ŚFiNiA

Hill

Taką ciekawą dyskusję wypatrzyłam i chciałam się odnieść do wpisu Semele:

Semele

Hill

Moim zdaniem outsaiderzy, to ludzie, którzy nie przywiązują się za bardzo do innych i nawet jeśli chodzi o związek to tak jak wyżej pisałam, prędzej z niego zrezygnują niż pozwolą na jakieś znaczne ograniczanie się. To też jest problem dla osób będących w związku z outsaiderem, że tej drugiej stronie bardziej zależy niż outsiderowi, no chyba, że dobiorą się dwie osoby o podobnym charakterze.

Semele

Hill

No tutaj trzeba odróżnić outsidera od introwertyka, czy osoby nieśmiałej, która ma problemy w relacjach interpersonalnych. Oczywiście te cechy mogą być powiązane, ale u outsidera nie muszą. Taka osoba ma po prostu problem z dostosowywaniem się do wymogów narzucanych przez innych ludzi czy ogólnie społeczeństwo, jest indywidualistą, nie lubi być ograniczana i swoją wolność bardzo wysoko ceni, dlatego nie każdy byłby w stanie wytrzymać w związku z taką osobą.

Semele

Hill

Hill

"Kim jest outsider?

Wprowadzenie do problematyki
Outsider lub autsajder pochodzi z języka angielskiego i oznacza wprost człowieka pozostającego na zewnątrz, czyli obojętnego wobec obowiązujących norm i praw oraz najczęściej dobrowolnie odizolowanego od społeczeństwa. Outsider posiada niegasnące poczucie obcości i nierzeczywistości, które zostaje odkryte w momencie, gdy człowiek nie utożsamia się ze swoim środowiskiem, a otoczenie dławi go bezmyślną mechanizacją życia i rutyną.

Outsider C. Wilsona
Świadomość istnienia autsajdera rozpoczyna się wewnątrz. O ile Colin Wilson wyróżnia kilka typów ludzi – outsiderów, łączy ich jedna wspólna, nienaruszalna cecha. Są przede wszystkim obserwatorami. Świat, który jest im dane widzieć, oglądają na zmianę z rozpaczą i zaciekawieniem, przejęci grozą i przytłoczeni niepewnością bytów. Jako widzowie tego pełnometrażowego, rzeczywistego filmu nie próbują się dopasować do żadnych form, do nikogo. Oni są już dla siebie całkowicie uformowani.

Moja pełna osobowość
Outsider uważa się za osobowość pełną. W odniesieniu do postrzegania życia widzi więcej, niż przeciętny zjadacz chleba. Swojej odmienności nie wyróżnia jako choroby, wręcz przeciwnie, czuje się wybrańcem, na którego spadła odpowiedzialność za pojmowanie niedoskonałej natury ludzkiej. Alienowanie się i życie na uboczu traktuje jak misję, która przypadła na niego w kręgu pozostałych, czyli tych niewidzących i niewiedzących o sprawach, które są dla niego oczywiste.

Największą cechą charakterystyczną towarzyszącą outsideryzmowi jest wieczne poszukiwanie wolności duchowej i strach przed odpowiedzią na pytanie „czy to, co już mam, całkowicie mi wystarcza?”. Autsajder ma problem z własną tożsamością, nigdy nie poznaje do końca swojego właściwego „ja”, które jest celem. Zadaje sobie pytanie „kim jestem?” a także „kim są inni?”. Zdaje sobie sprawę z niewiedzy, własnej i pozostałych ludzi. Przeraża go fakt, że inni nie zastanawiają się nad tym, a zwłaszcza są przekonani o swojej tożsamości i celu. I podobnie jak oni, wstaje rano i wykonuje kilkadziesiąt czynności

„nad których sensem nie można się zastanawiać. Narośl automatycznych przyzwyczajeń. Błogosławiony rak bezmyślnego ładu tradycji.”1

z tą różnicą, że oni są zamknięci w więzieniu własnych rytuałów, a outsider dąży do ucieczki z tego więzienia. On, w przeciwieństwie do pozostałych próbuje poznać własną celę, bo wie, że tylko dzięki dokładnej analizie własnej tożsamości osiągnie wolność.

Definicja outsidera
Kluczowym problemem dla outsidera jest identyfikacja własnych sił wewnętrznych i sposobu, w jaki miałby pomagać im w ich walce. Najpierw jednak musi precyzyjnie dotrzeć, ku czemu zmierzają oraz zrozumieć ich charakter. Dlatego zawsze rozpoczyna od samotności, ponieważ to pomaga mu spojrzeć wewnątrz siebie. Niestety, zdaje sobie sprawę również z tego, że samotna podróż bez nowych doświadczeń nie zapewni mu dalszej wiedzy. Outsider potrzebuje ciągle nowych bodźców zewnętrznych, które ułatwiają mu uporządkować wiedzę o sobie. Musi utożsamić samego siebie z własną osobowością, patrzeć na swoje „ja” jak na szybę w oknie i świata za nim jako czegoś odrębnego.

Outsider to indywidualista, który dąży do nieograniczania zasięgu konkretnych przeżyć osobistych i przekłada to na walkę własnej natury z bólem, który zadaje mu świat zewnętrzny oraz próbuje poskładać je w całość.

1Tadeusz Konwicki, Mała Apokalipsa, Warszawa 1994.

*Colin Wilson, Outsider, tłum. M. Traczewska, Warszawa 1992."

[link widoczny dla zalogowanych]

Hill

"Tożsamość outsiderów w środowisku akademickim

Pojęcie „outsider” pochodzi z języka angielskiego, od słowa „outside”, które oznacza „na zewnątrz”. Jeżeli mówimy, że dana osoba jest outsiderem, rozumiemy przez to, że pozostaje ona na uboczu, nie angażuje się w sprawy społeczeństwa, czuje się niczym obcy w danej społeczności.

Co dokładnie charakteryzuje outsidera?
Outsiderzy są głównie samotnikami, indywidualistami, często wyalienowanymi, trochę pozbawionymi poczucia rzeczywistości. Takie osoby nie czują się dobrze ani swobodnie w żadnej grupie, wręcz uważają istnienie grup za sztuczny wytwór, za coś przereklamowanego, irytującego. Dobrowolnie izolują się od społeczeństwa. Takie osoby utożsamiają fakt życia w środowisku, „wewnątrz”, z nudą, rutyną, a tym samym pragną pozostać jak najdalej, chcą być „na zewnątrz”.

Outsiderzy zachowują obojętny stosunek wobec norm społecznych, moralnych, różnych zwyczajów czy tradycji, mody bądź praw przyjętych w konkretnym społeczeństwie.

Powieść Colina Wilsona pod tytułem „Outsider” jako swoisty podręcznik cech outsiderów
W swojej powieści, wydanej w 1956 roku, Colin Wilson opisał cechy charakterystyczne outsiderów. Autor wyróżnił kilka typów takiej osobowości oraz stwierdził, iż każdy człowiek noszący miano outsidera, jest obserwatorem. Bycie obserwatorem polega tutaj na oglądaniu świata oraz innych ludzi z daleka, „będąc na zewnątrz”.

Outsiderzy nie angażując się w życie w społeczeństwie, obserwują rzeczywistość tak, jakby oglądali film: czasem z przejęciem, czasem z ciekawością, nierzadko ze smutkiem czy strachem. Takie osoby czują się bardziej świadome od „zwykłych śmiertelników”. Swoje wyobcowanie traktują bardzo na poważnie, jako życiową misję, uważają, iż muszą pozostać obcymi dla innych, obserwatorami ich istnień.

Jaki jest cel oraz sens życia outsiderów? Co stanowi ich największy problem?
Za główny cel swojego istnienia, outsider uważa chęć poszukiwania wolności własnego ducha. Fakt, iż nie żyje w społeczeństwie (a przynajmniej izoluje się od niego), wcale mu nie wystarcza. Outsider pragnie stać się całkowicie wolnym człowiekiem, a wolność tą utożsamia z ucieczką z „więzienia”, które kojarzy z obowiązkami, czynnościami ludzkimi, rytuałami codzienności, pracą.

Największą zgryzotą dla outsidera, jest fakt, że nie wie do końca czy to, co posiada, wystarczy mu do życia. Boi się, że mimo bycia doskonałym obserwatorem, dalej nie ma takiej wiedzy, jaką chciałby posiadać. Outsiderzy mierzą się ciągle z problemem poszukiwania własnej tożsamości. Taka osoba stara się nieustannie poznać swoje „ja”, próbuje identyfikować, analizować swoje przeżycia oraz przemyślenia tak, aby jak najlepiej poznać siebie. Outsider będzie także stale poszukiwał różnych nowych doświadczeń, które pomogą mu odnaleźć własną tożsamość.

Jak już zostało wcześniej wspomniane, outsiderzy pragną wyzwolić się z obowiązków, narzucanych im przez normy życia w społeczeństwie, ze specyficznych ról. Jednakże, samo bycie outsiderem to już jakaś rola. Outsiderzy w środowisku akademickim, jako iż pragną jak najwięcej wiedzy posiąść oraz jak najwięcej doświadczyć, będą poszukiwali swojej tożsamości poprzez wybitne sukcesy w nauce czy w życiu zawodowym na stanowiskach naukowych.

Najczęściej wybierać będą takie kierunki kształcenia się, czy wykonywania specjalistycznych badań naukowych, aby zapewniły im one odrobinę tak upragnionej przez nich alienacji, poczucia bycia obcymi innym ludziom. Według artykułu Magdy Karkowskiej pod tytułem „Odmienność w kulturze akademickiej. W poszukiwaniu tożsamości outsidera”, jedną z wartości systemu akademickiego jest autonomia, która wiąże się ze swobodą w przepływie idei oraz wolnością poglądów, których to cech tak poszukuje typowy outsider. Co więcej, uniwersytety to miejsca, w których osoby te mogą poszerzyć swoją wiedzę i zdobyć więcej doświadczeń oraz dalej pozostać obserwatorami."

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Czy outsider to typ aspołeczny?

Aspołeczność może wynikać z różnych przyczyn..

tu ciekawy list:

[link widoczny dla zalogowanych]

Witam. Obecnie mój problem polega na częstych, krótkotrwałych depresjach, wywołanych po nawet najmniejszym ośmieszeniu. Drżą mi również dłonie, odczuwam dyskomfort podczas publicznego oddawaniu moczu (np. pisuar). W reakcjach ludzi doszukuje się poniżenia, kiedy słyszę śmiech mam obawy, czy nie dotyczy on mojej osoby. Często doszukuje się w słowach krytyki, kiedy jej po prostu nie ma. Staram się wypaść jak najlepiej. Nie angażuje się w kontakty, mało mówię o sobie. Nie lubię publicznych wystąpień, mimo, iż byłem przez 7 lat ministrantem w lokalnej parafii. Przejmuję się własną samooceną, często spoglądam w lustro albo nawet na cokolwiek, co odbija moją twarz. Mam problemy z zasypianiem, brak mi motywacji, muszę pić kawę. Te objawy wskazują jednoznacznie - fobia społeczna. Jednakże w centrum zainteresowania czuję się całkiem dobrze. Mam wysoką samoocenę, wiem, że ludzie mnie szanują. Wiele mówię, nie boję się zabierać głosu. Jestem raczej śmiały. Poza tym jestem w półrocznym związku, bardzo obfitym w platonikę, mieszkam w internacie, dobrze odnajduję się w hierarchii społecznej. Dużo rozmawiam, żartuję z kolegami z pokoju. Szybko łapię kontakty, nie mam problemów z rozmowami z nieznajomymi. Nigdy nie staram się utrzymywać kontaktu ze znajomymi, nie piszę, nie dzwonię, nie zapraszam jako pierwszy. Czasem nawet nie odwzajemniam zaangażowania. To raczej wynika z z poczucia wyższości, jak i braku chęci i poczucia potrzeby zaangażowania. Aspołeczność? Wiem, że moje obawy są bezpodstawne, to jednak ich nie eliminuje, czytałem dużo o terapii poznawczo-behawioralnej, którą zamierzam podjąć. Myślę, że lęk pochodzi jeszcze z bardzo trudnego okresu w moim życiu - gimnazjum. Nie byłem wówczas poważany, często, niemalże codziennie, poniżany. Nie potrafiłem odnaleźć się w towarzystwie. Dziś jednak to się zmieniło. Jednak pewne problemy pozostają niezmienne. Co możecie mi polecić? Czy bez wizyty u psychiatry mam szansę na wyleczenie? Z góry dziękuję za odpowiedzi. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA

ciekawa odpowiedź psychologa

Hill

Andy72

Czy kloszarda można zaliiczyć do outsidera?

Hill

Andy72

Na przykład osoba, która chce odrzucić System, a System mści się na niej czyniąc ją kloszardem.

Semele

Andy72

System czyli Matrix czyli Babilon ;-)

Hill

Semele

Andy72

Babilon - system tego świata. Choć nazwa ta została nadużyta przez tych , którzy ucieczkę przed nim widzą w opaleniu się skrętem

Jamal - Policeman
https://www.youtube.com/watch?v=el0prDXwxQI

Hill

Przytaczałam ostatnio taką wypowiedź Osho w innym temacie. Czy taki buntownik, który nie chce się dać zniewolić różnym zasadom narzucanym przez społeczeństwo, niejednokrotnie bezsensownym, może być uznany za outsidera?

OSHO - Dlaczego żadne społeczeństwo nie chce abyś stał się mądry

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Andy72

Co Osho rozumie przez mądrość?

Hill

Andy72

Zbyt mało znam jego myśli, poza tym dziś zbyt wielu krytykuję (chcąc samemu się wybić?)
Ale Osho mi się kojarzy z tym że chciał mieć 365 RollsRoyców, na każdy dzień roku inny
Jezusa się nie przeskoczy. Każdy myśliciel powinien uznawać Go za swego mistrza i dopiero wtedy budować swą doktrynę.

Semele