ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przed chwilą przeczytałem artykuł, jak to specjaliści wirusolodzy spierają się co do tego, czy wirus COVID19 zmutował, czy nie. Dyskutują, czy należy w ogóle mówić, o tym, czy tamtym w tym kontekście, bo może to spowodować lekceważące reakcje społeczne.
Podobny problem jest z rozmowami z osobami nastawionymi patriotycznie - tutaj nawet samo poruszenie tematu niewygodnych faktów jest blokowane.
W dyskusjach światopoglądowych też mamy to samo - nawet ustalenie samych faktów jest trudne, a co dopiero z osiągnięciem jakichś uzgodnień.
Kiedyś już to pisałem, ale czytałem artykuł, w którym uznano, że duża grupa ludzi w Austrii popiera wciąż Hitlera, bo w kwestionariuszu na pytanie "czy Hitler zrobił także coś dobrego dla Niemców?" dawali odpowiedź pozytywną. Tak jakby ludzie z założenia nie umieli odróżniać samych jednostkowych faktów (np. tego, że gdzieś tam Hitler mógł usprawnić administrację, czy zbudować autostrady) od ostatecznej oceny zbiorczej osoby.

Osobiście uważam, że jednym z objawów NIEDOJRZAŁOŚCI OSOBY jest właśnie to, że nie potrafi się oddzielać faktów, czystych okoliczności, od emocji, pragnienia jak chcielibyśmy aby było. Niektórzy przyjmują jako oczywistość, że jak kogoś lubię, to nie pomyślę, nie powiem nic, co jest przeciw tej osobie. Opierając się o ten schemat, rodzic w zaparte wypiera się nauczycielowi na wywiadówce, że jego dziecko mogło się nie nauczyć. Uważa to za normalne, bo przecież... kocha swoje dziecko.
Jednak właśnie oddzielenie faktów, samej prawdy, od naszych uczuć i oczekiwań daje nam zdolność do oceny realnej sytuacji. Jeśli, CHOĆ WCIĄŻ KOCHAMY NASZE DZIECKO, jesteśmy w stanie przyjąć do wiadomości złe informacje o tym dziecku, to będziemy w stanie zareagować adekwatnie. Czyli może pomożemy mu w nauce, skupimy się, aby jakoś przeciwdziałać złym zachowaniom. Wypierając prawdę w imię tego, że chcemy aby było inaczej, nie damy sobie szansę na zrozumienie jak jest.
Odnoszę wrażenie, że dzisiejszy świat udzielił jakoś znacznie większego (niż kiedyś) przyzwolenia na negowanie faktów, rzeczy jakoś tam ustalonych i pewnych w imię posiadanych uczuć, upodobań, solidaryzowania się z jakąś grupą, środowiskiem, ideologią. Wręcz co niektórzy dziwią się, jak to jest, że ktoś po prostu uznaje prawdę, nie mataczy, nie "cuduje" z tym, jak się rzeczy mają w imię przeciągania liny na stronę jakichś tam swoich.
Osobiście uważam, że bazując na fałszu, także w imię poprawienia sobie humoru, tracimy my, tracą inni. Ale chyba najbardziej tracimy właśnie my - bo tracimy coś niezwykle cennego - zdrowy osąd rzeczywistości i szansę na poprawne zareagowanie w sytuacji, gdy daną rzecz trzeba wciąż pod osąd. Ktoś kto uważa, że jego dziecko jest wspaniałe, idealne, a tylko "nauczyciele się uwzięli", nie zareaguje adekwatnie do sytuacji, nie pomoże dziecku w nauce, nie przypilnuje, aby jednak lekcje były odrobione, a nie dziecko popalało sobie trawkę z kumplami pod śmietnikiem. Ostatecznie najbardziej stracą na tym sam rodzic i jego dziecko, które nie ukończy edukacji z zadowalającym wynikiem, a do tego wciągnie się na dobre w szemrane towarzystwo.
Ale dzisiaj mało kto jakby chciał to rozumieć. Zasadą jest: bronimy swoich i bronimy siebie.
A ja się spytam: PRZED CZYM właściwie bronimy?
- Przed uczciwością spojrzenia na swoje życie? Przed wiedzą o tym, jak jest? Przed uświadomieniem sobie naszych trudnych stron osobowości, a w konsekwencji odebraniem sobie szansy na poprawę swojego rozumienia rzeczy, a na koniec w ogóle życia?...
Czy naprawdę przed tym warto się bronić?...

A to, że "tamci powiedzą" - czy to jest takie ważne?...
Czy aby na pewno zamknięcie ust krytykom jest tym ostatecznym zwycięstwem?
- Bo zapewne i tak prawda kiedyś wyjdzie na jaw. Może wyjdzie w najmniej oczekiwanym momencie i z wielkim hukiem. A do tego my będziemy żyli w iluzjach. Żyjąc w iluzjach podejmuje się decyzje zgodne z logiką tych iluzji. Są to z dużym prawdopodobieństwem błędne decyzje. A błędne decyzje z dużym prawdopodobieństwem będą szkodziły temu, kto te decyzje podjął - wszak nie będą one spasowane z celami, które ktoś miał, gdy decydował o danej sprawie.

Michał Dyszyński

Pół godziny temu oglądałem dość ciekawy film dokumentalny o antyszczepionkowcach i całym tym sporze wokół szczepień, a szczególnie przymusu ich stosowania.
W mojej diagnozie cały problem jest idealną ilustracją zagadnienia, które tu chciałem poruszyć, które też można opisać jako KWESTIA ZAUFANIA.
Ludzie nie wierzą w zapewnienia o bezpieczeństwie szczepionek
- bo (chyba całkiem słusznie) podejrzewają, iż jak ktoś na czymś zarabia duże pieniądze, to tam będzie też ogromna pokusa nadużyć
- bo tu czy tam nie było wystarczającej transparentności w dyskusji nad sprawą
- bo w ogóle widzą przymus szczepień jako jawny wyłom w ich prawie do decydowania w kwestii własnego ciała.
Skoro jest założenie, że ludzie dość powszechnie kłamią w kwestiach, w których coś przynosi im zysk, to dlaczego mieliby wierzyć w twierdzenia o bezpieczeństwie szczepionek?...
Ja sam nie jestem antyszczepionkowcem. Ale też daleki byłbym od propagowania przymusu szczepień, czy opowiadania się po stronie stwierdzenia "szczepionki nie szkodzą". Każda (!) procedura medyczna ma bowiem potencjalne skutki uboczne. Więc jak ktoś po prostu stwierdza odgórnie, że coś nie szkodzi i już, to wg mnie jest po prostu W TYM DOKŁADNIE MOMENCIE albo kłamcą, albo osobą nie kompetentną. Nie ma takiej rzeczy, czynności, a już szczególnie procedury medycznej, która w jakimś tam zakresie warunków, zdarzeń, nie byłaby szkodliwa. Zawsze (!) jest PYTANIE O BILANS zysków i strat. Tylko w tym kontekście zatem wg mnie może toczyć się poprawna dyskusja - DYSKUSJA O BILANSIE ZYSKÓW I STRAT, a nie przekrzykiwaniem się "na pewno szkodzi!", czy "na pewno nie szkodzi!".
Problem dodatkowy jest w tym, że spora (przeważająca?...) cześć społeczeństwa jest na tyle niedojrzała mentalnie, że w ogóle nie umie dyskutować w oparciu o wyżej postawioną metodologię, o paradygmat że nigdy nie występuje ideał całkowitej nieszkodliwości czegokolwiek. Z ludźmi, którzy muszą widzieć rzeczywistość wyłącznie w czarno - białych, kontrastowych ocenach, nie da się dyskutować w sposób konstruktywny. Tacy ludzie w ogóle nie mają nawet szansy na poprawny opis rzeczywistości.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Polityka informacyjna...
To słowo w praktycznym ujęciu oznacza, że informacja służy nie tyle przekazywaniu prawdy jako takiej, co wywieraniu wpływu w sposób wykalkulowany przez informującego, podporządkowany tegoż informującego celom. Ja ostatnio bardzo staram się odróżniać te dwa tryby komunikowania się ze mną różnych podmiotów:
- tryb polityki informacyjnej
- tryb informowania o zdarzeniach i okolicznościach.
Ten pierwszy tryb można by określić jako TRYB MANIPULACJI, jako powód do tego, aby podmiotowi go stosującemu wycofać kredyt zaufania.
Niestety, w ostatnich czasach właściwie tryb zwykłego informowania prawie zanika, a polityka informacyjna staje się normą prawie bez wyjątków. Efektem wtórnym takiego stanu rzeczy jest wzrastająca nieufność wszystkich wobec wszystkich.
Informowanie o epidemii koronawirusa jest według mnie wręcz modelowym przykładem stosowania polityki informacyjnej zamiast informowania wprost o faktach. Co ciekawe, wcale nie trzeba bezpośrednio kłamać, aby manipulować. Wystarczy "odpowiednio" podawać informacje, aby na większości odbiorców wywarły one efekt oczekiwany przez stosującego politykę informacyjną. W przypadku informowania o postępach epidemii koronawirusa owo "politykierstwo informacyjne" widoczne było w podawaniu danych, które - przy bliższej analizie - de facto okazują się bezużyteczne dla rozumienia sprawy, a najwyraźniej mają wywoływać określone emocje. Przykładem takich informacji jest w tym przypadku podawanie jako pierwszej informacji o ogólnej liczbie testów, czy ogólnej liczbie zakażonych. Ta informacja najwyraźniej chyba ma zaszokować odbiorcę swoją dużą wartością, choć przecież jest to informacja bezużyteczna jeśli nie zostanie skonfrontowana z dodatkowymi danymi - jakie były zakażenia wcześniej, na jakie okresy rozkłada się ta liczba zakażeń, a nawet to, jaką metodą jest wyznaczana. Ktoś, kto zdaje sobie sprawę z tego, jakie znaczenie mają owe liczby z miejsca oceni taką zbiorczą informację o zakażeniach jako praktycznie bezwartościowa w kontekście oceny aktualnego stanu epidemii. Podawanie takiej liczby miałoby sens właściwie jedynie jako dana encyklopedyczna, umieszczana w opisie po latach, gdy epidemię się wspomina jako przeszłość. Gdy epidemia trwa, kluczową daną są codzienne, ewentualnie cotygodniowe zakażenia, czy liczba testów. Jeśli jednak jako pierwsza pojawia się informacja o globalnej liczbie zakażeń, to naturalnym jest zastanowienie się odbiorcy: właściwie to po co mi ktoś ją tutaj podaje?... I stąd od razu narzuca się wniosek: zapewne chcą mną manipulować! A stąd wynika wniosek dalszy: to może wszystko co mówią, to manipulacja?!... A w skrajnym przypadku co niektórzy pomyślą: to może cała ta epidemia to ściema?!...
Dlatego nie dziwię się wysypowi teorii spiskowych na temat koronawirusa. Raczej zdziwiłbym się, przy tej polityce informacyjnej, gdyby takie teorie nie powstawały. :think:

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

lucek

Semele

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

lucek

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka