ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz zastanawiam się nad dość podstawowym pytaniem: czy jak - chrześcijanin - gdybym urodził się w krajach islamu, to czciłbym Allaha?

Dla mnie odpowiedź na to pytanie ma zasadnicze znaczenie dla samookreślenia. Bo jeśli tak by było, że nie miałbym żadnej szansy samodzielnego na osiągnięcie stanu wiary, który dzisiaj uważam za właściwy, to znaczy, że to nie ja wybieram wiarę, a wiara wybiera mnie. Choć ściślej: miejsce, w którym się rodzę wybiera mi moją wiarę. Jeśli tak by było, to mogę sobie długo bajać o tym, jak to uważam w zakresie relgiii to, czy tamto - przecież i tak decyduje to, jak mnie wychowano, więc ja w istocie nic nie "uważam", tylko powtarzam za tymi, którzy mnie kształtowali.

Co zatem wspierałoby moją tezę, że to jednak ja w jakiś sposób wybrałem moją religię, a nie po prostu ją dostałem?
1. mój powód pierwszy: za młodu byłem ateistą, a potem sam zdecydowałem o potrzebie stanie się chrześcijaninem (choć można by na pewno dyskutować, na ile to był świadomy wybór, ale jednak sam fakt, że wybór nastąpił ukazuje możliwość zmiany).
2. Mimo że czuję się katolikiem, to w wielu kwestiach nauki kościoła mam swoje zdanie. I to nieraz zdanie odrębne od tego, które słyszę najczęściej z ust księży. Czyli znowu nie przyjmuję wszystkiego automatycznie.
3. Stawiam sobie trudne pytanie: a gdybym nagle doznał jakiegoś olśnienia, z którego wynikałoby, że powinienem znowu zmienić swoje wyznanie? - Czy bym coś takiego zaakceptował, czy postawiłbym twarde NIE?...
Uważam, ze jeśli nie byłbym w stanie nawet rozważyć zmiany swojej religii na inną, to znaczy, że w istocie jej nie wybieram, a co dalej za tym idzie, ona nie jest MOJA w tym sensie, że coś z mojej świadomości buduje stan mojej wiary; ona byłaby cudza, bo całość decyzji o owej wierze pozostawałaby w rękach społeczności, która mnie kształtuje.

Dlaczego mnie to tak nurtuje?
Bo uważam, że kiedyś stanę przed Bogiem, a wtedy pojawi się od Niego pytanie: na ile, Michale, starałeś się mnie odszukać, sprawić, abym w tobie był, trwał?
Jeśliby wszystko, co dotyczy wiary, działo się automatycznie, niezależnie od mojego rozeznania, woli, to znaczyłoby, ze nie mam czym się przed Bogiem wykazać, nic nie stworzyłem, niczego nie zbudowałem (w sobie). Jedyne co chyba mogę Bogu ofiarować w tym układzie, to to, że szukałem go NAPRAWDĘ. A to "naprawdę" oznacza, iż nie może to się dziać w całości poza mną, nie powstaje w ramach czystego posłuszeństwa. W ramach tego posłuszeństwa, urodzony w krajach arabskich wyznawałbym islam.

W Biblii jest stwierdzenie "obyś był zimny albo gorący, bylebyś nie był letni". W kontekście tego co wyżej zsygnalizowałem, wydaje mi się to jakoś zrozumiałe. Myślę, że dla Boga ważniejsze jest szczere pytanie o prawdę, niż posłuszeństwo. Właściwie to nieraz TRZEBA BYĆ NIEPOSŁUSZNYM. Inaczej tego nie potrafię sobie wyobrazić. W tym kontekście akurat DOBRZE SIĘ SKŁADA, ZE WŁAŚCIWIE KAŻDA RELIGIA JEST NIEDOSKONAŁA, ze ma liczne słabości (polski katolicyzm, w moim przekonaniu, też je ma). Gdybyśmy mieli teraz wyuczoną religię idealną, to nie mielibyśmy czego doskonalić, przeciw czemu się buntować, nie byłoby powodu do szukania czegokolwiek w zakresie religii i wiary.
Dlatego też - paradoksalnie - wskazania na to, jak to religia, księża, czy co tam jeszcze jest niedoskonałe (np. skandale cośtam, czy materialistyczne nastawienie części kleru) nie specjalnie mnie "ruszają". Wręcz ta niedoskonałość POWINNA BYĆ, aby UWALNIAĆ LUDZI, aby wytrącać ich ze stanu bezrefleksyjnego posłuszeństwa.
Ostateczna moja religia i tak będzie ta (właśnie) MOJA, tzn. nie kopiująca idealnie żadnego z wzorców. Choć wzorce jak najbardziej powinno się rozważać i uwzględniać.

Ircia

Michał - próbowałeś na poważnie spróbować zrozumieć przekaz innych religii, nie mówię o powierzchownym liźnięciu ale o próbie dogłębnego zrozumienia, wcielania tego w życie? Uczciwego poszukania plusów, choć nie pomijając minusów.
Pomyśl co wiesz pozostałych religiach - czy w pełni świadomie je odrzuciłeś? Aby uznać że jakiejś potrawy się nie lubi należy jej spróbować i to jeszcze od dobrego kucharza, posprawdzać lekko zmodyfikowane warianty, bo być może potrawa jest ok, a ty nie lubisz tylko jakiejś konkretnej przyprawy...
( może w ramach ćwiczenia przeanalizujemy po kolei plusy i minusy różnorodnych religii oraz ich form? - osobiście niby już to robiłam, ale na pewno pojawi się wiele nowych wątków)

Ja dochodzę do wniosku że na pewnym poziomie wszystkie religie mówią o tym samym i tego samego można doświadczyć osobiście niezależnie z poziomu której religii się startuje, byle odpowiednio głęboko ją rozumieć, sądzę że ten rdzeń jest najważniejszy, reszta to fasada, obudowa, która niektórym z pewnych względów jest potrzebna a często ma swój niepowtarzalny urok.
To jak dom - tak naprawdę nie liczą się mury, meble, liczą się relacje między ludźmi choć trudno o dobre relacje nie mając dachu nad głową, miejsca do spania i czegoś do jedzenia...
Dobry dom może przyjmować wiele form ale oznacza to samo - poczucie bezpieczeństwa, dobrych relacji, możliwości rozwoju, odpoczynku... To co uważamy za dobry dom zależy od warunków w jakich żyjemy, od kultury, mody oraz własnych preferencji.

Michał Dyszyński

Ircia

Nie o ten rdzeń mi chodzi !- ale być może o to co nazywasz matematyką świadomości... - każda religia ma inne tradycje, obrzędy, moralność- to fasady - każda ma swoją, okraszaną najróżniejszymi ozdóbkami które lubię podziwiać - chwilkę i z boku, tak z ciekawości, dla wrażeń estetycznych...

To co jest sednem nie rzuca się w oczy, to esencja której fragmenty znajduję w różnych religiach, filozofiach, dziedzinach nauk, własnych doświadczeniach i rozmyślaniach...
Porównaj koncepcję Brahmana, Tao, Boga który jest Słowem( Logos) JESTEM który JESTEM, koncepcje buddyjskiego oświecenia, to o czym mówią mistycy niezależnie od kultury, opisują to słowami pasującymi do ich wyznania i zwyczajów społecznych, ale moim zdaniem chodzi o jedno COŚ, którego nie da się opisać, ale można go doświadczyć, choć może bliżej ono jest samym doświadczaniem...

Nie nazywam tego Czegoś Bogiem ,aby nie mylić tej koncepcji z osobowym Bogiem z Biblii , który stworzył świat i ingeruje w niego czyniąc jakieś cuda, wysłuchując modlitwy... bo taka wizja mi nie pasuje... to ewentualnie kolejny aspekt tego Czegoś ale nie to Coś

Michał Dyszyński

Ircia

Czyli w pewnym sense oboje poszukujemy Boga z tym że zakładamy zupełnie inne cechy, dla Ciebie zasadniczą cechą Boga jest jego osobowość.
Chętnie podyskutuję konfrontując nasze poglądy, aczkolwiek najpierw chcę dobrze zrozumieć co dla Ciebie oznacza że Bóg jest osobowy, bo być może różnica jest tylko pozorna...
Mamy tą lalkę i zgadzam się że indywidualność, znaczenie, itd nadaje mu dziewczynka ( moje dzieci mają dla mnie identyczne misie, które rozróżniają bez problemów i ponoć bardzo się różnią osobowościami, preferencjami itd, bo takimi je one stworzyły), ale mamy tu nadawanie pozornej osobowości przez byt osobowy - dziecko, co zaś sprawia że dziecko jest bytem osobowym?
Czy pies jest bytem osobowym? Co rozróżnia byt osobowy od nieosobowego?

Michał Dyszyński

Ircia

Umysł to taki spójnie działający system reakcji i odbioru bodźców wypracowujący decyzję w ramach zmienności czynników środowiska, potrafiący modelować rzeczywistość w celu realizacji różnego rodzaju celów.
Intelekt to taki spójnie działający system reakcji i odbioru bodźców wypracowujący decyzję w ramach zmienności czynników środowiska, potrafiący modelować rzeczywistość w celu realizacji różnego rodzaju celów
Rozum to taki spójnie działający system reakcji i odbioru bodźców wypracowujący decyzję w ramach zmienności czynników środowiska, potrafiący modelować rzeczywistość w celu realizacji różnego rodzaju celów
Tak też pasuje...

Ja uważam że kluczem jest samoświadomość - świadomość siebie, możliwość obserwacji własnych zachowań oraz ich modyfikowanie

Sama świadomość działań oraz celowość i przewidywanie skutków to chyba trochę mało, ale już świadomość świadomości działań to już coś - choć tak jak napisałeś na początku - jak się próbuje to opisać słowami to robi się problem.

Michał Dyszyński

Dyskurs

mat

Michał Dyszyński

Andy72

Ircia

Ciekawe są uśrednienia robione z twarzy ocenianych jako brzydkie - uśrednienie jest ocenianie jako ładne lub bardzo ładne przez większość oceniających, generalnie moim zdaniem chodzi o symetrię.

Michał Dyszyński

Ircia

Nie chodzi przecież o jedną oś symetrii, chyba źle się wyraziłam bo w grę wchodzi proporcjonalność oraz symetryczność.