ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 15:35, 25 Mar 2015 Temat postu: Lęk przed płciowością

Ostatnio podlinkowany przez SEKS-a program konferencji http://www.sfinia.fora.pl/nauki-spoleczne,44/feminizm-gender-srodowiska-lgbt-czego-wlasciwie-chca,7450-25.html#233650 nasunął mi takie spostrzeżenie, że właściwie dużą część koncepcji feministycznych i genderowych można określić jako lęk przed płciowością człowieka. Dość wyraźnie widać to w samych tytułach owej konferencji, a jeszcze lepiej w samych publikacjach tej grupy działaczy.
Nazwa "lęk", to jedna sprawa, a pewna (być może fundamentalna) zmiana w rozwoju gatunku, ewolucji, to druga. Bo w moim przekonaniu tak właśnie jest - ciągły postęp środowisk jakoś głęboko, fanatycznie zainteresowanych różnymi aspektami płciowości człowieka stwarza zadziwiającą nowość w stosunkach międzyludzkich, może w przyszłości całej ludzkiej generacji.
Żeby być uczciwym, to chyba warto zauważyć, że formy lęku przed płciowością człowieka mamy chyba od początku ludzkości. W szczególności większość wielkich religii promuje jednak ograniczenia w naturalnym korzystaniu z płciowości, seksu itp. Za zdradę małżeńską w przeszłości kamienowano. Nawet dzisiaj w krajach islamskich grożą bardzo wysokie kary za pozamałżeńskie kontakty płciowe. Do tego dochodzą różne formy ograniczania kontaktów osób różnej płci, restrykcje kulturowe w ubiorze (burka, hidżab). W kulturze chrześcijańskiej aktualnie mamy bardziej liberalny model, ale w przeszłości też było znacznie więcej restrykcji.

Ciekawe jest to, że lewicowo - ateistyczno - liberalny przewrót, jaki nastąpił w krajach zachodu, po wywalczeniu swobody seksualnej w zakresie pozamałżeńskich związków, jakoś utknął i chyba się - przynajmniej pod pewnym względem - pogubił. W każdym razie pogubił się w tym sensie, że wyprodukował cały wachlarz prądów, koncepcji o wyraźnie sprzecznych kierunkach - od propagowania seksualności i płciowości, niemal od najmłodszych lat, do niemalże fobii na punkcie seksu i płci.
Szczególnie ciekawym "poligonem doświadczalnym" myśli genderowo - feministycznej są kraje skandynawskie. Ze Szwecji (i cóż, że ze Szwecji...) mamy np. taki oto przyczynek do debaty: [link widoczny dla zalogowanych]

Dla mnie - osoby patrzącej okiem filozofa, czyli nie oceniającej jakoś definitywnie na starcie, a tylko patrzącej i formułującej hipotezy - najciekawsze jest, co stanie się z człowiekiem, kulturą, ogólnie ludzkością, jeśliby cały ten gender (w jakiejś tam postaci) definitywnie wygrał. Gdyby udało się przeforsować tendencję, że płcie możemy (i powinniśmy!) sobie zmieniać, przekształcać względem tego "co w duszy gra". Czyli jeśli jakaś rzesza facetów nagle "poczuje się kobietami" i wymusi na otoczeniu traktowanie ich jako pełnoprawnych kobiet od urodzenia, a za chwilę inna rzesza kobiet zrobi to w drugą stronę - i w refundowanych przez państwo zabiegach, w licznych klinikach zaczną im przyszywać penisy i szpikować dodatkowym testosteronem.
Za jakiś czas pewnie niektórzy ci przerobieni na inną płeć, pewnie stwierdzą, że jednak chyba lepiej pasują do tych wcześniejszych ciał - pójdą w ruch noże, obcinające biusty i penisy, a jednocześnie znowu igły i nici, przyszywające to, co kiedyś odcięto...
Może - sądząc z tendencji z tymi zaimkami w Szwecji - nastanie kultura totalnie bezpłciowa? Może zaniknie w dużym stopniu popęd seksualny i nastąpi konieczność reprodukcji głównie metodą in vitro?
Co to będzie?...
Co by nie rzec, będzie ciekawie... :think:

SEKS · Wysłany: Pią 1:51, 27 Mar 2015 Temat postu:

To nie są teorie: przez gender biurwom w Makowie zadki zmarzną:

To nie żart! Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska (NFOŚ) odmówił władzom Makowa Podhalańskiego dotacji na ocieplenie styropianem należących do gminy budynków, bo zdaniem funduszu górale w złożonym wniosku niewystarczająco uzasadnili jak nowa ściana wpłynie na równouprawnienie... kobiet i mężczyzn!

Czytaj więcej: [link widoczny dla zalogowanych]

SEKS · Wysłany: Pią 1:54, 27 Mar 2015 Temat postu:

Ale ad rem: różne zaimki to logiczny wniosek z koncepcji genderowych. Ilość możliwych orientacji i zaimków dąży do nieskończoności. Dowolnie wielka liczba w porównaniu z nieskończonością to zero więc ile by tam nie wymyślili to nie ma żadnego znaczenia.

A poza tym mają program do kitu. Nie mają nic do zaoferowania smokom.

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 11:50, 27 Mar 2015 Temat postu:

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 23:41, 27 Mar 2015 Temat postu:

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Zdaje się, że Pan już tę granicę na własny użytek dawno wyznaczył. Nie wiem, po co Pan po raz setny udaje, że się zastanawia. Chyba po to, żeby udawać przed innymi, że Pan jest człowiekiem otwartym. Ot, zwykły retoryczny chwyt - "mimo że jestem otwartym człowiekiem, nie widzę powodu, żeby feminizm szedł tak daleko, ergo: to ja mam rację".

Dwa elementy mogą warunkować u Pana postawę zamknięcia się na argumentację drugiej strony:
a) zła wola (niezgodność z Pańskim szeroko pojmowanym interesem)
b) ograniczenie (do pewnych rzeczy trzeba dojrzeć, żeby je dojrzeć)

Znudziły mi się już próby zasiania u Pana choć szczypty wątpliwości co do Pańskiego stosunku do współczesnego feminizmu, ponieważ stawia Pan wyraźny opór, nie wykazuje chęci zrozumienia.

Więc od teraz, jeśli zdarzy mi się skomentować jakiś Pański komentarz dot. feminizmu, ograniczę się do krytyki, pisząc nie tyle do Pana, co o Panu dla "przechodniów" i dla samego siebie.

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Skoro ta część feministek nawołująca do walki płci jest tak wyraźna, to na pewno jest Pan w stanie wymienić nazwiska osób publicznych, które zobrazowałyby to, o czym Pan pisze. A więc chętnie się dowiem, kto konkretnie:

- szuka winnego ZAWSZE wśród mężczyzn
- zastanawia się nad KAŻDYM detalem zwyczajów, zachowań pod kątem potencjalnego poniżania
- twierdzi, że dla KAŻDEGO człowieka najlepszą rolą jest rola przywódcza

Nie sądzę, żeby Pan temu zadaniu podołał. Postawił Pan sobie bowiem bardzo wysoko poprzeczkę. Taka jest cena manipulowania w wypowiedziach, stawiając sprawę uczciwie...;)

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jeszcze w kwestii feminizmu w różnych krajach.
Ciekawy wniosek dotyczący polskiego społeczeństwa wynika ze statystyk związanych z wykorzystaniem programu 500+
[link widoczny dla zalogowanych]

Jak napisano w artykule "Aż 52 proc. pieniędzy trafia na konta matek, tylko 14 proc. na konta mężczyzn."
Widać stąd, że ogólnoświatowe narzekania feministek, związane z tym jak to kobiety są ubezwłasnawalniane przez mężczyzn, jak to ci wredni faceci rządzą pieniędzmi w zwiazkach, gnębiąc przy tym kobiety, jest podejsciem - PRZYNAJMNIEJ NA GRUNCIE POLSKIM - nieadekwatnym do rzeczywistości. W Polsce rodzinnymi finansami zarządzają w bardzo dużym stopniu kobiety. Czy bardziej kobiety, niż mężczyźni?...
- Tego chyba tak jednoznacznie nie da się stwierdzić po przedstawionych danych. Feministki próbujące podtrzymać swoją narrację dotyczącą kobiet ubezwłasnawalnianych finansowo przez mężczyzn będą pewnie starały się osłabić wymowę powyższych danych, argumentując, że kobiety mają dostęp do tej "dziecięcej", a nie ogólnej części pieniędzy, albo że tyrani - mężczyźni mogą mieć w ogóle dostęp do kont swoich małżonek, czy partnerek. Pewne zakrzywienie owej statystyki jest również związane z faktem, że to kobietom częściej przyznaje się opiekę nad dziećmi w przypadku rozwodu, więc pieniądze przeznaczone na dzieci naturalnie spływają na ich konto. Nie powinno to jednak zmienić wymowy ogólniejszej faktu, że KOBIETY MAJĄ W POLSCE W KWESTIACH FINANSOWYCH GŁOS SILNY, może nawet dominujący.
Przypuszczam, że w innych krajach świata mogłoby być inaczej. Tam gdzie tradycyjnie pieniądze "trzyma Pan domu" kobiety faktycznie częściej statystycznie (!) mogą byc wykorzystywane.
To jednocześnie pokazuje, dlaczego w Polsce feminizm jakoś słabo się przebija do świadomości, jest raczej kojarzony ze swego rodzaju oszołomstwem, czy mocnym naginaniem rzeczywistości pod założone (skonstruowane za granicą naszego kraju) tezy.
Nie twierdzę oczywiście, że jakaś część feministycznych postulatów nie jest jest słuszna, że dyskryminacji kobiet w ogóle nie ma w Polsce. Na pewno ta dyskryminacja jest. Ale na ile jest ona silna, (w szczególności na tle innych krajów świata) to jest już kwestia bardziej złożona. Czy dyskryminacja kobiet na tle dyskryminacji innego rodzaju - np. z powodu wykształcenia, wieku, urody itp. - możemy uznać za ten najważniejszy dyskryminacyjny problem naszego kraju?...
Czy nie mamy czasem także dyskryminacji mężczyzn?...
Bo na pewno mamy dyskryminację osób starszych, albo bardzo młodych na rynku pracy.

No i drugi ciekawy zestaw problemów związany z walką z dyskryminacją kobiet.
Chcieć pomóc - jest rzeczą chwalebną. Problem jest jednak w tym, aby pomagając nie zaszkodzić - nie tylko ogólnie, ale nawet tym, którym chcielibyśmy pomagać. Czy np. administracyjne wymuszanie równości w małżeństwie (były takie próby w Niemczech, choć nie wiem, na czym się ostatecznie skończyło) np. poprzez dekretowanie ilość prac domowych, które obowiązkowo powinien wypełniać mężczyzna, aby kobieta nie czuła się tylko "kurą domową" jest na pewno dobrym sposobem naprawiania "niesprawiedliwości społecznych"?...
- Ja widzę w takim prostym podejściu cały szereg problemów - np. pojawieniem się efektu ucieczki (mężczyzn) od formalizowania związków, trudnych kwestii udowodnienia winy w tym przypadku, wreszcie generowaniem jakiejś sztuczności, skutkującej oschłościa uczuć w związkach. Ale to jest oczywiście szeroki problem.

Semele

Michał Dyszyński

Mają mangę i internet. 43 proc. młodych Japończyków nigdy nie uprawiało seksu
[link widoczny dla zalogowanych]

Jakiś czas temu pojawiły się pierwsze doniesienia (z różnych krajów) o tym, że ludzie odchodzą od łączenia się w pary, od miłości erotycznej. To z Japonii jest szczególnie "drastyczne", bo poziom 43% niechętnych do związków po prostu rzuca na kolana.

Ja przyznam jednak, że... trochę się nie dziwię. :oops:

Zawierałem związek małżeński za starych (dobrych?... ;) ) czasów. Wtedy role społeczne były jakieś takie wyrazistsze w społeczności. Było zrozumiałe, że rodzina jest czymś właściwym, że tak z grubsza powinno być. Choć w moim przypadku wcale nie było łatwo... :rotfl:

(ale nie będę zbytnio się tak publicznie obnażał).
Jednak gdy patrzę na dzisiejszy świat, na rządzące nim reguły, na to jak postrzegane są związki, miłość, to nieraz sobie myślę, że - przynajmniej w moim odbiorze psychicznym - wcale by to nie pomagało w połączeniu się z kimś na stałe.
Dlaczego?
1. staliśmy się sobie znacznie mniej potrzebni. Kobiety mają pracę, więc facet jest im często zawadą - "co będą prały czyjeś brudne skarpetki?..." A przynajmniej dla mnie, to że jestem jakoś potrzebny drugiej stronie ma spory wpływa na decyzję o połączeniu się.
2. panuje etos człowieka robiącego karierę, a związek w karierze raczej przeszkadza.
3. Feminizm co nieco zohydził sprawę związków męsko damskich, erotyki. Według niektórych feministek każdy stosunek z mężczyzny z kobietą jest wykorzystywaniem seksualnym, objawem dominacji i jakiejś wredoty facetów. Więc jak mam być tak postrzegany, jako ktoś niefajny w tym wszystkim, to może sobie darować te sprawy...
4. Inny aspekt sprawy potrzebności ludzi sobie nawzajem i feminizmu. Osobiście uważam, że podział ról w związku jest pewnym dodatkowym magnesem do łączenia się. Oto ktoś zdejmuje ze mnie to, czego bardzo nie lubię, zaś jak mogę odwdzięczyć się tym, że mogę spełniać role mniej miłe tamtej stronie. Oczywiście nie jestem za jakimś automatyzmem i robieniem tych podziałów na siłę wyłącznie według tradycyjnych kulturowych wzorców, ale nawet taki wzorzec, rozsądnie zastosowany, podnosi jakoś atrakcyjność płci przeciwnej. Byle nie przesadzić. A dzisiaj te role zostały przez feminizm bardzo silnie zanegowane. A ze życie w związku oznacza też całą masę wyrzeczeń, to jeśli nawet nie ma się tej korzyści, że ktoś zdejmie z nas te mniej przyjemne elementy życia, to powstaje pytanie: czy czasem nie jest opłacalniej żyć samotnie?...
5. Wiadomo - dostępność porno w sieci, pozwala wielu na zaspokajanie potrzeb seksualnych bez potrzeby starania się o uczestnictwo drugiej osoby...
6. Te wymagania!!!... Trochę dlatego, że w filmach widzimy tyle pięknych aktorów i aktorek, którzy przeżywają romantyczne miłości - mało że pięknych, to jeszcze bogatych i szanowanych, każdy sobie zada pytanie: to z czym ja tu startuję?... Kto by chciał takiego zwykłego człowieka, jakim jestem. A jest w tym też i część prawdy, bo też spora grupa osób z drugiej strony, zapatrzona w wygórowane wzorce będzie oczekiwała "księcia z bajki", a nie osoby z krwi i kości.
7. Jakieś takie ODEJŚCIE OD UCZUĆ. Ten świat, taki "mądry", i taki "naukowy" niejako spycha stosunek do uczuć jako takich na poślednie pozycje. Ludzie trochę wstydzą się czuć miłość - tak zwyczajnie, tak bez wsparcia się wiedzą "jak to powinno być". Widzę mnóstwo ludzi, którzy są zapatrzeni w poradniki, realizują życiowe programy różnych mądrali, a pytanie o swoje uczucia jakoś tak w tym zalewie wiedzy i potrzeby jej używania karleje.
8. Niektórym wrażliwszym naturom jakieś twarde porno mogło wręcz zohydzić seks. Podobnie zbyt medyczny, czy jakoś tak "na przymus, aby robić jak trzeba" sposób traktowania tych rzeczy zabija część romantyzmu.
9. Aspekt ekonomiczny został jakoś tak chyba nadmiernie rozdmuchany. Ludzie myślą o pieniądzach, karierze stawiając je na pierwszym miejscu, zaś związki - nawet jak powstaną - często o ekonomię się potykają. To oczywiście było i kiedyś, że kobieta mogła odejść od faceta, który za mało zarabia, zaś niejeden tyran domowy próbował poniżać drugą stronę "wziąłem cię, gdy nic nie miałaś...", ale dodatkowo chyba doszedł aspekt przesadnego porównywania się. Oczekiwania i roszczeniowość narastają - bo sąsiad jeździ lepszym samochodem, bo ma piękniejszy dom.
10. Ludzie po prostu uwierzyli, że rodzina nie jest im do niczego potrzebna, że w samotności będzie im lepiej. Po co się męczyć z tą miłością, obecnościa na co dzień drugiej osoby, które wciaż jest i nie można jej wyłączyć za pomocą pilota, czy przycisku Power?...
11. Sprawa trochę od strony psychiki mężczyzn. Może wielu się ze mną nie zgodzi, ale dla wielu mężczyzn kwestia wierności, oddania im partnerki jest jakoś newralgicznie ważna. Słyszałem audycję, w której seksuolog Lech Starowicz mówił, że dla 90% mężczyzn przeszłość seksualna ich partnerek jest problemem. Myślą oni o tych poprzednich partnerach seksualnych, wyobrażają sobie jak to tym "ich" kobietom byłao w łóżku z "tamtymi" lepiej, jak to może one bardziej wolałyby być właśnie z nimi. Facet ma chyba w genach to, że chce mieć kobietę swoją i tylko swoją, wyłącznie dla siebie. Tymczasem dość swobodny charakter związków seksualnych, jakaś zachęta środowisk lewicowych próbujących przełamać tradycyjną religijną narrację w tej kwestii, powodują, że dziś rzadko która kobieta zawiera związek małżeński ze swoim pierwszym partnerem seksualnym. To jednak powoduje, że spora część mężczyzn ma opory przed poślubieniem takiej "cudzej" kobiety. Zaskakujące jest, że badania seksuologów wykazują, iż ten problem występuje powszechnie nawet w krajach tak już laicko "cywilizowanych" jak kraje skandynawskie (gdzieś czytałem o takich badaniach psychologicznych). Osobiście uważam, że kult dziewictwa, tak wyśmiewany przez "nowoczesne" środowiska, chyba w tradycyjnej formie nie był zbyt rozsądny, powodował pewną nierównowagę w układach sercowych między kobietami i mężczyznami, czyniąc te układy niesprawiedliwymi. Ale patrząc na sprawę bez ideologii, bez uprzedzeń, można zadać pytanie: na ile mężczyźni atencję do swojej kobiety, jako tej jedynej i naprawdę SWOJEJ nie maja zapisane w genach?...
Oczywiście nie zamierzam tym ostatnim podpunktem jakoś moralizować. Mamy różne kultury, w tej chwili zaś jakoś większy problem zdaje się występować po stronie bardzo szowinistycznej kultury islamskiej, gdzie kobieta jest ustawiana jako ta, która ma zadowalać męża - czyli być właśnie jego i tylko jego. Kult "honoru" rodziny, skutkujący nawet zabójstwami zgwałconych kobiet z własnej rodziny jest w tych środowiskach jakoś patologiczny. Ale nawet sam ten fakt, że dla wielu mężczyzn "pohańbienie" kobiety niewłaściwym seksem jest aż tak straszną ujmą, iż prowadzi do morderstw - to o czymś świadczy, czymś mrocznym w naturze mężczyzn. I choć można teraz tym mężczyznom powiedzieć: zmieńcie się, dorośnijcie, myślcie inaczej, to mamy pytanie: ilu się będzie potrafiło do owej rady zastosować?... Bo może ów "zew natury" okaże się w nich silniejszy, niż wszystkie nawoływania o głos rozsądku i jak to "powinni" być inni.
12 Te role biologiczne i społeczne jednak jakoś przyciągały, były swoistymi "afrodyzjakami". Co prawda "rozsądna" kobieta też nie powinna mieć oporów, aby się związać z "uroczym fajtłapą", z mężczyzna słabym i mniej atrakcyjnym, ale jakoś "dziwnym trafem" większe powodzenie mają mężczyźnie z pozycją, osiągnięciami. Więc całe to feministyczne gadanie o "seksizmie mężczyzn", którzy wolą biuściaste blondyny, a nie brzydkie feministki z niewygolonymi nogami da się odnieść do kobiet, które też są "seksistowskie" woląc tych bardziej męskich facetów. Feministyczny dyskurs, w którym pewne naturalne seksualne preferencje, czy odruchy zostały zbanowane jako te niewłaściwe, do których człowiek nie powinien się przyznawać, jako do czegoś nienowoczesnego, nieeleganckiego, powoduje iż dla części osób ów "ban" rozciąga się na całą sferę uczuć romantycznych. Bo natura stworzyła naszą psychikę na sposób dość skomplikowany - pewne uczucia są jakoś tak na stałe połączone, jakoś tak pragniemy chyba dość głupio i niekonsekwentnie. Ale jak nam się to po raz enty wypomni - jak się nas skarci za niewłaściwość owych pragnień, to może też zacząć się w środku człowieka rozwijać myśl w stylu: no tak, jak taki niedobry jestem, ale nie bardzo wiem jak inaczej, to więc może w ogóle odpuszczę sobie tę sferę życia, w której taki niewydarzony jakiś jestem... Faktem jest, że to nie tylko feministki "banują" uczucia seksualne, ale ich przeciwnicy ideowi - religie. Tak czy siak, seks dla wrażliwców, dla tych co się (zbyt) przejmują opinią (a właśnie japońskie społeczeństwo należy do najbardziej zdyscyplinowanych i wrażliwych na opinie społeczne) dość łatwo robi się emocjonalnie "polem minowym". A na takie pole nie wstępuje się chętnie...
13. Sam fakt rozdzielenia związków (małżeństwa) od rodziny naprawdę sporo zmienił. Nie dotyczy to oczywiście tych, którzy w ogóle nie uprawiali seksu, ale tych wiecznych singli, którzy się realizują erotycznie w przelotnych związkach. Skoro mają to co chcą, zaś dzieci są tylko przeszkodą w prowadzeniu przyjemnego życia, to po co im rodzina?...

Myślę, że tych powodów, dla których dałoby się wskazać jeszcze trochę więcej. Jest się nad czym zastanawiać.

Michał Dyszyński