ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zdecydowana większość ludzi poszukuje szeroko rozumianej akceptacji w oczach swoich bliźnich. Owo "szerokie rozumienie" oznacza, iż chodzi nie tylko o samo to, że jesteśmy tolerowani przez ludzi, ale też, że darzą nas oni szacunkiem, lubią nas, cenią, a najlepiej podziwiają bądź uwielbiają. To pragnienie, jak mu się bliżej przyjrzymy, jest w naszych podświadomych oczekiwaniach, intuicjach niesłychanie zapętlone, wręcz wewnętrznie sprzeczne, przypominając kwadraturę koła, czyli coś, co co prawda da się sformułować jako cel, lecz jest niemożliwe do w pełni poprawnego zrealizowania.

W czym tkwi tu problem?...
Przede wszystkim problemem jest to, że chcemy dwóch wzajemnie sprzecznych rzeczy, budujących akceptację na raz:
- chcemy aby akceptacja była pewna, niezachwiana, gwarantowana abyśmy mogli w pełni na nie polegać
a jednocześnie
- chcemy, aby wynikła ona z wolności czyjejś oceny, a nie była tylko naszym chciejstwem, chcemy aby to rzeczywiście ten, niezależny od nas człowiek obdarzał nas ową akceptacją, która nie jest czymś automatycznym, lecz formą daru. Akceptacja dorzuca do układanki ambicję, związaną z tym, że nie poszukujemy akceptacji byle kogo. Ten, kto nas miałby zaakceptować musi być postrzegany sam jako jakoś ważny, mający swoją osobą prawo do nadawania tą akceptacją nam wartości.

Piszę, że to pragnienie akceptacji jest "kwadraturą koła", bo idea akceptacji gwarantowanej koliduje z tym, że chcemy akceptacja była czymś nieautomatycznym - darem, czymś niezwykłym, właśnie nie gwarantowanym. To co gwarantowane, przechodzi automatycznie do kategorii "skoro już to mam, to o to nie zabiegam, nie zależy mi na tym". Czyli jeśli poszukujemy u kogoś akceptacji, to akurat (na swoje "nieszczęście) właśnie takiej, którą trudno nam będzie uzyskać.

Semele

Akceptacja nie jest kwadraturą koła.
Polega to na tym, że dajesz każdemu możliwość bycia sobą. Nie chcesz go na siłę zmienić. Masz świadomość, że każdy jest inny i ma prawo być innym.
Jest teraz ciekawy cykl audycji o ludziach ze spektrum autyzmu. Dalo mi to wiele do myślenia i otworzyło pewne perspektywy.

Myślę też o tolerancji. Brakuje jej na forach. Dlatego rozmowy sa takie trudne. Szczególnie na forum filozoficznym wg mnie nie powinno być tendencji zmieniania kogoś na siłę. Zaciekawia mnie Twoj pogląd. Nie zgadzam się z nim. Jednak akceptuję Ciebie jako osobę.

Tu ciekawy materiał:
[link widoczny dla zalogowanych]

Porządkując – akceptacja to aprobata czyjegoś zachowania, uznanie czyichś poglądów za zgodne z naszymi oczekiwaniami. Tolerancja zaś to przyznanie prawa do posiadania własnego zdania, poglądów i wartości. Nie narzucamy jednak swojego toku myślenia, nawet jeśli jest ono odmienne od naszego.

Zwłaszcza wtedy! Pytanie o tolerancję nabiera sensu w sytuacjach, gdy pomiędzy moim poglądem czy wartościami, a Twoimi, dochodzi do rozbieżności. Uznaję, że masz prawo do swoich poglądów, choć niekoniecznie je podzielam. Mogę nawet uznawać je za absolutnie nieakceptowalne! I pytanie jak się zachowam w takiej sytuacji – czy pomimo powyższego – będę w stanie na przykład z Tobą rozmawiać bez okazywania pogardy.

Zatem “tolerancja” to skomplikowany konstrukt!

Tak, a w zestawieniu z “akceptacją” sytuacja jeszcze bardziej się gmatwa. Jak powiedziałam, oba pojęcia “wyrosły” z innych matryc, mogą więc funkcjonować równolegle i nie spotkać się. Na drugim krańcu będą sytuacje, w których się zasymilują, stając jednością. Pomiędzy, mamy szerokie spektrum pośrednich postaw i zachowań. Co więcej, w zależności od kontekstu będziemy przesuwać się po tej linie z jednego krańca na drugi. Koniec cytatu.

Tu na forum mówi się wręcz o pogardzie dla inaczej myślących. Domyślasz się o czym, kim myślę.

:cry:

Michał Dyszyński

Semele

O żadną akceptację rozumianą jako "uwielbienie" nie zabiegam. Piszę o tym jak wyobrażam sobie traktowanie innych ludzi.
W zwiazku z tym funkcjonowanie tego forum.
Nie wiem skąd Tobie przyszlo do głowy , że akceptacja to kwadratura koła.

To Ty stwierdzileś, że wyrażanie tolerancji i akceptacji jest bardzo trudne.
Ja tak nie uważam i tylko tyle chcialam swym postem wyrazić.
Jeśli komuś tak straszny problem stwarza akceptowanie ludzi to chyba powinien trochę się zastanowić czy jest chrześcijaninem .
Ja nominalnie nie jestem chrzescijanką. Jednak mi się podoba traktowanie ludzi życzliwie. Trudne bardzo dla mnie to nie jest.

Podałam przykład jednej osoby ale mi już nie zalezy na akceptacji z jego strony.
Może tak było przez moment. To był bardzo duży błąd z mojej strony.
Myślę, że nawet trzeba być dumnym gdy się jest nieakceptowanym przez tę osobę.

Semele

Michal akceptacja nie oznacza, że kogoś uwielbiamy czy niesamowicie lubimy. Akceptacja to pozwalanie komuś być sobą, być innym.

Michał Dyszyński

Semele

Mialeś niegdyś pretensje do Dyskurs i nie tylko Ty. że robi na forum psychoanalizy. Widzę, że chcesz ją godnie zastąpić. 😊🙂😉
Ja tylko zabiegam o lepszą bardziej pogodną atmosferę na forum. Życzę nam wszystkim aby w przyszlym roku nam się to udało.
Szkoda, że choróbsko mnie dopadło i nie mogliśmy pogadać w realu
Ale wszystko przed nami. Ostatnio piszę tylko o Hararim i dyskutuję z Andy. Chociaż mamy jak zauważyłeś kompletnie inne poglądy , jakos to idzie..

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Zrobiłam dużo dla siebie. Nabrałam pewnego dystansu do forum.
Jeśli pogodna atmosferę kojarzysz z kotkami to ja nic juz na to nie poradzę.
Kontrapunkt też się Tobie nie podobał.
Jak sobie chlopcy na ostro dyskutują, to na pewno zauważyłeś że się raczej nie mieszam. Mają taką konwencję, rozumiem.
Jak masz potrzebę to rób sobie przegląd.

Jakiś taki zgredkowaty 😊😉cały czas jesteś.
Uśmiechnij się.

Michał Dyszyński

Semele

Nadal nie rozumiesz o co mi chodzi.
Nie chodzi o lubienie.
Akceptacja i tolerancja to nie jest lubienie.

Cytat:

Akceptacja oznacza tolerowanie inności, odrębnosci drugiego człowieka i zaakceptowanie go takim jakim jest.

Tylko tyle i aż tyle

Michał Dyszyński

Semele

Tak te pojecia się przenikają i sa nieostre. O tym juz pisałam.
Myślę, że na takim forum jak to wystarczy właśnie taka chłodna akceptacja.
Pewnych tematów nie rozstrzygniemy i każdy zostanie przy swoim zdaniu.Wiele osób jednak mocno angażuje się w dyskusję. Przy tym często obrażajac swego intelokutora. Nie wiem do czego to jest potrzebne....
Użyłam najpierw słowa akceptacja w związku właśnie z tym cyklem programów o osobach ze spektrum autyzmu.
Prowadząca sama ze spektrum autyzmu stwierdziła, ze jest takie nastawienie aby tych ludzi zmieniać, leczyć. Nie o to powinno chodzić. Raczej pomóc im funkcjonować i wykorzystywać specjalne zdolności.
Mamy tendencję ludzi zmieniać. To jest dosyć normalne. Jednak może trzeba się z tego nawyku wycofać.
Zmieniać ich poglady i zapatrywania?Po co?

Gdy zaczynałam swoją przygodę z forami myślałam o znalezieniu jakiś ludzi, środowiska w realu. Dlatego, że w moim otoczeniu nie ma ateistów a czesto też nie ma ludzi z którymi mogę pogadać.
Teraz patrzę na to inaczej.
Forum traktuję jako możliwość zbierania informacji. Dlatego cieszą mnie zwłaszcza te blogi. Ja swój traktuję trochę jak taki notes.

Ewa Furgal w Krytyce Politycznej pisze:
Podmiotowe jest natomiast podejście opisujące autyzm w kategoriach neuroróżnorodności (termin stworzyła w latach 90. XX wieku autystyczna socjolożka Judy Singer). Koncepcja ta zakłada, że istnieją różne modele rozwoju człowieka, nie tylko jedyny słuszny, do którego trzeba dostosować niepasujące jednostki, naprawić czy wyleczyć. Autyzm można zatem zdefiniować jako inny od neurotypowego rodzaj postrzegania i odbierania rzeczywistości, wynikający z różnic neurologicznych. Różnice te powodują u osób w spektrum autyzmu m.in. trudności w interakcjach o charakterze społecznym i przeciążenia sensoryczne, natomiast u osób neurotypowych wywołują stereotypy i uprzedzenia wobec osób z autyzmem.

Nie „cierpimy” na autyzm – odmienny od typowego (co oznacza: najczęstszego) model rozwoju sam w sobie nie powoduje cierpienia. Cierpienie mogą sprawiać często współwystępujące z autyzmem przewlekłe choroby i dolegliwości somatyczne (np. epilepsja, problemy żołądkowo-jelitowe, problemy ze snem) czy przeciążenia sensoryczne. Natomiast tym, co z pewnością powoduje cierpienie, jest niezrozumienie i ignorancja, nękanie i inne objawy wrogości ze strony niewrażliwego otoczenia. Mogą one skutkować u autystycznych osób depresją, lękiem, zespołem stresu pourazowego, uzależnieniami i samobójstwami.

To trochę poboczne zagadnienienie. Jednak na tym przykladzie można zrozumieć o co mi chodzi.

Michał Dyszyński

Semele

Po prostu każdy wyłuszcza swoje argumenty bez komentarzy typu troll, lewak itp itd.debil, glupek...dupek...
Jeśli się z kimś nie zgadzam mogę tylko napisać, że mam inne zdanie.
Na tym kończymy dyskusję. Bywa, że jest pat. Bywa, że ktoś ma faktycznie rację. Nie zmusisz jednak na siłę aby zaakceptował Twoje zdanie.