ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Patrząc na posty na sfinii, dominującym ich typem jest prowadzenie różnego rodzaju sporów, ataków personalnych, oskarżeń świata i ludzi. Posty na tematy filozoficzne, naukowe pojawiają się wyraźnie rzadziej. Od lat zastanawiam się: dlaczego ludzie CHCĄ wciąż walczyć, spierać się, atakować?

W (znanym mi) życiu codziennym jest z resztą podobnie - obserwuję ludzi, którzy wciąż chętnie zgłaszają pretensje, kłócą się, domagają. I zwykle jest to "sztuka dla sztuki" - owe domagania się są nieprzemyślane, kłótnie "o pietruszkę".
Ale też są wyjątki. Z pewnymi osobami można się nie pokłócić latami. Po prostu wystarczy nie formułować swoich potrzeb uwag w postaci pretensji, nie szukać okazji do zwady, a jeśli coś jest nie tak, to pierwszym rodzajem sformułowania może być ", może coś źle zrozumiałem, wyjaśnij mi ..." (w grzecznym, nienapastliwym tonie). I najczęściej okazuje się, że druga strona nie miała złych intencji, ze coś tam ma uzasadnienie, a w ogóle nie jest wcale powodem do zwady.
W życiu obserwuję te dwa typy ludzi - wiecznie przeszukujących horyzont swojego życia w poszukiwaniu powodu do starcia, zwady, konkurencji i (znacznie rzadsze przypadki) ludzi, którzy zajmują się swoimi sprawami, gdy trzeba o coś proszą (nie domagają się), komunikują w uprzejmy sposób.

Spotkałem się z opinią, że "nieraz trzeba się pokłócić, aby nie było nudno". Ja osobiście nie mam takich potrzeb, nie lubię się kłócić, a nudno mi się robi głównie wtedy, gdy jest właśnie atmosfera zwady i pretensji - wtedy to dopiero o nic nie chodzi, tylko o chaotyczne emocje, więc nie ma nic interesującego w takiej wymianie myśli.
Rozumiem, że inni mogą mieć inaczej - nudne dla nich jest to, co nie ma bardzo wyraźnego zabarwienia emocjonalnego, w szczególności emocji walki, starcia.
Są różne typy ludzi.
Zastanawiam się tylko nad jednym - na ile te osoby (przynajmniej ich część), które czasami chyba dość bezrefleksyjnie poddają się emocjom walki, przekalkulowały tak dogłębnie swoje potrzeby psychiczne, czy ogólnie za i przeciw wynikłych z owej walki okoliczności. Czy jest to po prostu odruch i nic więcej, czy jednak bez tych emocji walki, dla owych osób świat jawiłby się jako miałki i bez życia.
Mam hipotezę, że jest i tak, i tak - tzn. jest część ludzi, która bez posolenia sobie życia i emocji walką, rzeczywiście by się bardzo nudziła, czułaby się życiowo niespełniona. Ale też chyba są ludzie, którzy się (często z pomocą innych) wmanewrowali w tę wymianę ciosów, w której już nie wiadomo kto zaczął, w której nie honor jest się wycofać, ale tak naprawdę to ci ludzie tracą na całej tej "imprezie", bo lepiej czuliby się skupiając na zadaniach, realizując coś bez silnej otoczki sporów personalnych z otoczeniem.
To trochę też tłumaczy, dlaczego są ludzie, którzy wolą pracę od domu, od spotkania z bliskimi osobami. W pracy relacje są często całkiem nieźle poukładane - wiadomo kto ma jakie zadania, co robi X, a co Y, nie trzeba co chwila się spierać o wszystko. Tymczasem w domu człowiek nieraz ma otwartych kilka frontów walki, pojawia się tysiące roszczeń, pretensji, trwa ciągła wojna.
Trudno jest unikać starcia, jeśli w rodzinie jest przynajmniej jedna osoba o silnej potrzebie wadzenia się z innymi. Dla takiej osoby każdy pretekst jest dobry, aby wszcząć kolejną awanturę. Nawet próba ucieczki, unikanie zwady jest odbierane przez taką osobę, jako powód do kolejnej pretensji.
Co ciekawe, z moich obserwacji wynika, że osoby silnie nakierowane na walkę wcale nie są szczęśliwe z tym, co mają w swojej psychice. Czasem mam wrażenie, że cierpią. Ale z racji na roszczeniowy sposób myślenia, nie wiążą tego cierpienia z własną działalnością, tylko oczywiście "winni są" inni w ich otoczeniu. Powiedziałbym, że są to osoby funkcjonujące w trybie uzależnienia - z jednej strony bardzo łakną tej ostrości relacji, mają silną potrzebę zrzucenia z siebie negatywnych emocji, przerzucenia ich na inne osoby, a z drugiej, gdy ostatecznie to się stanie, gdy pojawi się cały ten "bajzel" wynikły z ataków i wojny personalnej, to też nie są zadowolone.
Ale że jednocześnie takie osoby najczęściej reagują właśnie bardzo instynktownie, to na jakąś analizę, refleksję z ich strony trudno jest liczyć. One mają za silne blokady przed pytaniem o sensowność owych wybuchów złości i pretensji. Więc nawet jeśli czasem im zaświta myśl "niepotrzebnie się tak ciskam o to wszystko", to nie pójdzie za nią decyzja o zmianie swojej postawy życiowej. Najczęściej tak jest.

Michał Dyszyński

Tak niezależnie w temacie przyszedł mi do głowy argument za tezą, że w ogóle walka, jako taka jest czymś wmontowanym nam biologicznie. Tym argumentem są gry komputerowe, czy sporty walki. Tutaj ewidentnie walka odbywa się dla przyjemności. A z popularności tego rodzaju rozrywek, mamy jasny wniosek, iż w ludzkiej naturze zapisana jest potrzeba uruchamiania co jakiś czas uczuć agresji, walki, ścierania się z innymi ludźmi, także z przeciwnościami losu.
To się oczywiście da uzasadnić ewolucyjnie - jak niezbędny trening jednostki, przygotowanie do możliwej walki o życie, albo rywalizacji o miejsce w grupie.

Stawiam jednak trudniejsze, bardziej filozoficzne pytanie:
czy owa ewolucyjna dostosowawczość, objawiająca się potrzebą walki na różnych frontach jest nam potrzebna także dzisiaj - w sytuacji, gdy cywilizacja ograniczyła większość tradycyjnych zagrożeń?
- Bo może owa agresja jest ogólną potrzebą ludzkiej natury?
A może jest to jeszcze bardziej skomplikowane (to jest moje stanowisko, moja główna hipoteza) - może jest tak, że PEWIEN ASPEKT zawarty w walce i starciu jest niezbywalną częścią działania umysłu (typu ludzkiego), ale niekoniecznie musi się on objawiać w postaci takiej walki, jaką ludzkość od tysięcy lat praktykuje?...
Jaki to aspekt?...
Nie tak łatwo byłoby go wymodelować myślą. Chyba nawet nie ma nań odpowiedniego słowa. Ale wg mnie coś jest na rzeczy. :think:

towarzyski.pelikan

Według mnie pod tą naturalną potrzebą rywalizacji kryje się duchowa potrzeba rozwoju. Świadomie koncentrujemy się na zwalczeniu przeciwnika/przeciwności, a podświadomie walczymy z własnymi ograniczeniami - to jest ten pozytywny efekt uboczny potyczek z innymi ludźmi, z samym sobą, ze światem. Np. bokser idzie na ring, żeby położyć rywala na łopatki, ale poza wygraną materialną/sukcesem jest jeszcze inna wygrana - umiejętności nabyte w trakcie różnych walk i przygotowywania się do walk, dyscyplina, poznanie własnych słabych i silnych punktów, pobijanie jakichś indywidualnych rekordów.

Nadrzędnym celem nigdy nie jest sama wygrana - to byłby koniec całej zabawy. Dlatego nie chcemy pojedynkować się z osobami, które są na dużo niższym poziomie np. z dziećmi, tylko szukamy sobie rywala na naszą miarę, takiego, przy którym możemy się właśnie rozwinąć. Znęcanie się nad słabszymi (pomijając przypadki patologiczne) nie przynosi satysfakcji.

W przypadku pojedynków dyskusyjnych poza tym aspektem równości partnerów biorących udział w dyskusji istotna jest też jakaś istotna różnica zdań. Prowadzenie rozmowy z kimś, z kim się w znacznym stopniu zgadzamy, na dłuższą metę zaczyna byc męczące i jałowe, o ile dyskusje traktujemy jako okazję do jakiegoś intelektualnego rozwoju, a nie spijania sobie z dzióbków (bo są również osoby, które mają taką potrzebę - nastawione bardziej na fajną atmosferę niż ścieranie poglądów).

Często spotykam się przy tym z takim zarzutem ze strony osób, które nie lubią rywalizacji, że znacznie lepszą, bardziej cywilizowaną i pożądaną forma rozmowy powinno być dążenie do współpracy, czyli jak mamy osoby o różnych poglądach, to powinny nie tyle się boksować (cios przeciw ciosowi), co starać się wypracować konsensus. Postulują coś a la burzę mózgów. Jeśli chodzi o mnie, to o ile popieram takie podejście w przypadku dyskusji pomiędzy osobami o względnie zbliżonym światopoglądzie albo które zostały wszczęte z zamiarem uzgodnienia czegoś, ponieważ przyświeca im jakiś konkretny cel (np. zespół pracowników musi przedstawić jakąś konkretną wspólną propozycje rozwiązania jakiegoś problemu w firmie), tak mam poważne wątpliwości, czy tego typu metoda dyskutowania sprawdzi sie w przypadku ścierania się poglądów osób o bardzo zróżnicowanych światopoglądach. Z mojego doświadczenia wynika, ze takie rozmowy kończą się zgniłymi kompromisami, z których człowiek wychodzi raczej głupszym niż mądrzejszym, sparaliżowanym wątpliwościami, niezdolnym do opowiedzenia się za czymś konkretnym choćby tymczasowo albo martwymi kompromisami, z kórych nic nie wynika, ponieważ każda ze stron dyskusji obstaje przy swoim zdaniu sprzed wszczęcia rozmowy, a konsensus zostaje zawarty tylko na potrzebę rozmowy jako podsumowanie uwag poszczególnych rozmówców, z którym żaden z rozmówców się całościowo nie utożsamia.

Stąd uważam, że rywalizacja jest bardziej efektywną i owocną formą dyskusji niż czysta współpraca, przy czym dostrzegam w tym toczeniu sporów również aspekt współpracy, który nie jest jednak wyrażony wprost, ale mimowolnie osoby pojedynkujące się ze sobą wspierają się wzajemnie w rozwoju, wzbogacają wzajemnie o nowe umiejętności, punkty widzenia, wiedzę o swoich słabych i mocnych stronach. Do tego dochodzi jeszcze aspekt psychologiczny. Człowiek ma tendencje do wypierania swoich własnych niepożądanych cech, wad, błędów oraz przypisywania ich innym osobom, co świadczy o tym, że człowiekowi trudno jest być całkowicie uczciwym wobec samego siebie, natomiast dużo łatwiej przychodzi mu uczciwie ocenić inne osoby. Łatwiej dostrzec źdźbło w oku brata niż belkę we własnym. W tym wypadku atakowanie innych osób może być świetną okazją do tego, by w drugiej osobie dojrzeć i zwalczyć swoje własne przywary, w tym również jakieś błędy myślowe, podczas gdy unikanie takich potyczek może nas pozbawić tej wiedzy lustra. Można powiedzieć, ze osoba, która boi się bić, obawia się w pewnym sensie odkrycia swoich słabości, a to odkrycie jest warunkiem rozwoju, pokonywania tych słabości.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Nie będę ukrywał w związku z tym tematem, że mam pewną hipotezę światopoglądową. Brzmi ona następująco - wszystko co jest dane człowiekowi na tym świecie, powinno posłużyć zrozumieniu tego czegoś, a potem przekształceniu rozumem tegoż człowieka w postać trwałego spełnienia jego uczuć i życia. W chrześcijaństwie w tym kontekście mowa jest o "Królestwie Bożym".

W każdym przypadku człowiek powinien postawić sobie pytanie: dlaczego robię to co robię, czując przy tym, to co czuję?
A potem powinno się pojawić drugie ważne pytanie: czy ja na pewno tego - tak w świadomości mojej natury - CHCĘ?
Jako ostateczny efekt powinna pojawić się konkluzja: chcę mojego życia w świadomości, a dalej zgodności z moją naturą, zatem jeśli nawet użyję tych pierwotnych postaci emocji, to zrobię to już NA MOICH ZASADACH.

Człowiek, który nie zyskał świadomości tego kim jest, jak i tego kim chciałby być, robi wiele rzeczy dlatego, że tak mu nakazują odruchy, biologiczne dziedzictwo, albo też czasem, bo narzuca mu pewne wzorce społeczeństwo. I nie ma się co dziwić, że tak robi, skoro tak naprawdę nie wie, czego chce. A jeśli nawet wydaje mu się, że wie, czego chce, to w istocie chce rzeczy sprzecznych, nieziszczalnych.
W przypadku aktów agresji, które przychodzą same, człowiek ulegający im jest niewolnikiem instynktów. Robi coś NIE DECYDUJĄC, jego świadomość nie obejmuje kontroli. Tutaj "sługa rządzi panem", bo to co stanowi istotę człowieka (świadomość) jest podporządkowane czemuś niższemu - emocjom pierwotnym, podobnych do tych spotykanych u zwierząt. To oznacza, że świadomość tego człowieka jest słaba - nie oderwała się od swojej biologicznej bazy, jest zarządzana. Świadomość - umysł - zrozumienie wtedy konstytuuje swój byt, jeśli jest w stanie przejąć kontrolę nad tym, co w istocie nie jest unikalne, indywidualne (a takie są genetycznie wmontowane nam biologiczne schematy instynktownego reagowania).

evaj23

Katolikus

Michał Dyszyński

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Na początku mały test psychologiczny jaki został przeprowadzony kiedyś. Niestety nie dam rady teraz znaleźć linka do tego badania. Otóż zadano tylko jedno pytanie grupie ludzi. Czy chcesz życ w obecnym świecie czy tez wolałbyś żyć w świecie kilkadziesiąt razy wyżej stojącym pod względem rozwoju, w którym mamy zatrzymanie starzenia dostęp do zaawansowanej technologii, czyli po prostu cudownie, ale w tym lepszym świecie każdy ma jednakowy dostęp do dóbr. Wyniki były zaskakujące. Więcej niż połowa ludzi chciała żyć w obecnym prymitywnym świecie.

Bo tak naprawdę główną radością ludzi jest walka z innymi o pozycje społeczne. Że masz jakiś przedmiot trudno dostępny, i pokazujesz że go masz a inni go nie mają. Taka chora potrzeba pokazania innym że masz więcej niepotrzebnych przedmiotów jest celem życia dla większości ludzi. Oni nie chcą stracić tej satysfakcji nawet za cenę znacznego zwiększenia standardu życia. Stąd właśnie bierze się chciwość. Jak już masz wszystkie przedmioty i nie masz gdzie ich zgromadzić, gromadzisz pieniądze, których nigdy nie wydasz, ale nie wspomożesz biednego który śpi na ławce.

Michał Dyszyński

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Z tym rajem bardzo dużo informacji jest zupełnie nieprawdziwych. Jak będziemy teoretyzować to żadnych wniosków nie wyciągniemy. Konieczne jest uzyskanie informacji z jakiegoś źródła. Przez kilka lat śledziłem czanelingi Barbary Marciniak, Carla Rueckert, Laura Knight-Jadczyk (ona dostała najdokładniejsze informacje) i kontaktowców takich jak Alex Collier. Pomogły tez badania dokonywane przez Calogero Grifasi. Ograniczę się do streszczenia wiedzy jaką zbierałem przez kilka lat. Prawdopodobieństwo prawdziwości informacji zawartych w przekazach oceniam na 60%. Czasem następują błędy w przekazie z różnych powodów.

Podobno, zgodnie z ideą panteizmu, wszechświat został znacznie przekształcony przez tak zwane "zjednoczone formy myślowe" nazywane Paa Tal. Nie była to więc jedna istota jak mówią religie, nie był to nawet byt, tylko miliardy form myślowych bardziej przypominających w działaniu komputer z ograniczoną świadomością. Przekaz głosi, żeby nie tworzyć żadnych form kultu który ma za zadanie oddawać cześć wyżej rozwiniętym istotom. Taki kult nie ma sensu i jest bardzo szkodliwy (inkwizycja itp.). Wszechświat ma siedem poziomów rozwoju duszy (poziomy pionowe) i niezliczona ilość światów równoległych (poziomy poziome). Wszystkie poziomy do szóstego rozdzielają się na pozytywne i negatywne. Jesteśmy na trzecim poziomie negatywnym. Z końcem Cyklu Majów (ma być za kilka lat, został źle obliczony przez Majów na 2012) nastąpi "odsianie ziarna od plew" i część dusz, które są wystarczająco rozwinięte, przejdzie na czwarty poziom. A teraz na temat ukrywanej historii ludzkości o której nikt wam nie opowie. Około 300 000 lat temu. Ludzkość zamieszkiwała świat pozytywny. Za namową negatywnej cywilizacji Reptilian z czwartego poziomu negatywnego, ludzkość zdecydowała się przejść do świata negatywnego na Ziemi. Głównym powodem podjęcia tej decyzji była chęć odbywania stosunków płciowych, czego ludzkość nie znała wcześniej. Od tych stosunków płciowych ludzkość uzależniła się błyskawicznie, bardziej niż od heroiny. Niestety, porozumienie wymagało tego, żeby być na Ziemi co najmniej 300 000 lat. Decyzji nie można było cofnąć. Reptilianie mają w tym interes ponieważ pobierają z ludzi negatywna energię psychiczną, którą się żywią. Wydziela się ona z ludzi w czasie seksu, wojen, różnych krzywd doznawanych (inkwizycja). Na czwartym poziomie są inne prawa fizyki i życie jest dużo łatwiejsze. Można podróżować do światów równoległych. Odnośnie reinkarnacji, na większości planet pamiętasz swojej poprzednie życie. U nas ta pamięć jest kasowana ludziom przez Reptilian, bo z tego powodu my się w ogóle nie rozwijamy, popełniamy te same błędy. Gdybyśmy pamiętali swojej poprzednie życie, prawie nikt nie zdecydowałby się ponownie inkarnować na tej więziennej planecie.

Natomiast na twoje pierwotne pytanie odpowiem. Na bardzo wysokim szóstym poziomie cywilizacja pozytywna głownie zajmuje się uczeniem istot na niższych poziomach przez czanelingi.

Niejasne jest natomiast to, że jak ten proces się przesuwa. Wydaje się że po osiągnięciu siódmego poziomu następuje powrót na poziom najniższy. Ponieważ my jednocześnie (jakby nasze kopie) istniejemy na wszystkich poziomach więc w tym samym czasie my z poziomu szóstego przesuwamy się na siódmy.

Jeszcze raz podkreślam to, co niestety jest rozpowszechnione. Ci którzy głoszą takie rzeczy, zazwyczaj roszczą sobie błędnie uprawnienia do tego żeby być traktowani jako lepsi od innych, czasem nawet chcą żeby ich czcić. Zdarza się często że przekazy podają celowo zniekształcone, ale nie informują o tym, że je zniekształcili.

Od października zaczynam studia na kierunku filozofii a poza tym interesuję się tworzeniem programów komputerowych.

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Trzeba jeszcze dodać że zmiana ze środowiska pozytywnego na negatywne na Ziemi skutkowała ograniczeniem wolnej woli. Odbywa się to poprzez takie ukształtowanie mózgu, żeby generować myśli natrętne nakierowujące na dane działanie.