ŚFiNiA

Kori

Kojarzy mi się podobnie. Powaga również kojarzy mi się z działaniami, argumentacjami w dyskusji, wypowiedziami biorącymi mi się, pośrednio lub bezpośrednio, z lęku, czy strachu, braku pewności, które gdzieś tam, głęboko, na końcu, siedzą ukryte przed wzrokiem osobnika i na zewnątrz wypływają w postaci zachowań, słów mających raczej posmak powagi sytuacji, ważności argumentacji, wielkiego znaczenia jakiejś rzeczy...

Kojarzy mi się również z brakiem dystansu, niemożnością odcięcia się od czegoś. A dystans, skarbie, oj dystans to wszystko...główka musi być wolna, musi ulatywać wysoko ponad swe opary...

Barah również kojarzy mi się z powagą.

Nie żebym ja miał jakiś super dystans, bo, skarbie, mi tam szwankuje wewnętrzna pewność czy akceptacja, czy coś. Brak tam jakiejś harmonii, a jest nadwrażliwość i chwiejność.

I tu kolejna myśl, że jak tej wewnętrznej jakiejś akceptacji nie ma, tej opoki w samym sobie, tej nietykalności, to człowiek musi uciekać w odwoływanie się na jakieś święte księgi, w jakieś "właściwe rozumienie buddyzmu", w jakąś "wyjątkowość" samego siebie, w swoje nieskalane doświadczenie, w swoje serduszko, w swoją wiedzę i niespotykaną umiejętność myślenia, i tak dalej, i tak dalej, i tre lele le, i trala la la...

zawsze się znajdzie "coś" lub "ktoś", co potwierdzi nasze nie-mylenie się, naszą słuszność...no bo to my mamy do czynienia z rzeczywistością, a tamci się oszukują albo coś im brakuje w neuroprzekaźnikach, no bo my mamy logikę....i tak sobie można udowadniać, "znajdować" (znaczy samemu tworzyć problem i go rozwiązywać) potwierdzenie swojej osoby, bądź jej braku, w zależności od przyjętej definicji i osobistych wierzeń.

i tak sobie prowadzimy te dyskusje czasem albo zawsze, skarbie. Ale może nie umiemy inaczej, albo się nie da? Albo może po prostu: "co ty ku*** pier**** ?" albo "oj nie doznałeś oświeconka to się nie wypowiadaj...." . HAHAHAHAHAHA, a to dobre, to ostatnie mi naprawdę wyszło.

Kto nie ma w środku fajnego potwierdzenia wypełniającego całe ciało, ten niech słowem je tworzy pośród innych w jednym kotle niech sobie tworzą bez końca i bez rozwiązania...

ja też czuję mały dyskomfort, brak pewności siebie...bo przecież, to nieuniknione, zaglądnę tu jeszcze, przeczytam czyjąś odpowiedź, może Baraha, i ona uderzy mnie, i na chwilę będę się źle czuł, będę musiał jakoś sobie z tym poradzić, więc może wtedy odpiszę mu jakąś kąśliwą odpowiedź, wykażę jego O-mylność przed samym tylko sobą...i znów będę super.

Kori

Oj dziwi mnie kochani, w tym całym przepychu naszych rozmówek o rzeczach jakże zacnych i wielkich, jak Boże Miłosierdzie, Buddyjskie JA, Wujowskie Kalesony Dobrze Zdefiniowanych Pojęć, Baryckie inteligentne wyśmiewanie Niewiedzy i Głupoty, oj dziwi mnie, że nie zastanawiamy się i nic a nic nie dostrzegamy, co nami tu kieruje, że tak piszemy, i co to w główce czujemy, gdy czytamy odpowiedź kolegi bądź oponenta, i co delikatnie czujemy, gdy mu odpowiadamy, i co to jest, i dlaczego właściwie, i jakiż to mechanizm, jeden, drugi, trzeci...czyżbyśmy byli od nich wolni, czyżbyśmy byli tak boskimi istotami wolnymi od gadzich instynktów psychologicznych odwiertów nieświadomości, no a może was to nie dotyczy.

Barah/konto usunięte

Barah/konto usunięte

Kori

Hmmm z tą akceptacją to nie może być tak łatwo, Barah. To znaczy, wiesz, społeczne rozumienie tego słowa- "akceptacja", zakłada istnienie w człowieku jakiejś wolnej woli, która rozumiejąc coś, powiedzmy, "śunjatę"- akceptuje to, że tak jest, bądź wypiera. A tymczasem przecież nie jest to tak proste, wybór nie jest tak realny. Nie mamy wcale takiego wyboru, akceptować bądź nie. Myślę, że sam proces "akceptacji" musi być złożony, i zależeć od psychicznych, neurologicznych, środowiskowych czy Bóg wie jakich uwarunkowań tzw. jednostki. To taka sobie myśl, a teraz się zorientowałem, że mi odpisałeś powyżej.

Co do tej "śunjaty", to jest to ta kwestia, która jest mnie bardzo pociągająca, i jednocześnie może być boląca. To jest coś podobnego do możliwości wyboru: jeśli jedyne, co mogę teraz zrobić, co może być dalszą drogą i jedynym rozwiązaniem, to oszaleć, zwariować, postradać zmysły, utracić pamięć i wszelkie interpretacje, wszelką nabytą "mądrość" i wyobrażenia na temat siebie, swojego raju, itd., - to czy jestem w stanie skoczyć w tą przepaść, w tą nieznaną, zaryzykować...no właściwie CO ZARYZYKOWAĆ? STRATĘ CZEGO? GÓWNA PSIEGO? Siedzi sobie coś w głowie, co nie chce być stracone, zapomniane.

Barah/konto usunięte

Nie interpretuj zanim nie zrozumiesz. Poczytaj dokładnie czym jest pustka, a później zastosuj ją do swojej osoby. Łatwym sposobem jej zobrazowania jest właśnie pytanie "Dlaczego?". Pierwsze "dobrze kombinujesz" tyczyło się obserwowania swoich stanów świadomości. Drugie, pytania "dlaczego?" występują. Trzecim krokiem jest mechanizm śunjaty. W ten sposób znajdziesz odpowiedź na temat natury istnienia, również siebie i nie będzie w tym tłumaczeniu kompletnie nic w co musiałbyś uwierzyć na słowo. Zobaczysz to osobiście.

wujzboj

Kori

Nie no, myślowo jakoś tam, intelektualnie, wyobrażeniowo, to tego zrozumienia nie osiągnę, "rzutując" sobie przed oczy przeczytane gdzieś konstrukty ze zdań o pustce. Trudno mi jakoś słownie przedstawić, o co mi chodzi, ale tak właśnie to zwerbalizowałem. Chodzi jakby o to, że można sobie jakby narzucać jakąś tam statyczną, sztywną interpretację np. właśnie "pustki", głównie poprzez powtarzanie w myślach tej "teorii", ale wtedy od razu czuję, że nie tędy droga. To jest podobne do mówienia "kocham cię, Jezu" po zjedzeniu opłatka. Chce się, żeby tak było, powtarza się to, i tworzy się takie złudzenie, że tak jest.

Jak zrozumieć, to chyba bardziej odczuwalnie, doświadczając w ciele zmiany percepcji, ale bez angażowania się właśnie myśli i innych śmieci, spontanicznie, bez pośpiechu. Czy coś. W każdym razie łatwo jest rozróżnić, kiedy się "mamię", "fantazjuję" poprzez próby uczynienia interpretacji rzeczywistym elementem mojej percepcji, a kiedy jest to naturalne, wolne.

Barah, masz jakiegoś linka do poczytania o tej pustce? Poczytałbym, sprawdził, czy faktycznie nie trzeba nic na wiarę, a zobaczę to sam.

bol999

Kori

Barah/konto usunięte

bol999

a Kori

Kori

Wujku, kim jesteś? :fuj:

Johnny99

Barah/konto usunięte

bol999

Johnny99

Kori

Johnny, taka propozycja myślowa: czy to nie jest tak, że za tym kryje się kolejna świadoma lub nieuświadomiona wiara , "magiczna różdżka", która odmieni twój los, gdy tylko uda ci się odpowiednio ułożyć słowa w głowie/ zobaczyć pustkę/ zrozumieć/ odbyć ileś tam odpowiednich medytacji/ wystukać określoną ilość zdrowasiek i oczywiście wyciskając z siebie odpowiednią postawę, "uczucia" prosto z serca, itp.

No bo ja coś takiego mam, nieważne, czy mam/ miałem myślowego bzika na punkcie jakichś "swoich" teorii, na punkcie "grzeszności", na punkcie medytacji...zawsze próbowałem przemodelować swoje myślenie, czy "spojrzenie na świat" tak, by rozwiązać problem. A do tego zawsze jest potrzebny problem. Mam na myśli to, że faktycznie "coś jest nie tak" i czegoś szukam w życiu ciągle, ale do "rozwiązania" tego czegoś wymyślam problemy, które gdzieś wyczytam/ usłyszę/"wydedukuję"/ ktoś mi podsunie w necie. Najlepszy przykład jest, jak byłem katolikiem. Potrafiłem zadręczać się nierozwiązywalnymi problemami typu "czy jeśli przesunąłem dywan w niedzielę, to jest to grzech ciężki, bo przecież w niedzielę nie można wykonywać prac niekoniecznych". Teraz to samo: próby "zobaczenia" owej "pustki". Cecha tych "problemów" jest taka, że są nierozwiązywalne, tzn. mam po prostu fiksację na punkcie myślenia o nich i że niby próbuję osiągać je, dotrzeć do rozwiązania głównie myśleniem o nich.
Nawet nie musi chodzić o to, że to naprawdę mnie jakoś interesuje ten "problem" i że ja go uważam za poważny czy istotny, albo za prawdziwy. W huj nieprawdziwe to jest.
Do kogokolwiek by nie pójść: lekarz, psycholog, psychiatra, wróżka, ksiądz, buddysta, Barah, bol999, Merhlin, mój stary i moja babcia, zawsze znajdzie się jakaś rada, którą można wałkować w myślach do bólu, albo czasem od razu ją odrzucić.
I mi te rady po co.

Też jest taka fajna regułka co do zasad działania umysłu, jego pracujących elementów, tego, co się dzieje w głowie : "cokolwiek teoretyk wymyśli, praktyk udowodni". W sensie, zawsze znajdziesz dowody na coś, jak stworzyłeś tezę- albo jak twój mózg wytworzył tezę, tak "zobaczysz" dowody na nią. Regułka świetnie działa bez znaczenia, w jakiej filozofii jesteś albo jakie naukowe poglądy wyznajesz.

Grunt to dystansik, ale to kumają tylko ziomale, a nie takie wapniaki jak niektóre ziomki.

Kori

PS Jebajcie mnie w dupę, ale po kolei.

Barah/konto usunięte

Trudno...

Kori

Trudno wchodzi? Wiem, też to czuję To działa w obie strony. Bolo, ty coś wiesz o tym, powiedz koledze, jak to wygląda u ciebie.

Zauważ, że nic o tobie nie napisałem , jak dla mnie to może nawet masz tą swoją pustkę i działa, i jest fajnie, bo też nie neguję buddy i jego różnych metafor, obrazowań, modeli, możesz to nazywać jak chcesz, rzeczywistością nawet, o, albo wglądem. właśnie.

tu chodzi tylko o to, żeby robić sobie dobrze, a jak ty nie chcesz, to ja znajdę kogoś innego, i sobie nawzajem dobrze porobimy. tylko może nie pod szyldem filozofii, buddyzmu, uwolnienia z niewoli "ja", ale ot tak, dla nieskrępowanej przyjemności jakkolwiek definiowanej.

Barah/konto usunięte

Nie tyle chodzi o zrobienie sobie dobrze, co nie robienie sobie źle. Ot cały buddyzm jest własnie o tym. Nikt tam nie doznał objawienia, ani nie dostał tekstów od kosmitów, tylko jasno stwierdził, że istnieje cierpienie i jest (wypracowana nie objawiona) ścieżka, prowadząca do pozbyć się cierpienia. Fundamentem buddyzmu są cztery szlachetne prawdy i mówią one jak "zrobić sobie dobrze", a raczej jak nie robić sobie źle. I mowa jest o Dukkha, czyli bardzo szerokim spektrum cierpienia, do którego twoje problemy jak najbardziej się zaliczają.
Czego jeszcze oczekujesz ? Czego więcej chcesz ?

Kori

Jeśli nawet miałbym bawić się dalej w te klocki od budda, to chyba z powodu jakiegoś nieracjonalnego lęku, że może generalnie się mylę, że kurcze może coś tracę, może stracę wszystko, że coś zaniedbałem i przegram tą grę(życie). Taki lęk jest dobrą podstawą, dobrą motywacją każdej wiary, religii i każdej techniki.

Nie jest ważne, co mówi Dukkha, ani co mówisz ty, ani jak bardzo stosuje się nauka buddy do "moich problemów". Mowa zostaje mową, możesz rozpoznawać i nazywać świetnie rzeczy i je przyporządkowywać w swojej główce, zawsze się da, zawsze brzmi racjonalnie, zawsze brzmi logicznie, zawsze brzmi wystarczająco dobrze. Pewnie jeszcze będą mi się przewijać myśli o tym, będę rozważał twe słowa, ale nie szkodzi mi to jakoś, bo i tak jest i niewiele zmienia.

Barah/konto usunięte

Brakuje puenty

Johnny99

Barah/konto usunięte

bol999

Kori