ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu "prześladuje mnie" pewne spostrzeżenie dotyczące znanych mi osób - ateistów. Oto, jakoś tak mi wychodzi (może to przypadek, ale może jednak reguła), że zaskakująco duży odsetek ateistów odczuwa dość głęboką wewnętrzną frustrację.
Po czym to wnioskuję?
- Głównie po stylu wypowiedzi. Po tym jak często wyrażają one gorycz, krytyczne nastawienie, w skrajnych przypadkach wręcz pogardliwe, do ludzi, do zdarzeń, właściwie do całej rzeczywistości.
Wydaje mi się, że takich dość klasycznych frustratów spotyka się znacząco częściej właśnie wśród ateistów, niż wśród ludzi wierzących. Może te moje spostrzeżenie być mylne, może w całej populacji by się nie potwierdziło, może tak na mnie trafiło, że akurat ci ateiści, których znam, okazują swoje sfrustrowane emocje właśnie wobec mnie (może wobec innych ludzi są bardziej pogodni). Poza tym zdaję sobie sprawę, ze wiara nie chroni przed frustracją, a bardziej fanatyczne podejścia, kto wie czy nawet nie pokonują w tym względzie ateistów (te nieliczne kontakty z przekazem RM też chyba ujawniają sporą dawkę frustracji w stylu religijnym). Ale jednak będę się upierał, że u ateistów frustracja jest częstszym zjawiskiem.
Zastanawiałem się, z czego to zjawisko mogłoby wynikać... :think:

Wytłumaczenie jakie mi się wygenerowało wygląda mniej więcej tak:
Początek ateizmu zwykle ma miejsce w latach młodzieńczego buntu, wydobywania się na samodzielność życiową. Młodzi ludzie stwierdzają coś w stylu: nie będą mi jakieś klechy mówiły, co mam w życiu robić, co jest dobre, a co złe. W szczególności te klechy nie będą wymuszały na mnie udziału w nudnych nabożeństwach i zabraniały mi przyjemności, które wyglądają na bardzo atrakcyjne. Więc odrzucamy religię i wreszcie czujemy się WOLNI. Tak, oto teraz jesteśmy wolni od nakazów, łajania, mówienia co wolno, a czego nie wolno.
A frustracja?... Skąd ona?
To za chwilę. Zastanówmy się najpierw co jest najbardziej typowym źródłem frustracji w ogóle. Nie trzeba być wielkim psychologiem, aby z grubsza opisać takie sytuacje - dotyczą one zwykle konfrontacji naszych jakichś (ważnych dla nas) oczekiwań, pragnień, z rzeczywistością, która nam spełnienia odmawia. Sfrustrowani czują się pracownicy, którym odmawia się podwyżki, dzieci, które nie dostały zabawki, czy każdy z nas, którym czegoś tam odmówiono.

Wracam do psychoanalizy ateistów.
Ateista, teoretycznie, po odrzuceniu niemiłych nakazów religii powinien czuć się świetnie. I pewnie na początku nawet tak jest - oto mamy kolejne niedziele, kiedy nie trzeba chodzić na mszę, oto poznajemy kolejnych atrakcyjnych partnerów do seksu, oto każdemu, który nam coś zechce (moralnie) nakazywać z satysfakcją pokazujemy środkowy palec...
Problem w tym, że to działa do pewnego czasu, a potem powszednieje. Jak się na mszy nie było od 10 lat, to już nie czuje się tej przyjemności, że się "nie musi". Ano się nie musi, od lat się nie musi, więc tu nic nowego. Seks bez ograniczeń okazuje się mieć też różne ograniczenia - wszak im więcej partnerów, tym więcej rozstań - im więcej przyjemności poznwania się i zdobywania nawzajem, tym więcej goryczy rozstania... Do tego nakazy i zakazy wcale tak zupełnie nie znikają - świeckie prawo działa dalej, różne niepisane normy środowiskowe, społeczne potrafią związać nam ręce i wolność w stopniu wcale nie mniejszym, niż zakazy religijne. Więc po jakimś czasie ateista przekonuje się, że wcale nie trafił do krainy szczęśliwości. Jest, jak jest... czyli... noooo, tak sobie...
Dochodzi do tego aspekt światopoglądowy, emocjonalny. Ateizm daje nam z grubsza taki oto przekaz: to co z ducha, to mrzonka (a w ogóle to duchów nie ma), prawdziwa i do końca ważna jest tylko materia, a my, jako my - czyli nasze myśli, pragnienia, uczucia, marzenia, największe nawet ideały po prostu znikniemy bezpowrotnie. My tu nie jesteśmy ważni. Wszystko to marność, ulotność...
Zaraz, ale to przecież religia zawsze mówiła, że ta doczesność to marność!... No tak, tutaj ateista dojdzie do tego samego wniosku od drugiej strony - tyle, że dla ateisty wygraną jest materia, ona - ta bezosobowa, ta w sumie nijaka - wygrywa wyścig do ważności. Teiści też powiedzą, że to życie doczesne to marność, ale widzą jakąś perspektywę na przyszłość. Poza tym marzenia, świat duchowy dla teisty jest właśnie tym, co jest clou! Teista ma sobie przynajmniej ideologiczne prawo uważać, że jego miłość jest ważna, jego cierpienie jest ważne, jego działania w życiu czemuś służą. Tak sobie uważa i jest to zgodne z intuicją - w chyba w środku każdy z nas tak właśnie jakoś sądzi, ma wbudowaną taką potrzebę troszczenia się o stan własnych myśli i uczuć, uważania je za ważne. Bo to te myśli to właśnie ON - nie takie, czy inne części ciała (które w dzisiejszych czasach można sobie transplantacją podmieniać w dużym stopniu), ale ta ciągłość pamiętania, myślenia, marzeń...
Nie dziwię się więc frustracji ateistów. To faktycznie nie jest zbyt komfortowa emocjonalnie sytuacja - wciąż czuć się jako ktoś nieważny, jako przelotne mignięcie w wielomiliardowej historii wszechświata - mignięcie bez znaczenia. To całe moje JA - wszystkie myśli, pragnienia, to cośmy się dowiedzieli, o co walczyli to takie nieważne, takie nic...
Można się jeszcze emocjonalnie ratować skupiając na doraźności, na tym, co bieżące - że deszczyk pada, że sąsiadowi ukradli rower. No można, ale to przecież nieważne. Jak i my jesteśmy nieważni. Niedługo nie zostanie nic, po tym co przecież subiektywnie odczuwamy jako WSZECHŚWIAT. Bo przecież dla siebie, tak subiektywnie, to my jesteśmy całym wszechświatem, albo przynajmniej jego pępkiem, punktem odniesienia. A, z ateistycznej perspektywy ideologicznej, właśnie to uczciwie wypadałoby uznać za coś przelotnego, bez znaczenia. Frustracja...

Jako chrześcijanin trochę współczuję. Bo, co jak co, ale przynajmniej ten aspekt sprawy wypadł w moim światopoglądzie jakoś przyjaźniej. Wiem, że jestem nieskończenie ważny dla Boga. Wiem, że to co robię jest ważne, bo wbudowuje się w dorobek ludzkości, który to dorobek nie zniknie, będzie trwały. Wiem, że to co kocham jest ważne, a miłość innych ludzi do mnie, też jest ważna. Wierzę, że myśli są ważne, uczucia są ważne, pragnienia budują rzeczywistość. Wierzę w to nie mocą jakiegoś narzucania sobie, ale tak naturalnie - BO TAK NATURALNIE CZUJĘ, bo chyba nie ma niczego bardziej naturalnego, niż przekonanie, że to co mnie przepełnia, co buduje istotę wszystkiego tego co stanowi moje jestestwo jest ważne. Bo jak inaczej?...
Ale sfrustrowanym ateistom współczuję...

Banjankri

abangel666

chrześcijanin; poprosił do piwa, by dać mu 50 groszy.
dałam;
a on do mnie "bóg zapłać"... a ja mu, że nie wierzę w boga...
chciał mnie pobić!
Trzech facetów wyskoczyło; żeby jego pobić!
fakt.... przyznaję; to katolicy byli....
+ dla katolików.
zainterweniowałam; nikt nikogo nie pobił.

-----------

w dupie, w dupie mam to wszystko - jestem ***** ateistką!

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Trochę jeszcze jednak pociągnę główny temat.
Teraz od nowej, ogólniejszej strony. Pytaniem zasadniczym w kwestii religii jest coś, co zwykle w dyskusjach światopoglądowych ginie, nie jest wyciągane.
Kim się czuję?
Zwykle dyskusje kręcą się wokół dowodów na istnienie Boga. Na ten temat powiedziano już tyle, że pewnie niełatwo będzie dodać coś nowego. Tymczasem kwestia dowodu właściwie jest drugorzędna wobec pytania bardziej zasadniczego: CZY WARTO stawiać pytanie o religię, o Boga?
Bo jeśli tego pytania nie warto stawiać, to i kwestia dowodu staje się mało ciekawa.
A dlaczego miałoby być warto stawiać to pytanie?
- Oczywiście pytania stawia sobie człowiek, stawia je DLA SIEBIE. Warto się zastanowić KIM JEST ów człowiek, bo może - tylko patrząc na jego strukturę duchową - sprawa Boga jakoś się sama wyjaśni (pozytywnie, albo negatywnie).
Według mnie właśnie tutaj jest clou. Czy człowiek może być szczęśliwy sam ze sobą?
Pewnie wielu powie, że potrzebni są im inni ludzie. Ale właściwie dlaczego mieliby być potrzebni?
Są w końcu samotnicy, którzy raczej stronią od towarzystwa, więc może im takie samotne jestestwo wystarczy...

W moim przekonaniu jest coś takiego w naszej naturze, taka tajemnicza właściwość, która powoduje, że NIEZBĘDNE JEST NAM PRZEGLĄDANIE SIĘ, WSPÓŁDZIAŁANIE Z INNYMI ISTOTAMI ŚWIADOMYMI. Myślę więc, że nawet samotnicy, gdzieś przynajmniej w tle, mają ten "komfort", że jacyś inni ludzie gdzieś są, że jest do czego odnosić własne myśli. Prawdy o świecie staramy się konfrontować z opiniami innych osób. Naszą wartość widzimy zwykle poprzez wpływ na inne osoby.
Tak żyć całkiem w pustce?...
Wyobraźmy sobie siebie w sytuacji, gdy mamy wszystko co materialnie potrzebne do życia, ale nie będzie już żadnej istoty świadomej, przynajmniej jakoś zbliżonej do nas umysłowo. Czy w ogóle byłoby po co żyć?
Gdyby nam zaoferowano milion lat życia (np. podtrzymywanego superdoskonałą medycyną realizowaną przez roboty), to czy byśmy chcieli taki dar, jeśliby warunkiem była samotność?...
Czy byłoby po co robić cokolwiek w takiej sytuacji?... Po co coś zdobywać, po co czegoś się uczyć, po co coś doskonalić, jeśli odbiorcą tego byłbym tylko wciąż ten sam ja?...
W końcu ja - jaki jestem, taki jestem i wcale nie jest powiedziane, że ja posiadający sto razy taką wiedzę na różne tematy byłby jakoś znacząco lepszy - bo co byłoby kryterium? - chyba tylko my sami, jako że jesteśmy w tym przypadku sami. Ale skoro i tak sami jesteśmy tym kryterium, to już teraz - właśnie tą posiadaną mocą - moglibyśmy powiedzieć sobie: dobrze mi jest, jak jest.
Tyle że to ostatnie nie działa. Powiedzenie samemu sobie: mam wszystko co MI jest potrzebne, więc muszę być szczęśliwy, nie działa. Takie kryterium samego siebie jest z jakichś powodów nieskuteczne. Szukamy swojego odbicia, potwierdzenia, przyjęcia - przez inną podobną nam istotę, przez świadomość ROZUMIEJĄCĄ jakoś podobnie.
Czy to przypadek?
A może jednak właśnie reguła, może podstawowe prawo świadomości?...

Piszę to też w kontekście scjentystycznego ateizmu, który postawił dość ciekawą psychologicznie sytuację - ogłosił, że najważniejsza, jedynie "prawdziwa" jest materia. Duch to takie złudzenie, albo co najwyżej jakaś taka aberracja - w sumie bez znaczenia, bo myśli nie są niczym trwałym, znikają gdy się kończą, gdy zastępują je nowe myśli.

Jestem personalistą. To m.in. dla mnie oznacza, że NIE LICZY SIĘ NOŚNIK! Bo właściwie wcale nie jestem jakimś amaterialistą. Jeśliby okazało się, że materia jest jakoś potrzebna/użyteczna do skonstruowania ducha, to wcale mi to nie będzie specjalnie przeszkadzało. Tę kwestię sobie wewnętrznie ignoruję. Jeślibym miał istnieć jako program komputerowy - jak w Matrixie - to mi "rybka". I tak dla mnie kluczowa jest TREŚĆ - co myślę, co czuję.
A tym co jednak czuję, jest pewna POTRZEBA WIĘZI. I to pomimo tego, że uważam się raczej za samotnika. Samotnictwo dotyczy raczej dystansowania się od tych najbardziej poufałych, stadnych form kontaktu. Wolę kontakty mniej zewnętrznie bogate, za to szukające głębszego kontekstu i dlatego trochę stronię od tych najbardziej obfitych towarzysko sytuacji. Ale wiem, że bez innych ludzi, innych istot myślących, nie będę w stanie skonstruować sobie sensu dla mojego istnienia.

astrotaurus

A bełkotliwy troll płodzi niestrudzenie panegiryki na swoją cześć...

Michał Dyszyński

astrotaurus

Michał Dyszyński

astrotaurus

Michał Dyszyński

juki · Dołączył: 08 Gru 2005 Posty: 186 Przeczytał: 0 tematów

Ciekawa dyskusja!
Tak myślę sobie, że chyba będę miał coś do dodania, bo najpierw byłem katolikiem pojmującym wiarę z czystym sercem dziecka. Potem w wieku ok 12 lat postawiłem pytania światopoglądowe i stopniowo zacząłem cieszyć się wolnością, o której wspominał Pan Michał, aż do momentu, gdy spodobało mi się poważne traktowanie nauki, jako narzędzia do odpowiedzi na pytanie: jak żyć.
Z miną odkrywcy "Ameryki" stałem się agresywnym ateistą z silną potrzebą budowania wspólnego celu dla całej ludzkośici. Do szewskiej pasjii doprowadzałem wspólnie z kolegą szkolnym jednego katolika zaangażowanego w ruch świckich organizacji, który nie mógł sobie pradzić z bardzo prostymi zarzutami przeciwko religii i oczekiwaniu lepszego życia w zaświatach, jako czynnika hamującego postęp integracji ludzkości tu na Ziemi. Wyższość katolicyzmu nad ateizmem próbował on wykazać podczas wspinaczki w Tatrach, gdy wyruszył poszukiwać turystów, którzy nie wrócili z wyprawy wspinaczkowej, a ten bez żadnej asekuracji wszedł na wysokość niebezpieczną i przy schodzeniu odpadł i tak to skończyły się nasze dyskusje o wyższości ateizmu nad nieostrożną miłością katolika. On mówił o miłości bezintersownej, a my ateiści o "wyrachowaniu społecznym". Po śmierci naszego kolegi okazał sie jednak zwycięzcą, bo nasza potrzeba poczucia prawdziwego sensu życia doprowadziła do dalszych poszukiwań i roli lektury książki Tresmontanta,o której już pisałem - zdobyłem pewność istnienia Boga, bo rozum i uczciwość nie pozwalały nam trwać w sprzcznej z faktami i w sobie - apriorycznej doktrynie ateistycznej. Dziś jesteśmy pewni istnienia Boga.
Nie zgadzam się też ze zdaniem P. Michała, że Biblia nie poddaje się weryfikacji i trzeba ją traktować, jak pełną przenośni i symboli poezję. Biblia nie jest księgą naukową, ale jedyną księgą starożytną, której twierdzenie, że jest przekazem natchnionym przez Stwórcę da się w dużym stopniu weryfikować naukowo.
Ponieważ jednak moje poszukiwania argumentów naukowych u zakonników doprowadziły do rozczarowania, bo oni też szli raczej w kierunku poezji i populizmu dającemu im pewność bytu zawodowego. Prawdy racjonalne były dla nich drugorzędne więc zostałem studentem Świadków Jehowy. Miałem przy tym świadomość, że ich doktryna jest otwarta, a to jest pierwsza zasada naukowości: redefiniowanie teorii. Dziś choć jestem świadomy naszych niedoskonałości zostaję Świadkiem Jehowy, bo mam przekonanie, a historia pokazała, że to jedyna religia, która zdała egzamin neutralności politycznej i to w każdym czasie i środowisku.

Semele

zaskakująco duży odsetek ateistów odczuwa dość głęboką wewnętrzną frustrację.

Faktycznie z powodu odrzucenia ich przez katoli. Oraz postrzegania ich jako gorszy sort. dlaczego Jarek nigdy mi nie da żadnego lajka na FB?? Uważa mnie za gorszy sort.

Michał Dyszyński

JanelleL.

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Michał napisałeś: że zaskakująco duży odsetek ateistów odczuwa dość głęboką wewnętrzną frustrację.

Masz statystykę?

Azael

Dyskurs

Michał Dyszyński