Państwa o hojnym socjalu świetnie się mają

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Państwa o hojnym socjalu świetnie się mają
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Nauki społeczne

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33779
Przeczytał: 59 tematów

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Czw 14:44, 11 Lut 2021 Temat postu:

towarzyski.pelikan napisał:

Michał Dyszyński napisał:

towarzyski.pelikan napisał:

Nie, to nie jest forum filozoficzne. Znajdujemy sie w dziale: nauki społeczne. Żeby było zabawniej, sam założyłes ten wątek w takim dziale. Filozoficzną dyskusję o narodzie, pozwolisz, że sobię odpuszczę, bo już mamy to za sobą i do niczego konkluzywnego ona nie doprowadziła. Ale Tobie to nie przeszkadza, bo Ciebie nie interesują odpowiedzi, tylko pytania. Mnie takie bicie piany z kolei śmiertelnie nudzi.

Nauki społeczne są jak najbardziej też naukami. Czyli ROZWAŻANIEM NAD MODELAMI I ZALEŻNOŚCIAMI.
Trochę Cię chyba w tym wszystkim rozumiem. W mojej ocenie cały ten Twój nacjonalizm jest silnie związany z bardzo dogmatycznym i emocjonalnym podejściem do spraw. Sugerują to sformułowania, które odbieram jako silnie nacechowane chęcią uznawania spraw za jedyne, niezaprzeczalne, stwierdzone. Tak jakby dla Ciebie jedyną opcją było przymuszenie tego świata na zasadzie "tak ma być, jak mówię!!!".
Jednocześnie powołujesz się na mocno umowne, dyskusyjne przesłanki - jak naturalność (długo można by dyskutować, co naturalnym jest, a co nie, czy może odwrotnie...), czy konkretne sformułowania konkretnego dokumentu (który ma alternatywy, interpretacje, sam jest osadzony w jakimś kontekście), jak np. Konstytucja w tej, a nie innej wersji. Można by tu też dyskutować, czy akurat ta wersja konstytucji jest tą najlepszą, jaka być powinna (dyskusje o tym ciągle się toczą). Ale dla Ciebie dyskusja tu chyba nie jest najlepszą opcją, bo ogólnie wielostronne spojrzenie kłóci się z samą tendencją maksymalnego dogmatyzmu spojrzenia (a już szczególnie dyskusja z taką osobą jak ja, która dystans i niezależność od jakiejkolwiek ideologii stawia sobie za osobisty cel).
Trochę mi to potwierdza pewne odczucie, które ogólnie od dłuższego czasu mam przy dyskusjach z osobami o nacjonalistycznym nastawieniu - że oto rozmawiam z ludźmi, którzy chcieliby wziąć te społeczeństwa "za mordę", wcisną je w ten - po swojemu wymyślony - gorset "jak ma być", opór zwalczać brutalną siłą (Ty nawet wspomniałaś o torturach i przywróceniu kary śmierci) i ogólnie, że ta ideologia, jaką się głosi jest absolutna, bezdyskusyjna. Do tego dochodzą sine emocje utwierdzania wszystkiego wedle jednej - własnej wizji rzeczywistości.
Rozumiem, że społeczeństwo składa się z jednostek o całym spektrum emocji i sposobów myślenia. Tak więc i tacy skrajni, jak nacjonaliści też się powinni w nim mieścić. Ludzie z różnych powodów pragną wziąć innych za mordę - niektórzy by innych zniewolili z powodu "konieczności" wymuszenia jednej religii, jednego traktowania spraw LGBT, jednego postrzegania kwestii ekonomicznych, czy - jak tu - jednej wizji społeczeństwa, silnie skupionego na poczuciu tożsamości narodowej. Rozsądne państwo takich fanatyków toleruje, ale też powinno ich chyba obserwować, czy nie mają za silnych "odjazdów", bo potem wychodzą z tego kłopoty. Czasem bardzo wielkie kłopoty.

Problem z Tobą, Dyszyński, polega na tym, że Ciebie nie interesuje dyskusja.
Ciebie interesuje bicie piany i ciągłe zwracanie na siebie uwagi. Nie odpuścisz, póki nie uwiedziesz i nie urobisz na swoje podobieństwo wszystkich ludzi na świecie. Tak bardzo jesteś w SOBIE zakochany. A mnie już od CIEBIE mdli, bo tak bardzo SIEBIE eksponujesz, że niedługo otworzę lodówkę, a tam DYSZYŃSKI!

(...)
Bo to o to w końcu chodzi
By niczego nie dowodzić.
Nie wykuwać tarcz utopii
I nie kruszyć o nie kopii.
Nie planować i nie marzyć.
Co się zdarzy - to się zdarzy;
Nie znać dobra ani zła:
To jest gra - i tylko gra!
Ktoś się wzburza, że tak nie jest,
Niech się wzburza! - Ty się śmiejesz!
Nie daj wzburzać się, ni wzruszać:
Wszystko wolno! Hulaj dusza!
- Oj, nie wolno rzeczy wielu,
Kiedy celem jest - brak celu...
(...)
J. Kaczmarski "Postmodernizm"

I tym akcentem żegnam Cię, Dyszyński, zejdźże pan ze mnie

Skoro moje pisanie Cię mdli, to się ograniczę.
Ale, jakoś tytułem podsumowania, jak i nawiązania do wiersza Kaczmarskiego, skomentuję.
Absolutnie (mi) nie chodzi o to, aby nie stać się miałkim, czy takim, który niczego miałby nie dowodzić. Wręcz przeciwnie!
Ostatecznie, w tym do czego dążę, jest i konkluzja, są i emocje, jest związek z osobą, prawdą. Jest silny związek, a nawet ekscytujący związek.
Ale jest też i coś więcej, aby ten związek uczynić TRWAŁYM, PRAWDZIWYM I NIEZBYWALNYM. Tym czymś jest epistemiczna czujność, twarda kontrola, CZY NIE ULEGAMY MANIPULACJI.
Wydaje mi się, że znam (do pewnego stopnia, nigdy w pełni) te uczucia, z których wypływa Twoja postawa, jak i postawa podobnych w myśleniu i odczuwaniu osób. Wydaje mi się, że jakoś podzielam to PRAGNIENIE, aby rzeczy były wyraziste, spełnione, nie rozmamłane, a piękne w swojej określoności związku z tym, co czujemy. I znaczną częścią mnie chciałbym, aby to było JUŻ I TERAZ, aby z tego pragnienia uczynienia rzeczy dostępnymi moim uczuciom wykreowała się rzeczywista, prawdziwa więź mnie z tym, co jest.
Jest jeden problem...
Wiem, że droga na skróty, na uleganie chciejstwu, aby zadziało się teraz to, czego pragnę, jest często (najczęściej) nieskuteczna. Przekonałem się, że bez żmudnej walki o prawdę, bez zmagania się z iluzjami, z tym namolnym pragnieniem "tego chcę, to tak ma być, więc tak jest!!!", dostane atrapę, coś, na czym nie da się na dłuższą metę polegać, co w końcu obróci się przeciw mnie.
Dlatego w końcu uznałem, że muszę docenić tę - nudną i żmudną - ścieżkę, w której pracowicie domknę fałszywe sugestie świata. Także (a może szczególnie właśnie je) te sugestie, które są emocjonalnie najbardziej wyraziste, najbardziej związane z żądaniem "tak ma być tu i teraz!". Ja się z tym pogodziłem, potem nawet trochę polubiłem ten trud, to zaprzeczanie prostym emocjom, tę żmudność i szczegółowość dociekań, zamiast szybkiej wyrazistej i emocjonalnej odpowiedzi, która jest zgodna bieżącą potrzebą spełnienia się tu i teraz.
Próbuję pogodzić moje rozumienie z tym, co jest NA DŁUŻSZĄ METĘ, najlepiej na zawsze, wieczne, sprawdzone pod każdym kątem, jaki potrafię sprawdzić. To mnie też nieraz boli, to mnie odrywa od prostej emocjonalności, to mnie odrywa ode mnie samego w jakimś stopniu.
To jest ten wybór, który tak naprawdę tkwi gdzieś u podstaw tego naszego sporu: czy postawimy na to to co pierwotne, szybkie, narzucające się, czy pójdziemy tą krętą, niewygodną, emocjonalnie mało atrakcyjną ścieżkę WIELKIEJ MENTALNEJ CIERPLIWOŚCI I POKORY, w której odrzucimy sto pierwszych rozwiązań, aby dopiero to 101 rozwiązanie zaakceptować. Ale to 101 rozwiązanie w końcu będzie!
I to 101 rozwiązanie będzie o tyle lepsze od rozwiązania 1, 2, czy nawet 10, że będzie przemyślane, o wiele trwalsze, na długo (chciałoby się aby było na wieczność). Jemu dopiero ja potrafię zaufać.
Można ufać temu, co najbardziej nas teraz trąca, temu co "się chce", co najszybciej się jawi. Ale tu jest ta kwestia rozwagi - czy na pewno można stawiać wszystko na jedną kartę w odniesieniu od takiego rozwiązania?
Każdy sam sobie na to odpowie... :think: