ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam pewien "problem" z pewną osobą w mojej rodzinie. Jest to osoba o bardzo emocjonalnym typie osobowości. Z ową osobą bardzo często nie sposób jest się dogadać, ciężko się ogólnie żyje i funkcjonuje, bo panujące (niemal niepodzielnie) nad ową osobą emocje wciąż nakazuję jej postawę w stylu: teraz wszystko ma być po mojemu!
Mam wrażenie, że z ową osobą nieraz w ogóle nie daje się niczego uzgodnić, gdyż ma ona przeświadczenie o jakieś absolutnej mocy sprawczej swojego chciejstwa. Dla niej rzeczy są takie, jakie owa osoba chciałaby mieć. Przy czym słowo "chciałaby" jest tu dość nieściśle użyte - często ona wcale nie ma żadnej przyjemności, czy innych miłych doznań względem tego, co z uporem deklaruje; często są to lęki, złości, uprzedzenia, dodające tylko stresu (którego owa osoba wcale nie lubi w takiej postaci). Problem jednak jest w tym, że owa osoba "nie wypuszcza z rąk kontroli" nad uznawaniem czegoś - to ona musi rządzić, co prawdą jest, a co już nie. I nawet fakty, nawet bardzo silne argumenty są wobec takiej postawy bezsilne - owa osoba bowiem albo nie chce się z tymi faktami zapoznać, albo je jawnie neguje, albo lekceważy, czy zupełnie ignoruje. Rządzą pragnienia, władają emocje. Dla tej osoby wszystko "jest tak", jak ona ogłasza, jak jej się to przed chwilą objawiło. NIe ma z tym dyskusji, bo próba poddania rozpoznania czegoś w wątpliwość wywołuje emocję złości i natychmiastowe przekierowanie uwagi na "agresora", którym stał się z automatu ktoś, kto ośmielił się zwątpić w to co ogłasza owa osoba. Dalej wszystko już odbywa się wedle schematu ataków personalnych, zaś kwestie merytoryczne są w rozmowie porzucane, bo już przecież "jest dobry temat" - właśnie ten, jak to zły jest ten ktoś, kto się sprzeciwia.

Zastanawiam się na ile w ogóle emocjonalność można uznać za formą "instynktu zafałszowywania rzeczywistości". Gdy obserwuję siebie, to też widzę taką zależność, iż w chwilach pobudzenia, w stresie, poddany presji, czy nawet silnym pragnieniom czegoś raczej miewam tendencję do upraszczania moich odczytów rzeczywistości, a dodatkowo do filtrowania ich pod kątem danego typu emocji. Jak mam w sobie złość, to mam tendencję do przypisywanie tej złości innym, jak mam w sobie ciszę wewnętrzną, to odbiór działań innych ludzi robi się mniej emocjonalny, bardziej poukładany.
Nie jest to oczywiście jakieś szczególnie przełomowe odkrycie - to, że emocje silnie wpływają na odbiór rzeczywistości jest prawdą znaną od tysiącleci. Tym co byłoby tu bardziej twórcze i oryginalne, to zastanowienie na ile w ogóle możliwe jest dojście z owymi emocjami do "epistemologicznego ładu". Bo świadomość tego, iż emocje często fałszują nam odbiór świata może prowadzić do bardzo różnych strategii. Najprostsza z nich jest...
emocjonalna :rotfl:

. Polega ona na WYPARCIU. Jakaś część ludzi, czując że emocje skłaniają ich do fałszów, po prostu uznaje, że tych emocji nie chce mieć, a dalej, że oto właśnie się ich pozbyła (tak mocą samego stwierdzenia i chciejstwa). Dalej, choć realnie emocje wciąż działają jak wcześniej, tacy ludzie uznają, iż się problemu pozbyli, jakby sam fakt, że się czegoś nie chce w sobie mieć, już anulował owo coś.
To jest chyba najgłupsza z możliwych strategii względem tego problemu. Ale jednego ona też uczy - tego, iż będziemy narażeni na jej, niejako automatyczne, stosowanie w sytuacjach, gdy problem się pojawi.
Strategia, która wydaje mi się bardziej obiecująca polega na tym, że z problemem fałszowania odczytów świata i budowania sobie prawd przez emocje trzeba walczyć w sposób znacznie bardziej planowy. W ramach planu należałoby:
- poznawać siebie, czyli m.in. właśnie te emocje, ale i sposoby działania bez nich
- uczyć się odróżniać odczyty rzeczywistości emocjonalne i nieemocjonalne
- być ostrożnym i uważnym, a przede wszystkim nie liczyć na to, emocje znikną, bo my tak chcemy. Spodziewać się ich wpływu, śledzić w jaki sposób owe emocje się pojawiają i - w razie potrzeby (bo nie zawsze jest taka potrzeba) - umieć ten wpływ niwelować.

Poza tym oczywiście emocje nie są żadnym złem. Z kolei całkiem bez nich, nie dałoby się emocjonalnie funkcjonować, bo wszystko zapadłoby się w nihilistyczna nijakość, brak sensu, marazm, właściwie to upadek. Z emocjami raczej trzeba DOCHODZIĆ DO ŁADU, niż walczyć z nimi.

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

No to masz przerąbane. Takie osoby najczęściej mają jakieś uszkodzenie mózgu, może być spowodowane wadą genetyczną. Najlepiej unikać kontaktu albo wyprowadzić się.

Michał Dyszyński