ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Natknęłam się na artykuł w focusie, w którym pada teza, że mężczyźni częściej kłamią niż kobiety.
[link widoczny dla zalogowanych]

Rzeczywiście zauważyłam u mężczyzn większą skłonność do kłamania, ale w konkretnym kontekście. Przedstawiciele obu płci kłamią, żeby chronić swój wizerunek, ale kobiety bardziej kłamią wizualnie, czyli kładą na twarz kilo tapety, żeby ładnie wyglądać albo noszą staniki push-up (co zasadniczo nawet nie uchodzi za kłamstwo, tylko "poprawianie urody"), natomiast mężczyźni mają problem z przyznaniem się do błędu, jakiejś formy niekomptenecji. Błąd dla mężczyzny to jak mankament urody dla kobiety, trzeba go za wszelką cenę zatuszować. Stąd przyłapany na błędzie mężczyzna będzie lawirować, zmieniać temat, brnąć w zaparte, a nawet jak już się go jakoś przymusi do przyznania się do błędu, to zrobi to tak, żeby wyjść z tego z twarzą, jakoś ten błąd umniejszy, zbagatelizuje, zwali na jakąś niedyspozycję. Kobiety oczywiście nie mają tego problemu, bo nie oczekuje się od nich bycia bezbłędnymi, dlatego zachowanie mężczyzn może być dla nich niezrozumiałe i odbierane jako niesympatyczne.

W tym kontekście zastanawiam się, czy takie kłamstwo wizerunkowe ma jakąś pożyteczną rolę społeczną, czy ład społeczny by nam się posypał, gdyby kobiety i mężczyźni przestali idealizować przed społeczeństwem swój wizerunek? Czy jako społeczeństwo czerpiemy jakąś korzyść z tego typu kłamstw? Jaka jest cena radykalnego obnażania swoich niedoskonałości? Czy gdybyśmy sobie ten reżim odpuścili, przestalibyśmy się doskonalić, zadowolilibyśmy się bylejakością? Są jakieś przesłanki ku temu, by tak przewidywać. Np. kobiety ogólnie jakby są mniej ambitne, jeśli chodzi o jakieś umysłowe osiągnięcia, a mężczyźni częściej zaniedbują swój wizerunek zewnętrzny przez to, że obu płciom przyzwala się na niedoskonałości w tych obszarach. Kłamstwo w tym kontekście jest przejawem ambicji i być może również jej ostoją.