ŚFiNiA

Andy72

Nacjonalista hajluje? świętuje urodziny Hitlera? Masz obraz "nacjonalistów" z Gazety Wyborczej??

Michał Dyszyński

Andy72

To nawet nie podpada pod szowinizm, może w ostateczności.
Czy nacjonalista mógłby chwalić Hitlera? Przykład nacjonalisty - świętej pamięci ksiądz Kneblewski.

Michał Dyszyński

Andy72

W interesie państwa agresywnego jest by w państwie na które chce napaść panował pacyfizm

Andy72

W interesie państwa agresywnego jest by w państwie na które chce napaść panował pacyfizm

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ale w kontekście tego wątku doszedłem do wniosku, iż powinienem przedstawić najważniejszy chyba powód (sposób rozumowania) dla odrzucenia większości postaw nacjonalistycznych ("łagodne" postacie patriotyzmu sam dopuszczam i uznaję). Rzecz wzięła się z AUTOREFLEKSJI.

Uważam, że w psychice nic nie jest tak całkowicie skrajne, każda tendencja, emocja ma swoją opozycyjną formą. I ja też, choć z zasady z nacjonalizmem jest mi nie po drodze, nie wypieram się jakichś uczuć narodowych, jakiejś formy sentymentów, emocji, które mnie z narodem łączą. Różnica między mną, a zadeklarowanym nacjonalistą nie jest zatem taka, że ja zupełnie odrzucam związek z narodem i całkowicie się wypieram tożsamości przodków, czy związku z językiem, którym władam, z ludźmi na tym obszarze, gdzie mieszkają mi podobni, lecz że to trzymam na wodzy, nie chcę tego eskalować, czuwam, aby "nie padło mi na rozum" z powodu nacjonalistycznych emocji stadnych. Z resztą kiedyś było mi zdecydowanie bliżej do nacjonalizmu, więc w jakimś procencie nacjonalistycznie mogę myśleć, odczuwać. I to właśnie przyjrzenie się temu, "co ze mną robi" danie sobie na luz w kontekście zacieśniania emocji narodowych, stało się ostatecznie tym najważniejszym powodem, dla którego nacjonalizm uważam za "otwarcie drzwi" do ciemnej strony mojej natury, po prostu do zła, które też gdzieś we mnie drzemie.

W dyskusji z emocjonalnie, a do tego polemicznie nastawionymi oponentami co chwila wątek merytoryczny jest uzupełniany napastliwością personalną, bo pojawiają się jakieś przytyki personalnie do mnie - do mojej "logiki rozumowania", może "chęci wywyższania się" itp. Dyskutantom wojowniczym celowym wydaje się "zmiękczenie" oponenta personalną napaścią, podważając tak jego kompetencje intelektualne, dobrą wolę. To, że ja traktuję tego rodzaju praktykę jako zdradzenie się z intelektualną słabością, to jedno, a to, że komuś się może to wydawać celowe, to drugie. W moim przekonaniu większego sensu to nie ma, bo ten rodzaj natarcia w dyskusji właściwie wali armatami w obszary niebronione - ja nie aspiruję tutaj do uznania słuszności tego, co piszę z tytułu mojego autorytetu, ale po prostu z powodu przyjrzenia się, co one sobą przedstawiają. Patrząc na samą argumentację nieistotne się robi, czy autor tej argumentacji jest autorytetem większym, czy mniejszym, albo ma takie czy inne wady. To personalne dogadywanie autorowi argumentacji jest zatem nie na temat i niczemu nie służy.
A powiedziałbym wręcz, że zamierzam nieco "rozbroić" te pociski ataków personalnych poprzez...
z góry wzięcie "całej winy" na siebie!
Bo moja argumentacja jest tu następująca:
Analizując to jak W MOICH EMOCJACH "grają" uczucia bliskie nacjonalizmowi, eskalujące emocje grupowe, związki historycznymi zaszłościami ludzi bliskich mi kulturowo odkrywam, iż URUCHAMIAJĄ ONE CIEMNĄ STRONĘ MOJEJ OSOBOWOŚCI. Nie chcę tu imiennie nikogo oskarżać. Wszak nie wiem, co ktoś inny niż ja myśli i czuje. Ale patrząc już tylko na to, co zaczyna mi się przypominać, myśleć, odczuwać, gdy kieruję swój mentalny wzrok na tematykę typu "mój naród", "moi przodkowie i chwała im przynależna", "te wspaniałe czasy, gdy Polska była wielka" itp. itd. to obserwuję, że zaczynam być po prostu jakby gorszym człowiekiem - bardziej agresywnym, skłonnym do pozbawionych podstaw potępień innych nacji, nadmiernie wrażliwy na krzywdy własne, a lekceważący cierpienia innych, roszczeniowy, rewizjonistyczny. To ja sam taki się w myślach staję!
Nie oskarżam tu imiennie nikogo! Może ktoś inny daje sobie z tym radę (choć trochę wątpię, że to mu łatwo by przyszło), może akurat on zachowa empatię do narodów innych niż własnych, pozostanie sprawiedliwy, nienapastliwy. Mnie się taka sztuka nie udaje, ja po takiej "sesji myślowej z emocjami w stronę własnego narodu" staję się ewidentnie chyba gorszym człowiekiem.
Co rozumiem przez sformułowanie "staję się gorszym człowiekiem"?
- To, że zaczynam myśleć bardziej egoistycznie, gaśnie we mnie empatia, pojawia się - nie wiadomo skąd - agresja i roszczeniowość. Patrząc już bardziej obiektywnie, z dystansu na siebie, dostrzegam też zanik tych wartości, które wiążę z chrześcijaństwem - miłość bliźniego, przebaczenie, ofiarność. Zaczynam jakby stawać się większym draniem.

Tu powstaje pytanie: czy to tylko ja tak mam?
- Może inni są odporniejsi na efekt egoizmu nacjonalistycznego i pomimo rozwijania w sobie "uczuć narodowych" (tym terminem ochrzciłem ogólnie pojęty zestaw uczuć i emocji z kultem swojego narodu związanych). Może i tak jest w jakimś przypadku. Każdy człowiek jest indywidualnością, więc nie wiem, jak to jest u kogoś konkretnego. Jednak patrząc na to, co głoszą częściej niż pozostali ludzie, osobnicy tytułujący się "nacjonalistami", to istnieje zaskakująco silna korelacja pomiędzy ich stwierdzeniami, a tymi cechami, które ja w sobie bym jednak potępiał: egoizm, nieczułość, brak empatii, agresja, skłonność do niesprawiedliwych, albo bardzo pochopnych osądów - nadmiernie surowych wobec obcych, nieznanych ludzi. Sądząc z tych podobieństw głoszonych przekonań z tym, co czuję, gdy się myślowo skieruję stronę odczuć nacjonalistycznych we mnie samych, to jednak inni chyba raczej mają to podobne do mnie.
Ja ostatecznie blokuję te odczucia w znacznym stopniu. Uznałem je za zło, za sprzeczne z moich chrześcijaństwem, czy nawet ogólnym rozumieniem etyki, dobra. Nie chcę dopuścić do tego, aby rozwijała się we mnie agresja i nieczułość, nawet jeśli to wydaje się być dość naturalne, jakoś przyjemne, jakoś wyzwalające energię, poczucie wspólnoty. Widzę w tym zło, a nie chcę być zły. Dlatego nacjonalizm traktuję z rezerwą bliską niechęci. Nie lubię tej postawy, choć oczywiście samych ludzi nie potępiam. Potępienie postawy to jedno, a potępienie człowieka, to drugie.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

lucek

Semele

Tyran to ktoś ktoś nie znosi gdy ktoś ma inne zdanie.
Więc jeśli ktoś taki się znajdzie to go niszczy.

Semele

A tu historycznie:

Rozwój demokracji w Atenach sprawił, że określenie tyran nabrało negatywnych konotacji. Rządy Trzydziestu Tyranów, ustanowione przez Spartę po klęsce Aten w wojnie peloponeskiej, nie były tyranią w dosłownym znaczeniu słowa. Tyrani Syrakuz rządzili jeszcze w czasie rozkwitu demokracji w Atenach, trwanie ich rządów spowodowane było zagrożeniem ze strony Kartaginy. Gelon, Hieron I, Dionizjos Starszy, Dionizjos Młodszy i Hieron II utrzymywali wystawne dwory i byli patronami kultury. Dionizjos Starszy przez jakiś czas gościł u siebie Platona i Arystypa.

W mowie którą Herodot włożył w usta Otanesa zawarł potępienie rządów jednostki : Jakżeż mogłoby jedynowładztwo być dobrą instytucją, skoro mu wolno bez odpowiedzialności czynić co zechce? Wszak nawet najlepszego ze wszystkich ludzi, jeśli osiągnie takie panowanie, odwiodłoby ono od zwyczajnego mu sposobu myślenia[5]. Po wygnaniu z Aten Hippiasza Lacedemończycy (...) widząc, jak Ateńczycy rosną w siłę i bynajmniej nie są skłonni ich słuchać, doszli do przekonania, że lud attycki, gdyby był wolny, dorównałby ich własnej potędze, uciskany zaś tyranią będzie słaby i gotowy do posłuszeństwa. Na naradzie Związku Peloponeskiego Sosikles z Koryntu powiedzieć miał wówczas: nad tyranię nie ma wśród ludzi nic bardziej niesprawiedliwego i krwią zbroczonego[6].

Według Arystotelesa tyran: Sam nieodpowiedzialny, panuje nad wszystkimi, równymi jak i lepszymi od siebie, ku swej jedynie korzyści, a nie ku pożytkowi podwładnych. Toteż nie ma oparcia w ich zgodzie, bo żaden wolny człowiek nie znosi dobrowolnie takiej władzy[7].

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Semele

Na szczęście imperia różne odcisnęly ślady.

Caly ciekawy numer Plus Minus

Sila i ambicje Indii.
Maj 2023

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

MaluśnaOwieczka

Szowinistami to jest 45% kobiet, skoro uważają, że w czasie wojny należy wprowadzić zakaz wyjazdu z kraju dla mężczyzn, a same domagają się umożliwienia ucieczki do Londynu.

szowinizm
1. «postawa, którą charakteryzuje brak tolerancji i przyznawanie uprzywilejowanej pozycji własnej płci, rasie lub grupie»