ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W wielu filmach występuje pewien charakterystyczny typ osobowości - jakiś arogancki gość, który pakuje się w różne kłopoty, robi wokół bałagan, uważając się przy tym za wielkiego mądralę, jest przekonany, że nikt mu nie podskoczy.

Zauważyłem, że w filmowych arogantach są jakby dwie wersje - bardziej dla kobiet i bardziej dla mężczyzn.
Arogant, którego postać "zapuka" do kobiecych emocji, to najczęściej chmurny nastolatek (wersja dla dziewcząt), ale też skłócony z życiem dojrzały mężczyzna (ta bardziej przemówi do dojrzałych kobiet). To co tych arogantów łączy, to nie zważanie na otoczenie, robienie wszystkiego po swojemu, akcentowanie silne swojego ego.
Kiedyś tego nie rozumiałem, ale dzisiaj dostrzegam, że kobiety biologicznie wbudowany mają pewien szczególny rodzaj atencji, zainteresowania mężczyznami aroganckimi. Jawi się oni im, jako silni, atrakcyjni, wyrastający ponad przeciętność. Biologicznie rzecz ujmując, płci przeciwnej jakoś trzeba się przedstawić, zaprezentować. Jedną z możliwych form jest zrobienie rozróby...
I wiele (nie wszystkie jednakowo, a nawet nie wszystkie w ogóle) kobiet odczyta taki aroganckie (czasem wręcz prostackie, chamskie) zachowania jako objaw męskiej siły i atrakcyjności. Coś tam w emocjach szepnie takiej kobietce: oto samiec, który jest na tyle silny, że nie dba o opinię innych, czyli pewnie jest lepszy od reszty, pewnie ma dobre geny, byłby niezłym partnerem do spłodzenia potomstwa..

Co ciekawe, także mężczyźni są wrażliwi na arogancję innych mężczyzn. Ale tutaj podstawowy mechanizm psychologiczny jest inny. Mężczyźni maja w genach tworzenie grupy zadaniowej - łowieckiej, związanej z ochroną plemienia, także do rywalizacji, zabawy, sportu. W cenie jest DOBRY LIDER - osobnik, który nie ulega naciskom, który potrafi zaprowadzić porządek w grupie. Dlatego w genach męskich postrzegania innych mężczyzn też tkwi poszukiwanie twardego gościa, który MOCĄ SWOJEGO EGO jakoś uporządkuje bałagan, który się tworzy na tym chaotycznym świecie. Dobry lider zapewnia przetrwanie grupie, dając też większe szanse na przekazanie genów (bo grupa, która przetrwała, wychowała też potomstwo).

Te odczucia, jakie pojawiają się w ludzkich emocjach w kontakcie z silnym, zachowującym się czasem arogancko, wyzywająco mężczyzną przychodzą bezwiednie. Zdecydowana większość ludzi nie ma o nich pojęcia, nie jest w stanie ocenić skąd się wzięły, dokąd prowadzą ich wybory. Wiele kobiet, które poszły za tym "głosem serca" i związały się ze swoim "twardym facetem" trafiło na psychopatę, który wcale nie jest silny, tylko dobrze się jako silny zaprezentował. W istocie jest to (w głębi duszy) zakompleksiały palant, który zrobi wszystko aby się zaprezentować jako ten superfacet, zaś wewnętrznie jest przestraszony i pusty jak wydmuszka jajka. Ale owe kobiety - ofiary wbudowanej im biologicznie emocji - tego nie wiedzą, reagują pozytywnie na owe "oznaki siły", jakie im daje ich pan i tyran, kocha tych mężczyzn, ulega im, podkłada się na każdym kroku. A tyran jeszcze bardziej się nadyma, jeszcze bardziej wyszukuje sobie powody, aby udowodnić sobie, jaki to on jest silny - np. na sposób damskiego boksera.
Mężczyźni też ulegają biologicznym iluzjom w związku z prezentowaniem siły - ulegają patologicznym liderom. Przykładów na to jest bezliku w całej - NAZNACZONEJ WOJNAMI, wynikającymi w większości z rozbuchanego ego przywódców - historii świata.
Można by zadać dość proste pytanie: jak miliony osób mogły się dać omamić nawiedzonym przemowom kaprala - niedouczonego malarza, który zbudował system terroru III Rzeszy Niemieckiej?...
- Przecież Hitlera poparli nie tylko prości ludzie, ale naukowcy, filozofowie...
Prostackie nawoływania do mocy, dominacji nad innymi narodami padły na podatny grunt u ludzi, którzy posiadali czasem naprawdę wybitny intelekt (jak np. filozof Heidegger). Myślę, że główny udział w tym, miało właśnie biologiczne dziedzictwo naszych instynktowych reakcji na osobę lidera. Bo tak już jest naturalnie, że liderom się więcej wybacza, że się jakoś ucisza wątpliwości, łączy się z nimi, popiera.
I jakby tak spojrzeć na polityków, których wybrały społeczeństwa w legalnym głosowaniu, to znajdziemy w tej grupie zaskakująco dużo ludzi o bardzo prostackim programie, wcale nie urodziwych, wcale nie mówiących niczego mądrego. Ludzie lgną instynktownie do liderów wyrazistych, przemawiających z przekonaniem, akcentujących swoje ego. Ludzie bardzo często nie są w stanie dokonać analizy treści tego, co ktoś mówi, sugerując się bardziej postawą, emocjami, przekazem niewerbalnym.
Można powiedzieć "boję się!" z taką wewnętrzną siłą, poczuciem godności i mocą przekonania, że wszyscy wokół odbiorą ten tekst wyrażający słabość, jako objaw mocy. I odwrotnie - fraza "ja zawsze zwyciężam!", wypowiedziana nieśmiałym, zalęknionym głosem raczej wywoła śmiech i litość, niż skłoni kogokolwiek do uznania owej osoby za silną.

Na koniec dodam pewne wyznanie osobiste: ja sam do tyranii czuję jakiś, trudny do opanowania, instynktowny wstręt. Dlatego to co opisałem wyżej, związanego z reakcjami ludzi, z ich pragnieniem podporządkowywania się, odkryłem relatywnie niedawno. Wcześniej po prostu nie mogłem zrozumieć, jak ktoś w ogóle może ulegać dobrowolnie tyranom i prostakom. Tzn. jeszcze rozumiem sytuacje, gdy tyran ma w ręku ewidentną władzę i coś aktywnie wymusza. Jednak są i tacy, którzy z własnej nieprzymuszonej woli na tyranów głosują, popierają ich słownie, adorują ich. Ja przez wiele lat w ogóle nie umiałem sobie tego w głowie ułożyć - cóż to za dziwna, jakoś tam samobójcza cecha ludzkiej natury?...
Dziś próbuję z tym moim wstrętem do tyranii (także do arogantów, czy innych osobników w nadmiarze okazujących siłę, albo i "siłę") walczyć. Dostrzegłem, że sprawa jest bardziej skomplikowana, że to bezwaruniowe poparcie dla tyranów ma też pewien swój przewrotny sens. Bo najwięcej cierpienia i wojen jest wcale nie wtedy, gdy jeden tyran rządzi. Zwykle jest tak, że nawet zła władza, ale jakoś trzymająca w szachu pretendentów do tronu, powoduje mniej krzywdy wśród ludności cywilnej, niż wyniszczające wojny pomiędzy tymi, co chcieliby osiągać dominację. Tak więc instynktownie ludzie wolą poprzeć po prostu tego, kto ma największe szanse na zwycięstwo, bo jak on w końcu zapanuje, to wtedy skończy się okres chaosu i bezprawia wynikający z walk o tron. Z resztą, niechęć do innych ludzi - a więc i do arogantów - nie jest chrześcijańska, nie jest ty, z czym się świadomie powinienem identyfikować. Więc na różne sposoby próbuję wzbudzić w sobie akceptację także dla tyranów i durniów u władzy. Niestety, na razie skutek tych moich starań jest jedynie połowiczny. :cry:

towarzyski.pelikan

Jeśli chodzi o ten pociąg do arogantów czy osób pewnych siebie, stanowczych (bo to wcale nie musi się wiązać z arogancją), to jest to kwintesencja instynktu przetrwania. Dla dobra jednostki/grupy lepiej jest, żeby rządziły osobniki silne, jednak czasem (tak ja zauważyłeś) prowadzi to do fatalnego wyboru jakiegoś psychopaty, sadysty, kata.

Dobry lider musi być zdolny do agresji, żeby móc obronić grupę/jednostkę, zapewnić jej bezpieczeństwo, walczyć o jej interesy i musi być zdecydowany.
Z mojego doświadczenia zawodowego powiem, że miękka osoba na stanowisku kierowniczym jest klęską i nie ma szans na zdobycie autorytetu wśród swoich podwładnych. Może być człowiekiem przyzwoitym, życzliwym, sumiennym, ale jako lider nie zostanie zaakceptowana, ponieważ na takim stanowisku oczekuje się, że taka osoba będzie jakimś punktem oparcia i kimś, na kogo się patrzy z uznaniem. Osoba miękka sama potrzebuje, żeby ktoś się nią zaopiekował i poprowadził, co zwykle się kończy tym, że to podwładni narzucają swoją wolę kierownikowi (wchodzą mu na głowę), co prowadzi do chaosu, albo kierownik staje się popychadłem sterowanym przez silniejsze osoby w jego otoczeniu, a wówczas nie reprezentuje interesów grupy, na której czele się znajduje, co prowadzi do buntu.

Myślę, że to samo można powiedzieć o oczekiwaniu większości kobiet w stosunku do mężczyzn. Kobiety nie znoszą na ogół mężczyzn niezdecydowanych, niepewnych siebie, z tej prostej przyczyny że same są niedecydowane. Osoba ambiwalentna, która ma problem z podejmowaniem decyzji, potrzebuje kogoś, kto ten jej chaos uładzi. Wyjątkiem są w jakimś zakresie kobiety silne, które wiedzą czego chcą, takim nawet taki mężczyzna może w pewnym sensie bardziej odpowiadać, bo będzie się ich słuchał, ale jak znam takie związku silnych kobiet ze słabymi mężczyznami, to jednak mam wrażenie, że te kobiety "pantoflarzy" nie do końca tych swoich partnerów szanują i nie są przy nich spełnione, na co pewnie wpływu większego nie mają, bo to biologia.

A osobiście mam słabość do osób pewnych siebie, zdecydowanych, bo sama do takich nie należę i dzięki temu, że w życiu miałam obok siebie takie osoby, udało mi się wyjść z cało z różnych życiowych zakrętów. Życie jest skomplikowane, ale żeby się w nim sprawnie poruszać, trzeba sobie je skutecznie upraszczać, skupić się na tym co istotne i działać. I tego można sie nauczyć od tych "arogantów", tej praktycznej wiedzy o życiu, jak przetrwać w tej dżungli.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Zgadzam się, że człowiek, który nie ma żadnej kontroli, tylko bezwiednie ulega tym instynktom, jest takim "zwierzątkiem", istotą zniewoloną swoją naturą, ale to pokonanie, bycie ponad te uwarunkowania, o którym piszesz, wymaga w pierwszej kolejności zaakceptowania tego zwierzątka, które (czy nam to się podoba, czy nie) w każdym z nas siedzi. Dopiero jak już obnażymy tę bestię, tego grzesznika, mamy możliwość zapanowania nad tą zwierzęcą naturą.
Natomiast pałanie wstrętem do czegoś, co jest częścią nas, jest przeciwskuteczne, ponieważ treści wyparte w nieświadomość (niezaakceptowane) w największym stopniu kontrolują nasze zachowania, a więc zniewalają. Można to porównać do człowieka, który ma taki charakter, że zamiast przysłowiowo dać po mordzie osobie, która go zdenerwowała, tłumi w sobie agresję, trzyma dla siebie, a po jakimś czasie, jak mu się tam tej agresji zgromadzi odpowiednio dużo, wybucha nieadekwatnie do sytuacji. Wszystko dlatego, że ta stał się niewolnikiem tej tłumionej agresji.

Po przepracowaniu tego przychodzi również większa wyrozumiałość, bo zdajemy sobie sprawę, że my też jesteśmy zwierzętami (grzesznikami). "Kto jest bez winy niech pierwszy rzuci kamieniem".

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Zaakceptować - pogodzić się z czymś, przyznać się do czegoś, dopuścić coś do siebie, np.

W drodze samoobserwacji łapię się na tym, że mam nienawistne myśli w stosunku do drugiej osoby i zamiast wypierać ten fakt, żeby bronić swojej wyidealizowanej wersji JA (która wzdryga się przed nienawistnymi myślami), przyznaję się do tego, że mam takie myśli. W konsekwencji modyfikuję swój obraz JA, dodając kolejną warstwę siebie, której nie byłam świadoma. Wyrażam zgodę na to, że to jestem JA, nienawiść też jest moja. Skutkiem takiej pracy ze sobą jest zapanowanie nad tymi wszystkimi siłami, które w nas drzemią i zniewalają, kiedy pozostają ukryte przed naszą świadomością. Innymi słowy, nie możemy się zmienić na lepsze, jeśli sobie najpierw nie uświadomimy swoich wad.

Michał Dyszyński