ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj przeczytałem o śmierci syna znanej piosenkarki Sinead O'Connor. Sama piosenkarka znana była ze swoich kontrowersyjnych życiowych decyzji. W swoim czasie przeszła na islam, zmagała się z chorobą psychiczną. Jak można przeczytać w artykułach, w dzieciństwie doświadczyła znęcania się ze strony matki.
Przypuszczam, że syn piosenkarki, wychowywany przez neurotyczną matkę nie wytrzymał (w artykule, który czytałem jest sugestia o samobójstwie).

Tutaj chcę przejść do pytania: czym właściwie jest stabilność psychiczna? Od czego ona zależy?
Islam, na który przeszła Sinead O'Connor mi osobiście jawi się jako religia silnych społecznych więzów i konieczności. W tej religii jest twardo powiedziane co trzeba robić, nacisk jest położony na obowiązek, wierność zwyczajom. Kiedyś i chrześcijaństwo takie było (a przynajmniej było takim bardziej).
Czując wewnętrzne rozbicie ludzie poszukują tego, co stabilne, co nie wymaga od psychiki dostosowania się. Islam może komuś zdawać się rozwiązaniem - w nim powiedzą ci, co masz robić, jak masz robić. Niektórzy w podobny sposób z resztą próbują traktować chrześcijaństwo - skupiają się na rytuałach, które koniecznie muszą być takie, a nie inne, na widomych oznakach hierarchii, na podejściu jak najbardziej dogmatycznym. W chaosie nieskoordynowanych emocji, w braku zdolności do ustabilizowania psychiki, próbują jakoś zakotwiczyć się do tych społecznych punktów odniesienia.
Obserwuję dość podobny schemat u sporej grupy ludzi - połączenie silnych emocji, w szczególności emocji lęku i walki, z pragnieniem ustabilizowania świata przez dominatora - wodza, który nawet jak będzie (trochę) tyranem, to nie będzie źle (nawet właśnie będzie "dobrze"), bo weźmie tych ludzi (w domyśle może trochę i samą tę rzeczywistość) za twarz i "zrobi porządek".
Problem w tym, że to nie zadziała. Poszukiwanie porządku na zewnątrz psychiki (nota bene też złudnego, ale to inne zagadnienie...) w sytuacji, gdy problem jest wewnątrz owej psychiki, nie spełni oczekiwań poszukującego.
Mamy biologiczny paradygmat wbudowany w psychikę - w trudnych czasach skupić się koło silnego lidera. To ludzi skłania do poszukiwania takich liderów, takich którzy okażą się twardzi, mający swoje zdanie, umiejący wybronić swoją pozycję społeczną wbrew naciskom zewnętrznym, wbrew próbom zdestabilizowania ich. Natury ludzkie zmagające się z wewnętrznym chaosem poszukują też podobnych "liderów" na płaszczyźnie idei - ma być w owej idei jak najbardziej wszystko określone, niezmienne, niepodważalne. Właściwie to ma być rygor, przymus, nawet tyrania. Bo wtedy ten chaos, który jest w człowieku, będzie miał punkty stabilny na zewnątrz, może się dostosuje...
Nie dostosuje się...
Jak ktoś ma chaos w sobie, to klejenie się do tyranii, dających iluzję porządku w świecie zewnętrznym, też niczego nie naprawi. To jest błędna droga...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Kobiety chyba mają statystycznie większą niż mężczyźni potrzebę zakorzenienia społecznego. Także większą potrzebę oparcia się na silnej osobie.
Chyba to wynika z ewolucji, biologii. Kobiet, jako słabsza pleć, była bardziej narażona na ataki silniejszych osobników tak własnego gatunku, jak i drapieżników. Dlatego korzystne było dla kobiet, gdy znajdowały sobie obrońcę. Tym obrońcą był zdecydowanie najczęściej mężczyzna.
Dobrze było, jeśli mężczyzna broniący kobiety był odpowiedzialnym, dobrym człowiekiem. Taki człowiek chronił kobietę, nie pobierając za tę usługę psychicznej odpłaty w postaci "ale ty za to będziesz mi zaspokajała potrzebę dominacji, chęć wyżywania się na kimś, tłamszenia". Spora grupa mężczyzn ma psychopatyczne skłonności - ci lubią się wyżywać, krzywdzić innych dla samej potrzeby krzywdzenia. I jeśli kobieta trafiła na takiego "obrońcę" (często on nawet w roli obrońcy się słabo spisywał, bo tak naprawdę był to narcyz, któremu zależało wyłącznie na nim samym), to nie tylko nie miała z tego zysku, ale dostawała się pod wpływ tyrana i despoty, który przez cały czas związku zabawiał się kosztem jej cierpienia. Jednak kobiety (nie wszystkie, ale liczne) są wytrwałe, czasem heroicznie wierne. Wiec nawet pomimo tego, że kobieta podległa psychopacie de facto była niszczona, traciła swoje życie, zamienione w gehennę, to ta trwała uparcie przy swoim panu. Żal jest tych kobiet. Tak bardzo jest ich żal... :cry:

Ale problem nie jest tylko problemem kobiet. To problem wszystkich ludzi, zbyt SZUKAJĄCYCH SOBIE WODZA, któremu oddadzą swoje myśli, swoją wierność, sumienie, duszę...
W ten sposób ujawnia się ten szczególny rodzaj ludzkiej słabości.

Syndrom sztokholmski... Zakochanie się w swoim prześladowcy. Głęboki poziom upodlenia samego siebie, psychicznej niewoli. Straszne to... :shock:

Michał Dyszyński

Ile polubień na fejsie trzeba mieć, aby być spełnionym człowiekiem?
A może ilu folołersów?...
Jaki lider uczyni nas wielkimi swoją pochwałą? (kim on jest ten lider? - bogiem?... Skąd się wziął i dlaczego damy mu taką władzę nad naszym osobistym spełnieniem?...)
Jaki order nam przyznany sprawi, że będziemy wreszcie takimi, jakimi być chcemy?
Co się właściwie miałoby zadziać, aby ta niepewność o samych siebie, o własną wartość, została rozwiana, a my mielibyśmy już być ludźmi, których sami akceptujemy?

Walczymy o tę społeczną satysfakcję i uznanie...
Walczymy, bo jak nie to...
To właściwie co, jeśli nas nie zaakceptują? :think:

W gruncie rzeczy przecież oni nie są inni niż my. Losowo wybrany człowiek, to taki drugi ja - czasem mądrzejszy, a czasem głupszy, czasem pewny siebie, czasem zalękniony. Ma bardzo podobne problemy, podobne pytania sobie stawia i tak samo szuka akceptacji. Może mojej akceptacji?... :think:

Michał Dyszyński

Człowiek sam na bezludnej wyspie...
Może wreszcie stałby się wolny, może wreszcie zacząłby myśleć o rzeczach, bez nieustannego nawracania do relacji z ludźmi?
Ale może by wtedy tylko zdziczał z samotności?...

Dla niektórych "ja istnieję" = "tak mnie widzą ludzie". Albo przynajmniej: "jestem wartościowy" = bo komuś coś udowodniłem, o sobie.
A przecież istniejemy niezależnie od tego, co sobie o nas myślą inni. :think:

TS7

Może pomogą?

Izajasz 49
8 Tak mówi Pan:
«Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię,
w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą.
<A ukształtowałem cię i ustanowiłem
przymierzem dla ludu>,
aby odnowić kraj,
aby rozdzielić spustoszone dziedzictwa,
9 aby rzec więźniom: "Wyjdźcie na wolność!"
[marniejącym] w ciemnościach: "Ukażcie się!"
Oni będą się paśli przy wszystkich drogach,
na każdym bezdrzewnym wzgórzu będzie ich pastwisko.
10 Nie będą już łaknąć ni pragnąć,
i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce,
bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi,
i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów.
11 Wszystkie me góry zamienię na drogę,
i moje gościńce wzniosą się wyżej.
12 Oto ci przychodzą z daleka,
oto tamci z Północy i z Zachodu,
a inni z krainy Sinitów.
13 Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio!
Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem!
Albowiem Pan pocieszył swój lud,
zlitował się nad jego biednymi.
14 Mówił Syjon: "Pan mnie opuścił,
Pan o mnie zapomniał".
15 Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu,
ta, która kocha syna swego łona?
A nawet, gdyby ona zapomniała,
Ja nie zapomnę o tobie.
16 Oto wyryłem cię na obu dłoniach,
twe mury są ustawicznie przede Mną.

Psalm 139
139

1 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.
2 Panie, przenikasz i znasz mnie,
2 Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.
Z daleka przenikasz moje zamysły,
3 widzisz moje działanie i mój spoczynek
i wszystkie moje drogi są Ci znane.
4 Choć jeszcze nie ma słowa na języku:
Ty, Panie, już znasz je w całości.
5 Ty ogarniasz mnie zewsząd
i kładziesz na mnie swą rękę.
6 Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza,
zbyt wzniosła: nie mogę jej pojąć.
7 Gdzież się oddalę przed Twoim duchem?
Gdzie ucieknę od Twego oblicza?
8 Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś;
jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę.
9 Gdybym przybrał skrzydła jutrzenki,
zamieszkał na krańcu morza:
10 tam również Twa ręka będzie mnie wiodła
i podtrzyma mię Twoja prawica.
11 Jeśli powiem: «Niech mię przynajmniej ciemności okryją
i noc mnie otoczy jak światło»:
12 sama ciemność nie będzie ciemna dla Ciebie,
a noc jak dzień zajaśnieje:
<mrok jest dla Ciebie jak światło>.

13 Ty bowiem utworzyłeś moje nerki,
Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.
14 Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,
godne podziwu są Twoje dzieła.
I dobrze znasz moją duszę,
15 nie tajna Ci moja istota,
kiedy w ukryciu powstawałem,
utkany w głębi ziemi.
16 Oczy Twoje widziały me czyny
i wszystkie są spisane w Twej księdze;
dni określone zostały,
chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.

17 Jak nieocenione są dla mnie myśli Twe, Boże,
jak jest ogromna ich ilość!
18 Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku;
gdybym doszedł do końca, jeszcze jestem z Tobą.

Abdiasz 1
2 «Spójrz! Małym uczyniłem cię wśród narodów.
Wzgardzony jesteś ogromnie.
3 A pycha serca twego zwiodła ciebie,
który mieszkasz w jaskiniach skalnych,
który na wysokości założyłeś swoją siedzibę,
który mówisz w swym sercu:
"Któż mię strąci na ziemię?"
4 Choćbyś wzniósł się jak orzeł,
i choćbyś nawet między gwiazdami założył swoje gniazdo -
stamtąd Ja strącę ciebie -
wyrocznia Pana.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W pewien stopniu przeciwstawnymi są
- samoocena
- ocena społeczna.
Jeśli ktoś bardzo pragnie oceny ze strony społeczeństwa, jeśli bez niej nie funkcjonuje poprawnie mentalnie, to - z samego tego - zapewne wycofał własną ocenę - samoocenę.
I odwrotnie - jeśli ktoś ocenia się samodzielnie, to z lekceważeniem traktuje oceny, którymi obdarzy go społeczeństwo.

Jedna i druga skrajna postawa może mieć patologiczny indywidualnie, aspołeczny charakter, choć nie koniecznie musi na pewno taką patologią być.
Poprawna psychika rozwija się poprzez samoocenę.
Świat, ludzie dają nam przesłanki do oceny, dają też swojego gotowe oceny tego, kim jesteśmy. Jednak świat robi to w sposób nieskoordynowany, często chaotyczny. Ktoś, kto by chciał zdać się na oceny świata i stanie w końcu przed dylematem: KTÓREJ Z OCEN DAĆ PRIORYTET?
A wraz z tym pytaniem pojawi się kolejne: co ma być kryterium owego priorytetu przyznawania?
I sprawa wtedy wraca na poziom ocen indywidualnych, samooceny. Bez samooceny nie ma nawet poprawnej zależności od opinii ludzi.

Psychopaci najczęściej bardzo są żądni oznak swojego wysokiego statusu. Status jest nieustannym celem ich działań. Jednocześnie ten sam psychopata będzie lekceważył oceny pod kątem życzliwości, czynionego dobra, empatii. Psychopata wybiera sobie ze wszystkich aspektów oceny człowieka te związane z dominacją, kontrolą i przewagą nad innymi ludźmi, lekceważąc te związane z równością odniesień, opiekuńczością, dobrocią.

Psychopata zatem z jednej strony jest bardzo zależny od opinii otoczenia, a z drugiej sprzeciwia się tej opinii kluczowym aspektom.