ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Od pewnego czasu próbuję rozkminić, dlaczego osoby zarabiające dobrze czy nawet bardzo dobrze jak na polskie warunki niecierpliwie wypatrują wypłaty na koncie. Moja pierwsza myśl była taka, że na pewno chodzi o spłatę kredytu na mieszkanie. Jeśli ktoś parę tysiaków musi wybulić na ratę kredytu, a w międzyczasie łoży na wykończeniówkę, to dość zrozumiałe, że może być biedny jak mysz kościelna.

Ale okazuje się, że większość tych osób, o których myślę, wcale nie ma żadnych kredytów, żadnych domów nie stawia, mieszkania nie remontuje, dzieci również nie mają i mieszkają razem z partnerami, co sprawia, że choćby koszty utrzymania mieszkania są znacznie mniejsze, część z tych osób ma już własne mieszkania zakupione przez rodziców albo za gotówkę, czyli w zasadzie do zapłaty zostaje tylko czynsz plus ew. garaż.

Długo mi to nie dawało spokoju, żeby dojść do tego, na co ci ludzie wydają pieniądze, że im ledwo starcza od pierwszego do pierwszego, a głupio mi było tak wprost zapytać, no bo wiadomo, że dżentelmeni i dżentelwomenki o pieniądzach nie dyskutują. Pieniądze rzecz intymna. Przy okazji innej rozmowy na pewnym forum przeczytałam u jednego z forumowiczów, że przyczyną tego zjawiska jest zwyczajnie szerokie życie, imprezki, luksusowe wycieczki, jadanie w knajpach, siłownia, ciuchy, kosmetyki, usługi typu fryzjer, kosmetyczka itp. No ale jakoś ciężko mi było sobie wyobrazić, żeby na te wszystkie rzeczy wydawać aż taką forsę, mówimy o kilku tysiącach złotych miesięcznie.

Dzisiaj jednak udało mi się wreszcie uzyskać wyjaśnienie u źródła. Osoby, o których mowa, same się wygadały przy okazji rozmowy na inny temat i okazuje się, że ten forumowicz miał rację. Ludzie naprawdę potrafią wydawać kwoty idące w tysiące na jadanie co weekend w „fancy restaurants”, obrzydliwie drogie diety pudełkowe, ekskluzywne ciuchy, najnowocześniejszy sprzęt elektroniczny, abonament na strony typu Netflix, HBO, kino, koncerty, wycieczki, domówki, regularne wizyty u dietetyka i suplementy diety itp.

Jesteśmy świadkami kształtowania się społeczeństwa, które z zasady nie oszczędza, nie odkłada sobie tych „nadmiarowych” tysięcy na czarną godzinę, nie inwestuje, nie czuje potrzeby, żeby gromadzić pieniądze, a wręcz przeciwnie, ma nieodpartą potrzebę, żeby wydawać wszystko na bieżąco i nie na przedmioty, które będą posiadać, tylko na doświadczenia, przeżycia, usługi, szeroko pojęte korzystanie z życia.

Element prestiżu pozostaje. Tak jak niegdyś człowiek chciał mieć np. drogi samochód albo wypasiony dom, żeby sąsiad zieleniał z zazdrości, tak teraz chce jadać w drogich restauracjach albo jeździć na drogie wycieczki, żeby podnieść swój społeczny status. Miarą bogactwa już nie jest wielkość majątku, tylko lekkość wydawania pieniędzy. Człowiek, który jest sknerowaty, prowadzi oszczędny tryb życia, stara się nie szastać pieniędzmi na lewo i prawo, uchodzi za biedaka. Jest biedny, bo co z tego, że ma hajsy, skoro nie ma życia? Pieniądze same w sobie nie mają żadnej wartości, nabierają je w chwili konsumpcji. Kto nie konsumuje, ten de facto nie dysponuje pieniądzem, tylko jego symbolem.

Co myślicie o tym fenomenie? Czy też go zauważacie? I jak go oceniacie: pozytywnie czy negatywnie? Czy można powiedzieć, że konsumenci żyją, są bardziej, skoro przedkładają „być” nad „mieć”? A może to rozrzutne życie wcale nie jest żadnym „być” tylko „być posiadanym”, a właśnie oszczędne życie jest prawdziwym „być”, ponieważ człowiek, który nie ma przymusu konsumowania, jest człowiekiem wolnym?

Semele

To dotyczy młodych ludzi...
Nie ma już dobrych knajp.

Ludzie w moim wieku potrzebują kasy na lekarza. Zobacz w jakiej ruinie jest służba zdrowia.

Michał Dyszyński

O.K.

Żryjmy dziś, bo jutro będziemy głodować.

Zagadnienie, dlaczego tak jest, można rozpatrywać na różnych plaszczyznach.

Czy chodzi tu o nierówności, sprawiające że jedni zarabiają za dużo, w stosunku do swoich potrzeb, a inni za mało?

Czy może to kwestia wielkości rodziny i już zaakmumulowanego kapitału (niektórzy bezdzietni mają własne mieszkania, a inni którzy już założyli rodzinę, i muszą dzieci utrzymywać musza jeszcze na własne cztery kąty zbierać)?

Czy kwestia rosnących cen dóbr podstawowych, warunkujących ile kto ma na dobra luksusowe, od wielkości rodziny i mieszkania na utrzymaniu (bezdzietnej parze mieszkającej razem łatwiej się utrzymać, niż samotnemu ojcu/matce z dziećmi), co sprawia że zakładanie rodziny jest w obecnej sytuacji ekonomicznie nieopłacalne?

Czy kwestia tego że przy inflacji i niskim oprocentowaniu lokat, po prostu nie oplaca się utrzymywać oszczedności i lepiej wydawać na bieżąco, liczą na stałe wpływy? Z drugiej strony oszczędności, nawet powoli topniejace, są jednak zabezpieczeniem na czas kryzysu, ktoś kto ma to zabezpieczenie, nawet nieco topniejace, latwiej przetrwa czasy chude, mając większy zapas opcji.

Czy moze kwestia tego że mając nadmiar pieniędzy i brak możliwości oszczędzania ludzie nie wiedza w jakie dobra inwestowąć; dobra trwałe ktore będa służyć długo iz pożytkiem: pralki, ogniwa fotowoltaiczne, dobra kultury: książki, płyty z muzyka, rzeczy do nauki, pozwalające się rozwijać (co ma przełożenie trakże na dalsza karierę zawodową)?

Czy moze kwestia tego że apetyt rośnie w miare jedzenia, i jak ludzie się bogacą i mają więcej opcji, nie wyobrażają sobie powrotu do bardziej skromnego stylu życia który niegdys wiedli?

Czy kwestia tego, ze ludzie mają coraz więcej obowiązków, pracy, a mniej czasu dla siebie, i nadrabiają to folgując sobie ekstrawaganckim zachciankom. Albo po prostu z tej ciężkeij pracy mają więcej pieniędzy niż się kiedyś spodziewali i po prostu moga sobie pozwolić?

Czy może po prostu kwestia tego że ludzie są coraz bardziej samotni i odbijają sobie konsumpcjonizmem?

fedor

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Nie będę ukrywać, że chciałam, żeby ten światopogląd będący u podłoża tego wątku był maksymalnie ogólny, zdroworozsądkowy, taki z którym prawie każdy się utożsami, stąd ten brak precyzji.

Roboczo mogę nazwać ten światopogląd humanizmem, wedle którego człowiekowi służy to, co odpowiada na jego wszystkie potrzeby, tak materialne jak i duchowe, a tym samym pozwala zrealizować tkwiący w nim potencjał.
Przy czym poprzez potrzeby duchowe niekoniecznie należy rozumieć potrzeby religijne. Wszyscy w ramach tego światopoglądu zgadzamy się co do tego, że człowiek ma "duszę" i idące za tym potrzeby duchowe, ale nie wszyscy wierzymy, że dusza jest nieśmiertelna.

Michał Dyszyński

Semele

Tu powtórzę to co napisałam powyżej.
Ludziom w moim wieku, jestem staruchą, najbardziej potrzebny jest lekarz i sanatoria.

Bywa, ze kasy na to potrzebują też młodsi. Przy zapaści naszej służby zdrowia pewne zasoby finansowe są niezbędne.
Zrobiłam wreszcie to badanie na przeciwciała, przy okazji kilka innych.
Niestety przeciwciał nie mam.