ŚFiNiA

TATANATI

na przełomie XIX i XX wieku niektórzy teolodzy niemieccy określili Jezusa mianem „fikcyjnej postaci starożytnego Kościoła”. Takie otwarte zaprzeczenie historyczności Jezusa, doprowadziło do sporów między uczonymi. Ponadto wiele ludzi, którzy są ateistami ( nie tylko oni ) otwarcie powątpiewa w Jego historyczność.
Dlaczego takie twierdzenia są bezpodstawne ?

Biblista Wolfgang Trilling tak się wypowiada na ten temat: „Spory co do tego, czy Jezus w ogóle żył, innymi słowy, czy był postacią historyczną, czy mitem, zostały rozstrzygnięte. Uczyniono to w sposób naukowy, a przynajmniej tak, że dla osób światłych sprawa ta nie jest już żadną kwestią”. A jednak niektórzy w dalszym ciągu nie są przekonani.

Zdaniem Trillinga „najbardziej przekonującego argumentu przeciwko osobom kwestionującym historyczność Jezusa” dostarcza jego hańbiąca egzekucja jako pogardzanego przestępcy. Dlaczego? Ponieważ „utrudniła, wręcz przyhamowała rozprzestrzenianie się nowej religii wśród Żydów i nie-Żydów” (porównaj 1 Koryntian 1:23). Skoro egzekucja Jezusa była hańbą i głupstwem, to nie byłoby logiczne wymyślać takiej postaci.

O śmierci Jezusa jako o fakcie historycznym donoszą nie tylko cztery Ewangelie.

Weźmy na przykład pod uwagę świadectwo żydowskiego historyka Józefa Flawiusza. Był on faryzeuszem i żył w I wieku n.e. Wspomina o Jezusie Chrystusie w dziele Dawne dzieje Izraela. Chociaż niektórzy wątpią w autentyczność pierwszej wzmianki Flawiusza o Jezusie jako o Mesjaszu, zdaniem profesora Louisa H. Feldmana z nowojorskiego Yeshiva University rzadko kwestionuje się prawdziwość drugiej wzmianki. Flawiusz pisze, że arcykapłan Annasz „zwołał sanhedryn i stawił przed sądem Jakuba, brata Jezusa zwanego Chrystusem” (Dawne dzieje Izraela, tłum. J. Radożycki, księga dwudziesta, IX, 200). Jak widać, faryzeusz utożsamiający się z ugrupowaniem religijnym, którego wielu członków było zdeklarowanymi wrogami Jezusa, potwierdził istnienie „Jakuba, brata Jezusa”.

Wpływ Chrystusa można dostrzec w działalności jego naśladowców. Kiedy około 59 roku n.e. apostoła Pawła uwięziono w Rzymie, przedniejsi Żydzi powiedzieli mu: „Wiadomo nam o tej sekcie, że wszędzie się mówi przeciwko niej” (Dzieje 28:17-22). Uczniów Jezusa nazwali „tą sektą”. Jeśli istotnie wszędzie mówiono przeciwko tym ludziom, można się było spodziewać, że świeccy historycy to odnotują.

Tacyt, urodzony około 55 roku i uważany za jednego z najznamienitszych historyków, wspomina o chrześcijanach w swych Rocznikach. W relacji o tym, jak Neron obarczył ich winą za wielki pożar Rzymu w 64 roku, donosi: „Podstawił Neron winowajców i dotknął najbardziej wyszukanymi kaźniami tych, których znienawidzono dla ich sromot, a których gmin chrześcijanami nazywał. Początek tej nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany został na śmierć przez prokuratora Poncjusza Pilatusa” (Dzieła, tłum. S. Hammer, t. I, księga XV, 44). Szczegóły podane przez Tacyta zgadzają się z informacjami o Jezusie zawartymi w Biblii.

Innym pisarzem, który wspomniał o naśladowcach Jezusa, był Pliniusz Młodszy, namiestnik Bitynii. Około 111 roku wystosował list do cesarza Trajana, pytając, jak ma postępować z chrześcijanami. Napisał w nim, że osoby niesłusznie oskarżone o przynależność do chrześcijan, chcąc się od nich odciąć, wzywały bogów i oddawały cześć wizerunkowi Trajana. Pliniusz ciągnął dalej: „Do takich rzeczy, jak słychać, żaden prawdziwy chrześcijanin nie da się zmusić”. Słowa te potwierdzają, iż Chrystus żył naprawdę, a jego naśladowcy byli gotowi oddać za wiarę w niego swoje życie.

Po przytoczeniu tego, co historycy z pierwszych dwóch stuleci naszej ery napisali na temat Jezusa Chrystusa i jego naśladowców, The Encyclopædia Britannica (wydanie z roku 2002) podsumowuje: „Tego rodzaju niezależne doniesienia dowodzą, że w czasach starożytnych nawet przeciwnicy chrystianizmu nigdy nie powątpiewali o historyczności Jezusa. Po raz pierwszy zakwestionowano ją, i to bez dostatecznych podstaw, dopiero pod koniec XVIII wieku, a potem jeszcze w XIX i na początku XX stulecia”.

Kwestionowanie historyczności Jezusa jest równoznaczne z zaprzeczeniem Jego nauk, Jego cudów, Jego ofiary złożonej Bogu za ludzi a także tego, że zmartwychwstał.
Zastanówmy się, czy nauki i sposób postępowania Jezusa nie oddziałuje do dzisiaj na ludzi ? Podobnie jest z postaciami historycznymi, np. Albert Einstein. Oprócz historycznych zapisków o nim, jednym ze świadectw istnienia Einsteina jest naukowe zastosowanie jego odkryć. Na przykład mnóstwo ludzi korzysta z energii wytwarzanej w elektrowniach atomowych. Funkcjonowanie reaktorów jądrowych jest ściśle związane ze słynnym równaniem E = mc2 (energia równa się masie pomnożonej przez kwadrat prędkości światła).

Ten sam tok rozumowania można zastosować w odniesieniu do Jezusa Chrystusa, który jak przyznaje wiele osób, wywarł największy wpływ na dzieje ludzkości. Niezbitym dowodem jego istnienia jest to, co o nim napisano, oraz namacalne przejawy jego oddziaływania.
Rozważmy na przykład jego słynne przemówienie zwane Kazaniem na Górze (Mateusza, rozdziały od 5 do 7). Apostoł Mateusz opisał, jakie wrażenie wywarły na innych słowa Jezusa: „Tłumy były niezmiernie zdumione jego sposobem nauczania; bo nauczał ich jak ktoś mający władzę” (Mateusza 7:28, 29). A o znaczeniu tego kazania dla ludzi żyjących w późniejszych stuleciach profesor Hans Dieter Betz wyraził się następująco: „Wpływ Kazania na Górze sięga daleko poza granice judaizmu i chrześcijaństwa, a nawet kultury Zachodu”. Dodał, iż kazanie to ma „nader uniwersalistyczny wydźwięk”.

Wiele myśli z tego kazania stosujemy w życiu np. „Wszystko, co chcecie, żeby ludzie wam czynili, wy też im podobnie czyńcie”, wiele innych funkcjonuje w przysłowiach i mądrościach ludowych, np. : „Temu, kto cię uderzy w prawy policzek, nadstaw i drugi”. „Pilnie zważajcie, żebyście nie przejawiali swej prawości przed ludźmi”. „Nigdy się (...) nie zamartwiajcie o następny dzień, gdyż następny dzień będzie miał własne zmartwienia”. „Nie rzucajcie swych pereł przed świnie”. „Stale proście, a będzie wam dane”. „Wchodźcie przez ciasną bramę”. „Rozpoznacie ich po ich owocach”. „Każde drzewo dobre wydaje owoc wyborny” (Mateusza 5:39; 6:1, 34; 7:6, 7, 12, 13, 16, 17).

Jeszcze jeden powód poświadcza historyczność Jezusa, ma związek z dziełem nauczania niestrudzenie prowadzonym przez jego naśladowców. Zaledwie jakieś 30 lat po rozpoczęciu służby przez Jezusa apostoł Paweł mógł oświadczyć, że dobra nowina jest głoszona „wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kolosan 1:23). Nauki Jezusa rozgłaszano więc po całym starożytnym świecie, i to pomimo sprzeciwu. Paweł, sam prześladowany jako chrześcijanin, oznajmił: „Jeśli Chrystus nie został wskrzeszony, to z całą pewnością daremne jest nasze głoszenie i daremna jest nasza wiara” (1 Koryntian 15:12-17). Skoro daremne byłoby nauczanie o Chrystusie, który nie został wskrzeszony, to tym bardziej daremne byłoby głoszenie o Chrystusie, który nigdy nie istniał.
Pliniusz Młodszy napisał, że za wiarę w Jezusa pierwsi chrześcijanie gotowi byli nawet umrzeć. Ryzykowali dla niego życie, ponieważ był rzeczywistą osobą, był człowiekiem, który naprawdę żył na ziemi, o czym donoszą sprawozdania ewangeliczne.

Pierwszy werset Chrześcijańskich Pism Greckich, powszechnie znanych jako Nowy Testament brzmi: „Księga o rodzie Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego” (Mateusza 1:1, Bg). Czy było to tylko gołosłowne twierdzenie wysunięte przez Mateusza, wcześniejszego żydowskiego poborcę podatków oraz bliskiego ucznia i biografa Jezusa? W żadnym wypadku. W 15 następnych wersetach wyliczono potomków Abrahama aż do Jakuba, „ojca Józefa, męża Marii, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem”. A zatem Jezus rzeczywiście pochodził od Abrahama, Judy i Dawida, mógł się więc wykazać potrójnym świadectwem na dowód, że jest „nasieniem” zapowiedzianym w Księdze 1 Mojżeszowej 3:15 (Bg) i „nasieniem” Abrahama (1 Mojżeszowa 22:18, Bg; 49:10; 1 Kronik 17:11).

Innym świadectwem uwierzytelniającym mesjańskie Nasienie miało być miejsce jego urodzenia. A gdzie Jezus przyszedł na świat? Według Mateusza „narodził się w Betlejemie Judzkim za króla Heroda” (Mateusza 2:1). Fakt ten został potwierdzony również przez lekarza Łukasza, który tak napisał o mężczyźnie mającym zostać przybranym ojcem Jezusa: „Poszedł też i Józef z Galilei, z miasta Nazaretu, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, dlatego że był z domu i rodu Dawida, aby był spisany wraz z Marią, poślubioną sobie małżonką, która była brzemienna” (Łukasza 2:4, 5).

Dlaczego okoliczność, iż Jezus urodził się w Betlejem, a nie w Nazarecie czy w innym mieście, miała istotne znaczenie? Otóż w VIII wieku p.n.e. hebrajski prorok Micheasz zapowiedział: „Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych” (Micheasza 5:1). A zatem miejsce narodzin Jezusa stanowiło kolejny dowód, iż jest on obiecanym Nasieniem i Mesjaszem (Jana 7:42).
Na Jezusie spełniło się jeszcze wiele innych proroctw z Pism Hebrajskich, w pełni uwierzytelniając go jako obiecanego Mesjasza.

To prawda, że są tacy ludzie do których nie trafiają żadne argumenty i uparcie negują istnienie Jezusa jako Chrystusa. w ten sposób przyczyniają się do zaprzeczenia roli Jezusa, jaką odegrał w dziejach ludzkości. Podobnie jak Żydzi za czasów Jezusa nie uwierzyli w Niego jako zapowiedzianego Mesjasza, chociaż dokonywał wielkich czynów, tak teraz ci ludzie nie mogą pojąć, że za sprawą Jezusa możemy odzyskać (jako ludzie) doskonałość.
Można powiedzieć, że przyjęli postawę podobną do myślicieli ateńskich podczas przemowy ap. Pawła na Areopagu, - "Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli: Posłuchamy cię o tym innym razem" (Dz.Ap. 17:32).
W obecnych czasach ludzie są otumaniani wszechobecnym ateizmem, a ludzie którzy go szerzą, wypowiadają się o ludziach wierzących lekceważąco, twierdząc m.in. że mają "zacofane" poglądy.

Byli jednak wśród słuchaczy ap. Pawła tacy, którzy pragnęli zrozumieć, -"Niektórzy jednak przyłączyli się do niego i uwierzyli" (Dz.Ap. 17:34). Dlatego wszyscy niezdecydowani niech będą przekonani, że Jezus Chrystus jest postacią historyczną.

Jag

Mysle, ze niepotrzebnie rozpisujesz sie starajac sie udowodnic cos, co jest dosc oczywiste. W dzisiejszych czasach badaczy kwestionujacych historycznosc Jezusa mozna policzyc na palcach. Nawet ateisci nie kwestionuja istnienia historycznego Jezusa - patrz np. Bart Ehrman. Moj znajomy biblista-ateista ma na ten temat cala spora strone internetowa, i pisze na ten temat ksiazke: (http://www.jezushistoryczny.pl/).

Mnie bardziej interesuje kwestia jaki byl prawdziwy, historyczny Jezus.

mat

Juz samo pytanie tego watku jest manipulacja, bo zawiera teze (o byciu Jezusa Chrystusem). Oczywscie Jezus nie byl zadnym Mesjaszem (chyba ze falszywym), bo przegral a proroctwa jego spelnily sie tak samo jak proroctwa Harolda Campinga.

Jesli wiec chcemy powaznie zajac sie tematem zadalibysmy pytanie:
Czy Jeszua ben Miriam jest postacia historyczna?

Jag

Mat,

Nie ma nic alego w nazwaniu kogos mesjaszem - to bardzo osobista interpretacja. Jesli Ty bedziesz dla mnie mesjaszem, to bede cie tak nazywal, i tyle. Powinnismy jedynie miec swiadomosc, ze Jezus Chrystus to nie imie i nazwisko. Osobiscie wole okreslenie "Jezus z Nazaretu".

mat

Pojecie Jezus Chrystus zaciemnia obraz sytuacji zamiast go rozjasniac. W koncu Jezus to imie a Chrustus to tytul. W tym wypadku to tytul Mesjasza ktory po przyjsciu zaprowadzi Krolestwo Niebieskie bedace nowym rajem przewyzszajacym szczescie pierwszego. A wiec na Chrystusa wciaz czekamy, postacia historyczna ma wciaz szanse byc.

Jag

Pojecie Mesjasz mozna roznie rozumiec. Ogrom postaci w Biblii byla mesjaszami, czyli "namaszczonymi" - w tym kazdy monarcha (nawet bezbozny) i kazdy arcykaplan.

TATANATI

Można dodać, że ten tytuł przylgnął do Jezusa tak bardzo, że ludzie kojarzą go z konkretną osobą.
Dla niewierzących w jego mesjaństwo, jest on Jezusem z Nazaretu, dla innych to Jezus zwany Chrystusem. Osobiście wierzę, że Jezus jest Chrystusem, dlatego taki tytuł.

Jag

Okreslenie "Jezus z Nazaretu" jest jak najbardziej stosowne w kontekscie naukowo-historycznym, i jako takie jest uzywane zarowne przez niewierzacych w jego mesjanstwo jak i tych wierzacych. Mesjanstwo bowiem jest kategoria filozoficzno-religijna, nie naukowo-historyczna.

TATANATI

Zgoda. Chociaż w tym jednym.

Jag

Isa_bel

Jezus jest postacią historyczną i choć On sam po sobie nie zostawił żadnych źródeł wszak pisać nie umiał, to istnieją źródła potwierdzające Jego historyczność.

TATANATI

Jag

Rzeczywiscie, nauki Jezusa spisano dopiero w drugiej polowie pierwszego wieku - mnieje wiecej cale pokolenie po Jezusie. A przynajmniej tak datowane sa dostepne nam zrodla.

Oczywiscie, Tatanati, mozesz wierzyc sobie w co chcesz - ale dostepnych ogolnie faktow to nie zmienia.

TATANATI

Witaj drogi kolego Jag.

Dobrze że nastały w Polsce takie czasy, w których głoszone poglądy nie są podstawą do represji ze strony władz. A co do mojej wiary, to oparta jest na solidnej podstawie, czyli Biblii. W przeciwieństwie do wielu ludzi posiadam autorytet (Biblię) na którym zbudowałem swoją wiarę.

Nawiasem mówiąc, to miło mi że czytasz moje wpisy. Mam jednak nadzieję, że ten ostatni, nie ma na celu poparcie poglądu Isa_bel'i, jakoby Jezus był niepiśmienny?
Jeżeli tak uważasz, to spróbuj udowodnić tę tezę.

Jeżeli chciałeś tylko przypomnieć swoje stanowisko w sprawie spisywania NT, to znam je dobrze, ponieważ dałeś już wyraz temu w poprzedniej dyskusji. Nie myśl sobie, że nie szanuję Twojego zdania. Szanuję i powtórzę za Tobą - "możesz wierzyć sobie w co chcesz".

Datowanie Ewangelii jest kwestią przypuszczeń i skojarzeń, albo po prostu opiera się je na jakichś doniesieniach. Dla przypomnienia powtórzę, co napisałem w jednym z postów:

Jag

Tatanati,

Znajac Twoje wczesniejsze posty uwazam, ze Twoja wiara opiera sie nie na Biblii (bo wtedy musialbym zapytac "na ktorych urywkach?"), ale na szczegolnej interpretacji Biblii. Jednej z wielu dostepnych. Z mojego punktu widzenia na niekorzysc Twoich pogladow swiadczy to, ze starasz sie dopasowac dostepne fakty do z gory przyjetych zalozen. Ja postepuje odwrotnie - zbieram dane, dopasowuje je do siebie, i dopiero pozniej wyciagam wnioski. Do tego jeszcze powaznie traktuje wiedze naukowa i nie odrzucam jej ale przeciwnie, pomaga mi ona w lepszym zrozumieniu Biblii.

Akurat Ewangelia "Wedlug Jana" dla mnie nie jest dowodem na to, ze Jezus byl pismienny, jest to bowiem pozny stosunkowo dokument, ktory opisuje zupelnie innego Jezusa niz starsze ewangelie synoptyczne. Dokument ten nalezy traktowac jako teologiczna interpretacje osoby Jezusa, a nie jako jego biografie. To oczywiscie nie znaczy, ze Jezus byl niepismienny. Bedac rabinem niepismienny raczej byc nie mogl. Ale oczywiscie wiekszosc spoleczenstwa w starozytnosci pisma nie znala, bo szkol powszechnych nie bylo, a i na ksiazki malo kto moglby sobie pozwolic, bo przeciez nie znano druku.

"Dlaczego nie przyjąć za prawdziwą datę napisania Ewangelii jest rok 41?"

Ano, chocby dlatego, ze dopisek informujacy, ze to rok powstania pochodzi z kopii napisanej cale tysiaclecie pozniej! Wlasciwie nie potrzeba wiecej argumentow... ale na wszelki wypadek napisze, ze w tekscie zidentyfikowano co najmniej trzy niezalezne zrodla - zapozyczenia z "Wg Marka", z hipotetycznej ewangelii "Q" oraz material unikalny dla Mateusza. Dlaczego naoczny swiadek zamiast uzywac wlasnych slow musialby kopiowac inne zrodla?

Co wiecej, Papiasz w pierwszej polowie II wieku napisal, ze "Mateusz zebral wypowiedzi Jezusa po hebrajsku, a kazdy tlumaczyl je tak, jak najlepiej potrafil". Tymczasem dostepny nam tekst nie zdradza zadnych sladow tlumaczenia (jestem lingwista, wiec wiem jak latwo zidentyfikowac przeklad). A zatem nasza ewangelia "Wg Mateusza" spisana byla od poczatku po grecku. Byc moze jej autor korzystal z tekstu autentycznego Mateusza (jesli taki istnial). Wszystko jednak wskazuje, ze nasza ewangelie "Wg Mateusza", ktora zreszta jest anonimem, polaczono z imieniem Mateusza po to, aby nadac jej autorytetu. A pozniejsze pokolenia - az do niedawna - bezkrytycznie te tradycje przyjely.

Osobiscie uwazam, ze nie mozna bac sie szukania prawdy na temat Biblii. Uparte trzymanie sie niepwenych tradycji tylko ujmuje jej autorytetu, wbrew intencjom tradycjonalistow.

TATANATI

"Cała Biblia jet natchniona..." (2 Tym.3:16)

Choć posługuję się tylko niektórymi fragmentami, to nie oznacza to, że nie uznaję całej Biblii. To raczej śmieszny zarzut.

Swoje stanowiska dobrze znamy, dlatego proponuję, aby nie powtarzać tego samego.
Zastanawiam się nad twoim zdaniem:

Jag

Co to znaczy, ze "uznajesz" cala Biblie? Ktory niby kanon? Dalczego ten, a nie inny? A w tych licznych miejscach, kiedy Biblia przemawia wieloma glosami, jak decydujesz, ktory poglad przyjac, a ktory zmarginalizowac?

Nie znam jezykow starozytnych. Niemniej nie ma to znaczenia - przeklad to przeklad, i tak samo sie go identyfikuje niezaleznie od tego, czy mowimy o jezyku zywym, czy martwym.

Ten watek jest na temat historycznosci Jezusa. A zatem moje osobiste poglady na temat duchowej roli Jezusa sa nieistotne. Dlatego tylko aby zaspokoic Twoja ciekawosc napisze pokrotce, ze jako chrzescijanin uwazam Jezusa za Chrystusa, albo jesli ktos woli pomazanca czy mesjasza. Aby moc na ten temat dyskutowac glebiej potrzebowalibysmy osobnego watku.

Natomiast wracajac do Jezusa historycznego, polecam strone zalozona przez znajomego bibliste, ktory jest do tego ateista. Mimo to historycznosci postaci Jezusa nie zaprzecza. Dlaczego? Bo tak przemawiaja dostepne dane. Te same dane powinny wszystkich prowadzic do tych samych wnioskow, niezaleznie od tego, czy jestesmy wierzacy, czy nie - chyba, ze jestesmy w jakis sposob uprzedzeni i interesuja nas jedynie udowodnienie z gory przyjetych zalozen:

[link widoczny dla zalogowanych]

Mirek · Dołączył: 28 Maj 2008 Posty: 77 Przeczytał: 0 tematów

Witaj Jag,

Jag

Mirku,

Nie tylko SJ, ale wlasciwie wszystkie fundamentalistyczne grupy wyznaniowe tak maja. A szczegolnie te powstale (lub majace swoje korzenie) w USA w XIX wieku. Rozne grupy badackie, adwentystow dnia siodmego, mormonow, chrzescijanska nauke i wiele innych nurtow laczy to, ze wszystkie mialy swoich prorokow, ktorzy mieli dar od samego Boga, dzieki ktoremu dane im bylo zrozumiec Biblie we "wlasciwy" sposob. Niestety, te wszystkie tlumaczenia stoja ze soba wzajemnie w sprzecznosci, i wszystkie te tlumaczenia sa bardzo idiosynkratyczne.

Ja nie mam nic przeciwko SJ w szczegolnosci, jednakze reprezentowany przez nich stosunek do Biblii (jak i wiedzy w ogole) nie przetrwal proby czasu. SJ poradzili sobie z tym potepiajac "swieckie" wyksztalcenie i szkolnictwo w calosci. Skutek niestety jest taki, ze ich wiedza biblistyczna jest mizerna i opiera sie na uznawaniu oficjalnych tlumaczen narzucanych im przez przywodcow. A te tlumaczenia sa niestety nie do obrony. Ale oczywiscie nie tylko SJ tak maja.

TATANATI

Wiesz Mirku, że definicję wiary znajdziesz w Biblii?

"Wiara to nacechowane pewnością oczekiwanie rzeczy spodziewanych, oczywisty przejaw rzeczy realnych, choć nie widzianych" (Heb 11:1).

To właśnie Świadkowie Jehowy spodziewają się realnego przyjścia Królestwa Bożego na czele z królem Jezusem. A zapewnienia, że nie głosimy swoich osobistych poglądów tylko Boże, które zapisane są w Biblii, to dla mnie zaleta a nie zarzut. Pewnie taka krytyka ma źródło w tym, że nie uznajecie Biblii za Słowo Boże i wolicie polegać na poglądach ludzkich.

Nawiązując do Waszych wypowiedzi, to bardzo się dziwię, że jako chrześcijanie "opluwacie" Biblię z każdej strony (zwłaszcza mam na myśli kolegę Jag), np twierdząc. że nie wszystko w niej zapisane jest prawdą.
Co do zrozumienia Biblii, to potrafię to zrozumieć, ale negowanie podstaw swojej wiary, to moim zdaniem jakiś chory absurd.

Mirek · Dołączył: 28 Maj 2008 Posty: 77 Przeczytał: 0 tematów

Jagu,

Jag

Tatanati,

Dla wielu chrzescijan Biblia to swego rodzaju religijny fetysz. Taki odpowiednik zlotego cielca. Jest dla nich przedmiotem kultu. Przeslania ona im Boga zamiast byc ku Bogu drogowskazem.

Jesli w moim domu pojawi sie plesn, to nie bede ukrecal szyi golebiowi i skrapial scian jego krwia. Zamiast tego kupie srodek grzybobojczy. Dla Ciebie oznacza to, ze opluwam Biblie i neguje to, co ona zaleca. Ja tymczasem uwazam, ze Biblia jest dokumentem, ktory nalezy przyjmowac w odpowiednim kontekscie, i nie bezkrytycznie. Nie mam watpliwosci, ze autorom ksiag biblijnych nie chodzilo wcale o to, aby ich dziela traktowac jako traktaty naukowe. Przekaz biblijny jest istotny w kategoriach duchowych, i tylko takich. Traktowanie Biblii jako podrecznika biologii, historii, astronomii czy medycyny jest kardynalnym bledem.

Podobnie w kategoriach duchowych Biblia jest dla mnie filarem, ale nie jedynym. Istnieje bowiem takze doswiadczenie (moje osobiste tak jak i zbiorowe), oraz "ksiega natury". Te filary wzajemnie sie uzupelniaja i pomagaja wzajemnie lepiej zrozumiec.

TATANATI

Jag

Przepraszam, Tatanati. Nie bylo moim celem urazenie Ciebie (ani nikogo innego), ani tez miniecie sie z prawda.

Rzeczywiscie, w spolecznosci SJ formalnie nie uznaje sie nikogo za proroka typu E G White czy J Smith, niemniej w praktyce status Russella czy Rutherforda (i ich pism/nauk) jest analogiczny do prorokow innych amerykanskich wyznan chrzescijanskich. Oczywiscie scisle rzecz biorac SJ nie sa tez wyznaniem dziewietnastowiecznym, bo sformalizowali sie w XX wieku. Niemniej ich korzenia tkwia w dziewietnastowiecznym amerykanskim milenaryzmie. Podobienstw miedzy wyznaniami, ktore wspomialem jest o wiele wiecej niz roznic.

Mirek · Dołączył: 28 Maj 2008 Posty: 77 Przeczytał: 0 tematów

Tatanati,