ŚFiNiA

Semele

Najpierw:
[link widoczny dla zalogowanych]

Ateizm niekoniecznie związany jest tylko z pytaniem o prawdę o istnieniu Boga, ale rozwija się w dialektyce o tym, co właściwe bądź niewłaściwe, co dobre bądź złe, dlatego wiara w istnienie Boga staje się również kwestią etyczną (Ruse 2019, 1).

Tak, jak istnieją różne koncepcje teizmu – różne teorie na temat tego, czym jest i w jaki sposób istnieje Bóg/bogowie, podobnie istnieje kilka sposobów rozwoju i rozumienia ateizmu, na przykład ateizm globalny zaprzecza istnieniu jakiegokolwiek Boga, podczas gdy lokalny ateizm zaprzecza istnieniu określonej koncepcji Boga, jak w panteizmie Spinozy (De Cruz 2019, 477).

Semele

Nie ma tu filozofów zdolnych wypowiedzieć się w tym dosyć łatwym temacie?

Semele

Czy katolik może zmienić wyznanie? Dla Kościoła, do którego chce wstąpić, to nie problem. Dla Kościoła katolickiego to przestępstwo
Tomasz Orłowski, kulturoznawca z Gorzowa Wielkopolskiego, do Kościoła ewangelicko-augsburskiego (luterańskiego) przystąpił 18 lat temu. Ale wtedy nie powiadomił o tym Kościoła katolickiego. Postanowił to zrobić teraz, gdy z narzeczoną katoliczką chciał wziąć ślub w jej Kościele. On - jako luteranin. To możliwe po zgodzie biskupa. Byłoby to tzw. małżeństwo mieszane.

Nic z tego.Katolicy na luterańskim ślubie
Żeby załatwić formalności, Tomasz poszedł do proboszcza gorzowskiej parafii katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Pokazał mu zaświadczenie z Kościoła ewangelicko-augsburskiego. - Usłyszałem, że aby Kościół uznał mnie formalnie za luteranina, muszę najpierw przyznać, że jestem apostatą [czyli katolikiem, który odchodzi ze swojego Kościoła]. Bo zgodnie z prawem

Semele

Łukasz Kobeszko "Więź"

Cytat:

Ilu konwertytów, tyle indywidualnych i trudnych do porównywania ludzkich historii.
W komentarzach po ogłoszonej publicznie w Wielką Sobotę konwersji dominikanina o. Marcina Mogielskiego na luteranizm warto unikać reakcji skrajnych. Z jednej strony – impulsywnych pretensji, nie mówiąc już o oskarżeniach „o zdradę”. Z drugiej – płytkich zachwytów nad zmianą przynależności wyznaniowej i znalezieniem przez dominikanina „prawdziwej, czystej i nieskażonej grzechem” wspólnoty eklezjalnej.

Można jednak, a może wręcz należy, stawiać pytania i wskazywać na meandry konwersji – zmiany jednego wyznania na inne – dokonanej przez kapłana i członka Zakonu Kaznodziejskiego.

Postawić pytania
Zacznę od istotnego zastrzeżenia – nie miałem okazji poznać o. Marcina osobiście, znam zaś zarówno jego postać, jak i bolesną historię życia, z mediów. Moje refleksje nie będą jednak tego dotyczyć. Bardziej kompetentni do udzielania dominikaninowi rad oraz do publicznego wyrażania solidarności z nim i wsparcia wobec niego wydają się ci, którzy utrzymują z nim osobiste relacje – i na dotychczasowej płaszczyźnie parafialno-duszpasterskiej, i w środowiskach zajmujących się pomocą dla ofiar przemocy seksualnej w Kościele, i w nowej wspólnocie do, której kapłan-dominikanin przystąpił.

Chciałbym natomiast zająć się wyłącznie problemem konwersji i to w wąskim jej aspekcie związanym z rozczarowaniem lub osobistym, głębokim zranieniem w dotychczasowej wspólnocie kościelnej.

Reszta w artykule
O przyczynach konwersji.