ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dzisiaj doszedłem do wniosku, że rdzeniem postawy niedojrzałości jest postawa, którą przypisujemy dzieciom - że są one wyjątkowe, że (z racji na swoją słabość i ukochanie ich przez rodziców) należy im się wygodniejsza i przyjemniejsza cząstka w relacji z innymi ludźmi.
Ktoś niedojrzały będzie tak właśnie reagował - mnie niech pomagają, ja nikomu nie pomagam, bo jest mi to niewygodne, wymaga wysiłku. Osoby niedojrzałe jeśli jakiś wysiłek z siebie wyduszą, to głównie dla własnej przyjemności, satysfakcji, czy ratowania swoich wartości. Jeśli nawet pomagają komuś, to raczej dlatego, że ich do tego zmuszono, że postawiono sytuację na zasadzie: jak nie pomożesz, to stracisz w przyszłości. Więc niedojrzały kalkuluje sobie, że nie pomaganie innym zaowocuje stratą, a on straty nie chce, więc pomaga.
Niedojrzałość emocjonalna w zdecydowanej większości przypadków ma właśnie taką istotę - dziecięco egoistyczne uznanie siebie za mające wyjątkowe prawo do wygody, przyjemności, darowania wpadek i win. Tak jak dziecku się wybacza, tak i niedojrzały nie zamierza podjąć odpowiedzialności.
Niedojrzałość bywa utrwalana przez oparcie się o postawy silnie rywalizacyjne. Dla kogoś, kto przyjmuje jako standard mentalny, że osią odniesień z ludźmi jest wywalczenie sobie lepszego miejsca, to oczywiście za chwilę nikt z tego miejsca nie będzie rezygnował. W końcu po to o owo miejsce walczył, żeby teraz je mieć, rozsiąść się na nim, korzystać z jego walorów. Rywalizacyjna postawa będzie budowała mentalny wzorzec w stylu: wywalczyłem sobie lepszą pozycję, więc osiągnąłem sukces i słusznie mi się teraz należy, że traktuję innych z góry, a dla siebie biorę ze świata lepsze kąski.

Dlatego przechodzenie od niedojrzałości do dojrzałości osobowej, jako niezbędny element, zawiera uładzenie w sobie aspektu rywalizacji, postawienie sobie jasno sprawy: czym właściwie jest moje zwycięstwo/porażka w rywalizacji z innymi ludźmi?
- Czy jest może celem nadrzędnym, od którego wywodzimy większość emocji wtórnych z naszego życia?
- Czy rywalizacja jest tylko sportem, ma status zabawy, a inne wartości i emocje traktuję jako wyższe od niej, a więc i rywalizacja, i jej efekt - wywyższanie się nad innych - powinny się przyporządkować owym wyższym wartościom?
Myślę, że osoby niedojrzałe w zdecydowanej większości przypadków nie stawiają sobie owej sprawy do twardego rozliczenia i dalej świadomego wyboru postawy życiowej. :think:

Semele

Dziewczynki nie są uczone rywalizacji. Może dlatego wcześniej dojrzewają.

Michał Dyszyński