Bóg i problem ludzkich charakterów

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Bóg i problem ludzkich charakterów
Idź do strony 1, 2 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Religie i wyznania

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Katolikus

Dołączył: 16 Lis 2016
Posty: 2830
Przeczytał: 84 tematy

Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Nie 3:26, 05 Sty 2025 Temat postu: Bóg i problem ludzkich charakterów

Czytam sobie ciekawą książkę filozofa C.S Lewisa, choć w zasadzie to tylko wracam do poszczególnych rozdziałów, bo książka już dawno przeczytana, ale pewne wątki trafiają obecnie bardziej niż kiedyś.

Autor w tym rozdziale zaczyna od opisu skomplikowanych relacji ludzkich, które sprawiają, że życie staje się trudniejsze.

Cytat:

Można by chyba założyć, iż siedem z dziesięciu osób czytających ten tekst przyznałoby się do takich czy innych nieporozumień z jakimś drugim człowiekiem. (...) Miejmy nadzieję, iż nie często wspominamy o tych trudnościach (zwłaszcza domowych) komuś z zewnątrz. Czasem jednak robimy to. Znajomy pyta, czemu wyglądamy tak posępnie, i oto prawda wychodzi na jaw. Przy takiej okazji znajomy zwykle mówi: "Dlaczego więc im nie powiesz? Dlaczego nie pójdziesz do swojej żony (czy męża, ojca, córki, szefa, właścicielki domu, lokatora) i nie wygarniecie sobie wszystkiego nawzajem? Ludzie zwykle są rozumni. Trzeba tylko sprawić, żeby zobaczyli rzeczy we właściwym świetle. Wytłumacz im to w sensowny, spokojny przyjazny sposób". A my, bez względu na to, co głośno mówimy, myślimy sobie ze smutkiem: "On nie zna Iksa". My znamy i wiemy, jak beznadziejne jest przekonywanie "Iksa" o jakiekolwiek racji.

To jest bardzo mądry rozdział i wiele trafnych, życiowych myśli można tu znaleźć, ale nie ze wszystkim zgadzam się, a przynajmniej mam jakieś wątpliwości, co do niektórych tez tego ciekawego myśliciela. Ów myśliciel odrzuca apokatastaze, tzn. nie ma on problemu myśleć o tym, że niestety pewni ludzie przez wieczność będą się męczyć, on szczerze nie widzisz żadnego rozwiązania. Można to wybaczyć. W końcu nie każdy miał i ma w życiu okazję spotkać Wujazboja. ;-P

Później autor pisze..

Cytat:

Wiadomo, że w rzeczywistości jakakolwiek próba dojścia do porozumienia z "Iksem" rozbije się o starą fatalną wadę jego charakteru. Patrząc wstecz, dostrzegamy, jak wszystkie plany, kiedykolwiek robione, spełzły na niczym przez tę fatalną wadę - przez "Iksa" nieuleczalną zazdrość lub lenistwo, drażliwość lub swoistą tępotę, apodyktyczność, kłótliwość czy niestałość.
(...)
To wielki krok naprzód zdać sobie sprawę, że taka jest rzeczywistość, uznać fakt, iż nawet gdyby wszystkie zewnętrzne sprawy układały się pomyślnie, prawdziwe szczęście wciąż będzie zależało od charakteru ludzi, z którymi przyszło ci żyć, i że ich charakterów nie jesteś w stanie zmienić.

Pomału dochodzę do sedna tematu. Trudno nie zgodzić się z wnioskami autora, że ciężko zmienia się charaktery ludzi. Później autor też zachęca do pomyślenia nad własnymi wadami charakteru, bo to nie jest tak, że inni to są ci zawsze źli, a my to jesteśmy świeci.

Cytat:

Musimy bardziej kochać "Iksa" i nauczyć się widzieć siebie jako istotę dokładnie tego samego rodzaju. Niektórzy twierdzą, że niezdrowo jest ciągle myśleć o swoich wadach. Byłoby znakomicie, gdyby większość z nas potrafiła przestać myśleć o własnych wadach bez natychmiastowego zastąpienia tego myśleniem o cudzych. Niestety czerpiemy przyjemnośćz myślenia o wadach innych ludzi. Jest to najbardziej patologiczna przyjemność na świecie.

Dalej autor zachęca do zmiany siebie. Trzeba to zacząć robić, bo każdy dzień zwłoki czyni początek trudniejszym.

Ale muszę przewrócić kilka stron do tylu, bo autor rozprawia też na temat Boga.

Cytat:

W tym miejscudochodzimy do sedna sprawy. Zrozumiawszy to, doświadczyłeś po raz pierwszy przelotnego spojrzenia na sytuację, w której znajduje się Bóg. Jest to bowiem do pewnego stopnia ta sama rzeczywistość, z jaką się boryka nasz Pan. Dał On ludziom świat bogaty i piękny, by na nim żyli. Dał rozum, żeby wskazywał im, jak z dóbr tego świata korzystać, i sumienie, by mówiło im, w jaki sposób powinno się z nich korzystać. Sprawił, by to, czego potrzebują do życia biologicznego (pokarm, napój, odpoczynek, sen, ruch), sprawiało im prawdziwą przyjemność. Dokonawszy tego wszystkiego, Bóg widzi, jak wszystkie Jego plany są niszczone w ten sam sposób, w jaki ulegają zniszczeniu nasze małe plany - przez niegodziwość innych ludzi. Wszystko, co On im ofiarował po to, by byli szczęśliwi, oni obracają w okazję do kłótni i zazdrości, nadużyć, zachłanności i bufonady.

Tu jest pierwsza sprawa nad którą chciałbym się zatrzymać i postawić pytania: czy plany wszechmocnej, wszechwiedzącej istoty mogą być niszczone? Czy Bóg tego nie mógł przewidzieć? Czy naprawdę On w ten sposób może odbierać to, co robią ludzie, że my niszczymy Jego plany? Mnie wydaje się, że plany Boga - jeśli istnieje - to realizują się tak jak to zaplanował, w końcu wszechmoc i wszechwiedza to nie są jakieś puste pojęcia? A może Bóg jest omylnym eksperymentatorem? Ale czy wtedy mówimy jeszcze o Bogu? Może nic nie niszczymy, bo tak ma być jak jest? Bóg wie, że to jest pewien nieunikniony etap niedojrzałych jeszcze stworzeń, które dopiero uczą się siebie i świata? Przecież nikt z nas nie przychodzi na ten świat z głębokim rozumieniem własnej natury. :think:

Ale idźmy dalej.

Cytat:

Ktoś może powiedzieć, że w przypadku Boga sprawa przedstawia się zupełnie inaczej, ponieważ gdyby On chciał, mógłby zmienić ludzkie charaktery, a my nie jesteśmy wstanie. Ta różnica jednak nie sięga tak głęboko, jak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Bóg ustalił regułę dla siebie samego, że nie będzie zmieniał charakterów ludzi wbrew nim samym. Może je zmieniać i będzie to czynił - ale tylko jeżeli Mu ludzie na to pozwolą. W ten sposób rzeczywiście i prawdziwie ograniczył swą moc.

Tu się zatrzymam. Czy filozof sugeruje, że Bóg jest bezradny wobec swoich własnych stworzeń? Czy naprawdę Bóg mógł powołać ten świat i wszystko zostawić w rękach przypadku? Jak się ludzie zmienia bądź pozwolą zmienić to Bóg pomoże, a jak wyjdzie, że nie dadzą zgody to cóż.. Zostaną sami ze swoim problemem? Oczywiście, nie wierzę, aby Bóg zmieniał kogoś na siłę, czyli wbrew chorej wolności człowieka, Bóg szanuje subiektywne poczucie wolności własnych stworzeń, ale nie wierzę w to, że pozostaje na tę sytuację tak całkowicie obojętny, że jednak będzie próbował dotrzeć do swoich "zatwardziałych" w swoim charakterze stworzeń i będzie chciał je ocalić. Bóg pomoże człowiekowi zobaczyć to, że warto się zmienić i trzeba to zrobić.

Cytat:

Czasem zastanawiamy się, czemu to zrobił, lub nawet wolelibyśmy, by tego nie uczynił, lecz On najwyraźniej widzi w tym jakąś wartość. Woli mieć świat istot wolnych, z całym ryzykiem, jakie to za sobą pociąga, niż świat ludzi, którzy jak maszyny postępowaliby właściwie, nie potrafiąc inaczej. Im lepiej sobie wyobrazimy, jak wyglądałby świat idealnych automatycznych istot, tym łatwiej, sądzę, zrozumiemy Jego mądrość.

I znowu pojawia się kwestia wolności, która ostatnio na forum była wałkowana. Przyznaję, że powyższy argument jest wyrazisty i trudny do odparcia. Zastanówmy się, gdzie autor ma rację, a gdzie ją moim zdaniem traci. Owszem, gdyby Bóg sprawił świat w taki sposób, że niedojrzała istota ludzka mogłaby tylko wybierać to, co dobre i właściwe w oczach Boga to bylibyśmy jak automaty. Człowiek musi mieć możliwość też czynienia tego, co niewłaściwe i ogólnie mówiąc "złe". Ale to nie znaczy, że wszystko będzie takim samym wyrazem wolności!! Niedojrzała istota ludzka, która dopiero poznaje siebie, która jest mocno ograniczona w swoich zdolnościach, wiedzy, w swoim postrzeganiu oraz nie wie czego tak naprawdę potrzebuje do szczęścia i przy tym ma na starcie nieuporządkowane pragnienia - będzie często podejmować wybory przypadkowe, będzie ulegać pozorom, jej wolność będzie mocno ograniczona i spętana.

Bóg nie tyle ma świat "istot wolnych", co raczej świat istot dopiero się doskonalących, ale na tę chwilę słabo dojrzałych, co również ma swoje konsekwencje w temacie wolności.

Dalej autor stwierdza, że Bóg ma doskonałe spojrzenie na człowieka i widzi jego wszelkie wady, cały charakter, ale też stwierdza, że "Bóg kocha ludzi mimo ich wad. On nie przestaje kochać. Nie pozwala ustać miłości."
To ważna uwaga, bo jak sobie przypomnę, co np. fedor wypisywał na temat miłości Boga to mi się słabo robi. 🙂
Nie powinniśmy powątpiewać w bezwarunkową i stałą miłość Boga do człowieka. Przecież to jest fundament chrześcijaństwa - Bóg jest miłością. Kto w to nie wierzy to jego wiara nie ma prawa być sensowna.

Jeszcze tylko mały fragment myśli C.S. Lewisa.

Cytat:

Nawet Bóg z całą swoją mocą nie jest wstanie uczynić "Iksa" prawdziwie szczęśliwym, tak długo jak "Iks" pozostaje zawistny, egocentryczny i złośliwy. Możesz być pewien, że i w tobie jest coś, co - o ile nie zostanie zmienione - nie pozwoli mocy Bożej ochronić cię przed wiecznym nieszczęściem. Dopóki to coś pozostaje, nie zaznasz przedsmaku nieba, podobnie jak słodycz zapachu nie dotrze do człowieka zakatarzałego, a piękno muzyki do kogoś, kto jest głuchy. Bóg nie potrzebuje "wysyłać" nas do piekła. W każdym z nas rozwija się coś, co samo stanie się piekłem, o ile nie zostanie zduszone w zarodku. Sprawa jest poważna: oddajmy się więc w Jego ręce natychmiast - dziś, w tej chwili.

Myślę, że autor ma rację - człowiek, który będzie w sobie nosił jakieś "zło" to to zło będzie go zatruwało i sprawiało, że ktoś taki nie będzie zdolny zafunkcjonować w niebie, ale..
Dlaczego by myśleć, że Bóg - Stwórca świata i człowieka - pozostaje bezradny wobec najbardziej pogubionego w swoim człowieczeństwie człowieka?
Wierzę, staram się wierzyć, że Bóg jest wstanie ocalić każdego. Nie muszę wiedzieć jak, wystarczy mi sama nadzieja.

Ostatnio zmieniony przez Katolikus dnia Nie 3:41, 05 Sty 2025, w całości zmieniany 1 raz