ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz, gdy patrzę na to co REALNIE czynią liczni wyznawcy, gdy co prawda nazywają się teistami, a nawet z wielką dobitnością deklarują "wierzę w Boga", to wydaje mi się, że pod nazwą "wiary w Boga" w istocie mamy zupełnie inny rodzaj wiar, że "wierzyć w Boga" jest tylko takim zmyłkowym określeniem, umowną frazą, którą się w swojej grupie używa, choć "wszyscy wiedzą, o co chodzi". A chodzi o to, aby:
- trzymać z jakąś grupą swoich
- piętnować tych, co myślą inaczej niż owi swoi
- pławić się w samozadowoleniu, że skoro jesteśmy z owymi swoimi, to mamy gwarancję racji, bo bycie ze swoimi samo w sobie ma nieskończoną epistemiczną moc.

Jest takie przysłowie wiejskie: kumie! Chwalą nas - wy mnie, a ja was.
Religia w licznych przypadkach skupia się na tworzeniu towarzystw wzajemnej adoracji.

Jest tu chyba kwestia jakiejś formy GŁĘBSZEJ WEWNĘTRZNEJ UCZCIWOŚCI, która by skłaniała wierzącego do opuszczenia tego przyjemnego kręgu mentalnej gnuśności, bazującej na założeniu, że jak się jest ze swoimi, to i sam Bóg jest z tego wielce ukontentowany, że oportunizm w ramach własnej grupy religijnej miałby być tym REALNIE NAJWYŻSZYM KRYTERIUM POPRAWNOŚCI.
Wg mnie Bóg stawia każdemu również i to pytanie: za kogo mnie uważasz?... Czy uważasz mnie za istotę, którą zarządzają realnie autorytety twojej religii, czy dajesz mi jednak szansę na niezależność? Jak REALNIE postrzegasz swojego Boga?...

Jeśli ktoś godzi się wewnętrznie na to, że mu jego obraz Boga zostanie ustawiony zewnętrznie, czyli najczęściej dekretami ze strony autorytetów religijnych własnego wyzwania, to będzie tak, jakby tej osobie nie zależało na prawdzie, jakby ona zdradziła Boga swojej szczerości, Boga we własnej duszy, zaś tym realnie uszanowanym przez ową osobą "Bogiem", a raczej bożkiem, jest stadność, trzymanie ze swoją grupą.

Michał Dyszyński

Andy72

Semele

Litek

Semele

Litek

W jaki sposób Bóg pomagał Adamowi i Ewie ?

Czy Adam i Ewa chcieli sobie pomóc ?

Andy72

Semele

Michał Dyszyński

Czasem przychodzi mi do głowy myśl, że być może sam Bóg daje człowiekowi test na poziomie pytania: czy przyjmiesz od swoich autorytetów religijnych każde stwierdzenie, nawet wyglądające na totalny absurd?
Jeśli u kogoś autorytety jego religii "biją wszystko", czyli każdą szczerą, osobistą myśl, każde odczucie, wszystko, co jawi się jako sens, to znaczy, że to one są w duszy człowieka bóstwami. A skoro (mimo wszystko jednak LUDZKIE) autorytety są wyżej niż cokolwiek, to są wyżej niż sam Bóg, czyli wiara w te autorytety jest bałwochwalstwem.

Czy Bóg (z jakiego właściwie powodu?) nie może przed człowiekiem postawić takiego sprawdzenia: czy w celu bycia zgodnym ze "swoimi" posuniesz się tak daleko, że nawet przekroczysz granicę bałwochwalstwa?
Czy złotym cielcem niejednego wiernego czasem nie są autorytety, którym ten człowiek zawierza w sposób absolutny każdy, nawet najmniejszy aspekt swojego odczuwania i rozumienia prawdy, dobra, sensu?...