ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wiele książek wskazuje na istotne różnice w postrzeganiu otoczenia przez kobiety i mężczyzn. Wydaje mi się, że zdecydowanie coś jest na rzeczy...
Przykład typowy z mojego "ogródka": kilka lat temu, kiedy jeszcze mieszkałem z teściami, teściowa próbowała mnie "wychować" pod kątem wyrzucania śmieci. Polegało to na tym, że stawiała worek ze śmieciami w bardzo widocznym miejscu w przejściu. Oczywiście "powinienem się domyślić", że gdy wracam do domu, to ochoczo należałoby schwycić ów worek i zanieść do zsypu. Problem w tym, ze to nie zadziałało. Dlaczego?
Ano ja, widząc jakaś zawalidrogę, po prostu omijałem ją i przechodziłem dalej - w myśl zasady: skoro ktoś tu coś takiego postawił, to pewnie mu to do czegoś potrzebne...
Z moich rozmów wynika, ze ja - jako facet - nie jestem wyjątkiem. Mój kolega opisuje "test krawata". Polegał on na tym, że kiedyś w jego domu (ma dość rozległą przestrzeń domową) upadł na podłogę krawat. Normalnie małżonka mojego kolegi sprząta wszystko, co jest porzucone, a na drzewo nie ucieka. Tym razem jednak, małżonka kolegi uznała, że skoro ten ostatni sam tak na bałaganił, to niech posprząta. I nie podniosła krawata z podłogi. Okazało się, ze krawat leżał na tej podłodze przez cały następny miesiąc i był z sukcesem omijany męską "myślą sprzątającą".
Przykłady można by mnożyć. Mi bardziej chodzi o wnioski. Oczywiście większość kobiet uważa, że mężczyźni "złośliwie" nie sprzątają, na pewno zauważają cały ten bałagan, ale nic nie robią z tym fantem, bo są leniwi. Ja z kolei myślę, że problem jest bardziej złożony. To znaczy nie neguję wcale lenistwa mężczyzn - to fakt, większość z nas woli poleżeć z piwkiem przed szklanym ekranem, niż rzucić się w wir sprzątania, jednak jest coś więcej na rzeczy. Czy kobiety uwierzą, czy nie, jednak wydaje mi się, że mam GENETYCZNIE inne postrzeganie otoczenia, niż kobiety. Mało tego, mam na to swoje uzasadnienie oparte o mechanizmy ewolucyjne.
Nie jest chyba wielkim odkryciem fakt, że mężczyźni, w porównaniu z kobietami więcej czasu spędzali poza domem (miejscem stałego pobytu), niż kobiety. Kobiety były uwiązane do dzieci, które przez dużą część życia były dość nieporadne, kobiety prowadziły bardziej osiadły tryb życia. Z kolei mężczyźni więcej byli gdzieś "w polu" - czy to polowali, czy coś zbierali, czy uprawiali. Czym to skutkuje dla wytworzonych mechanizmów postrzegania?
- Ano tym, że mężczyzna widząc na swojej drodze krzywe drzewo (co się często zdarzało) nie uruchamiał w mózgu pstryczka "zmienić - poprawić". To nie miałoby sensu. Mężczyzna widząc coś niewłaściwego, krzywego, niedostosowanego, omijał to i szedł dalej. Co mężczyzna poprawiał?
- Ano nie otoczenie, co raczej własny sprzęt - dzidę, wnyki, może ubranie. Jednak ze znacznie mniejszym prawdopodobieństwem zmieniał coś w otoczeniu.
A kobieta?
Kobieta, pozostająca w tym samym otoczeniu na dłużej, oczywiście była żywotnie zainteresowana, aby to otoczenie było jak najbardziej wygodne, ładne, użyteczne. Można by powiedzieć, ze w większym stopniu otoczenie kobiety było jej "sprzętem", było w obszarze myślowym, który się zmienia, modyfikuje, dostosowuje. I zauważa!
Warto jednak zwrócić uwagę na to, ze "zauważyć" dla kobiety vs dla mężczyzny znaczy w tym wypadku coś innego - dla kobiety "zauważyć w najbliższym otoczeniu" oznacza "dostrzec i ewentualnie poprawić", dla mężczyzny już będzie to oznaczało "dostrzec, nie dać sobie przeszkodzić i dalej skupić się na głównym celu". Tak mężczyźni mają, bo gdyby ich umysł pracował nad każdym przekrzywionym drzewem (czy da się je poprawić, czy może lepiej wyglądałoby postawione odwrotnie), to ucierpiałby cel główny - np. dopaść zwierza, czy wyszukać owoce leśne. Mężczyzna musiał (!) ignorować codzienne niedoskonałości otoczenia, aby przeżyć w takich warunkach. Kobieta z kolei musiała (!) dobrze sobie zorganizować bliskie otoczenie, aby przeżyć i wychować dzieci.
Wydaje mi się, ze to całkiem sporo tłumaczy.

koperta · Dołączył: 13 Mar 2012 Posty: 26 Przeczytał: 0 tematów

Mnie się wydaje, że tymi genami to przesada. Społeczeństwo determinuje tego typu różnice w postrzeganiu. Kobiety są wychowywane na sprzątaczki i opiekuni dla dzieci. Mają dbać o siebie i swoje otoczenie.
A faceci jako mali chłopcy są opierani, oprasowywani przez swoje mamusie. W ogóle nie zauważają przez to brudu, nieładu wokół siebie. Nikt ich do tego nie trenuje.
Gwarantuję, że kobieta wychowywana w nietradycyjny sposób, czyli wyręczana na każdym kroku przez mamusię, będzie zachowywać się jak ten facet z opisu wyżej.

Michał Dyszyński

koperta · Dołączył: 13 Mar 2012 Posty: 26 Przeczytał: 0 tematów

Jakoś nie mogę się zgodzić z tym mocnym zatarciem tradycyjnych ról. W moim rodzinnym domu na dziewczynkach wywierano presję do sprzątania, dbania o czystość i zachowywania dobrych manier. A nie jestem stara, stosunkowo niedawno osiągnęłam pełnoletność. Nie jestem też wyjątkiem, biorąc pod uwagę relacje moich znajomych, członków dalszej rodziny, ludzi którzy mnie otaczają.
Być może w większych miastach wygląda to inaczej, ale te mniejsze miejscowości, szczególnie wsie słyną z wydawania na świat tradycyjnie wychowywanych obywateli.

A co Pańskiej wersji- kobiety bałaganiary- owszem, istnieją nawet mimo tego, że mogą wywodzić się z rodzin hołdującym podtrzymaniu tradycyjnych ról.
Powody są różne- charakter, wpływ rówieśników, idący za tym bunt lub np. posiadanie starszego rodzeństwa. Tak było w moim przypadku. Większość "kobiecych" obowiązków spływała na moją starszą siostrę, a ja mogłam sobie bimbać do czasu...

Aż siostra się wyprowadziła z domu. Wtedy nagle poczułam, że muszę ją zastąpić w domu. Muszę, chociaż bardzo bardzo nie chcę! I zmieniłam się na kilka lat w sprzątaczkę, aż sama się wyprowadziłam z domu.

Cóż stało się później? Kiedy w domu poza mamą nie było żadnych kobiet? Rolę sprzątaczki objął mój brat. Czuł, że musiał chociaż bardzo bardzo nie chciał!

Cóż się stało z siostrą. W swoim własnymi mieszkaniu regularnie sprząta dla siebie.
Cóż się stało ze mną. U siebie mam syf i nie czuję potrzeby trzymania ładu.
Ale kiedy odwiedzam rodzinny dom, zmieniam się w sprzątaczkę. Tam czuję, że muszę to robić.

Teraz co by było, gdybym założyła własną rodzinę? Przypuszczam, że spełniłabym Pański scenariusz, zmieniłabym się w sprzątaczkę, bo na nowo czułabym się jak w swoim domu rodzinnym i to jeszcze bardziej zobowiązana do sprzątania z racji tego, że to ja byłabym wówczas żoną i mamą.

I choć gdyby mnie ktoś zapytał, czy jestem zwolenniczką tradycyjnych ról w rodzinie, bez wahania krzyknęłabym: Nie, nie, nie ! To i tak bym tę rolę wypełniała z jakiegoś przymusu.

Nie sądzę, żeby to był aż tak głęboko zakodowany genetyczny przymus.
Żeby sprawdzić, czy rzeczywiście kobiety tak po prostu chcą sprzątać dla siebie trzeba by było nie tylko wychowywać je bez narzucania żadnych tego typu wzorców,
ale całkiem odizolować je od wzorców płynących z zewnątrz- media z rodzinnymi serialami, tradycyjne rodziny rówieśników, reklamy z tradycyjną rodzinką , takie książki, takie filmy etc. etc.

Natomiast, co do kobiecej rywalizacji, zgadzam się w zupełności. Tylko ona nie musi rozrywać się na arenie sprątaczkowo- remontowej. Mogłaby równie dobrze dotyczyć gromadzenia listów od cichych wielbicieli albo sprawiania sobie coraz lepszych samochodów.

Michał Dyszyński