ŚFiNiA

Rafał Ł.

Nie widziałem tutaj tematu związanego właśnie z miłością. A wydaje mi się, że temat jest bardzo ciekawy, bo dotyczy wszystkich nas (w mniejszym lub większym stopniu). Jeśli pomyliłem działy to proszę o przeniesienie.

Wyjdźmy więc z pytaniem fundamentalnym:

Czy osobę, którą darzymy uczuciem kochamy dlatego, że jest taka jaka jest, czy jest taka jakiej jej obraz storzyliśmy sobie w głowie?

Nie umniejszając piękna miłości wydaje mi się, że odpowiedź na to pytanie brzmi TAK - kochamy wyobrażenie naszego/naszej wybranki. Świat zna miliony przypadków, w których facet (to tylko przykład proszę nie posądzać mnie o seksizm) zakochany w kobiecie nie dostrzega np.: tego, że zdradza go na lewo i prawo. On dopóki nie znajdzie niezłomnych dowodów będzie twierdził, że "ona taka nie jest". To oczywiście działa w dwie strony. Kobieta bita przez swojego partnera często uważa, że to "jej wina". Nie można oczywiście twierdzić, że zwłaszcza na początkowym etapie zakochania -> miłości główną rolę odgrywają bodźce wizualne oraz ogólnocharakterologiczne. Partner musi spełnić pewne kryteria. Jeśli podoła temu zadaniu i rozkocha w sobie drugą stronę, wówczas przestaje się dostrzegać małe grzeszki i wady, które przecież każdy z nas ma. Jedynie czysto pragmatyczne podejście do sprawy związku wyklucza taką możliwość - ale to nie jest dobre rozwiązanie - ona ma być dla niego jedyną, a on dla niej.

Ciekaw jestem waszego zdania na ten temat.
pozdawiam.

wujzboj

Coś o miłości bywało, ale chyba raczej w innych działach. Na przykład tu:

http://www.sfinia.fora.pl/katolicyzm,7/milosc,2622.html

Czy zaś kochamy obraz, czy realność? Znamy tylko obraz, wyobrażenie... Czy możemy poza to wyjść? Wierzymy, że za tym wyobrażeniem kryje się realna osoba. Nasze uczucia kierujemy ku tej osobie, nie ku obrazowi - ale tak naprawdę to nawet nie wiemy, czy JEST coś poza naszymi wyobrażeniami.

Zakochany nie zauważa wad? Jasne. I całe szczęście, bo nikt nie jest bez wad i gdyby zakochanie nie oślepiało, nie byłoby na świecie miłości. Oślepienie zakochaniem to taki "kopniak", który daje człowiekowi pędu niezbędnego do tego, by przekroczyć odpychającą barierę ludzkich wad. Z czasem, gdy zauroczenie minie, wady staną się widoczne jak na dłoni. I jeśli do tego czasu zakochanie nie przerodzi się w miłość, to związek jest stracony. Jeśli zaś zakochanie w miłość się przerodzi, to związek jest uratowany.

Dlatego zresztą pierwszy kryzys przychodzi po około trzech latach. Tyle mniej więcej trwa zauroczenie

. Jeśli tego czasu nie wykorzysta się - najlepiej świadomie - na utrwalenie miłości, wtedy jest niedobrze.

A miłość kocha właśnie nie za zalety i nie odrzuca za wady. Miłość kocha "za to", że z drugiej strony KTOŚ JEST. Właśnie "ten ktoś".

levis

Ja się zgodzę częściowo z wujem. Nie kocha się drugiej osoby za to, jaka jest. W zasadzie nie kocha się człowieka "za coś", kocha się "po prostu", w związku z tym to, czy obraz osoby kochanej w naszej głowie jest bliższy czy dalszy od prawdy, to sprawa drugorzędna.

Także przykłady, które podałeś to potwierdzają. Jeśli kochający mężczyzna dowie się, że ukochana go zdradza, nie przestaje jej kochać (gdyby tak było, wcale by nie cierpiał). Znajomość wad nie przeszkadza w miłości, przeciwnie, pomaga sobie z nimi radzić i wzmacnia związek.

Podsumowując - nie kocha się "za coś". Gdyby tak było, na miłość możnaby zasłużyć. A miłość (nie zakochanie)jest zupełnie swobodnym wyborem. Dlatego też to, jak prawdziwy jest obraz ukochanej osoby, jest sprawą drugorzędną.

konrado5

Czy zazdrość zaprzecza miłości? Spotkałem się z opinią, że jak ktoś kogoś kocha, to nawet gdy ta osoba kochana woli być z kimś innym, to pozwala mu na to, bo miłość to pragnienie szczęścia dla tej osoby.

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

Uwielbiam takie teksty, nieźle się zawsze z takich gadek z kobitą łobśmiewamy :rotfl:

Co to znaczy "pozwolić" ? W jakim kontekście ? Z kim ma iść ? Dla czego idzie ? I czy to ma być jakaś "zasada miłości" ;P

To chyba z poradnika domowego :mrgreen:

EDIT: Śmieszne jest też podejście "bo my nie jesteśmy tacy skostniali" hehe, tylko po pół roku każde z pod kulonym ogonem wraca i chce się zwyczajnie w świecie przytulić :serce:

a tu już ni ma do kogo

konrado5

rozumujesz · Dołączył: 26 Gru 2007 Posty: 449 Przeczytał: 0 tematów

A dlaczego ktoś miałby pytać o pozwolenie ? :think:

Rafał Ł.

Wuju

Rafał Ł.

Wiwo

Eremita

Pomyślałem że nabiję sobie posta :mrgreen:

Temat miłość, aha :think:

ciekawe co można jeszcze powiedzieć, hmmm ...
teraz się nie wypada wycofać, bo przeciez posta miałem nabić :wink:

Dobra, zaczniemy od chemii. Wuj ma rację, że zauroczenie (zakochanie) trwa ok. 3 lata. Chodzi o to, że w człowieku zakochanym wydzielają się jakieś endorfiny (dopamina chyba, nie pamietam), ale jak to u ćpuna bywa (bo to jak narkotyk działa) z czasem się przyzwyczajamy i potrzebyjemy większą dawkę :cry:

Organizm zapodaje wiekszą dawkę, potem znów się przyzwyczajamy itd. Tak jakoś się robi, że ok 3 roku tego "ćpania" wiecej dragów niet.
I zagadza się, wtedy najczęściej przychodzi kryzys.
Ale też się znalazło rozwiązanie, organizm zaczyna wydzielać jakąś inną amfę, która działa inaczej, nie uzależniamy się tak od niej i nie trzeba zwiększać dawki ;P

Ja nie jestem materialistą i tą chemię tak wyjaśniam, że jest ona pochodną naszych uczuć. Chodzi mi o to, że chemiczne działanie jest tańsze w użyciu, bardziej ekonomiczne od czysto umysłowego.

Czy kochamy osobę, czy wyobrażenie? :think:

Zauważę tu, że nie mamy wyobrażenia jeśli nie znamy tej osoby. Najpierw ją poznajemy. Tu zdarzenia mogą pójść dwutorowo:1 miłość od pierwszego wejrzenia, 2 inny scenariusz ( :mrgreen:

)
1. W tym przypadku raczej będzie to zakochanie w wyobrażeniu, występuje tu często przedawkowanie i nie przechodzi para kryzysu (np. w 3 roku)
2. Para darzy się coraz wiekszym uczuciem w miarę poznawania się. Wtedy jest szansa na zauwazenie mankamentów i ich akceptację. Nie można wówczas mówić, że kochamy wyobrażenie, bo naszą połówkę dobrze znamy.

PS. Wiwo, widzę, że ktoś Cię pogrubił :rotfl:

O przepraszam, że tak w jednym poście :szacunek:

wiwo

wujzboj

Rafał dodał do tego jeszcze uwagę, która - na skutek dzielenia wątku na dwie części - znalazła się teraz gdzie indziej: