ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ostatnio jakoś w apologetycznym dziale na czoło wysunął się temat - na ile wiara, którą mamy jest przez nas wybrana?
Tu, choć część kolegów ateistów się pewnie ze mną nie zgodzi, do pojęcia "wiara" zaliczam także ateizm. Bo ateista też wierzy - jeśli nie w Boga, to w autorytet nauki, we własne kompetencje, może wierzy w to, że bez wyznawania żadnej religii da się mieć światopogląd, który będzie spójny i poprawny. Tak - w to ostatnie też się "wierzy", bo nie ma dowodu na to, że nasze przekonania są poprawne. W końcu są to przekonania.
Ale, już wracając bardziej do "regularnego" teizmu. Ja wierzę w Boga. Deklaruję się jako chrześcijanin. A przecież mógłbym się urodzić w kraju muzułmańskim. Wtedy, z dużym prawdopodobieństwem, byłbym wychowywany w wierze Allaha. Skoro dziś uważam, że chrześcijaństwo jest lepsze niż islam, to znaczy, że także za słuszne uważam przejście z tegoż islamu na chrześcijaństwo. Czyli popieram brak wierności religii w ogólności - trzeba zmieniać religię, na tę słuszną.
- No nie da się ukryć.

Skoro to popieram w przypadku konwersji z islamu na chrześcijaństwo, to ogólnie zasada (religia aktualna, nie musi być tą najlepszą, więc należy szukać tej lepszej, a w razie potrzeby zmienić wyznanie) zmiany religii - gdy pojawią się ku temu powody - jest słuszna. Podobnie uważam, że ateiści dobrze by zrobili, gdyby nawrócili się na chrześcijaństwo. Więc znowu wyznaję zasadę - coś ponad aktualne przekonania decydować powinno o ostatecznym wyborze religii.
Coś, czyli co?

Religie - chyba w większości - widzą rzecz dość prosto - słusznym jest zmieniać wyznanie na to, o którym mówi ta dana religia, a niesłusznym jest odejście od niej. Wierność Bogu (praktycznie rozumiana jako wierność religii) jest stawiana zwykle na szczycie wartości. Stary Testament jest właściwie nieustannym wołaniem o wierność religii żydowskiej, wierność wbrew wszystkiemu - naciskom świata, własnym potrzebom, groźbom i karom. Bóg domaga się od wiernych wierności. Podobnie mają chrześcijanie.
To jak w takim razie ci chrześcijanie mogą mówić muzułmaninowi "nawróć się na moją religię?" Słusznie bowiem ten drugi spyta: a gdybym ja tobie powiedział: porzuć swoją religię i przejdź na islam, to byłoby to poprawne?... To jesteś chyba sprzeczny w swoich zasadach...
Dylemat jest poważny. Bo jeśli wierność Bogu jest wiernością religii, to nikt nie ma prawa nawracać się na inną religię, niż tę, która była pierwsza (czyli zwykle ta, w której ktoś się wychował).

Chrześcijaństwo jednak jest dość szczególnym przypadkiem. Oto Jezus - założyciel i "powód" religii chrześcijańskiej UMARŁ JAKO KTOŚ ODRZUCANY PRZEZ SWOJĄ RELIGIĘ. Jezus umiera uznany za odstępcę, odrzucony, skazany na śmierć przez arcykapłana. Czyli odstąpienie od religii zostało niejako wpisane powstanie nowej religii. Czyż nie jest to jakoś znamienne?...
No tak, ale mając już tę nową - właściwą - religię powinniśmy być jej wierni. I odstępować jej nie powinniśmy.
Tyle, że nawet wewnątrz religii, prędzej czy później, pojawiają się różnice zdań na różne tematy. Zatem prędzej czy później, nawet człowiek starający się być absolutnie wierny swojemu Bogu stanie przed dylematem: którą frakcję poprzeć?
A często nawet reguła "wybieram tę opcję, w której się wychowałem, wzrastałem" nie bardzo daje się zastosować, bo na danym terenie może się podzielić społeczeństwo prawie na pół. Poza tym, jeśli reguła "wychowania i wzrastania" miałaby być słuszna, to nikogo nie należałoby nawracać, a chrześcijaństwo ma działalność misjonarską, apostolską postawioną wysoko wśród wymogów... :think:

To jaką postawę powinien przyjąć ktoś (wierny), kto pragnie zadowolić Boga?
Czy powinien zmieniać swój światopogląd (albo jakiś jego element), gdy uzna, że jest to słuszne?
Ale jeśli Bóg oczekuje od swoich wiernych wierności, to może powinna to być bardziej ślepa wiara?...
Problem jest o tyle trudny, że Jezus w innym miejscu gani Piotra za brak wiary - gdy tonął zwątpiwszy podczas sztormu na jeziorze. A odnosiło się to do sytuacji, w której normalne ludzkie przekonania (nie można chodzić po wodzie) narzucają jasną interpretację. A tu wiara miałaby być WBREW TEMU, CO NORMALNE, CO STANOWI ROZSĄDEK.
Jeśli wiara jest ważniejsza niż rozsądek, niż to co wiemy rozumiemy o świecie, to chyba musi być ślepa...

Inny obraz z chrześcijaństwa - Jezus stoi przed Piłatem, jest skazany na śmierć, a tłum, podburzonych przez religijne autorytety Żydów, krzyczy: ukrzyżuj go!
Ten tłum jest WIERNY SWOJEJ RELIGII, jest wierny najwyższym autorytetom, kapłanom. Ten tłum przez całe swoje życie był religijnie wychowywany do wierności, do tego, że powinien być zawierzyć Bogu nawet wbrew różnym bezpośrednim zdarzeniom. Więc jest wierny - kapłanom - nie jest wierny sobie, jakiemuś bezpośredniemu rozpoznaniu w rodzaju: zaraz, Jezus niczego złego nie zrobił, to dlaczego mam krzyczeć tak jak mi mówią kapłani?...
W umyśle takiego Żyda z tłumu musiała rozgrywać się walka - co ważniejsze? - czy bardziej liczy się moje bezpośrednie rozpoznanie, to że iż oskarża się niewinnego, czy też jednak słusznym jest, aby ODDALIĆ WSZELKIE WŁASNE ROZPOZNANIA, OCENY bo przecież autorytety, ci co przekazują prawdy od samego Boga, wiedzą lepiej?...
To jaki rodzaj wierności ten biedny Żyd miał wybrać?...
- Wierność rozpoznaniom swoim, czy wierność autorytetom, reprezentującym Boga?

Gdyby pojawiła się podobna sytuacja dzisiaj - czyli gdyby kazano nam oskarżać kogoś, choć nie bylibyśmy przekonani o jego winie, lecz autorytety uznałyby, że należy owego kogoś oskarżyć, to jak byśmy się zachowali?...

Problem o którym tu piszę uważam bodaj czy nie najważniejszy w religii. Czego od nas w podobnych sytuacjach oczekuje Bóg?
Może posłuszeństwa - nawet wbrew własnemu poczuciu rozsądku...
Ale może buntu przeciwko naciskowi autorytetów - wszak niejeden raz w historii świata okazywało się, że autorytety się myliły?...

mat

Zapraszam do mojego tematu, dlaczego bóg miałby wymagać jakiejkolwiek wiary.

http://www.sfinia.fora.pl/religie-i-wyznania,6/nielogiczny-teizm-wiara-w-boga-czczenie-boga,9615.html

Michał Dyszyński

Postawię jeszcze raz wprost pytanie: czy Bóg oczekuje od nas ślepej wiary?
- Teraz jednak chciałem rozważyć sprawę od innej strony.

Co właściwie Bogu miałoby dać to, że oto jego wierny ślepo w Niego wierzy?...
Albo jeszcze inaczej: Czy ślepa wiara w ogóle jest WIARĄ W BOGA?

Bo zastanówmy się: na czym REALNIE polega ślepa wiara?
Ludzie wierzący ślepo nie dostają przecież na starcie swojego życia/wiary gotowego zestawu 100-procentowych, pewnych wzorców co tą właściwą wiarą jest, a co jej przeczy. Realnie sytuacja jest taka, że dostajemy takie wzorce OD SPOŁECZEŃSTWA, OD TYCH LUDZI, JAKICH AKTUALNIE LOS POSTAWIŁ NAM NA DRODZE. Ktoś dostaje swoją wiarę od rodziców, ktoś inny od nauczycieli, ktoś od księdza, a ktoś od przyjaciół. Każdy z nich zazwyczaj nie jest jakimś absolutnie pewnym źródłem. Jeśli się tych błędów przekazu nie skoryguje, to jedyne co może się zdarzyć, to to, że BĘDZIEMY WIERZYĆ ZAWSZE W TO CO NA POCZĄTKU.
Faktyczna ślepa wiara, czyli taka która nie zadaje sobie pytania: CZY NIE NALEŻAŁOBY ZMODYFIKOWAĆ SWOICH PRZEKONAŃ oznacza obstawanie po prostu przy tym co było na początku, co było poznane jako pierwsze. Nic późniejszego nie ma prawa przeważyć nad czymś wcześniejszym, jeśli wiara miałaby być absolutnie niemodyfikalna, wierna w 100%, ślepa.
Czyli założenie, że Bóg wymaga od nas ślepej, absolutnie nie wrażliwej na jakiekolwiek dalsze argumenty, wiary jest równoważne z przekonaniem, że Bóg oczekuje na nas obstawanie przy tej (w sumie LOSOWEJ) okoliczności, kto był pierwszym przekazującym nam wiarę. I tylko to pierwsze się liczy, to pierwsze musielibyśmy swoim umysłem skopiować i utrwalić maksymalną możliwą mocą. Nie liczy się przy tym nawet to, że mogły następować jakieś błędy przekazu, nastawienia, nawet przekłamania pamięci - co by się nie działo, jakie byśmy niespójności dostrzegli, to nie mamy prawa ich zmodyfikować, bo to zagrozi wierności. A gdybyśmy jednak zrobili jakiś wyłom w tej zasadzie, że to co pierwsze jest najważniejsze, to przez ten wyłom "wleje nam się" już dowolna zmiana w poglądach - bo zawsze da się coś wytłumaczyć jako potrzeba modyfikacji na sposób podobny do tamtej zmiany.

No i jasno trzeba postawić pytanie: czy wiara "w Boga" realizowana na zasadzie, że liczy się nade wszystko pierwszy przekaz o tym Bogu, jest "wiarą w Boga", czy po prostu "wiarą w pierwszy przekaz"?
Czy ktoś, kto wierzy w pierwszy (albo nawet dominujący) przekaz, ale nie angażuje przy tym swojego rozumu - nie przepuszcza tej wiary przez filtry poszukiwań, wątpliwości, wyjaśniania spraw, wierzy rzeczywiście w Boga? Bo przecież wiemy, jak niedoskonałe było jednak nasze pierwsze spotkanie się z religią, jak niewiele wtedy rozumieliśmy my, a do tego, jak przypadkowi ludzie i okoliczności były naszymi pierwszymi edukatorami. Ale jeśli wierność miałaby być tym największym prawem, to nie wolno byłoby nam od tego co pierwsze odejść - NIE WOLNO BYŁOBY JUŻ DALEJ SZUKAĆ SOBIE BOGA W NOWY, BOGATSZY SPOSÓB?
Czy Bóg - istota inteligentna, mądra, doskonała - może chcieć dla swoich wiernych - wyznawców takiego właśnie wzorca postępowania?...
Po co byłby Bogu taki bezmyślny wierny?...
Ja osobiście jestem przekonany, że jest to przypadek nieprawdopodobny, niezgodny z moim przekonaniem, sumieniem, rozsądkiem.
Ale w takim razie chyba... nie możemy być zbyt wierni pierwszym (ale także drugim, czy trzecim...) naszym wrażeniom czym jest religia, Bóg, nasz z Nim związek.

Piotr Rokubungi

Ludzka wiara zawsze jest do pewnego stopnia "ślepa", nawet ta "naukowa", oparta na postrzeganiu zmysłowym i takim że doświadczeniu. Nie mamy nic, na jej podparcie, poza własnymi przekonaniami; ewentualnie wymianą doświadczeń z innymi ludźmi, którzy jednak są podobnie "ślepi", jak my sami. M. in. dlatego, albo głównie dlatego wymyśliliśmy sobie boga- aby mieć większy, potężniejszy autorytet od nas samych oraz znawcę nas samych, naszych umysłów, "dusz", własnych "ja". Napisałem "wymyśliliśmy", co nie stoi w sprzeczności, że takowy bóg, takie "coś" lub "ktoś" może zachodzić, "istnieć", będzlować właściwie poza ludzkimi wyobrażeniami również...

Ircia · Wysłany: Nie 16:03, 04 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 17:54, 04 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Nie 19:25, 04 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 20:46, 04 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Nie 21:06, 04 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 22:15, 04 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Pon 23:00, 05 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 23:17, 05 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Pon 23:33, 05 Mar 2018 Temat postu:

Czyli gdybyś miał się spróbować określić pod względem wyznaniowym to jak byś to ujął? Oczywiście to tylko szufladki, pytam raczej z ciekawości jak to rozwiążesz.

Mi wychodzi pozycja między młotem a kowadłem

Ateizm - nie bo jednak moje poglądy zakładają coś co mogę bogiem nazwać, coś niematerialnego, będącego poza czasem i przestrzenią,
Teizm - nie, bo mój bóg ma cechy raczej klasyfikujące to pod deizm, ale deizm też nie... panteizm też nie bo mój bóg jest od materialnego świata odrębny...
Jako wyznawca jakiejkolwiek religii się nie klasyfikuję, wrogiem jakiejkolwiek nie jestem, choć jestem przeciwna wszelkim fanatyzmom.

No własnowierstwo - Ircizm:P

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 0:23, 06 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Wto 13:56, 06 Mar 2018 Temat postu:

Ok, czyli pomijając fakt że wszelkie klasyfikacje to duże uogólnienie, uznajesz się jednak za katolika i radzisz sobie jakoś po swojemu z wszelkimi absurdami, traktując je jako absurdy pozorne i doszukując się w tym spójności i sensu, tak?

Ja w tą religię wierzyć nie zamierzam, ale staram się ją zrozumieć, bo czuję że może tam się pochowało kilka puzzli, generalnie w tym puzzlowaniu uznałam że w każdej stercie może być diament ( czyli puzzel) , a wręcz ze odpowiednio podchodząc do którejkolwiek z stert i grzebiąc odpowiednio głęboko powinno się zgromadzić komplet puzzli, tylko ja jakoś lubię sobie urozmaicić ciężkie życie górnika i szukać w różnych okolicach, szczególnie że to daje opcje duplikatów a że one są trochę powykrzywiane i zniekształcone mając kilka podobnych jakby łatwiej się budowało z tego obrazek, szczególnie że czasem się trafia na puzzla dającego jakby szerszy obraz całości. Wiem że ta analogia nie jest zbyt dopracowana, ale sądzę że rozumiesz o co mi mniej więcej chodzi...

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 15:39, 06 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Wto 16:55, 06 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 20:24, 06 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Wto 21:31, 06 Mar 2018 Temat postu:

Ja w nic nie wierzę w 100%, mówiąc że w coś wierzę wyrażam tylko subiektywne przypuszczenie, robocze założenie że tak właśnie jest, staram się być uczciwa względem siebie i dlatego mimo że szanuję, cenię i chcę zrozumieć wszelkie religie, ideologie itd, nie potrafię arbitralnie uznać że ta jest lepsza bo tu a tu się urodziłam, lub bo tą najlepiej znam, szczególnie gdy wiem ile elementów mi nie pasuje. Wybrałam skrajne nieutożsamianie się, czy ma to wady - mnóstwo, ale nie uznając większości tego co ludzie rozumieją pod danym pojęciem czułabym się hipokrytką, a wybrałam że gdy uznam że coś jest hipokryzją to będę dążyć do eliminacji tego.
Twierdziłam że jestem ateistką, bo nie wierzę w jakiegokolwiek boga( według opisów religijnych , czy mitologicznych) ,ale okazało się że jednak jakąś okrojoną własną wizję czegoś nadprzyrodzonego mam, że mogę to nazwać bogiem , więc ok - mimo że to ateizm jest mi bliski, uważam że nie mam prawa się do tego grona zaliczać,choć także nie jestem teistką, ani agnostyczką - dziwna sytuacja, ale wolę szczery 'Ircizm' niż hipokryzję.
Tak samo jak nie mogę powiedzieć że jestem weganką, bo np jem miodek i bez oporów połknę kapsułkę z żelatyny wieprzowej , choć idea jest mi bliska bo generalnie produktów zwierzęcych nie jem.
I tak sporo pojęć dopasowuję do siebie, do własnego pojmowania świata( moja definicja świadomości choćby). Uznałam że pojęcia odnoszące się do przynależności grupowej abym się mogła z czystym sumieniem zadeklarować że przynależę muszę spełniać definicję, np jestem matką, bo mam dzieci - definicja prosta jak budowa cepa. Chrześcijanką nie jestem bo nie mam pewności co do istnienia Jezusa ani co do prawdziwości Biblii, co mi nie przeszkadza korzystać z tego co w tej religii uważam za wartościowe. Buddyzm jest mi bliski ,ale też pewne kwestie mi nie pasują więc uznaję że buddystką nie jestem.
Czasem czuję że wygodniej byłoby przyjąć jakiś gotowy schemat a nie wszystko samemu budować z wybranych klocków, ale z Lego też tak robię - mogę raz zbudować coś według instrukcji, po czym spokojnie to rozbiorę i potem będę tworzyć coś swojego wybierając odpowiednie elementy z różnych zestawów, dzieciaki robią to samo, i zgodnie twierdzimy że nawet jak według innych nasze konstrukcje mają sporo wad to są nasze i spełniają funkcje jakie ustaliliśmy że mają spełniać, a jak nie to przebudowa... na tym w końcu polega zabawa.
Tylko z życiem to problem jest taki że chcę ułożyć coś spójnego z owych puzzli ale nie mam do końca wizji co to będzie, nie mam wszystkich puzzli a te co mam potrafią być pogięte, do tego one są w 5D

Czasem wygodnie mi uznać że reinkarnacja istnieje i że mam całą wieczność aby to poskładać , bo choć w każdym życiu składam od nowa to jakby gdzieś zostaje ślad wizji całości...

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 23:06, 06 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Śro 11:54, 07 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 12:58, 07 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Śro 17:03, 07 Mar 2018 Temat postu:

Wiara jako złożona konstrukcja stabilności myślowej...
No tak, to mi elegancko pasuje i sporo wyjaśnia.

Problemem zaś jest to że ludzie zaczynają w coś wierzyć na 100% ,
przed chwilą rozmawiałam z moim młodym o sytuacji gdy jedziesz sobie autem i widzisz białą owcę, w efekcie wierzysz że widziałeś białą owcę ,ale twierdzenie że tam na 100% była biała owca nie jest rozsądne, oto co wykombinowały dzieciaki:
-owca może być z drugiej strony czarna
-to może być cała czarna owca, którą ktoś pomalował
-to mogła być koza, ale wydawało się że to owca
-ktoś mógł postawić posąg owcy
- to mógł być wilk udający owce
-to mogła być halucynacja
-to mógł być sen
- to było wyobrażenie i wyobrażona owca...

Wierzyć że to była owca mogę gdy sprawdzę, ale i wtedy dalej to może być halucynacja, choć gdy ta wiara się ładnie wpasowuje w tą złożoną stabilną konstrukcję myślową to serio ma sens uznać że to zwykła owca

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 21:18, 07 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Sob 14:51, 10 Mar 2018 Temat postu:

Czy bóg od swoich wyznawców oczekuje ślepej wiary?
Ja może inaczej postawię pytanie czy bóg w ogóle oczekuje wiary w niego, jeśli tak to dlaczego? Po co mu ta wiara potrzebna?

W mojej obecnej definicji boga, ma to pewien sens bo to ja i bóg to w sumie to samo, i sensowniej wierzyć w siebie, mieć świadomość tego kim/czym się jest, ale tak rozumianemu bogowi na tym nie zależy.

Ale w przypadku szeroko pojętego Boga z Biblii - po co mu ta wiara, nie powinno mu bardziej zależeć na tym jacy jesteśmy niż na tym czy w niego wierzymy?

Gdybym np była nieobecną bezpośrednio w życiu moich dzieci matką i obserwowała ich z góry, mając opcję że kiedyś do mnie dołączą. Wiem że je stworzyłam, powołałam do życia, ale one tego nie pamiętają, bo np umarłam przy porodzie, a ludzie przekazują im swoje własne wizje mnie, to jak mnie pamiętają, jaką mnie znają i każdy mówi coś innego:
-partner mówi o miłości, trosce i spontanicznych szaleństwach
-rodzice o tym że zawsze robiłam po swojemu,
-brat że zawsze było ciekawie i że ciekawość to to co mnie cechuje najbardziej
-kolega który ściągając ode mnie zaliczył rok będzie podkreślał mądrość i inteligencję
-koleżanka skoncentruje się na głupich akcjach jakie robiłyśmy
-ktoś powie że byłam totalną świnią i dobrze że mnie nie ma
-ktoś inny że czuje moją obecność że to ja sprawiam że mu tak ślicznie pomidory wyrosły

-na zdjęciach widzą jak wyglądałam, że robiłam takie a takie rzeczy

Dzieci mają dostęp do osób które znały ich matkę w niebie bezpośrednio, ale w którą mają uwierzyć, czy którakolwiek z tych interpretacji to ja? Czy którakolwiek z wizji mnie jest lepsza lub gorsza? Taką mnie poznali i mają prawo do takich ocen, a czy one są prawdziwe, czy słuszne, czy dobre to jak to te dzieci mają zgadnąć? Mogą wyrobić sobie własną wizję mnie, najprawdopodobniej wybiorą te lepsze cechy, dzięki którym będzie im jakby łatwiej żyć.

A czy np fakt że dostrzegą dowody że mnie wcale nie było, że inni tylko tak im mówią, co by nie było że powstali w laboratorium i uznają że są wynikiem eksperymentu, bo znaleźli na to pewne dowody, pewne niespójności w relacjach i nie było mamy,
a już na pewno nie ma nieba i nie ma opcji aby owa mama ich obserwowała czy mogła zaprosić na wieczność do siebie- to czy mi będącej tam w górze to szkodzi???
Może będzie mi trochę przykro, ale w końcu to może mój błąd, że nie przewidziałam braku kontaktu ,że nie nagrałam bezpośredniej taśmy kierowanej do nich ( choć i w to by nie musieli uwierzyć, zawsze można uznać za fotomontaż), ale obserwując i widząc że myślą samodzielnie, że mają swoje zdanie, że tworzą własną wizję mamy lub świata bez niej raczej bym była z nich dumna.
Bardziej by mnie obchodziło aby były szczęśliwe, aby odkrywały siebie, rozwijały się po swojemu, kształtowały własne wartości. Może i bym chciała aby pewne moje wartości przejęły, ale skoro nie potrafiłam ich przekazać w odpowiedni sposób ( np nie sprawiłam że mój partner o to zadba ) to nie mam prawa aby tego od nich oczekiwać.
Pewnie byłoby mi przykro jakby robiły to co ja uznaję za złe, ale to ich życie, to ja im je dałam i nie są mną, są sobą i mają prawo do samodzielności, do błędów...

Zaprosiłabym je do siebie takie jakie by były, abyśmy mogli dzielić się potem przez wieczność różnorodnymi doświadczeniami, byłoby o czym dyskutować bo każdy miałby swoje poglądy...

To tylko moja ludzka wizja, ale skoro Bóg ma być taki kochający, dobry i mądry to dlaczego miałby wymagać wiary w niego mimo braku konkretnych dowodów, gdy ja jako istota która w owej wyobrażonej sytuacji realnie żyła, zostawiła dowody, są bezpośredni świadkowie itd sądzę że nie potrafiłbym robić dzieciom wyrzutów gdyby uznały że powstały w laboratorium, bo do tego je doprowadził rozum.
Tym bardziej nie chciałabym aby mnie czciły, wręcz taka wizja jest dla mnie groteskowo śmieszna.
Albo strzelanie fochów że wierzą bardziej w taką a nie inną interpretację mnie, bo np to co mówi ich ojciec zawsze jest prawdziwsze od reszty relacji, bo on jest im bliższy, bo tam się urodziły i taką wizję poznały jako pierwszą, może jeszcze je za to do piekła zesłać?