ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od lat toczy się pomiędzy lewą a prawą stroną sceny politycznej spór o to, jak należy traktować historię narodu (w Polsce narodu polskiego). Środowiska prawicowe stoją na stanowisku, że naszą racją stanu jest mówienie o pozytywnych stronach historii, zaś te negatywne, będą określane jako wciskane przez wrogów narodu. Ostatnio spór się toczy wokół podręcznika do nowego przedmiotu HiT: [link widoczny dla zalogowanych]

Problem oczywiście nie jest ekskluzywnie polski. Na całym świecie środowiska prawicowe próbują wywyższać własny naród, pomijając mniej chwalebne karty z tego narodu historii. Rosja na tej zasadzie nie widzi problemu rozliczeń paktu Ribbentrop Mołotow, rolę w zorganizowaniu wielkiego głodu na Ukrainie, zbrodnie wobec Tatarów krymskich i inne. Nasze polskie środowiska prawicowe na identycznej zasadzie będą wciskały swoją legendę, że co jak co, ale my - Polacy, to nic złego nikomu nie robiliśmy, a ewentualnie były może jakieś przypadki "odosobnione".
Praktycznie wszyscy prawicowcy na cały świecie tak będą uważali w odniesieniu do własnego narodu - będą odrzucali dyskusję na temat tego, co w ich narodzie było kontrowersyjne, czasem zbrodnicze. Wszyscy wokół, z wyjątkiem samych zainteresowanych, niezależnie patrzący na historię danego narodu będą znali jego ciemne strony historii. Ale zasadą prawicy będzie: wybielamy się, ile się da. Co złe, to nie my!
Teraz nasz prawica mówi o tym, aby odrzucać "pedagogikę wstydu". Bo rzekomo ma być lepsza jakaś pedagogika bezwstydu.

Nie jestem ogólnie lewicowego nastawienia. Uważam się za centrystę i symetrystę. Uważam też, że jeśli sam miałbym się domagać od np. Rosjan, aby spojrzeli na ciemne strony ich historii wobec Polaków, np. aby najpierw uznali te gwałty i morderstwa na ludności polskiej, jakie miały miejsce gdy Armia Czerwona wyzwalała nasze ziemie, a potem jakoś te czyny potępili, to i mnie - Polaka obowiązuje symetryczna postawa: MAM SIĘ SZCZERZE ZASTANOWIĆ, czy to, co mówią o złych stronach historii narodu polskiego, nie jest czasem prawdą. Mam to rozważyć UCZCIWIE, bez wypierania, bez uznania z góry "ja się wstydzić nie zamierzam". W przeciwnym wypadku będą po prostu stosował podwójne myślenie, będę niewiarygodny w swoich ocenach. Zasadą bowiem jest to, ze jak czegoś oczekuję od innych, to powinienem spełnić analogiczne oczekiwania względem siebie.

W ogóle ZDOLNOŚĆ DO KRYTYCZNEGO SPOJRZENIA NA SIEBIE uważam za podstawową CECHĘ SAMOŚWIADOMOŚCI. Dotyczy to wszystkich aspektów owego "siebie", czyli mnie personalnie - jednej osoby, która ma PRZYNAJMNIEJ ROZWAŻYĆ krytykę (przyjęcie jest kwestią, która zostanie ustalona osobno), nie odrzucać z góry tego, co mi jest zarzucane, ale też rozszerzając owo "siebie" na mój naród, moją grupę zawodową, czy co tam jeszcze mam, z czym się identyfikuję, za podstawową zdolność rozumu i uczciwości jaką mam, uważam właśnie SAMOKRYTYCYZM.
Odrzucenie samokrytycyzmu z kolei traktuję jako grzech pychy, czyli zaprzeczenie ideałom chrześcijaństwa.

Andy72

Polacy powinni być dumni ze swej historii.
czy Twoim mottem jest?
Narody, narody, do diabła narody,
stojące na drodze do szczęścia i zgody

Michał Dyszyński

Andy72

Twierdzisz że na Sądzie Ostatecznym będziemy pytani ze spójności rozumowania?
Jeśli popatrzeć to to dzieła powstałe ku pokrzepieniu serc, Matejko, Sienkiewicz uczyły żyć według wartości.
A ci psujowie z Gazety Wyborczej,swą pedagogiką wstydu potrafią tylko rozwalać.

Michał Dyszyński

Andy72

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W swoim czasie tworzyła posty i odpowiedzi na naszym forum pewna userka wielce zauroczona pomysłami na opisanie duchowości przez dr. Davida R. Hawkinsa. Jego mapa poziomów świadomości, czyli tabela zawierająca ułożone wi kolumnach takie kategorie jak wizja Boga, wizja życia, poziom, log (liczba mająca wyznaczać poziom świadomości), uczucie, proces, a w rzędach różne pojęcia opisujące świadomość, duchowość, uczucia dla wielu stały się formą przewodnika po tym nieznanym świecie, jaki konstruuje duchowość.
Nie będę ukrywał, że jestem mocno sceptyczny wobec owej mapy poziomów świadomości, choć trochę rozumiem, że zebranie w ogóle takich pojęć obok siebie w jednym miejscu, w połączeniu z jakąś formą schematu je kategoryzującego może być dla wielu ludzi impulsem do refleksji. Może takie spojrzenia na ową mapę sugerować pewne sposoby traktowania własnych uczuć, ocen co jest dla nas duchowo dobre, a co duchowo złe. Nie chcę się wypowiadać jakoś ostatecznie, bo moje wykształcenie fizyka, preferujące ścisłe mechanizmy definiowania pojęć, zbyt łatwo będzie mi podpowiadało ocenę tej koncepcji jak rodzaj szarlatanerii. Ale obserwuję też, że do wielu ludzi owe poziomy świadomości przemawiają, wydają się być cenną wskazówką dla ich ocen.
Tutaj chcę napisać o przynajmniej jednym wniosku, który można - chyba w sposób zupełnie naturalny - wyciągnąć, jeśli się uwierzy, iż owa tabela może być jakąś formą duchowego przewodnika.
Oto na samym dole owej tabeli, z najniższą wartością współczynnika LOC jest wstyd. Dla duchowości wg Hawkinsa wstyd jawi się jako coś jakby najgorszego, z określeniami o tymże wstydzie w kategoriach: żałosny, gardzący, uczuciem upokorzenia i procesem określonym "eliminacja". I mam wrażenie, że wielu ludzi wyciągnęło z samego tego spojrzenia na owa tabelę, iż wstyd to jest to, czego najbardziej się w życiu należałoby wystrzegać. Teoretycznie chyba najlepiej byłoby być...
bezwstydnym. :shock:

Nie wgryzałem się w komentarze samego Hawkinsa, więc może jemu nie o to chodziło, aby banować wstyd i propagować jego zaprzeczenie (choć tego nie wykluczam), ale sugestia opisana przeze mnie, a płynąca z owej tabeli wydaje się dość klarowna. I powiem więcej znam przypadki przynajmniej kilku ludzi, znających koncepcje Hawkinsa, którzy chyba w ten sposób zdają się wyższe poziomy duchowości pojmować - jako konieczność zablokowania w sobie poczucia wstydu, a przywoływania sobie czegoś z grubsza odwrotnego, czyli przeświadczenia o swojej duchowej wyższości, jakiejś formie życiowej beztroski, przekonaniu, że nie mamy się w życiu powodu specjalnie niczym przejmować, bo duchowość polega na "odlocie" umysłu w "poziomy pozaziemskie", że najlepiej jest, niczym dzieci - kwiaty, o umysłach pięknoduchów kontemplować swoja wyższą duchową jaźń. Takie osoby mogą być przekonane, że jakieś starania w życiu, walka o coś, to w ogóle wielce nieduchowa postawa, że można olać życiowe obowiązki, nie przejmować ludźmi i ich cierpieniem, tylko zatopić się w tę swoją duchowość i mieć po prostu wszystko w dupie.
Nie chcę nikogo jakoś urazić w jego przekonaniach, bo sam też bardzo cenię duchowość, ale pojmuję ją zupełnie inaczej, niż by to sugerowało umieszczenie hawkinsowego "poziomu" wstyd na dole tabeli, i powiązaniu z różnymi pejoratywnymi pojęciami i kategoriami.
Czymże bowiem jest wstyd?
- Jest naturalną reakcją na to, że zrobiliśmy coś, co raczej uznajemy za niegodne, niewłaściwe, co nie przynosi nam chluby. Dość częstym dodatkiem do tego uczucia jest obawa, że może ludzie, na którym nam zależy poznają owo coś i mogą sobie o nas wyrobić gorsze zdanie. Czujemy wstyd, gdy sprzeniewierzamy się jakimś wartościom, które uznajemy skądinąd. Wstyd nam będzie, gdy np. kogoś oskarżymy niesprawiedliwie, a potem pokazało się, że np. dobrego człowieka potraktowaliśmy bez powodu źle.
Oczywiście jest też i patologiczny wstyd, śmieszna żałosna wstydliwość osób, które są nadmiernie przewrażliwione na jakimś swoim tam punkcie. Ale jak to ze wszystkim niemal - można to robić poprawnie i niepoprawnie, zaś wstyd sam z siebie nie jest ani dobry, ani zły.
Twierdzę wręcz, że NIERAZ POWINNIŚMY POCZUĆ WSTYD - wtedy, gdy okaże się, że właśnie zrobiliśmy coś niewłaściwie. I to jest zdrowe, że taki wstyd będziemy czuli, bo to oznacza, że mamy sumienie, zdolność do samokrytyki, że nie jesteśmy zadufani w sobie. Ludzie bezwstydni, nie umiejący odczuwać emocjami niewłaściwości jakichś tam swoich wyborów, to ludzie których nie chciałoby się mieć za przyjaciół czy znajomych. Ci bowiem z dużym prawdopodobieństwem nie będą mieli wielkiego emocjonalnego problemu skrzywdzenia nas, czy zrobienia jakiejś niegodziwej rzeczy, zaś głosy krytyki spłyną po nich jak woda po kaczce. Jeśli ktoś taką postawę uważa za wysoki poziom duchowości, to akurat ja się z kimś takim nie zgodzę.

Semele

Czy wspominasz userkę na literę D.?

Andy72

Wstyd jest uczuciem wyzszym.
Psychopaci tym sie charakteryzuja ze nie maja zdolnosci odczuwania wstydu.
Poza tym wstyd to chyba jedyne uczucie ktore mozna miec za kogos.
Nie znalem pogladow Hawkinsa, przeczytalem Dawkinsa tego od Boga urojonego

a Hawkins to kto?
Widac promuje bezwstydnosc.
Czym innym jest duma ,wstyd z siebie a czym innym ze swego narodu.
Poza tym mozna dodac ze w Japonii zwykle zamiast przyjac przezywanie wstydu na klate to wola uciec i sie zabic.

Semele

To jest w ogóle ciekawa, że czasy komuny mimo tego teoretycznego internacjonalizmu wpoiły Polakom uczucia patriotyczne dziś jakby niszowe w młodym społeczeństwie.
Jeśli występują to są dziwnie formatowane.

Andy72

Uczucia patriotyczne dopiero po 1968 gdy wielu Zydow internacjonalow opuscilo kraj. Pojawialy sie zespoly o nazwach Polanie czy Wawele. Byly komiksy o Wandzie co nie chciala Niemca. Byly filmy o Panu Wolodyjowskim i Czarne Chmury.

Michał Dyszyński

Semele