ŚFiNiA

Marcin Kotasiński

Prościej to ująć tak. Kiedy po raz pierwszy w życiu ktoś zadaje komuś pytanie „Co to jest Prawda?” W odpowiedzi uzyskuje np., że „to jest to, co jest prawdziwe.” Czyli powstaje nam zdanie „Prawda to jest to, co jest prawdziwe” lub „Prawda = prawdziwe”. Kiedy słyszy się takie stwierdzeni po raz pierwszy w życiu to jest ono wystarczające, bo jest czymś nowym i u początku poznawania tego, co to jest Prawda wystarczy.

Co tu zdarzyło się.
A) To, że podmiot otrzymujący odpowiedz stwierdza od razu, że jest ona prawdziwa, bo to tautologia.
B) Stwierdza także, że otrzymana odpowiedz jest wystarczająca.

Z tego wynika, że i zdanie „Prawda = prawdziwe” jest Prawdą, tautologią i że jest wystarczające w wyjaśnianiu tego, co to jest Prawda. Dlatego w żaden sposób nie jest to błąd. Ale!

Kiedy owy podmiot dokonuje refleksji nad otrzymaną odpowiedzią to dochodzi do wniosku, że wyjaśnienie, które otrzymał, choć prawdziwe nagle staje się nie wystarczające, bo zauważa w tej refleksji, że oba słowa są tymi samymi. I tu zaczyna się poszukiwanie odpowiedzi wystarczającej takiej, która z jednej strony ma słowo definiowane „Prawda” a z drugiej inne sformułowanie odnoszące się do definiowanego, ale nie zawierające słowa definiowanego.

Tu możnaby mu zrobić psikus i w odpowiedzi dać „Prawda to jest to, co istnieje.” To zdanie jest równorzędne do „Prawda to jest to, co jest prawdziwe”. Dlaczego?, wyjaśnienie pozostawię na koniec.

Owy podmiot poszukuje odpowiedzi, tu pojawia się nauka w formie, jaką mamy obecnie gdzie istnieją różne definicje tego, czym jest Prawda, ale one nie wystarczają. W tym przypadku, kiedy dochodzi do rozwijania definicji to definicja „Prawda = prawdziwe” jest nie wystarczająca, bo już się ją zna i bo już wie się, że ona nie mówi dość jasno, czym jest Prawda. Ale nadal jest to tautologia i to zdanie wyraża od razu wszystko o prawdzie jedynie w sposób skrótowy.

Dlatego:

wujzboj

Marcin Kotasiński

wujzboj

To chyba zamyka tę rozmowę.

Marcin Kotasiński

Czy błąd kołowy nie istnieje?

rafal3006

... a jak rodzice tłumacza dziecku pojęcie prawdy - oczywiście na przykładach.
Pies szczeka - prawda
pies miauczy - fałsz

... i już dzieciak wie co to jest prawda.

Marcin Kotasiński

Tak, bo następuje identyfikacja słowo – dźwięków w doświadczeniu. Przy czym zauważ, że zdanie „Prawda = Prawda” jest tutaj rozwinięte do „Prawda = Prawda (że pies szczeka)” i „Prawda=Prawda [bo Prawda że (pies nie miauczy)]”

wujzboj

Marcin Kotasiński

wujzboj

Przeczytaj wobec tego jeszcze raz proszę mój post z Nie 20:46, 24 Kwi 2011 i swoją na niego odpowiedź.

Marcin Kotasiński

Podając taki przykład wskazujesz na to, że nie rozumiesz reguły błędu kołowego.

Hello

wujzboj

Marcinie, gdybyś poza wygłaszaniem opinii także, na przykład, odpowiadał konkretnie na zadawane ci pytania, byłoby nieco łatwiej porozumieć się.

Marcin Kotasiński

Proszę, zebrałem wszystko razem, napisałem i opublikowałem artykuł. [link widoczny dla zalogowanych] Zapraszam.

Johnny99

Przedszkolak pyta Marcina Kotasińskiego:

- plosę pana, a co to jest "koparka"?
- jak to co? koparka to koparka! i to ma ci na razie wystarczyć!

Marcin Kotasiński

Jeśli taka odpowiedz nie wystarcza przedszkolakowi, to pyta nadal. Co sam zauważasz w słowach „na razie”. To od Ciebie zależy, czy „na razie” trwa sekundę, czy lata. Pytanie o więcej wyraża samodzielność poznawczą i prawdziwą potrzebę poznania. Jeśli jej nie masz to wystarcza Ci odpowiedz, że „koparka to koparka.” Po co dawać więcej wyjaśnień, jeśli nie ma chęci ich poznania?

Barah/konto usunięte

Jeśli nie ma chęci poznania, to skąd pytanie?

Marcin Kotasiński

Wtedy nie ma pytania.

Barah/konto usunięte

Problem w tym, że pytanie jest, a odpowiadasz jakby go nie było.

Marcin Kotasiński

Pytanie jest, jeśli coś Cię interesuje i wyrażasz potrzebę poznania. Są obok dziedziny życia, które w ogóle Cię nie interesują i o nie nie pytasz.

Johnny99

Marcin Kotasiński

To pytanie wyraża samodzielność poznawczą, bo podmiot, który pyta wyraża wynikającą z siebie (z niego) potrzebę poznania. Jeśli otrzymuje odpowiedz „K. to K.” i tym zaspokaja się, to wyraża tym samym wypełnienie potrzeby poznania którą nosił. Jeśli po jakimś czasie zauważa, że jednak to mu nie wystarcza, to pyta nadal – tu jest samodzielność poznawcza. Ten podmiot samodzielnie myśli nad otrzymaną odpowiedzią i zauważa, że nie wystarcza mu ona pytając dalej, szuka. Czyniąc tak jest samodzielny w poszukiwaniu wiedzy.

Kori

ale macie najebane.

Johnny99

Marcin Kotasiński