ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Najpierw chcę ustalić paradygmat podstawowy tej refleksji - chodzi o aspekt osobistych korzyści, jakąś formę egoizmu. Ale tu jest wyraźna subtelność w słowach "jakaś forma" tegoż egoizmu (a może bardziej "egoizmu", a może jest w tym też forma nieegoistycznego potraktowania relacji z ludźmi...).
Temat mnie dźga od lat właściwie, wywoływany najczęściej przez polityków. Oto politycy pewnej frakcji za wartość i słuszne postępowanie zdają się traktować wobec innych rządów, państw, narodów postawę w stylu: domagamy się, żądamy, dajcie nam, a od nas niczego (albo już coś, to niewiele) nie dostaniecie!
Stawiam pytanie Czy postawa roszczeniowego egoisty jest skuteczna? (chodzi mi o sam ten cel, że temuż egoiście ostatecznie bardziej powiodą się jego zamierzenia)

Od razu chcę zastrzec, że widzę złożoność problemu. W szczególności mam świadomość, iż przy skrajnie ugodowej postawie rośnie ryzyko bycia wykorzystanym, że bez pewnego minimum asertywności trudno jest obronić swoją niezależność, swoje życie. Ale jest też chyba i możliwość przesadzenia w drugą stronę, czyli bycia uznanym przez potencjalnych partnerów za nieużytecznego, wiecznie tylko domagającego się roszczeniowca, od którego się stroni, a może nawet trzyma go na dystans okazywaną niechęcią, złością, agresją (bo inaczej się nie da, bo dogadać się z nim nie ma sposobu). Ludzie nie są przecież głupi. Ludzie mają poczucie swojej godności, sprawiedliwości, nie akceptują stawiania spraw na zasadzie obsadzania ich w roli wykorzystywanych. Większość osób podejmie z tego tytułu jakieś działania, a w jakiejś części przypadków mogą te działania okazać się w ogólnym bilansie na szkodę tego egoisty, który liczył, że swoją roszczeniowością coś ugra.
Stawiam więc ogólnie problem - czy, a w szczególności JAKIE FORMY i ZAKRES domagania się od innych jakichś świadczeń, czy ustępstw w ogóle są skuteczne, patrząc z punktu widzenia samych już korzyści - ale CAŁOŚCIOWO I OSTATECZNIE ROZLICZONYCH, a nie tylko na krótką metę?

Michał Dyszyński

Trochę od drugiej strony patrząc na sprawę, można by postawić w tym kontekście pytanie o kształt sensownej asertywności.
Bo mam nadzieję, że większość ludzi raczej uzna to, że zarówno skrajny brak akcentowania swoich granic, przesadny altruizm może ostatecznie stać się zaproszeniem do bycia wykorzystywanym, jak i skrajnie roszczeniowa, egoistyczna postawa raczej w większości przypadków będzie nieskuteczna. Więc jaki byłby ten właściwy kształt dobrze rozumianej asertywności?...
Nie dać sobie wejść na głowę, to jedno zadanie, ale też nie okazać się kimś, z kim nie warto jest wchodzić w żadne układy, jest problemem z przeciwnej strony. :think: