundamentalista kocha spór i wyłanianie zwycięzcy, zaś zasady mają być nie uzgadniane, nie mają powstawać w drodze konsensusu, czy w oparciu o wspólnotę praw, lecz mają być narzucone przez najsilniejszego. Moją być narzucone, a ich realizacja ma być oparta o twardy posłuch i czołobitność wobec władzy.
Integrysta i nacjonalista lubią formy i symbole - szczególnie te podkreślające władzę i jednoczące wspólnotowo. One mają pokonywać największego wroga mentalnego takiej osobowości - tych, którzy chcą rzeczy zmieniać, bo uznali, iż mają prawo się doskonalić, a także chcą eliminować z relacji międzyludzkich aspekt wojny, dominacji, przemocy, bo najwyższą wartością miałaby być wzajemna akceptacja, miłość, poszanowanie odmienności.

Dla fundamentalisty bycie odmiennym od niego, oznacza automatycznie, że zapewne spotkał wroga, a przynajmniej potencjalne zagrożenie. Bo fundamentaliści z zasady są konserwatywni - dla nich ma być tak, jak było wcześniej, a nie po nowemu. Bo wtedy spaja się grupa, bo wtedy nie ma odmienności.

Osobowość fundamentalistyczna w przedziwny sposób łączy przeciwieństwa w zakresie zgody i sporu. Spór, walkę zwyciężanie sobie bardzo ceni, uznając go za coś niezbywalnego, jednocześnie przy tym na poziomie grupy oczekuje czegoś dokładnie przeciwnego - absolutnej jedności, podporządkowania, posłuszeństwa. Tu walka z jednej strony jest niezbywalna, absolutnie potrzebna, ale to jest walka bardziej dla wybranych - dla liderów. Prostaczkowie mają być posłuszni, mają się nie buntować. Choć właściwie to prostaczkowie między sobą też niech się biją... Ważne, aby nie naruszali jedności grupy, tylko toczyli walki na bardzo prywatną skalę.

Michał Dyszyński

Czy fundamentalista jest w stanie szczerze kochać?...
Jeśli jest taki wojowniczy, to może subtelne uczucia są mu obce?...
- Wydaje mi się, że przedwczesne byłoby oskarżanie fundamentalistów o brak pozytywnych uczuć do ludzi. Bo fundamentaliści kochają nieraz całkiem mocno. Wszak mają silne uczucia. Ale też wielu z nich kocha...
... niszcząc kochane osoby! :cry:

Bo fundamentalista bardzo często kocha zawłaszczająco, traktując obiekt swojej miłości z jednej strony idealistycznie, a z drugiej żądając oddania się na maksa. To może nie jest ścisła reguła, bo oczywiście są fundamentaliści, którzy mają z kolei problem z pokochaniem kogokolwiek (co ich oczywiście nie wyróżnia od reszty ludzi, bo u reszty ten problem też występuje). Inna część będzie kochać w miarę zwyczajnie. Fundamentaliście często będzie grozić popadnięcie w miłość niemożliwą do przeżycia w harmonii i zgodzie. Bo gwałtowność, skrywany gniew fundamentalisty będą tej miłości zagrożeniem. Choć od razu zastrzegam, że silna reguła to nie jest, raczej tylko zwiększenie prawdopodobieństwa takich postaw w stosunku do całościowej populacji.

Fundamentalista jest z resztą zdolny do poświęceń, jak mało kto. Pod tym względem wyróżnia się z populacji, jest w pewien sposób może bardziej ideowy. Choć szkoda, że tak często owa idea, której się fundamentalista poświęca, to idea wojny i przemocy.

Andy72

fedor

fedor

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Generalnie integryzm jest z ducha prawicowy, jest prawicowości dość skrajną postacią. Więc to, co tu piszę niekoniecznie dotyczy bardziej integryzmu, niż prawicowości. A chciałem tu dodać o emocji życzeniowości.
Integryści myślą ogólnie bardzo życzeniowo. Choć z drugiej strony, gdy patrzę z kolei na lewicowców, to ci też myślą życzeniowo. Tylko inne życzenia mają, inne okoliczności naciągają do realiów w swoich myślach. Tu zostawię na boku życzeniowość myślenia lewicowego, a skupię się na tym prawicowym.
Jeśliby jakimś słowem tę życzeniowość prawicową dało się określić, to chyba byłoby to słowo "autorytarna". Życzeniowość prawicowa jest autorytarna w tym sensie, że jest w niej bardzo silna wiara, że autorytety, władza, wodzowie są szczególnie cennym, niezbywalnym aspektem układanki społecznej.
Dla porównania podam tu stanowisko, które ja reprezentuję, podejście gdzie autorytety są relatywnie mało istotne, bo prawda i sens dzieją się bardziej wokół PRAW I ZASAD OGÓLNYCH, które są w funkcjonowaniu bezosobowe. Dla mnie też relatywnie mniej istotna jest grupa - społeczność, akceptuję ją, bo jest, jeśli jest, jednak równie dobrze mógłbym żyć o wiele bardziej samotnie. Nie zabiegam o to, aby "nasi" mieli coś bardziej jacyś "obcy", albo odwrotnie. Ludzi traktuję dość na równym poziomie - wszystkich na całym świecie, czyli mam w emocjach taką dość ogólną życzliwość do całej ludzkości, bez silnego wyróżniania żadnej grupy ludzi. Tu muszę uznać moją własną emocjonalność jako bardziej lewicową, bo to lewicowcy akcentują równość ludzi.
Prawicowiec ma emocje mocno powiązane z grupą, stadem, tym, do czego przynależy. Identyfikowanie się grupowe jest dla niego czymś ważnym, emocjonalnie niezbywalnym. A do tego prawicowiec oczekuje, że grupy będą się różnicować, rywalizować ze sobą. To ścieranie się skonfliktowanych plemion, osób, grup jest w emocjach prawicowca czymś istotnym, cennym, to tak ma być.

Semele

Przeczytałam...

Niepogodnych emocji😊😉🙂

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Aspekt wojny, walki, starcia w życiu...
Na ile jest emocjonalnie ważny, na ile niezbywalny?...
Na ile, aby czuć się sobą, potrzebujemy kogoś zwyciężyć, udowodnić wyższość?...
Czy to wyższość własną, czy swojej grupy - udowodnić...
Czy jest to niezbywalne do mentalnego przetrwania, aby się nie czuć niespełnionym, pustym?...

A gdyby tak być samym... Gdyby nikogo miało nie być, a wtedy nie byłoby nad kim dominować, wygrywać w jakiejkolwiek konkurencji. Albo może nawet gdyby ludzie byli, jednak gdyby nie dało się z nimi o nic konkurować, niczego nie wygrywać, stawiając na swoim. Czy to jest dla nas mentalnie wyobrażalne, czy jednak zupełnie nie?...

Andy72

Jak sobie radziłeś na WF w sportach zespołowych?, tam też są "nasi" i "obcy"

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Aby się jakoś przetestować na ile zwyciężanie i rywalizację nasze emocje traktują jako coś absolutnie koniecznego, warto jest wyobrazić sobie, że oto zaproponowano nam swego rodzaju...
raj. :shock:

Raj polegałby na tym, że mamy do wyboru (bo możemy propozycję odrzucić) przeniesienie nas do świata, w którym nie tylko nie ma chorób, bólu i fizycznego cierpienia, ale jest ABSOLUTNA POWSZECHNA ŻYCZLIWOŚĆ I RÓWNOŚĆ. Tam nikt od nikogo z założenia nie jest ani lepszy, ani gorszy - wszyscy są mili, w razie czego pomocni, a my oczywiście TEŻ TACY MAMY BYĆ!
Mamy być życzliwi, pomocni, absolutnie nienapastliwi, nie wywyższający się, nie podkreślający swoich lepszych stron. Tu nikomu absolutnie nie wolno byłoby ostro odpowiedzieć, wyrazić się nieuprzejmie. Tu dążenie do podporządkowania kogoś sobie, czy wykazania swojej twardej władzy, przewagi oznaczałoby natychmiastowe wydalenie z takiej społeczności. Po prostu tego nie wolno byłoby czynić. Byłoby bezpiecznie, bez bólu, ale tez bez szans na spełnianie się emocjonalne poprzez dążenie do okazania jakiejkolwiek przewagi.
Czy raj powszechnej życzliwości byłby dla naszych emocji rzeczywiście rajem?...
- A może byłby piekłem?... :shock:

Semele

https://youtu.be/RsR2Zpup1vU?si=BPbwNWuNerPeEO3W

Pieklo jest w nas.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Nierealne jest to, ze wszyscy będą aniołami ...

W ogole co to znaczy niepogodzone emocje?

Z czym mają się godzić?

Michał Dyszyński

[quote="Semele"]

Semele

[quote="Michał Dyszyński"]

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Umysł w chaosie silnej emocjonalności, która wszystkim zarządza, będzie naturalnie preferował przemoc, władzę, twardość. Bo to, co bardziej subtelne, co by powstało z bilansowania wielu wpływów, się nie przebije, jako że umysł w emocjach działa zero-jedynkowo, skupiając się na tym, co najsilniejsze w danej chwili.
Gniewni i sfrustrowani nie są w stanie myśleć w sposób, który by uwzględnił te aspekty, które nie mają silnego emocjonalnego wzmocnienia, widzą niejako "pół świata", widzą tę połówkę, która wywiera instynktownie najmocniejszy efekt w emocjach. Umknie im bilans spraw, w którym trzeba wziąć pod uwagę efekty przewidywań, bo na refleksję, która by stworzyła stosowany scenariusz, na którego końcu objawiłby się najbardziej prawdopodobny efekt, zabraknie cierpliwości, zdolności skupienia się. Silna emocjonalność blokuje refleksje oparte o chłodną logikę.
Skupieni na tym, co twarde i dominujące, sfrustrowani i gniewni naturalnie będą ciążyć ku autorytarnej władzy. Wszak ona właśnie jest taka - dominująca, twarda, skupiona na arbitralności, która odsuwa bardziej zbilansowany, zdystansowany, ujmujący głębszą złożoność ogląd spraw. Nie ma jak być inaczej.