ŚFiNiA

Semele

Powtórzony . Patrz poniżej . Na pogrubienie.

Semele

Troche to zawiłe. Prosciej o zwiazkach mesko damskich pisze psycholog.

Logo Strefa Psyche
Wyszukiwanie
Bartosz Zalewski
Jak mężczyzna kocha kobietę

Mają nas kochać erotycznie czy ślepo i bez pamięci? Dawać bliskość i wsparcie czy dominować? Czego chcemy: rozwagi czy romantyzmu? Na uczucie miłości składają się różne oczekiwania każdej ze stron. Zawierają one świadome i nieświadome potrzeby, które wpływają nie tylko na to, jak kochamy, ale też jak czujemy się kochane. O tym, jacy są mężczyźni w miłości do kobiet, pisze dr Bartosz Zalewski, psycholog z Uniwersytetu SWPS.

Artykuł pochodzi z magazynu „Newsweek Psychologia Extra 1/17”.

Jeśli kobiety są uczuciowe, a mężczyźni racjonalni, to prawdziwie kochać powinny tylko one. A przecież to mężczyzn literatura często opiewa jako uosobienie romantyzmu w postaciach kochanków. Podobna logika dotyczy też kuchni – niby jest domeną kobiet, bo prawdziwy mężczyzna garnków nie dotyka, a najlepszymi kucharzami świata ponoć są mężczyźni. Jak więc jest z miłością mężczyzn do kobiet: są w niej rozważni czy romantyczni?

Miłość mamuta
Wśród psychologów trwa dyskusja dotycząca tego, ile różnic międzypłciowych wynika z natury biologicznej kobiet i mężczyzn, a ile z aktualnej i zmiennej kultury. Część badaczy – niewielka – przypisuje dominującą rolę czynnikom biologicznym, przede wszystkim ewolucyjnym. Według nich celem męskiej miłości do kobiety jest spłodzenie lub – w nowszej wersji tych teorii – spłodzenie i obowiązek zadbania o przetrwanie potomstwa.

Ewolucjonistów nie dziwią kobiece skargi na mężczyzn za słabo zaangażowanych w związek. Mężczyzna kocha przecież tak, jak umie najlepiej – starając się wytrwać przy jednej partnerce, chociaż jest nieustannie kuszony przez inne kobiety (w tym oporze pomaga mu religia). Taka miłość jest na swój sposób płochliwa – okazywanie partnerce czułości i przywiązania mężczyzna traktować może jako wiernopoddańcze składanie na ołtarzu jednej kobiety wszystkich swoich pragnień i ciągot. Miłość w takiej wersji przeżywana jest jako cierpienie – a partnerka postrzegana jako sadystka, która czerpie satysfakcję z obserwowania, jak on wyzbywa się pragnień i niczym niewolnik deklamuje miłosne formułki. Możliwe, że tak kochający mężczyźni się zdarzają, ale trudno uznać, żeby dominowali w populacji.

Ewolucjoniści podkreślają, że niezależnie, czy na stałe, czy na chwilę, mężczyźni mają kochać kobiety głównie erotycznie. Składanie hołdów kobiecej atrakcyjności jest jednym z ich żelaznych obowiązków, bezwzględnie egzekwowanych przez społeczność kobiet. W myśl tej teorii mężczyzna, aby czuł się mężczyzną i jako taki został rozpoznany przez swoją partnerkę, powinien być zdobywcą, podziwiać ją i pragnąć, zakochując się bez pamięci. Na szczęście, dzisiaj kobiety też mogą pragnąć i odczuwać nieskrępowaną przyjemność w sferze erotycznej, dzięki czemu nikt już nie musi być uwiązany biologią płci i prymatem przetrwania gatunku. Mężczyźnie coraz częściej wypada kochać kobietę nie tylko za przymioty prokreacyjne, ale też za inne jej cechy.

Na szczęście, dzisiaj kobiety też mogą pragnąć i odczuwać nieskrępowaną przyjemność w sferze erotycznej, dzięki czemu nikt już nie musi być uwiązany biologią płci i prymatem przetrwania gatunku.

Miłość znormalizowana
W psychologii dominują jednak nurty, które podkreślają rolę socjalizacji w kształtowaniu charakteru jednostek. Socjalizacja w naszej kulturze ponoć kieruje mężczyzn ku nieokazywaniu uczuć, co jednak nie oznacza, że ich nie mają. W tej wersji kobiety są kochane zapewne głęboko i prawdziwie, chociaż mężczyzna ma kłopot z wyrażaniem uczuć. Kobiecie powinno zatem wystarczyć śledzenie ich ukrytych przejawów, a do wyrażania ich wprost wystarczy przycisnąć partnera od czasu do czasu, np. przy okazji rocznic. Szczęśliwie ten stereotyp przełamuje dzisiaj wiedza, że mężczyźni mają wiele uczuć i można z nimi tworzyć złożone emocjonalnie, ekscytujące, rozwijające się związki. I że współcześnie mają do dyspozycji wiele społecznych narzędzi konwersacyjnych, aby wyrażać różne aspekty swojej miłości, w tym takie, jak np. chęć fizycznego podobania się kobiecie, przejmowanie się jej sprawami, zainteresowanie tym, co ona myśli i czuje.

Istnieją też teorie, na których opierają się główne i sprawdzone metody psychoterapii (psychoanalityczna, poznawczo-behawioralna, humanistyczna oraz systemowa). Wskazują one, że mężczyźni kochają na wiele sposobów, podobnie jak kobiety, a sposoby te mogą mieć wersję zdrową lub nadmiarową.

Nadmiarowość może na przykład przemieniać wsparcie, bliskość i opiekę w dominację, a wtedy mężczyzna z dbającego zmienia się w ograniczającego. Miłość może być zaborcza w różnym stopniu, od narzucania kobiecie stylu życia, spędzania czasu, rodzaju kariery, poprzez promowanie tzw. tradycyjnego podziału ról w rodzinie, aż po przypadki skrajne, obejmujące przemoc. Aaron Ben-Ze'ev, czołowy badacz psychologii emocji, wraz z Ruhamą Goussinsky w swojej książce „W imię miłości – uczucie romantyczne i jego ofiary", próbują zrozumieć przyczyny zabójstw kobiet przez ich mężów. Wykazują, że owa skrajna zaborczość składa się z szeregu połączonych elementów: uznawania miłości za sens życia, nadwrażliwości na każdy sygnał autonomii kobiety, żądania natychmiastowego ukojenia cierpienia, wynikającego z samego faktu kochania i niemożności zlania się z drugą osobą w jedność oraz wiary, że miłość wszystko wybacza i przenosi góry, co jest podstawą żądania, by kobiety intuicyjnie, bez słów odczytywały i zaspokajały potrzeby swoich partnerów...

Motywowane kochanie
Można tworzyć katalogi typów mężczyzn i ich romantycznych uczuć do kobiet. Można wymieniać Piotrusiów Panów, domowych dyktatorów, wiecznych romantyków, dziarskich racjonalizatorów itd. Psychologowie przekonują jednak, że na uczucie miłości i jego dynamikę składają się różnorodne motywy oraz oczekiwania każdej ze stron. Zawierają one świadome i nieświadome potrzeby oraz schematy dotyczące tego, co jest możliwe, moralne czy wartościowe. Schematy te wpływają na to, jak kochamy, ale też, jak czujemy się kochani. Takie postawienie sprawy otwiera przed nami nową perspektywę – to, jak kobieta czuje się kochana, nie zawsze zależy tylko od jej partnera. Nie bez znaczenia jest to, jak kobieta interpretuje jego działania – czyli jakiej dokonuje atrybucji znaczenia jego zachowań oraz stojących za nimi intencji.

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

Psycholodzy jednak doradzają otwarta stanowczą rozmowę.

Co do spraw mesko damskich są trudne. Rozmawialam z lekarzem pierwszego kontaktu a slasciwie lekarką i uslyszalam takie zdanie: mężczyźni tacy już są. Czyli sa inni od kobiet i trzeba to zaakceptowac i się nie przejmować.

Tu ciekawa informacja. Sama to przeżywałam wiec mogę się zgodzić. Męzczyźnie często sie boją kobiet, które mają jakieś sukcesy i umniejszają je. Lubią gdy kobieta jest od nich zależna.

Może nie dotyczy to akurat owieczki.
Historia Farrela jest bardzo dziwna. Podejrzewam, ze jest tam jakies drugie dno.

[link widoczny dla zalogowanych]

Mężczyźni lubią deprecjonować osiągnięcia swoich żon, wpędzać je w poczucie winy, że zamiast domem, zajmują się sobą. W domyśle: swoją edukacją i pracą – potwierdza w rozmowie z „Newsweekiem” prof. Izabela Grabowska, socjolog i ekonomista z Uniwersytetu SWPS. I wyjaśnia, że taka postawa może wynikać z faktu, iż panowie boją się świata, w którym będą musieli włożyć dużo wysiłku w to, by wypracować nowy model rodziny, oparty na partnerstwie i podziale obowiązków proporcjonalnym do obciążenia pracą zawodową. To z kolei oznacza przemianę tradycyjnego modelu rodziny na taki, w którym to on przejmuje obowiązki dotąd uznawane za kobiece.

Ten model lobiety pracujacej i w domu i poza domem utrwalil się w czasach PRL. Raczej trwa nadal. Chociaż mężczyźni dziś chyba więcej pomagają.
To ostatnie zdanie, które napisałam daje obraz jak o tym myślimy.

Michał Dyszyński

Semele

Ja też nie lubię takich stwierdzeń. Pani doktor jest w moim wieku a jej mąż jest psychiatrą. Jest uważany za dobrego psychiatrę. Trochę się więc zdziwiłam. Odebrałam tę wypowiedź jako rodzaj rezygnacji. Nie ma co walczyć z wiatrakami. Taka wskazówkę życiową: nie ma sensu się szarpać. Żyć swoim zyciem, pozwolić drugiej stronie na to samo. Nigdy nie byłam za bardzo dyplomatką ale na starość chyba się nią stanę. 🙂😉

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka