ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Do niedawna byłam zdania, że poglądy polityczne są kwestią gustu, osobistych preferencji i nie da się obiektywnie rozstrzygnąć, który z kierunków jest słuszny, w związku z tym walka polityczna polegać powinna na przeforsowaniu takiej wizji ustroju, kształtu państwa, który będzie odpowiadać czyjemuś gustowi, mindestowi.

W ostatnim czasie jednak coraz bardziej skłaniam się ku tezie, że nawet poglądy polityczne w jakimś zakresie można zweryfikować empirycznie np. badając jak się ma wizja społeczeństwa i człowieka kreślona przez dany kierunek polityczny do naturalnych stosunków społecznych.
Bezpośrednią inspiracją do tematu był poniższy wykład prof. Adama Wielomskiego o liberalizmie:
https://www.youtube.com/watch?v=uv0BBWAamdE

Na podstawie tego wykładu można dojść do wniosku, że liberalizm bazuje na błędnych założeniach, błędnych w tym sensie, że nie mających pokrycia w rzeczywistości, a będących tylko pobożnymi życzeniami liberałów.

1. Jednym z założeń liberalizm jest "optymistyczna antropologia", która na gruncie teologicznym jest zaprzeczeniem temu, że człowiek jest skażony grzechem pierworodnym (ma naturę skłonną do grzechu), a odchodząc od języka religii oznacza to tyle, że człowiek jest z natury dobry i trzeba tylko to dobro z niego wydobyć, np. wyzwalając go od różnych tłamszących czynników jak silne państwo, autorytety, rodzice, szkoła czy Kościół.

Liberalizm wychodzi z założenia, że wystarczy zostawić człowieka w spokoju, a wtedy wyjdzie na ludzi, czemu przeczą odnotowane w historii przypadki ludzi wychowywanych przez zwierzęta, którzy wbrew byciu całkowicie wyzywolonymi od tłamszącej kultury i stosunków społecznych, na ludzi nie wyszli. Tak więc do wydobycia z człowieka dobra po ludzku pojętego z pewnością potrzebni są inni ludzie. Liberał w tym miejscu by się ze mógł ze mną zgodzić, zaznaczając, że do wydobycia dobra z człowieka potrzebne są stosunki egalitarne pomiędzy ludźmi, ponieważ tylko w takim układzie wrodzone człowieku dobro nie zostanie stłamszone. Tylko pojawia się pytanie, skąd taki człowiek będzie czerpał wzorzec dla tego co dobre, skoro wszystko jest równe? Czemu mialby się słuchać swoich rodziców bardziej niż obcych ludzi? Czemu zdanie nauczyciela, profesora miałoby więcej dla niego znaczyc niż bełkot menela spod sklepu monopolowego? Brak autorytetów, stosunków władzy powoduje, że człowiekowi brak orientacji w świecie, zdolności do różnicowania. Taki człowiek pogrąża się w chaosie. To już ten człowiek wychowywany przez zwierzęta może nie osiągnie ludzkiego dobra, ale przynajmniej zostanie wpisany w jakiś porządek, dzięki któremu będzie potrafił odnaleźć się w świecie, będzie dobry na swój zwierzęcy sposób, więc o tyle będzie w lepszej sytuacji od człowieka wychowywanego na sposób liberalny na zasadzie "róbta co chcecta". Cały świat przyrody oparty jest na stosunkach hierarchicznych. Dlaczego świat społeczny miałby działać na innych zasadach?

2. Drugim założeniem liberalizmu, które wiąże się z mocno poprzednim, jest koncepcja "wolności od". Liberałowie wierzą, że wolność zasadniczo polega na tym, aby żyć i dać żyć innym, granica mojej wolności jest wolność drugiego człowieka. Ja mogę sobie zrobić z moim życiem cokolwiek, mogę je zniszczyć lub pozbawić się życia i nic nikomu do tego, bo to moje życie, nie wolno natomiast mi tykać cudzego życia.

Liberał wychodzi z założenia, że w ogóle da się oddzielić od siebie życia poszczególnych jednostek, tak aby to co jednostka robi sama ze sobą nie miało wpływu na inne jednostki, co miałoby sens, gdyby każda jednostka była samowystarczalna i żyła sobie na odrębnej wyspie, nie oddziałując w żaden sposób na inne. W rzeczywistości jednak moja odrębność od innych jest tylko umowna. Wpływam na innych na szereg sposobów choćby przez to, ze są osoby zależne ode mnie (np. członkowie rodziny), są osoby uzależnione od usług, które świadczę zawodowo, są osoby, które mogą mnie postrzegać jako autorytet i mnie naśladować i to samo dotyczy wpływu innych ludzi na mnie.

3. Kolejnym założeniem liberalizmu jest racjonalizm. Liberał do tego jak być powinno nie dochodzi w wyniku obserwacji tego, jak jest, ale na podstawie "czystego rozumu". Liberał charakteryzuje się niezachwianą wiarą w siłę ludzkiego rozumu. Najpierw sobie obmyśla jakąś utopijną, wymarzoną wizję świata, która by mu intelektualnie pasowała, a następnie próbuje rzeczywistość nagiąć pod tę z góry założoną wizję.

Liberał wychodzi z założenia, że jak nie spróbuje, to się nie dowie. Skąd takie myślenie? Ano właśnie z braku oparcia w empirii. Człowiek kierujący się empirią uwzględnia prawa rządzące rzeczywistością, warunki, okoliczności, doświadczenia i juz na tej podstawie jest w stanie przewidzieć, do czego moze doprowadzić realizacja takiej czy innej utopii, nie musi tego testować w praktyce. Natomiast dla wyniesionego do rangi Boga rozumu liberała nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli teoretycznie wszystko się zgadza, to czemu miałoby nie wyjść w praktyce?

To liberalizm jest siłą napędową każdej rewolucji, bo liberalizm to bunt, niezgoda na rzeczywistość. To nie liberał ma sie dostosować do swiata, tylko świat ma się dostosować do liberała.

4. Jako ostatnie założenie liberalizmu można wymienić koncepcję państwa. Liberałowie wierzą, że państwo stworzyła umowa społeczna w celu obrony interesu jednostek, które daną społeczność tworzą. Zdaniem liberałów społeczeństwo nie jest żadną wspólnotą, ponadjednostkowym organizmem, tylko zbiorem samodzielnych, niezależnych jednostek, które ze sobą kooperują dla wzajemnej korzyści. W liberalnej koncepcji państwa coś takiego jak dobro wspólne nie ma racji bytu, istnieją jedynie dobra poszczególnych jednostek. To co jest dobre dla jednego, nie musi być dobre dla innego i każdy ma prawo realizować dobro na swój indywidualny sposób, stąd liberalne państwo siłą rzeczy jest państwem słabym, minimalnym, którego rolą nie jest "wychowywanie" bądź "opiekowanie" się jednostkami. Socjalne wsparcie to zło, podatki to kradzież, przymus posyłania dzieci do szkoły to przemoc. Oczywiście liberalizm jest złożonym pojęciem i w wersji np. socjoliberalnej państwo opiekuńcze, socjalne będzie jak najbardziej stawiane jako wzór, ale przy zachowaniu tego założenia, że taki kształt państwa jest opłacalny z punktu widzenia jednostki - dokładajac się do wspólnej puli środków socjalnych, mogę się czuć bezpiecznie, że w razie w to ja uzyskam potrzebną pomoc. Nie ma w tym wypadku myślenia wspólnotowego, że dokładam się, bo tak trzeba, bo jestem odpowiedzialna za innych ludzi, bo zależy mi na tym, byśmy wszyscy mieli dobrze. Wszystko się kręci wokół jednostki, co te jednostki skrzętnie wykorzystują, kombinując jak z tego państwa jak najwięcej wydoić środków dla siebie, co skutkuje sytuacją absurdalną, kiedy ktoś najpierw daje się państwu "okradać", żeby poźniej te "ukradzione" pieniądze odzyskać. Przy takim podejściu rzeczywiście socjal jest bez sensu, bo sama administracja państwowa potrąci haracz, tak że każdy więcej włoży niż wyjmie.

Wbrew temu co twierdzą liberałowie, państwo nie powstało wskutek umowy społecznej, tylko naturalnie wyewulowało w drodze rozwoju społeczeństw i wedle niektórych klasyfikacji stanowi najwyższą formę organizacji społecznej powstałej na bazie naturalnych wspólnot - zamieszkujących wspólny teren, posługujących się tym samym językiem, kultywujących te same zwyczaje, dzielących te same wierzenia takich jak rody, plemiona i narody. Człowiek naturalnie we wspólnocie wyrósł, począwszy od rodziny i już jako jednostka jest "produktem" wspólnoty, jego dobro jest naturalnie sprzężone z dobrem wspólnoty, która jest podstawą jego istnienia. To proste - jeśli chcę poprawnie funkcjonować muszę zadbać o moje otoczenie, tak aby mi służyło, słusząc wspólnocie (dobru wspólnemu), automatycznie służę samemu sobie, będąc tej wspólnoty integralną częścią. Mozna to porównać do organizmu, w którym każdy z elementów wpływa na inne, bo naturalnie stanowią system naczyń połączonych, a nie dlatego, że jak jeden element zrobić coś dobrego dla innego elementu, to tamten element się chętniej odwdzięczy, on się odwdzięczy z automatu, tworząc sprzyjające dla wszystkich warunki.

Podsumowując, liberalizm jako kierunek polityczny jest podejściem błędnym z naturalistycznego, empirycznego punktu widzenia w tym sensie, że jego postulaty nie bazują na obserwacji naturalnych związków społecznych oraz świata przyrody, który jest tych związków podstawą, a wynikają z myślenia życzeniowego, buntu wobec praw naturalnych, pozbawionej empirycznych podstaw wizji dobra. Juan Donoso Cortes, jeden najwazniejszych przedstawicieli myśli konserwatywnej, miał stwierdzić, że pierwszym liberałem był Szatan ze swoja deklaracją "Nie służę". Tak jak Szatan nie chcąc służyć Bogu skazał się tym samym na potępienie, tak i liberał nie chcąc służyć wspólnocie, skazuje się na degrengoladę. I nie ma w tym żadnej magii, tylko fundamentalny fakt, że w tym świecie wszyscy jesteśmy od siebie współzależni i nie ma żadnego własnego dobra niezależnego od dobra wspólnego.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Osobiście jestem zwolenniczką rozumienia wspólnoty, społeczeństwa jako organizmu (organicyzm). Poszczególne członki społeczeństwa (jednostki) współpracując ze sobą tworzą pewną całość, której nie da się sprowadzić do sumy jednostek.

Żeby taka poprawnie funkcjonująca wspólnota miała miejsce, musi składać się z jednostek, które wyznają jakiejś wspólne wartości i cele, które sa podstawą ich tożsamości, tzn. zostały przez nie zinternalizowane jako własne w procesie socjalizacji i kulturyzacji.

Problem tyranów i inżynierów społecznych, którzy wykorzystują wspólnoty do realizacji własnych celów powstaje wskutek rozpadu tych naturalnych, tradycyjnych więzi społecznych rozwijających się na przestrzeni dziejów. I do tego rozpadu przyczynia się nic innego jak właśnie liberalizm ze swoją tezą, że jednostka jest zniewolona tymi wszystkimi "tradycyjnymi wartościami", że to wszystko ją tłamsi i uniemożliwia ekspresję swojego indywidualnego JA. Jak by to ujął liberał, jednostka zostaje zindoktrynowana przez państwo, Kościół, rodzinę, żeby realizować cele narzucone przez te instytucje. Produktem takiego "oczyszczania" jest jednostka wykorzeniona, pozbawiona tradycyjnej tożsamosci wspólnotowej, a jednocześnie pogubiona i złakniona takiej tożsamości, na której by mogła oprzeć swoje wybory życiowe. Tę tożsamościową pustkę zatomizowanych jednostek próbują zagospodarować różni tyrani, w miejsce tradycyjnych wartości propagujac tę czy inną ideologię, dzięki której mogą realizować jakieś swoje cele, np. osobiste, polityczne, a ich ulubionym narzędziem propagandy jest zasada "dziel i rządź", bo wiadomo, że nic tak nie jednoczy jak wspólny wróg. Wykorzeniona jednostka, nie mając silnego systemu wartości, który umożliwiłby jej świadome podejmowanie wyborów, pada ofiarą pierwszego lepszego tyrana, który jej skutecznie wmówi, co leży w jej interesie, kto jest jej wrogiem i dlaczego, wykorzystując jej pozycję społeczną, stan psychiczny, płeć, sytucję socjalną czy orientację seksualną. Z liberalnego punktu widzenia człowiek powinien kierować się przede wszystkim własnym interesem, tzn. jak ktoś jest gejem, to nie może przecież być przeciwko małżeństwom homoseksalnym, bo to by oznaczało, że sam siebie dyskryminuje. Coś takiego jak dobro wspólne nie istnieje, istnieją tylko interesy osobiste i grupowe (klasowe), a kto postuluje istnienie jakiegoś ponadgrupowego wspólnego dobra ten jest agentem strony przeciwnej.

Tak rozbite wewnętrznie społeczeństwo ukształtowane na modłę liberalną można porównać do źle funkcjonującego organizmu, którego poszczególne członki zebrały się w grupy interesów walcząc pomiędzy sobą o władzę, a żadna ze stron nie może tej bitwy wygrać, ponieważ sam organizm, który współtworzą jest chory, wewnętrznie skłócony, co odbija się na każdym z członków.

Liberał, który nie chce służyć wspólnocie jest jak członek organizmu, który ma w nosie sprawne funkcjonowanie organizmu, które siłą rzeczy leży w jego interesie, tylko liberał nie jest tego świadomy, bo nie wie, kim naprawdę jest - że jest integralną częścią tej wspólnoty (organizmu), której nie chce służyć.

Nawet sami tyrani nie biorą się znikąd, są produktami tego samego zliberalizowanego, rozbitego społeczeństwa, co ich ofiary, z tą różnicą, że akurat oni mieli chęć i możliwości dorwać się do władzy. I żadnego szanujacego się liberała nawet niespecjalnie to martwi, że ludzie władzy myślą przede wszystkim o własnym interesie, że bycie politykiem nie jest żadną służbą i dobry polityk tym się różni od złego, że jak się już dorwie do upragnionego koryta, to przy okazji uda mu się zrobić coś dobrego, oczywiście nie dla wszystkich

lucek

towarzyski.pelikan

lucek

Michał Dyszyński

lucek

mat

blackSwan

Semele

Bardzo ciekawy temat. Teraz odniosę się do

Towarzyski pelikan:

lucek

lucek

towarzyski.pelikan

Semele

towarzyski.pelikan

Semele

[quote="towarzyski.pelikan"]

lucek

towarzyski.pelikan

Semele

lucek

blackSwan

Semele

towarzyski.pelikan

blackSwan