ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jestem osobą, która poważnie traktuje intelekt, idee, koncepcje. To "poważne traktowanie" polega przede wszystkim na tym, że oczekuję od myślenia konkluzywności, oczekuję stawiania spraw tak, że wyłaniają one jakieś racje, które dalej dadzą się oceniać, uznawać ich większą, bądź mniejszą wiarygodność. Brak konkluzywności traktuję jako wadliwość dyskusji, czy ogólnie rozmowy, co spowodowane jest uznaniem, iż taka rozmowa jest czystą stratą czasu, nie prowadzącą do niczego.
Czy aby jednak mam na pewno rację w swoim traktowaniu dyskusji?...

- Mam też zasadę przyjmowania na zasadzie "advocatus diaboli" w rozważaniach opcji przeciwnej od mojej, a potem prób bronienia jej. Przyjmuję zatem teraz, jako zasadną i sensowną dokładnie przeciwną postawę dyskusyjną, czyli taką gdy konkluzja w rozmowie w ogóle nie jest wymagana, nie jest żadnym celem. Można przyjąć podejście, w którym mówimy coś nie po to, aby dojść do sedna spraw, aby wyłonić twardą ocenę "to jest uzasadnione, a tamto nie", ale aby zrealizować jakieś inne cele. Jakie to mogą być cele?
- niektórzy chcą po prostu mieć poczucie kontaktu z inną osobą
- ktoś tam ma ochotę się wygadać, zrzucić z siebie jakiś ciężar myśli
- ktoś inny chce być po prostu zauważony - nieważne, co tam ustalimy, ważne, że się pokazałem, że jeszcze jestem, ktoś mnie dostrzegł
- są ludzie, którzy mają silną potrzebę sporu - dla samej emocji, że z kimś toczą potyczkę będą mielili te, niekoniecznie prowadzące do czegokolwiek sensownego argumenty, których głównym celem jest realizowanie się w starciu osobowości.

To jest często podejście przypisywane kobietom - mówienie o tym, co się myśli, o różnych problemach, ale bez od razu oczekiwania, iż ktoś poda tych problemów rozwiązanie. Wygadać się, poczuć kontakt z człowiekiem - takie mogą być niekonkluzywne cele rozmowy, dyskusji.
Dla mnie - emocjonalnie - to jest trochę dziwne. :think:

Nie bardzo to umiem zaakceptować. To znaczy ściślej - u innych to akceptuję na zasadzie "ich sprawa, niech tam sobie robią, co chcą, ale to nie moja bajka, ja w takiej nuuuuuudzie rozmownej nie chcę uczestniczyć".
Pojęcie nudy jednak jest względne. Dla ludzi mających bardziej ową potrzebę samego kontaktu, niż dociekań, właśnie nudne będą te moje "konkluzywne na maksa" rozkminy. Bo brakować będzie w nich aspektu emocji, asocjacyjności skojarzeń, luzu w podejściu. :think:

Michał Dyszyński

Rozmowy "towarzyskie" są z zasady small tokiem - są wlaściwie "o niczym". To nie ma jak być inaczej, bo tam gdzie konkluzywność wejdzie jako cel, zgubi się ten niezobowiązujący charakter rozmowy, a w towarzyskich odniesieniach właśnie o to chodzi, aby było tak niezobowiązująco.

Bo to są przeciwne ludzkie potrzeby, bo konkluzywność jest czymś odwrotnym do bycia niezobowiązującym.
Są ludzie, którzy po prostu chcą się nieco popławić w tej atmosferze bycia w towarzystwie, czuć, że nie są sami, że ktoś - właśnie niezobowiązująco, nie skupiając się zbytnio na tym, co zostało powiedziane i jakie to ma dalsze konsekwencje, wysłuchał danej osoby, pobył z nią w wymianie jakichś tam odczuć.
Ja mogę to zrozumieć, że ktoś tak chce, ale emocjonalnie będzie mi to dość obce, będzie mnie to nudziło, wydawało się pustym i bez sensu.

Michał Dyszyński

Znam ludzi, którzy nie lubią spotkań towarzyskich właśnie z tego powodu, że na nich rozmawia się o pierdołach, a nie o czymś ciekawym. Sam trochę się zaliczam do tej grupy, bo różne rodzinne spotkania, na których tematyka rozmów ogranicza się do mało frapujących domowo - familijnych spraw budzą u mnie raczej uczucie niechęci i wymagają zmuszenia się, a nie są związane z radością.
Z drugiej strony nieraz sobie myślę, że wymóg prowadzenia rozmów intelektualnych wykluczyłby zbyt dużą liczbę ludzi z aktywności towarzyskiej. Problem w tym, żeby te dwie frakcje rozmówców - chętnie smalltokujących i tych domagających się ciekawej, trudniejszej tematyki - nie wchodziły sobie nawzajem w paradę.

Michał Dyszyński

W tym temacie, który tak z grubsza wygląda na dość "niewinne" psychologiczne spostrzeżenie, ja upatruję bardzo fundamentalnego aspektu świadomości, związanego z etyką, wiarą religijną, szczęściem.
Można by problem głębiej postawić: na ile silnie objawiana dociekliwość w myśleniu jest dobra?
Tak w ogóle to wyznaję zasadę, że nic nie jest tylko dobre, dla dowolnego zagadnienia znaleźć się da te problematyczne strony i te pozytywne. Co negatywnego niesie ludziom, objawiającym silnie ową cechę dociekliwość w myśleniu?...
Według mnie niesie przynajmniej kilka negatywów. Zaliczyłbym do nich między innymi:
- bycie postrzeganym przez wiele osób jako "sztywniak", upierdfliwiec, z czym wiążą się straty na polu towarzyskim
- problem z radzeniem sobie osobistym z pewną grupą problemów życiowych, co spowodowane jest poważnym (czasem zbyt poważnym) traktowaniem zasad, ludzkich deklaracji, własnych zobowiązań.
- mniejsza zdolność do czerpania radości ze świata, częste powiązanie z patrzeniem na ten świat od strony problemów, czyli pesymistycznie.

Ludzie biorący życie lekko, na luzie są z kolei ogólnie szczęśliwsi, bo MAJĄ NATURALNĄ WIĘKSZĄ SKŁONNOŚĆ DO AKCEPTACJI życia takim, jakie ono jest.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Hill

Semele · Wysłany: Pią 19:44, 24 Mar 2023 Temat postu:

Introwertycy zazwyczaj tak mają.

Michał Dyszyński

Hill

fedor

Hill