ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Problem, jak w tytule. Dla mnie już któryś raz zagwozdka - stało się coś, czego się nie cofnie, a jest trudne do zaakceptowania. Psychika się z tym nie umie pogodzić.
Oczywiście - nie pierwszy i nie ostatni raz tak jest. Pewnie czas leczy rany. Ale gdy przychodzi coś, na co nie mamy wpływu, co się zdarzyło, albo musi zdarzyć, my zaś jesteśmy bezsilni, to reagujemy irytacją, rozdrażnieniem, cierpieniem.
I nawet wiedząc, że i tak się nie da nic zrobić (może właśnie dlatego, że się nie da) umysł wciąż nawraca do tego, co takie przykre, co sprawia ból. Dlaczego?...
Ewolucyjnie patrząc na sprawę można dopatrzyć się tu sensu. Nie jest wiadomo z góry, co da się zrealizować, a czego się nie da. Więc nasze uczucia są zaprogramowane na zasadzie: jest coś, czego nie akceptujemy, pracujmy nad tym, zmieńmy to! Ten mechanizm wrodzony "nie wie", że tym razem nie ma szansy na sukces, że rozterki są zupełnie jałowe. W przeszłości niejeden małpolud, któremu się zdawało, że rzecz jest nie do zrealizowania, po prostu się mylil, zaś upór pomagał w pokonaniu trudności.
Ale przecież my - ludzie z cywilizacji - jesteśmy mądrzejsi, jednak pewne rzeczy wiemy. Czy naprawdę WSZYSTKO wiemy?... to jest już inne pytanie.

Można sobie też na płaszczyźnie znanych nierozwiązywalnych problemów wyobrazić mechanizm religijnego piekła. Oto jakaś świadomość cierpi - jest w pułapce, bo wie, że rzecz, której absolutnie nie potrafi zaakceptować się stała, ma miejsce, nie cofnie się...
Więc umysł wciąż przetwarza to coś, że się nie odstanie, że stanowi sprzeczność nie do rozwiązania, dotykająca nas osobiście, tak wewnętrznie, tak do głębi.
Ja sobie z grubsza tak wyobrażam piekło - jako świadomość, że niejako logicznie niemożliwe jest coś, co z drugiej strony wydaje się być absolutnie niezbywalnym aspektem nas samych, co stanowi nasze jestestwo. Wtedy jest potępienie - potępiamy się sami, bo czujemy własną wadliwość, a wiemy przy tym, że nie ma szansy na naprawę tego stanu, czujemy że nie będziemy mogli funkcjonować ze świadomością tego, jak jest..
Takie małe piekła przeżywamy na ziemi - śmierć bliskiej osoby, utrata czegoś, czemu/komu tak bardzo zaufaliśmy, związaliśmy wizję samego siebie...
Nie da się tego zaakceptować, a jednocześnie nie można tego zmienić. Sytuacja bez wyjścia. :cry:

Ircia

Akceptacja bezsilności dotyczącej pewnych sytuacji jest trudna, ogólnie zaakceptowanie i pogodzenie się z cieniami do łatwych nie należy. Ktoś kiedyś powiedział że jeśli idziesz w pełnym blasku słońca cień będzie ci towarzyszył , aby go nie było możesz jedynie unikać słońca...
Żyjemy w dualnym świecie, aby mogła istnieć odwaga musi istnieć strach, można udawać że strachu nie ma, można dać się mu obezwładnić ,ale można też go zrozumieć i przerobić na zdrową ostrożność, bez niej odwaga staje się brawurą...
Wiem tyle, że jeśli od jakiegoś wydarzenia minęło kilka lat a wspomnienie nadal budzi mocne emocje warto się tym zająć, zwyczajnie poobserwować, dać sobie prawo do niewiedzy, błędów, bezsilności, przeżyć bez blokowania, wyciągnąć wnioski na przyszłość i po jakimś czasie robi się trochę lepiej.
Pisać jest łatwo w praktyce to mnóstwo ciężkiej pracy, odkrywania mrocznych zakamarków samego siebie, ja to nazywam odkrywaniem trupów w szafie, ale dopóki się udaje że trupa nie ma nie ma szans aby go wynieść z mieszkania... Można psikać odświeżaczami ale śmierdzieć i tak będzie... Fakt faktem do wynoszenia trupa dobrze mieć kogoś do pomocy oraz odpowiedni sprzęt, ale jak nie ma takiej opcji to samemu też się da, podstawa to złożyć że to wykonalne i nie załamać się na etapie gdy z wyciągniętego z szafy trupa gdzieś w przedpokoju wylezą robale...
Osobiście dopiero się uczę tej sztuki i z kolejnymi cieniami wcale nie jest łatwiej, ale chyba dlatego że kolejne są trudniejsze, najważniejsze że są pozytywne rezultaty tego typu działań.
Podstawą jest chyba nieobwinianie się, niepotępianie, danie sobie prawa do niewiedzy, błędów, pomyłek, bezsilności, tego co określamy jako negatywne emocje i uczucia i gotowość do zmiany założeń...

Adriatyk

Posłuchaj Dyszyński Irci, a będziesz na topie, w USA już od dawna modne stało się wyciąganie trupa z szafy, tak każdy szanujący się człowiek uczciwy i przyzwoity, musi wydać sporo na psychoanalizę, aby odkryła, że w dzieciństwie wyrządzili mu/jej straszną krzywdę rodzice, następnie zmagał/a się z okrucieństwem swojej żony/męża, no, a potem jeszcze doszło niewyobrażalnie okrucieństwo dzieci, że już o okrucieństwach otoczenia w pracy i sąsiedztwie nie ma co wspominać nawet. Jak już psychoanalityk przekona do okrutnego losu, to wiadomo, że z tego musi być straszna trauma, a musisz wiedzieć, że współczesnemu człowiekowi uczciwemu i przyzwoitemu, nawet nie przystoi w eleganckim towarzystwie nie mieć traumy, no, a traumy też nawet nie przystoi nie leczyć, leczenie traumy jest obowiązkiem każdego uczciwego i przyzwoitego człowieka z dobrego towarzystwa. Bo musisz wiedzieć, Dyszyński, że tylko chamy miały szczęśliwe życie i nie mają traumy, a chamem, Dyszyński, tobie być nawet nie przystoi.

Michał Dyszyński

Ircia

Adriatyk

Współczesna psychologia ukierunkowana została na indywidualizm, jako najwyższą wartość, której musi bronić przed każdym zagrożeniem, a zagrożeniem dla indywidualizmu są wszystkie relacje społeczne, tak więc, zadaniem współczesnego psychologa, jest uzasadniać i przekonać, iż największym zagrożeniem dla zdrowia psychicznego są wszelakiego rodzaju zobowiązania społeczne i tak pędzi sobie machina produkująca socjopatów i nie przypadkowo, ktoś tę machinę puścił w ruch.

Ircia

Hmm... Ciekawy pogląd, tylko mam kilka pytań :
Czemu według współczesnej psychologii osobowość dyssocjalna traktowana jest jak zaburzenie?
Czemu autyzmu nie traktuje się jako czegoś pozytywnego, przecież głównym symptomem jest znaczne ograniczenie umiejętności oraz potrzeb społecznych, osoby autystyczne to skrajni indywidualiści.
Po co takie twory jak terapie grupowe czy rodzinne skoro wszelkie relacje społeczne są zagrożeniem dla indywidualności?
Czy z tego wynika że każdy psycholog czy też terapeuta rozmawiający o ważnej roli odpowiedzialności, przestrzegania pewnych norm i standardów oraz podkreślający pozytywną rolę poprawnych relacji społecznych powinien stracić pracę?

Z tego co napisałeś rozumiem że jesteś znawcą współczesnej psychologii i jakoś objaśnisz mi te nieścisłości.

rabbit-raubritter · Mediator Dołączył: 19 Mar 2007 Posty: 135 Przeczytał: 0 tematów

Adriatyk napisał, że nie odpowie, ale forma przekazu była niedopuszczalna.

Michał Dyszyński

Dyskurs

lucek

Dyskurs

lucek

Dyskurs

lucek

Dyskurs

lucek

dzięki, ten cytat wiele mi wyjaśnił :mrgreen:

lucek

hikari33

ooooooooooooooooooo
wracasz..............lucuś................hehehe

Semele