ŚFiNiA

Semele

Autocenzura

Semele

Semele

Powtorzony

Semele

Jeśli Bogu nie podobaly się ofiary z ludzi jaki sens ma ofiara Jezusa?

Rozważania (nieudolne tłumaczenie):

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Z powyższego linku:

Jeśli Bóg zabrania ofiarę z ludzi w Starym Testamencie, jaki sens ma ofiara Jezusa?
Autor: Eric Chabot, przedstawiciel CJFM Midwest

Nie ma wątpliwości, że chrześcijanie centralne twierdzenie, że Jezus jest ofiarą zay grzechu ludzkości. W Nowym Testamencie Jezus jest postrzegany jako ofiara paschalna (np. Jn. 19:14; 1 Kor. 5:7-8); nieskalana ofiara (1 P. 1:19; 2 Kor. 5:21; Hbr. 7:26-28; 9:14; 1 P. 2:21-25); ofiara za grzech (Rz. 8:3; 2 Kor. 5:21) i ofiara przymierza (np. Mk. 14:24; 1 Kor. 11:25). Jak mówi Ef. 5:2 (tekst dowodowy), „I ścigajcie drogę miłości, bo i Chrystus nas umiłował i samego siebie wydanego za nas, jako dar i ofiarę wygraną Bogu”.

Posiada w swojej książce „Biblia z Jezusem i bez Jezusa: jak Żydzi i chrześcijanie inaczej czytają te same historie” autorzy uważają:

„W Nowym Testamencie wszystkie starożytne ofiary zlewają się w jednym: Jezus jest barankiem Bożym, żywym z ofiarą paschalną, która staje się ofiarą za grzech. A gdy Jezus staje się ofiarą, żadne inne ofiary nie są potrzebne. Na początku tego rozdziału zacytowaliśmy Rzymian 3:25, gdzie Paweł mówi o Chrystusie jako „wystawionym jako ofiara przebłagalna przez swoją, skuteczną przez wiarę”. Grecki termin, który NRSV tłumaczy jako „ofiara przebłagalna”, to hilastērion. Paweł odnosi się do Księgi Kapłańskiej 16:13–15:

Księga Kapłańska 16:30: „W tym dniu, który został wydany, został dokonany przeblaganie, aby został oczyszczony. Od wszystkich osób, które są podatne na grzechy, czyści przed Panem”.

Kilka szafersetów w Księdze Kapłańskiej wyjaśniło odkupieńczą naturę krwi:

Księga Kapłańska 16:33: „Dokona przebłagania za kapłanę, dokonanie przebłagania za Namiot Spotkania i za ołtarz, dokonanie przebłagania za przywódców i za całe zgromadzenia ludowe”.

Jak wyznaczają te wersety, według Księgi Kapłańskiej zadośćuczynienie nie następuje poprzez modlitwę, skruchę i post, ale przez rygorystyczne przestrzeganie rytuałów manipulacji krwią. „- ul. 230.

Ale wraz z tym problemem pojawiają się pytania:

Biblia jasno rozumuje, że Bóg nienawidził ofiary. Bóg zabrania (ludzkiego) zastępczego zadośćuczynienia (np. Wj 32:31-33; Lb 35:33; Pwt 24:16; 2 Krl 14:6; Jer 31:29 [30 w Bibliach chrześcijańskich]; Ez 18:4, 20; Ps 49:7). A Bóg zabrania ludzkiego ofiary (np. Kpł 18:21, 24-25; Pwt 18:10; Jer 7:31, 19:5; Ez 23:37,39). To ludzkie ofiary są w Starym Testamencie kojarzone ze złymi praktykami, takie jak czary i wróżbiarstwo, które są również obrzydliwe dla Boga. Więc

Bóg cierpiał ofiarę, dlaczego poświęcił Jezusa?

W odpowiedzi Bóg nie poświęcił Jezusa. Jezus oddał swoje życie. Nikt Go nie zmusił. On oddał swoje życie, jak jasno powiedział o swoim życiu: „Nikt mi go nie zabrać, lecz Ja oddaję je z własnej woli. Mam władzę, aby je zastosować, i władz, aby je podłączyć” ( Jana 10:18 ).

Poza tym Jezus nie był tylko człowiekiem. Nie wierzymy, że jedno ludzkie życie może spowodować grzechy mnóstwa ludzi, którzy zostaną poddani istnieli. Jedyną wykonalną ofiarą musi być nieskończona, co oznacza, że tylko sam Bóg może odpokutować grzech zay ludzkości.

Czy Stary Testament naucza gdziekolwiek, że człowiek może odpokutować za grzechy? W odpowiedzi, gdy próbuję zrozumieć połączenie między obydwoma Testamentami, przypominam sobie o ciągłości i nieciągłości Testamentów. Oczywiste jest, że w Nowym Testamencie niektóre rzeczy są zupełnie nowe (nieciągłość ze Starym Testamentem), a inne są kulminacją lub ciągłością tego, co było całym czasem w Starym Testamencie (ciągłość).

Jak mówią Levine i Brettler:

„Nie twierdzimy, że ofiary z ludzi były szeroko lub nawet typowo praktykowane w starożytnym Izraelu. Ale wystąpienie tekstuowe, że istnieje wierzyli, że było skuteczne albo w odkupieniu grzechów (Mi 6:7), albo w odwróceniu wielkiej katastrofy (2 Krl 3:27). Które z treści Biblii hebrajskiej, które przedstawiają ofiary z ludzi, nie są jednak charakterystyczne, że krew w ludzkiej ofierze jest ofiarowana przez konkretnego żołnierza w odkupieniu. W Biblii hebrajskiej tylko krew zwierzęcej ofiar chata't, a nie krew ludzka, odkupuje”.

Ale Levine i Brettler wspominają o innych:

„W innych klasycznych tekstach rabinicznych post lub studiowanie Tory charakterystyczne odkupienia. A w innych tekstach „Śmierć sprawiedliwego odkupuje grzech”. W Księdze Kapłańskiej Rabba 20:12 rabini datują wstecz tę ideę do starożytnego Izraela: „Tak jak Dzień Przebłagania odkupuje, tak śmierć sprawiedliwego odkupuje. A gdzie jest pokazane, że . . . śmierć sprawiedliwego odkupuje? Gdzie jest powiedziano: „I pochowali kości Saula”. . . . A Bóg wprowadzenia na ziemi później” (cytat pochodzi z 2 Sam 21:14). Tutaj możemy zobaczyć odpowiedź na chrześcijańskie orędzie”. – ul. 246-247.

anbo

Michał Dyszyński

anbo

anbo

Jeszcze słówko o tym, czy Jezus się sam ofiarował, czy ofiarował go Bóg.
Dz 2:
22 Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię:
Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg
potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami,
jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami
wiecie,
23 tego Męża, który
z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany,
przybiliście rękami
bezbożnych do krzyża i zabiliście.
24 Lecz Bóg wskrzesił
Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby
ona panowała nad Nim,

Semele

Anbo

Michał Dyszyński

anbo

Michał Dyszyński

anbo

Michał Dyszyński

anbo

Michał Dyszyński

anbo

Michał Dyszyński

anbo

anbo

Mocną przesłanką dla tezy, że wczesny Kościół nie nauczał o boskości Jezusa jest postać Jakuba Sprawiedliwego. Paweł nazywa go filarem obok Kefasa i Jana, niewątpliwie był najważniejszą postacią Kościoła jerozolimskiego chociaż nie należał do "dwunastu" (za to był krewnym Jezusa). O tym Jakubie czytamy u Flawiusza, że arcykaplan Ananos oskarżył go o naruszenie Prawa i nakazał go ukamienować, a "szlachetniejsi obywatele miasta i gorliwi strażnicy Prawa oburzyli się tym postępkiem" i wysłali potajemnie poselstwo do króla żądając napomnienia Ananosa, w wyniku czego Ananosa pozbawiono godności arcykapłana. Fakt oburzenia "szlachetniejszych obywateli miasta i gorliwych strażników Prawa" świadczy o tym, że Jakub nie mógł nauczać o boskości Jezusa (a był to rok 62), a skoro nie nauczał, to zapewne też w coś takiego nie wierzył, jako prawowierny, monoteistyczny Żyd pewnie nawet o czymś takim nie pomyślał. Taka koncepcja mogła się narodzić tylko w umysłach nawróconych pogan, nic dziwnego, ze tak naprawdę znajdujemy ją dopiero w Ewangelii Jana (napisanej pod koniec I wieku albo na początku II).

Za Wikipedią:
"Współcześni historycy wczesnych kościołów chrześcijańskich są skłonni umieszczać Jakuba w tradycji żydowskiego chrześcijaństwa ; podczas gdy Paweł kładł nacisk na wiarę bardziej niż na przestrzeganie Prawa Mojżeszowego , uważa się, że Jakub opowiadał się za stanowiskiem przeciwnym."

"Według Schaffa Jakub był lokalnym przywódcą najstarszego kościoła i przywódcą najbardziej konserwatywnej części chrześcijaństwa żydowskiego."

Semele

Profesor Robert Wiśniewski zabiera głos:

[link widoczny dla zalogowanych]

A jeśli Jezus i Bóg Ojciec byli tą samą osobą, to do kogo Jezus wołał na krzyżu?

W tym odcinku dowiecie się, kto i kiedy rozstrzygnął, w co mają wierzyć wierni Kościoła, i jakie były nurty uznane ostatecznie za herezje. Rozmawiamy też o emocjach pierwszych chrześcijan i soborach.