ŚFiNiA

wujzboj

Uwagi te napisałem powodowany krótką wymianą zdań pomiędzy mną i Gościem Ni w sąsiednim wątku o doktrynie anatta, Buddyzm: istnienie i możliwa iluzoryczność "ja"; myślę, ze cytaty z tej rozmowy doskonale spełnią role wstępu:

Lugalbanda

Tego typu podejście do zen pojawiało się z rzadka w przeszłości a na dobre rozpowszechniło się dopiero w tym stuleciu i to wyłącznie na tzw. 'Zachodzie', czyli w krajach, w których buddyzm nie jest rdzenną religią i rozpowszechniany jest przez różnorakie, często nierzetelne, źródła.
Powtarzane często historie o sposobie nauczania mistrzów Lin-chi, Hakuina, etc. (z 'zabijaniem buddów', 'suchymi gównami na patyku', sutrami jako kupą makulatury, etc.), podawane są bez kontekstu, w którym należałoby je umieścić. Nie mówi się o tym, że były to nauki udzielane mnichom znajdującym się na bardzo zaawansowanym etapie praktyki i w bardzo konkretnej sytuacji. W buddyzmie mamy do czynienia z różnorakimi (często wzajemnie sprzecznymi ze sobą) metodami. Każda z nich jest 'konkretnym lekiem na konkretną chorobę' i jest ściśle dostosowana do praktykującego - dlatego właśnie tak istotna jest w buddyzmie rola nauczyciela, który potrafi właściwie ocenić uwarunkowania praktykującego i dobrać odpowiednie metody.
Osobnym problemem jest kompletne niezrozumienie roli koanów w zen - z reguły interpretowane są jako paradoksalne historyjki, które jakoś tam mamy zinterpretować. Tymczasem, jest dokładnie odwrotnie - praktykujący z koanem nie ma go w ogóle interpretować czy rozważać - koan służy do odcięcia dyskursywnego myślenia i pozostawienia medytującego w 'wielkiej wątpliwości', 'punkcie przed myśleniem'...
Niestety próby 'interpretacji' czy 'egzegezy' koanów wywołują wiele nieporozumień co do istoty nauk buddyjskich szkoły zen.
Twierdzenie, że sutry nie mają znaczenia w zen jest (z buddyjskiego punktu widzenia) nieporozumieniem - jedyną osobą, która przeszła drogę ku Przebudzeniu do końca był Buddha Siakjamuni - dlatego sutry, jako przekaz jego słów stanowią jedyne kryterium sprawdzania czy nasza ścieżka praktyki jest właściwa. Praktyka zen pozbawiona kontekstu buddyjskiego wyrażonego w sutrach nie jest prawdziwym zen - wręcz przeciwnie, nauczyciele wyraźnie przestrzegają przed możliwością popadnięcia w jej wyniku w stany, które z buddyjskiego punktu widzenia są stanami demonicznymi - szeroko opisuje to Sutra Siurangama w rozdziale ósmym:
(nie mogę podać linku w związku z tym, że jest to mój drugi post na tym forum - patrz następny post)

W klasztorach zen, sutry są studiowane i recytowane oraz otoczone szacunkiem równie wysokim jak we wszystkich innych szkołach buddyjskich.
Zen jest jedną ze szkół buddyzmu mahajany - nie uważa się za ścieżkę lepszą lub gorszą od innych ścieżek buddyjskich - jest ścieżką właściwą dla praktykujących o konkretnych uwarunkowaniach.
Więcej na temat stosunku szkoły zen do literatury buddyjskiej można dowiedzieć się z poniższego wykładu Czcigodnego Kanzena:
(nie mogę podać linku w związku z tym, że jest to mój drugi post na tym forum - patrz następny post)

Ze swe strony, zacytuję jeszcze mistrza zen Han-Shana, który na przełomie szesnastego i siedemnastego stulecia napisał:

Lugalbanda

Mam już na koncie odpowiednią ilość postów więc mogę zamieścić brakujące linki:

Wykład Czcigodnego Kanzena "Sutry buddyjskie a zen":
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Sutra Surangama, rozdział VIII:
[link widoczny dla zalogowanych]

wujzboj

Lugalbanda

wujzboj

Nie bardzo wiem, do czego konkretnie mam odnieść twoje uwagi. Czy mógłbyś być bardziej jednoznaczny?

Lugalbanda

wujzboj

Czy możesz więc wyjaśnić, na czym polega niejasność kontekstu, w którym podałem moje cytaty?

Lugalbanda

Na tym, że przedstawiłeś je jako wyrwane z szerszego kontekstu nauk.
Napisałeś też, że zen dzieli buddyzm na sutry i zen - nie jest to prawda lecz obiegowy mit na temat zen. Szkoła zen nie uważa się też za 'kwintesencję buddyzmu' lecz za jedną ze szkół mahajany. Spośród szkół buddyjskich, które mówią o możliwości Przebudzenia jeszcze w tym życiu należy wymienić przynajmniej (ograniczę się wyłącznie do Japonii) Tendai, Shingon czy Jodo Shinshu - metody stosowane w tych szkołach różnią się od zen (zwłaszcza w Jodo Shinshu) - każda jednak prowadzi ku temu samemu celowi. Nie są w żaden sposób 'mniej esencjonalne'. Mówi się, że Budda otworzył 84 000 (w sensie - nieskończenie wiele) wrót Dharmy - każde z nich są właściwe i tak samo skuteczne, tyle, że dla jednych bardziej te a dla innych - tamte.

wujzboj

Na czym polega to wyrwanie z szerszego kontekstu nauk?

Lugalbanda

Napisałem o tym w tekstach powyżej.

wujzboj

Ale ja nie załapałem. Teraz też nie. Proszę napisz to w sposób jawny, odnosząc się bezpośrednio do cytatów wybranych przeze mnie i podając do każdego z nich ten kontekst, który uważasz za właściwy i który twoim zdaniem zmienia sens tych historii na inny, niż ten wynikający z mojego przedstawienia sprawy.

Lugalbanda

wujzboj

Lugalbanda

Eremita

Lugalbanda, wyjaśnij mi pewną rzacz w buddyzmie, bo tak generalnie to mnie się nawet podoba. Ale uświadomilem sobie pewną zasadniczą kwestię.
Jaki w tym jest sens :think:

Jeżeli ja mam się wyzwolić i rozpłynąć w jakiejś Pustce, to ja gwizdam, wolę istnieć! Po co mam się wyzwalać i tracić moje ja?

Lugalbanda

Witaj Klegum,

nauki buddyjskie nie mówią nic o tym, że możesz stracić swoje 'ja'. Twierdzą natomiast, że to co my uznajemy za 'ja', nie jest 'ja'. Lgnięcie zaś do tego złudzenia jest jedną z podstawowych przyczyn powstawania cierpienia.
Tak ujmuje to praca 'Buddyzm' powstała wewnątrz Misji Buddyjskiej 'Trzy schronienia':

Eremita

Wszystko fajnie, tylko powstaje takie pytanie: skąd więc bierze się to "ja" :think:

Jezeli jesteśmy jednością, no to coś nie wyszło tej jedności, bo mnóstwo ja się pojawia, skąd i dlaczego :think:

Jaki stan umysłu chcesz osiągnąć?
Nawet gdy osiągniesz stan umysłu, którego pożądasz,
Wkrótce znów ulegnie on zmianie.
Nie polegaj na umyśle,
który podlega zmianom.

Niestety wiersz pochodzi od umysłu, więc .....

Lugalbanda

Lugalbanda

Jeszcze jeden bardzo znamienny tekst:

Eremita

Lugalbanda, cały ten wyklad, aczkolwiek pouczjący, nie odpowiada na moje pytanie :nie:

Nie pytałem o wieczność, ani pochodzenie świata. Pytałem skąd się wzięło moje ja, albo Twoje ja, skoro wszystko jest jednością.
Jeżeli Twoje "ja" nie istnieje, to przepraszam, że pytam, ale z kim mam przyjemność? :think:

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

Ze sobą oczywiście

, ewentualnie z Bogiem.

Lugalbanda

Eremita

To nie wyjaśnia kwestii :think:

Jeżeli to co uważamy za "ja" jest złudzeniem, to czym (kim) jesteśmy. :think:

Albo tak, kto uważa "ja" za złudzenie :think:

Gdzie jest prawdziwe ja :think:

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

Klegum, a potrafisz dostrzec własne ja ? Prosty eksperyment myślowy:
spróbuj dociec czym jesteś, doznać, zauważyć siebie samego, tego który myśli.
I co się okazało ? Że Ciebie nie ma