ŚFiNiA

wujzboj

Wiemy, czy na pewno.

Kontynuujmy we wspomnianym przez ciebie wątku.

Hanah

Witajcie po przerwie

Wpadam i widzę bardzo ciekawy wątek

Myślę , że logika i zdrowy rozsądek nigdy nie zawadzi.
Wracając jednak do meritum sprawy. Z punktu widzenia obojętnego obserwatora to, rzeczywiście taka ofiara w której traci się życie nie tracąc go, jest raczej kpiną. Ewentualnie, przyjąć można by jednak ofiarę cierpienia.
Przyznam jednak, że problem ofiary za grzechy zastanowił mnie w innych kontekstach ewangelii. Mianowicie, gdy mowa jest o licznych uzdrowieniach, a nawet wskrzeszaniu przez Jezusa.
Biblia naucza , że źródłem choroby i grzechu ma być grzech. I w wielu momentach uzdrowień Jezus często mówi "twoja wiara cię uzdrowiła" lub "odpuszczają ci się twoje grzechy". A przecież dokonał tych uzdrowień i wskrzeszeń przy pomocy wiary w ich możliwość. A przede wszystkim nie dawał w momencie uzdrawiania JAKIEJKOLWIEK OFIARY.
Biorąc pod uwagę obietnicę Jezusa, że będziemy czynić większe cuda od Niego wskazujące na podobne pochodzenie i zastanawiając się nad istotą problemu grzechu, tak w skrócie , doszłam do wniosku, że kk stworzył sonie problem potępiając innych, Bo zawsze stwarzamy sobie problem gdy kogoś osądzamy i potępiamy go.
Jezus mówił o sobie , że jest synem człowieczym który przyszedł zbawić świat. Oraz, że nie oprzyszedł nikogo potępiać. A już najmniej tych którzy szukają drogi do przysłowiowego zbawienia. Polecał abyśmy byli JEDNOSCIĄ i dał nowe przykazanie : abyśmy się wzajemnie miłowali. Ponieważ tylko w ten sposób mamy szansę poznać prawdę i osiągnąć zbawienie. Już tu na Ziemi.
Dodknale zdajemy sobie sprawę z tego, że ani jeden z wymienionych punktó nie jest spełniany przez przeciętnego chrześcijanina.
Z innej beczki. Powiedzcie mi taką rzecz; gdzie ma istnieć świat który może sprzeciwić się Bogu , który jest wszechmocny i wszechwiedzący i nieskąńczony? Jedyną odpowiedzią będzie: nie może być takiego świata-chyba ,że UROJONY można rzec "wirtualny".
Jezus mówił , że Bóg Ojciec jest w nim i ten Bóg będąc wszechobecnym musi być i w nas samych ( i jest ponieważ jest źródłem życia i jest wszechobecny). Możemy jednak wierzyć ,że nie ma go w nas i chcieć myśleć tak jakby Go nie było- przecież mamy wolną wolę.
marekmosiewicz napisał:

bol999

Hanah
Typowy wykład w stylu Świadków Jehusia.

barycki/konto usunięte

Widzisz bol999, Hanah odrodziła się w duchu prawdy, dlatego wie, że jesteś wieprzem niewartym łaski bozej, Hanah przepełniona prawdą osądzi, kto jest jej godzien. Jezus nie był odrodzony w duchu prawdy, dlatego kłamał ten łotr: nie sądźcie, bo będziecie sądzeni. Na szczęście ludzkość ma Hanah, która ją opromieni właściwą ewangelią.

Adam Barycki

Hanah

Brawo!

Przynajmniej dyskutować można z kimś kto wie o co chodzi.
-Po pierwsze: gdyby Was uznała za przysłowiowe "wieprze" nie pisnełabym tu ani słowa. Ponieważ tym przysłowiowym wieprzem, jest ten komu nie zależy na poznaniu prawdy. Ponieważ ważne są dla niego ( tego wieprza) całkiem inne wartości.
-Po drugie: to mam wrażenie, że wszyscy tu sprzedają swoje własne przekonania i rozważania. I z tego powodu nie rozumiem, dlaczego mam być jakaś szczególna w tym temacie. To znaczy dlaczego uważacie ,że czymś się różnię od Was?
Bolo napisał:

barycki/konto usunięte

Hanah:

Hanah

Panie Adamie, czyżby się pan bał? Ja nie gryzę, lubię sobie tylko podyskutować o istocie miłości i inne takie. Ponieważ niebezpieczny ( ten kogo trzeba zamykać w celi) jest ten który się boi. Ktoś kto czuje się mocny jest spokojny.

barycki/konto usunięte

Hanah:

Hanah

Przyznam, że nie znam pana profesora. czy powinnam się wstydzić?

Panie Barycki, jeżeli szuka pan mocy po za za sobą, to jak ją może Pan mieć? Dla mnie moc ma miłość i tylko wtedy gdy jesteśmy jej żródłem.
A miłość- zaznaczam prawdziwa miłość nie żąda ofiary, takiej której druga strona nie chce dać. A możemy ją mieć tylko i wyłącznie wtedy gdy tego pragniemy. Nie możemy się jej też bać, ponieważ miłość nie współistnieje z lękiem. I tu leży odpowiedź na tytułowe pytanie o ofiarę Jezusa.

bol999

Hanah

Hanah

Bolku drogi:) Chyba się dobrze nie przyjrzałeś Twojej miłości. Albo tak właśnie ona wygląda jak osadzasz kościół. Jednak jeżeli tak Ci się nie podoba to czy nie widzisz tu dysonansu? Na samym dole wypowiedzi?
Aż dziwne ,że nie dałeś tego jeszcze mniejszym druczkiem. Aby bardziej ukryć. Ponieważ stwarzasz i to co osądzasz. Wg własnego widzenia. I za to widzenie bez miłości możesz być sądzony ( a raczej sam siebie osądzisz). CZy nie wolałbyś się pomylić i widzieć odwrotnie-tych malutkich postaci?
Ps. Odnoszę wrażenie, że jednak nie poznałeś dokładnie czym jest miłość.
Ponieważ w miłości, gdy ktoś jest większy wspanialszy mądrzejszy, to wtedy służy drugiemu ( nie mylić ze służalczością). Stawiając, mimo tego, drugą istotę na równi sobie. Bo nie wyobrażam sobie sytuacji w której ktoś może chcieć otrzymać w ofierze coś co umie lepiej zrobić lepiej zrozumieć itp.

barycki/konto usunięte

Hanah:

wujzboj

barycki/konto usunięte

wujzboj:

Hanah

barycki

Hanah

Zastanawia mnie jedno. Jak można być oczytanym człowiekiem ,a jednocześnie nie rozumieć, że w dyskusji mało kto wie, co przeczytał drugi człowiek .A zwłaszcza co z tego co przeczytał, tworzy łączną prawdę którą uznał za własną. Z czego wynika ta arogancja?
Dla mnie jest obrazem pewnego szaleństwa. Ponieważ najczęściej wyglada to tak: nasz napuszony ( swoja własną wiedzą) dyskutant wypowiada jakąś zdawkową wypowiedź oczekujac , że adwersarz będzie dokładnie wiedział na podstawie czego wypowiada te sowa. Zadziwiajace jednak będzie dlaczego nie oczekuje takich samych reakcji od siebie?
Podsumowując: szaleństwem jest oczekiwać od grupy, a takze pojedyńczych osób uczestniczących w dyskusjach wiedzy tego co my wiemy na podstawie przyswojonej osobiscie "wiedzy". Rozsądek podpowie, że w dyskusji muszę sie posłużyć skrótem myślowym lub co najmniej jakąś ideą którą przynajmniej po krótce wyłuszczę. Dopiero po tym etapie moge oczekiwać, że krag adwersarzy się zwiększy lub zmniejszy. Jak również, że interesujący mnie temat zostanie właściwie potraktowany.

Wracając to tytułowego tematu dyskusji znaczenia ofiary Jezusa.
Jeżeli prawdę możemy poznać tylko poznajac dogłębnie samych siebie, to i znaczenie ofiary ujawni nam się własnie w takim odkryciu. Można to przyrównać do słów gdy ktoś uderzy cię w twarz nadstaw drugi policzek.
Ponieważ ten co uderza jest słaby, musi swoją rację przekazać siłą ( zmuszać do niej) a ponieważ zmusza nie zauważa, że to co otrzymuje nie jest dawane z miłoscią. A to właśnie miłosci pragnie każdy przede wszystkim , pod różnymi postaciami oczywiście.

bol999

Hanah

barycki/konto usunięte

Hanah:

bol999

barycki

Hanah

bol999

bol999

Hanah

Prestończik

Dyskusja na dobrym poziomie, jednak nieco ograniczona - chyba obawą o blużnienie/herezję,
lub po prostu nieznajomością Nowego Testamentu oraz żydowskiej codzienności w czasach Jezusa.

Przyczyniam się więc do wątku tym, co sobie wyssałem z paluchów zabrudzonych kurzem z kartek
moich dawno nie wertowanych książek:
"Nowy Testament" - autorzy: 3 i 1/2 Żyda (albo 4-ech Żydów, jeżeli matka jednego z Ewangelistów
była grecką Żydówką, a nie Greczynką),
"Ascend the Mountain- a guide to the Torah for teenagers" - autor: żyd Rabbi E.S. Rabinowitz,
wyd. 1984, 353 str.
"The Jews"- autor: goj (ale zboczeniec seksualny, więc prawie tak politpoprawny jak żyd) R. Peyrefitte,
wyd. 1967, 492 str.

Jaki jest Nowy Testament, to każdy widzi, pozostałe książki to kopalnia wiedzy o żydowskich nakazach
religijnych i wynikających z nich zwyczajów/obyczajów/reguł zachowania w codziennym żydowskim życiu.

MARYJA

Nigdy nikomu nie powiedziała, że została zapłodniona przez Jehowę. Coś tam dała swojej cioci do zrozumienia,
gdy ciocia wiedziona kobiecą intuicją ( lub cierpiąca na zaburzenia umysłowe, efekt zakłócenia równowagi
hormonalnej, jako że ciocia też właśnie była poczęła w nietypowy sposób) stwierdziła,że Maryja nosi w łonie jej, to znaczy
cioci, Pana.

Milczenie Maryi w sytuacji, gdy Żydzi od pokoleń oczekują zapowiedzianego proroctwami Mesjasza, a panieńska
ciąża niewiadomego pochodzenia to gwarancja ukamienowania, tłumaczę sobie nienawistnym antysemityzmem Maryi.
Przecież poproszony lokalny rabbi uczynnie sprawdzi, że jest dziewicą, wszak to należy do jego rytualnych obowiązków,
podobnie jak przedślubne liczenie włosów łonowych, gdy panna młoda wydaje się być za młodą,
sprawdzanie plamy na podpasce, przyniesionej przez męża, bo kolor plamy jakiś taki nie taki i tylko rabbi może
zawyrokować, czy to jeszcze niddah, czy już można...

Maryja więc wie, że będąc Dziewicą Cudownie Ciężarną może uzyskać oficjalne potwierdzenie jej dziewictwa,
ciąża staje się już widoczną, czas jej więc wejść na jakieś podwyższenie i dumnie ogłosić Żydom radosną nowinę:
od tak dawna wytęskniony Mesjasz już, już przychodzi, czy raczej wychodzi, na świat.
Wie również to, że gdy tylko ogół gminy zauważy jej stan, to zginie haniebną śmiercią, wraz z jej dzieckiem.
Mimo to milczy, woli zginąć, aby tylko również zginął Mesjasz, aby tylko Żydzi nadal cierpieli pod gojską okupacją.

JÓZEF

Wiemy o nim tylko tyle, że z ciesiołki utrzymywał rodzinę - nie jest to zawód lekki, był więc chyba sprawny fizycznie,
do Egiptu uciekał nie na wózku inwalidzkim, lecz wiodąc osiołka obładowanego Maryją i pasierbem, to też potwierdza
jego dobry stan fizyczny.
Był starszy od Maryi, możliwe, że wdowiec, ale niezbyt stary, bo przecież chciało mu się żenić z Maryją,
i to mimo wszystko...
Możliwym jest, że miał dobry charakter, ale równie możliwe, a nawet bardziej możliwe jest to, że był podstarzałym robolem,
brutalnym alkoholikiem - tak sądzę, bo uważam, że syćkie cieśle som takie same, cy to podhalańskie, cy to podgolańskie,
opijają każdą postawioną chałupę, szopę, a nawet byle komóreckę.

W okolicy wszystkie nierządnice już dawno ukamienowano, tym bardziej więc libido ponosiło Józefa , nic dziwnego, że majaki senne
nakłoniły go do uratowania życia Maryi: więc oświadczył, że to on zrobił kuku Maryi, otwierając tym furtkę do ożenku.
Nie była to dla Józefa łatwa decyzja: wprawdzie za przedślubne stosunki seksualne nie karano "narzeczonych" śmiercią, ale
społeczność otaczała ich pogardą, za złamanie Prawa, a ich status w gminie zostawał zdegradowany - w dodatku Józef miał
świadomość, że w ten sposób staje się "rogaczem".
Pocieszał się chyba tym, że nikt nie wie, że to nie jego dziecko, możliwe, że miał jakieś nadzieje, związane z wysoką
śmiertelnością noworodków - niestety...
Już wkrótce opijanie kolejnego ciesielskiego wytworu przestało sprawiać mu przyjemność: rozjuszony dowcipami na jego temat,
niedopity,rwał do domu, by wyładować się kańciastymi od odcisków pięściami na znienawidzonym pasierbie, walił i walił,
aż mu się ulżyło, albo już takie drgawki rzucały nieszczęsnym Jezusem po polepie, że nie mógł se dobrze cylnąć.
Możliwe, że Józef tłumaczył usiłującym go powstrzymać od bicia, że to nie jego alkoholizm, ale deizm zmusza go do takiego
pracochłonnego przemieniania zwykłej pourazowej schizofrenii Jezusa w dużo intensywniejszy padaczkowy zespół ferworu
religijnego, niekiedy nawet przybliżający do boskości.

JEZUS

Jezus był pariasem już w łonie matki, prowokującej swoim zachowaniem ukamienowanie ich obojga, potem stał się pariasem
w rodzinie: nie miał praw pierworodnego, więc musiał we wszystkim ustępować rodzeństwu, był pariasem w gminie, nawet
w bandzie rówieśników zajmował najniższą pozycję w dziobaniu.
Cierpiał, zamykał się w rozmyślaniach, wyobrażał sobie ojca jako przeciwieństwo prymitywnego cieśli, chyba zaczynała mu się
plątać rzeczywistość z ułudą.

Lepiej niż w domu czuł się w synagodze, bo zainteresowanie mężów uczonych w Piśmie jego rezolutnością, oraz chłopięcą urodą
pozwalało mu zapomnieć, że wszędzie gdzie indziej jest tylko uprzykrzonym popychadłem.
Gdy raz zamieszkał z nimi przez kilka dni, to tak wchłaniał wiedzę, że został nazwany "Stasiu", co w języku lechickoklinowym
oznaczało: "Dobry nie tylko do liturgii".
Niestety, Jezus nie tylko, że nie poczuł się tym uhonorowany, lecz nawet znienawidził mężów uczonych w Piśmie, w dodatku zaczął
się odwracać nawet od swojej matki, bo kapłani dowodzili, że kobieta to narzędzie Szatana, że to tylko naczynie grzechu, nic więcej.

Józef, zaniepokojony dziwaczeniem Jezusa ożenił go jak najszybciej, gdy ten wreszcie miał 13 lat i 1 dzień, a na wzgórku łonowym
wyrosły mu co najmniej 2 włosy - ożenił go z jedyną osiągalną dla pariasa panienką: Magdalenką.

Jezus przeżył następne 20 lat całkim szczęśliwie, bo Magdalenka pokazała mu na swoim przykładzie, że to naczynie nie jest aż tak
straszne, jak to kapłani rozpowiadają.
Dochował się tuzina córek, bo tuzin synów wymarł jeszcze w pieluchach z powodu psujących się zębów miejscowego rzezaka,
obrzezywał wprawdzie precyzyjnie, ale wysysając krew z małych fallusików przyprawiał ich właścicieli o posocznicę, czy gangrenę.
Asystując przy porodach Jezus po raz pierwszy zauważył, że ma zdolności uzdrawiacza: sama jego bliska obecność wystarczała
do zatamowania krwotoku.
Medytacje, modły, koncentrowanie wyobrażni na nieznanym ojcu doprowadziły do ujawnienia się jego zdolności hipnotyzerskich -
w swoich pierwszych seansach brał odwet na Józefie: przynosił mu miskę "daktyli", a potem śmiał się ukradkiem, gdy Józef, mrucząc
"uś, uś, dobre byli te daktyli", wyczesywał sobie z brody okruchy kozich bobków.

Jezus był bardzo ceniony nie tylko jako uzdrawiacz, ale również jako hipnotyzer, gdy zastępował w gminie telavivzyjny program
rozrywkowy,
poprawiała się więc jego pozycja społeczna, mógłby sobie nawet podleczyć kompleks niższości, gdyby go nagle nie wydalono
z gminy za pacyfizm: od czasu gdy zaczął miewać coraz częstsze bóle głowy, słyszeć jakieś głosy, zalecał nadstawianie wrogom
drugiego policzka, miłowanie nawet wrogów starszych we wierze - a jego obwieszanie się jakimiś ozdóbkami i malowanie pacyf na
płotach napawało starszyznę kahałową najgorszymi obawami: uznała to za rzymską krecią robotę, mającą doprowadzić do
obezwładnienia ich gminy, a może nawet całego Israhella, od Nilu, aż do Eufratu.

Miał Jezus wielkie szczęście, bo wywinął się tylko wydaleniem z gminy, tak jak by był wariatem lub trędowatym, dzięki okolicznościom
łagodzącym: dobrotliwy charakter, ciężkie dzieciństwo, oraz absolutne nie zdawanie sobie sprawy ze skutków tego, do czego nawołuje.

Tak więc niespodziewanie dla samego siebie Jezus nagle znalazł się na rozstajach dróg, samotny, dopóki nie obstąpiły go pierwsze
pasożyty, zaciekawione tym, co Jezus głosi i zachęcone do towarzyszenia mu darmowym jadłem, wieczornym winem i rozkosznymi
noclegami na sianie.
Ruszył przed siebie smutny, rozgoryczony brakiem zrozumienia w rodzimej wiosce, poczucie niezasłużonej krzywdy wzbudzało w nim
odrazę do do modyfikowanych przez mężów uczonych w Piśmie żydowskich zwyczajów, do coraz to nowych przepisów religijnych.

Jak każdy uczciwy, wrażliwy na ludzką niedolę i bity w ciemię facet zapragnął zmienić ten świat na lepszy...

KAJFASZ - UKRZYŻOWANIE

Kajfasz zainteresował się Jezusem, zaraz gdy tylko słudzy przynieśli mu pierwszy spis jego herezji i blużnierstw - przeczytał o miłowaniu
wrogów, nadstawianiu drugiego policzka dla obicia, wyrzeczeniu się zemsty, nagrodzie w Niebie - i gdyby to wtedy było możliwe, to by
się darł z całej siły: Bingo! aj waj, BINGO!!!
Inteligentny i zdolny do działania z rozmachem Kajfasz natychmiast zrozumiał, jakie możliwości by się otworzyły przed narodem wybranym,
gdyby tylko znalazł sposób na nakłonienie Rzymian do życia zgodnie z naukami Jezusa - no bo jak długo przetrwa Cesarstwo, gdy
legioniści zamiast hełmu włożą sobie mohery i jak jakieś cioty biernie będą czekać na Życie Wieczne w Niebie?

Natychmiast nawiązał dyskretny kontakt z Jezusem, pod pozorem brania go w opiekę przed faryzeuszami, pośrednikiem został Judasz,
najbardziej zaufany Jezusa, zaczął mu dawać 30 srebrników miesięcznie, aby rosnąca wokół Jezusa grupa pasożytów nie roznosiła na boki
tego co usłyszeli, lecz trzymała się blisko darmowego żarcia i picia.
Jednocześnie Kajfasz rozesłał wici do wszystkich podległych mu rabinów, zobowiązując ich nie tylko do zapobiegania wszelkim próbom
ukamienowania tego blużniercy przez tłum wiernych, lecz nawet do udostępniania Jezusowi synagogi dla wygłaszania jego herezji.

Kajfasz nie szczędził swoich wysiłków i srebra, bo był pewien, że na sprzedawaniu Życia Wiecznego za pieniądze doczesne nieżle zarobi,
a wraz z nim zacznie się tuczyć cały naród wybrany, uwolniony od płacenia podatków - gdy Cesarstwo runie jak bokser, który owinąwszy sobie
dłonie watą szlachetnych Jezusowych zasad, nadstawił policzek przeciwnikowi dyszącemu nienawiścią, zemstą i w dodatku z ołowiem Talmudu
w rękawicach.

Mając teraz życie Jezusa zabezpieczone i bytowanie jego grupy pod kontrolą, Kajfasz zaczął reżyserować Ofiarę Odkupienia przez Jezusa.
zdawał sobie sprawę, że to musi być coś wielkiego, tak wstrząsającego, aby łatwo to było wtłoczyć w ludzką świadomość nieustannym
przypominaniem, jednocześnie tak przekonywującego, żeby uczniowie Jezusa, nie mający większych złudzeń co do jego boskości, zostali
przemienieni w żarliwych orędowników Jezusa i jego Przesłania.
I tu się pojawiła pierwsza przeszkoda: w jaki sposób tak zaaranżować Ofiarę Jezusa, aby była ona nie do przyjęcia przez Żydów, najbardziej
na nią podatnych, natomiast chwytliwą dla Rzymian?

Kajfasz nigdy nie zostałby arcykapłanem, gdyby jego inteligencja nie mogła pokonać takich trudności...

Zaczął podsuwać Jezusowi różne historyjki, aby uczynić go bardziej zrozumiałym dla słuchaczy, co raz usilniej wmawiał biedakowi, że jest on
Synem Bożym, oczywiście nie Synem Jehowy, bo to co głosił Jezus tak pasowało do Jehowy, jak pięść do nosa, ale Synem Boga niezmiernie
kochającego wszystkich i niezmiernie wybaczającego wszystko, nakazywał Jezusowi podczepianie się w jego naukach pod stare,
wszystkim dobrze znane proroctwa - aby chociaż w ten sposób uprawdopodobnić swój pomysł.
Nawet obiecał Jezusowi osiołka, bo zapowiedziane było, że Mesjasz ma przecież wjechać, a nie wejść do Jerozolimy - ostatecznie zaskarbił
sobie ufność i posłuszeństwo nieszczęsnej Ofiary obietnicą zrobienia z niego Zbawiciela nie tylko Żydów, jak tego chciał Jezus, ale Całego Świata,
pod warunkiem, że Jezus postara się wszystko cierpliwie znosić, aż do momentu, gdy Bóg uzna jego cierpienia za wystarczające i zakończy
Ofiarowywanie.

Pozostały teraz Kajfaszowi już tylko drobne trudności, takie raczej techniczne: zrobienie wywarów ziołowych na zatrucie i odtrucie, dokładne
wyliczenie czasu zaćmienia, rozpisanie w czasie wszystkich działań i odpowiednie ich zgranie do momentu Ofiarowania, przekupienie Piłata dla
uzyskania jego zgody na natychmiastowe zdjęcie Jezusa z krzyża, przekupienie legionistów wykonujących ukrzyżowanie, wynajęcie tłumu ludzi,
którzy najpierw będą witać Jezusa wymachując gałązkami palmowymi, a póżniej obelżywie mu urągaći domagać się jego śmierci, itd.,itd.

Egzekucja przez ukrzyżowanie była potwornie bolesną, przewlekłą w czasie męczarnią.
Leniwi Rzymianie stosowali ją, z uwagi na pracochłonność wykonania, potrzebę odpowiedniego wyposażenia, jeżeli miała trwać jak najdłużej, lub
jak najboleśniej, konieczność dozoru do czasu śmierci skazańca, itp., tylko wobec buntowników i wyjątkowych zbrodniarzy, z resztą skazańców się
nie certolono, tylko walono pałą w łeb, lucz mieczem po szyji, jeżeli było potem w co ten miecz wytrzeć.
Niekiedy, owszem, ukrzyżowywano byle jak, dla efektów wizualno- psychologicznych, np. tysiące zbuntowanych gladiatorów wzdłuż głownej drogi,
ale to było odstępstwo od wymogów Regulaminu Legionów, który kiedyś sobie przypadkowo wyguglowałem.

Śmierć przeciętnie zdrowego ukrzyżowanego skazańca następowała przez:
- uduszenie się, gdy skazaniec zawisnął na gwożdziach wbitych w przeguby, bo albo poddał się losowi, albo legionista ciężką pałką połamał mu
piszczele,
- "utopienie się", gdy skazaniec tak długo walczył o łyk powietrza, co chwilę podnosząc się w górę na nogach przebitych gwożdziami w stawach
skokowych, że płuca mu się na tyle wypełniły krwawym wysiękiem, że już nie mógł zaczerpnąć dość powietrza.
Męczarnię przedłużano przybijając do trzonu krzyża niewielką poprzeczkę/beleczkę na wysokości kości ogonowej skazańca po to, by mógł się on
chwilowo zaczepić/osadzić, zmniejszyć ból od wiszenia na przygwożdżonych przegubach, stania na przygwożdżonych stawach skokowych by po
chwili, zesunąwszy się z tej mizernej podpórki, odczuwać ból ze zdwojoną siłą - mała dygresja: czy to tylko Żydzi byli "perfidni"?
Trup pozostawał na krzyżu dopóki ścięgna nie przegniły i przeguby się nie rozpadły.

Kajfasz miał trochę kłopotów z wykonaniem planu: ledwie co się udało odseparować Judasza, zanim zdążył wyszeptać Jezusowi to, co podsłuchał
odbierając od Kajfasza miesięczny zasiłek, worek złota workiem, ale może dlatego przekupiony Piłat zaczął podejrzewać,że Kajfaszowi nie tyle
chodzi o zdjęcie z krzyża trupa Jezusa ze względu na szabas, ale że knuje on coś znacznie większego i Piłat chciał uwolnić Jezusa pod pozorem,
że to raczej jakiś nieszkodliwy pomyleniec, niż wróg Cesarstwa, uczniowie zaraz po wyroku się rozbiegli i pochowani w mysich dziurach nie oglądali
widowiska, głównie dla nich wszakże wyreżyserowanego - ale koniec końcem wszystko się Kajfaszowi udało:
czas zaćmienia wyliczył poprawnie, stężenie wywaru i jego ilośćna gąbce były tak akuratne, że nie zabił Jezusa, tylko wprowadził go w letarg/komę,
kotarę rozdarł z łatwością, bo już była zetlała i nadawała się do odpisania od podatku,
legionista fachowo zrobił punkcję prawego, większego płuca, i spuścił wybroczyny, aby nieprzytomny Jezus miał czym oddychać,
natychmiast po punkcji zdjęto Jezusa z krzyża, bo może nie wszyscy oprawcy byli przekupieni i jakiś upierdliwy perfekcjonista mógł przepisowo
połamać pałą Jezusowe piszczele - a wtedy nie tylko nie było by zmartwychwstania, ale jeszcze i Kajfasza nagły szlag by trafił.

Gdy Jezus, po paru dniach aromaterapii nadawał się do wysłania w teren, w przebraniu i ucharakteryzowany nie do poznania, bo słudzy już wywąchali,
gdzie ukryli się uczniowie, poszedł wykonać najważniejszy punkt planu Kajfasza: za wszelką cenę nie dając się rozpoznać przypadkowym spotkanym
dotrzeć do tych wystraszonych niedowiarków i przemienić ich w święcie wierzących Apostołów.
Kajfasz obiecał mu po powrocie zobaczenie wszystkich gwiazd i Ojca w Najświętszej Komnacie Świątyni,
zamknął za Jezusem drzwi
i poszedł przygotować odpowiednią pałę w dogodnym miejscu...

Enter...