ŚFiNiA

Andy72

Buddyzm naucza tak: zadowolenie to ułamek, którego licznikiem jest to co mamy, a mianownikiem - to co chcemy mieć. Światowa droga to chęć powiększenia licznika, droga buddyjska to zmniejszenie mianownika do zera. Życie bez pragnień, pustka.
Ja uważam inaczej, skoro w Niebie mają być zaspokojone nasze pragnienia, niekoniecznie w ten sposób jaki myślimy, to chcę mieć jak najwięcej ogromnych, niewysłowionych, nie zaspokojonych w życiu pragnień, by mogły być Tam zaspokojone. Jak ktoś powiedział - buddyzm to "autosoteriologia negatywna".

MaluśnaOwieczka

Andy72

Niebyt to zero szczęścia, . A gdybyś miał za chwilę wejść w niebyt to pewnie byś oszalał z przerażenia ;-)

MaluśnaOwieczka

Semele

Buddyzm dla mnie to uważne przeglądanie się. Sobie i światu...

Uważność nie jest ani medytacją, ani praktyką religijną, ani nawet metodą relaksacji. To stan świadomości, sposób na relację z własnym umysłem i ze światem. Uważność, wbrew pozorom, nie wyłącza nas z rzeczywistości, ale w nią włącza. Jest doświadczaniem życia i siebie w pełni, tu i teraz. To rodzaj intensywnego i nieoceniającego uczestnictwa w życiu. Umiejętność przyglądania się temu, co się dzieje z naszym ciałem, umysłem i emocjami. Z pełną akceptację i bez osądzania.

Twórcą pojęcia Mindfulness, jest Jon Kabat-Zinn, autor znakomitej książki, którą polecam każdemu „żeglarzowi”, tj. „Życie – piękna katastrofa”. Sama praktyka wywodzi się z tradycji buddyjskiej, ale i wielu innych.

My ludzie, spędzamy mnóstwo czasu, analizując to, co nam się przydarza, przydarzyło, przydarzy. Wiele tradycji filozoficznych, choćby tradycja judeochrześcijańska, uczy, że żeby być szczęśliwym trzeba umieć być w chwili obecnej.

NATURA NASZEGO UMYSŁU

Nasz umysł ma taką naturę, że nieustannie ucieka za naszą myślą, w przeszłość, w przyszłość. Np. jesteśmy na spacerze w lesie, ale najczęściej jest tam tylko nasze ciało, a nasze myśli krążą wokół porannej kłótni z partnerem albo ważnego egzaminu za parę dni. Bawimy się z dzieckiem, jemy obiad, a nasze myśli, są przy słowach, które w złości wypowiedzieliśmy poprzedniego dnia, raniąc kogoś dla nas ważnego, albo przy słowach, które ktoś wypowiedział na nasz temat, dzień, tydzień czy rok, a nawet kilka lat wcześniej. Może pośród życiowych burz warto zadomowić się bardziej we własnej skórze? Poczuć, jak smakuje swoboda dobrego samopoczucia albo nawet autentycznego szczęścia? O tę stawkę właśnie, toczy się gra. To skarb ukryty w chwili obecnej, gdy utrzymujemy jej świadomość, bez osądzania, z życzliwością. Nasze myśli nieustannie gdzieś wędrują, przysparzając nam w ten sposób dużo cierpienia. Robią to często w trybie automatycznego pilota, nawet nie zauważamy, co się a nami dzieje. Na pozór, nic nie wydaje się być tak racjonalnym zajęciem jak rozpamiętywanie przeszłych trudnych wydarzeń. To naturalne, że chcemy zrozumieć co się stało, jaki był nasz w tym udział, dlaczego tak się stało, i co z tego wynika. Chcemy wypracować sobie strategię poradzenia sobie z podobna sytuacją w przyszłości. Jednak, gdy zaczynamy rozpamiętywać przeszłe sprawy całymi dniami, tygodniami, a nawet latami to takie nawracające analizy nic już konstruktywnego nie wnoszą, poza cierpieniem.

Andy , Ty używasz różańca w czasie modlitwy?

Hill

Hill

lucek

Hill

Znalazłam taki artykuł, opinię Dalajlamy o łączeniu buddyzmu i chrześcijaństwa. Jest to możliwe na początkowym poziomie, a już na bardziej zaawansowanym etapie zaczyna się rozjeżdżać i tu trzeba konkretnie wybrać

"Fragment wywiadu przeprowadzonego z XIV Dalajlamą Tenzinem Gjaco.

– Co powiedziałby Wasza Świątobliwość chrześcijaninowi, który myśli o tym, by zostać buddystą, albo buddyście chcącemu stać się chrześcijaninem?

– Mówię zazwyczaj, że to bardzo skomplikowane. Zmiana religii jest poważną decyzją i wymaga rozwagi. Nie jest łatwo to zrobić. Znam ludzi, którzy zmienili religię i napotkali później duże trudności w swojej praktyce. Zalecam więc ostrożność i rozwagę.

– Jak można być całym sercem oddanym jednej drodze i jednocześnie mówić, że nie posiada się monopolu na prawdę?

– Z buddyjskiego punktu widzenia istnieje wiele, wiele różnych aspektów lub poziomów prawdy. Można się o tym przekonać choćby poprzez studiowanie historii buddyzmu. Budda uczył różnych ludzi różnych filozofii. Nawet tak zasadnicze zagadnienia, jak ostateczna rzeczywistość czy najwyższa prawda, Budda nauczał i wyjaśniał na różne sposoby, czasem wręcz sprzeczne ze sobą. Dane przekonanie, na przykład, z pewnego punktu widzenia jest nihilizmem, a z innego – absolutyzmem. I Budda nauczał obu podejść, choć są one w całkowitej opozycji do siebie. W moim przekonaniu szanował umysłowe dyspozycje ucznia i stosownie do nich udzielał różnych wyjaśnień. Nawet mówiąc o najwyższej prawdzie, mówił o prawdzie odpowiedniej dla tej właśnie osoby w określonym okresie jej życia. Dzięki zrozumieniu postępowania Buddy nauczyłem się patrzeć na inne, niebuddyjskie tradycje. Każda niesie bardzo dobrą naukę albo metodę wzmocnienia dobrych cech człowieka.

– Czy można więc być chrześcijańskim buddystą albo buddyjskim chrześcijaninem?

– Hmmmm… Jest to możliwe w początkowym stadium. Jeżeli ktoś wierzy i szczerze szanuje Jezusa Chrystusa i Buddę, to można go uznać za półbuddystę i półchrześcijanina. Ale nie sądzę, żeby pozostał przy takim poglądzie w miarę swojego duchowego rozwoju. Praktykujący buddysta musi zaakceptować pustość jako ważną praktykę. Znam chrześcijańskich braci, którzy żywo interesują się buddyjską filozofią pustości. Myślę jednak, że jeśli uzna się pustość, to nie ma miejsca dla stwórcy czy absolutu. Pustość znaczy, że wszystko jest współzależne. Jeśli się przyjmie taki punkt widzenia, raczej trudno wyznawać ideę wiecznej duszy, absolutu czy Wszechmocnego Boga.

– Dlaczego tak wielu młodych ludzi na Zachodzie uważa Dalajlamę za swojego przewodnika i najwyższy symbol duchowy?

– Nie myślałem dużo na ten temat. Ludzie ci są naszymi przyjaciółmi.

– Jednak wielu z nich czuje się wyobcowanymi ze swojej zachodniej religijnej rodziny. Co radzi im Wasza Świątobliwość?

– Sugeruję, że religijne skłonności czy wiara nie są niezbędne. Niekoniecznie trzeba być wierzącym. Nawet jeśli jesteś niewierzący, bądź dobrą ludzką istotą, człowiekiem ciepłego serca. Życzliwość i serdeczność stanowią według mnie religię uniwersalną. To jest ważne. Z jednej strony istnieje wiara religijna, a z drugiej wrodzona życzliwość i podstawowe ludzkie uczucia, których natura jest w istocie głęboko duchowa. Kiedy te uczucia są żywe, nie ma znaczenia to, czy przyjmie się określoną religię. Szczerze praktykuje się wtedy istotę wszelkiej religii, chociaż można być uważanym za niewierzącego.

– Co Wasza Świątobliwość powiedziałby, gdyby któryś z młodych tybetańskich uczniów zapytał, kim był Jezus?

Wspaniałą istotą. Co do tego nie ma wątpliwości. Z czysto buddyjskiego punktu widzenia buddyzm jest najlepszy dla buddystów. Nie znaczy to, że jest najlepszy dla wszystkich. (…)"

[link widoczny dla zalogowanych]

Andy72

Bardzo mądrze mowi, podobnie jak buddysta z przykladu ktory podawalem. Ktory mowil ze dla Europejczyka najlepsze sa jego tradycje.
W odroznieniu od chrzescijan przekonwertowanych na buddyzm, ktorzy parają sie akwizycja buddyzmu.

Banjankri

Andy72

O ile prawdziwi wschodni buddyści zalecają Europejczykom ich religię, to zachodni buddyści, którzy sprzeniewierzyli się Chrystusowi naganiają do buddyzmu niczym akwizytorzy ;-P

Hill

Ciekawy artykuł porównujący buddyzm i chrześcijaństwo

Przemiana człowieka w buddyzmie i chrześcijaństwie

[link widoczny dla zalogowanych]

Banjankri

Ciekawy, ale błędny, co widać choćby w finalnej konkluzji. W buddyzmie, tylko na początku stajesz się buddystą, później sukcesywnie przestajesz nim być.

Andy72

Banjankri

Andy72

To ty racjonalizujesz swój pęd OD zamiast DO czegoś

Banjankri

Andy72

Banjankri

Andy72

Jesteś syty, więc już niczego nie oczekujesz?

Banjankri

Andy72

Banjankri

Andy72

z tamtego Kościoła też dochodziły głosy "niczego mi nie brakuje". Stąd skojarzenie ;))