ŚFiNiA

Semele

Na poglądy pacyfistyczne natrafiamy w rozmaitych źródłach. Jedną z pierwszych egzemplifikacji jest
utopijny zapis w starotestamentowym proroctwie Izajasza (Iz 2, 4): „I przekują miecze swe na lemiesze, a włócznie swe na sierpy; nie podniesie naród przeciw narodowi miecza ani się będą ćwiczyć do bitwy”
Nic więc dziwnego, że genezy pacyfizmu upatruje się na gruncie pierwotnego, chrześcijaństwa co koreluje z silnie akceptowaną odpowiedzialnością osobistą jednostki, właściwą kulturze judeochrześcijańskiej. Zawarte w Piśmie Świętym nauki zaczęto pojmować jako obowiązujący każdego chrześcijanina zakaz udziału w wojnie, służenia w wojsku, a nawet obejmowania stanowisk państwowych, co możemy łączyć także z ówczesnymi warunkami polityczno – społecznymi i wyrastającym z kultury judaistycznej odrzuceniem powszechnej w ówczesnym Cesarstwie Rzymskim praktyki jednoczesnego czczenia bogów należących do różnych religii i kultu cesarza. Ów pacyfizm stanowił wyraźną różnicę pomiędzy pierwszymi chrześcijanami a Żydami, gdyż ci drudzy akceptowali wojnę jako sposób osiągania celów politycznych, a nawet religijnych (seria powstań w I i II w. przeciwko władzy rzymskiej). Jak się wskazuje – „Chrystusowe przykazanie miłości bliźniego bardziej niż przykazanie miłości Boga było nowością dla świata pogańskiego, a nawet dla świata żydowskiego”

Jak myślicie, czy ruch pacyfistyczny ma szansę aby się odrodzić?

Czy jako chrześcijanie widzicie jego sens i motywację do jego reaktywacji.

zefciu/konto zamknięte

Tylko że opis z Izajasza nie jest tak do końca pacyfistyczny. Mówi on o tym, że Jerozolima uzyska hegemonię nad znanym światem, a ludy się jej podporządkują. Taki „pacyfizm” w rodzaju pax romana — podbiliśmy cały świat i teraz jest pokój.

Pacyfizm ideowy w znaczeniu dzisiejszym to potępienie działań wojennych. I jako taki jest strasznie naiwny i w obliczu rzeczywistej wojny napastniczej się załamuje. Ostatnio coś takiego próbował postulować Franciszek, który w obliczu ludobójczej inwazji jednego kraju na drugi zajmował jakieś pokraczne symetrystyczne pozycje i nie potrafił wskazać jasno, kto napadł na kogo.

Oprócz pacyfizmu wymuszonego i pacyfizmu naiwnego jest jeszcze „pacyfizm pragmatyczny” — ten polega na tym, że tworzymy warunki gospodarcze, w których wojna się nie opłaca. Taki pacyfizm wyznawali ojcowie Unii Europejskiej. I odnieśli tutaj sukces. Choć oczywiście taki pacyfizm możliwy jest tylko powyżej pewnego poziomu społeczno-gospodarczego.

Semele

zefciu/konto zamknięte

Semele

zefciu/konto zamknięte

Semele

Na pacyfizm zawsze jest czas. Jednak nie mówimy o nim a wręcz go posponujemy.

Ciekawa analiza:

Fragment:
[link widoczny dla zalogowanych]

Trudno wskazać genezę tej wrażliwości, pacyfiści jednak (działający z różnych pobudek i nietworzący, co staram się w tym tekście pokazać, spójnego ruchu ani światopoglądu) z reguły odwoływali się do kategorii sumienia, która miała rodowód religijny lub filozoficzny. Co ciekawe, kategorię tę traktowali raczej negatywnie: jako wewnętrzny głos, który nakazywał wycofanie się z określonych rejonów życia społecznego i politycznego (poprzez niezgodę, bojkot czy strajk), a nie jako imperatyw wskazujący na konkretny kierunek dalszych działań politycznych. Pacyfistyczne manifestacje miały przy tym często charakter cokolwiek profetyczny, niezwiązany z biograficznym doświadczeniem wojny lub przemocy. W 1904 roku George Trevelyan, zachwycając się pacyfistycznym listem Tołstoja opublikowanym wówczas w „Timesie”, napisał coś, co odczuwamy chyba także dziś, w mniejszym lub większym stopniu: „Jeśli idzie o wojnę czuję się tak, jak gdybyśmy wszyscy mieszkali w Mieście Zagłady, ale nie jestem pewien, czy powinienem uciekać ani też dokąd”. W kolejnym zaś liście do Russella odnotowywał:

Masz słuszność zakładając, że przygotowywanie wojny jest konieczną funkcją współczesnych państw, w takim duchu i z takimi ograniczeniami, jakie wymieniasz. […] Trzeba będzie setek lat, aby znieść wojnę i owi oporni rekruci Tołstoja zapoczątkują „płomienną falę męczeństwa” […] wielkie brawa za list Tołstoja. Uważam, że należy stawić opór wszelkim propozycjom wprowadzenia w Anglii poboru, między innymi na tej zasadzie, że rząd nie ma prawa wywierać przymusu na sumienie innego człowieka, aby walczył albo szkolił się do wojny, jeżeli to uważa za złe.
Podobne intuicje wyrażała później Simone Weil, uczestniczka wojny domowej w Hiszpanii, której przywołanie jest tu o tyle konieczne, że wystawa w Muzeum Sztuki Nowoczesnej rozpoczyna się od Guerniki Picassa:

Oczywiście, zawsze występowały wojny, ale wojny prowadzone przez niewolników to właściwość naszej epoki. Co więcej te wojny, podczas których zachęca się niewolników, aby umierali w imię nieprzyznanej im nigdy godności, stanowią istotne ogniwo w mechanizmie ucisku.

Semele

Ojciec Zięba piszę:
. Peter Brock, najwybitniejszy chyba współczesny badacz pacyfizmu, [9] dzieli go na trzy podstawowe grupy: separacyjny - ukierunkowany na odseparowanie się od otoczenia społecznego i pielęgnowanie własnych wartości i norm (w tym pacyfistycznych); integracyjny - łączący pacyfistyczną etykę z partycypacją w istniejącym systemem politycznym, dążąc do jego zreformowania oraz pacyfizm ukierunkowany przez cel (goal-directed pacifism) będący formą walki bez użycia przemocy, aby osiągnąć konkretny cel (np. u Ghandiego - niepodległość Indii, u M.L. Kinga - zniesienie segregacji rasowej). Do tego dodaje Brock jeszcze trzy kolejne, incydentalne, typy pacyfizmu, których powyższa klasyfikacja nie ujmuje, gdyż nie roztrząsa ona przyczyn postaw pacyfistycznych: pacyfizm płynący z powołania (vocational pacifism) - pacyfizm duchownych, jeśli zobowiązani są oni do powstrzymywania się od przelewu krwi i udziału w wojnie; pacyfizm soteriologiczny - powstrzymywanie się od przelewania krwi ludzi (rzadziej: i zwierząt), gdyż kwestionowałoby to moje zbawienie (niektóre religie pierwotne, początkowo katarzy); pacyfizm eschatologiczny - odmowa służby wojskowej i powstrzymywanie się od wszelkiej przemocy ze względu na rychłe nadejście czasów ostatecznych (adwentyści Dnia Siódmego, Plymouth's Brothers, chrystadelphianie).

Już samo to krótkie scharakteryzowanie różnorakich typologii pacyfizmów pokazuje jak bardzo wielobarwnym i różnorodnym, a zarazem trudnym do opisania są one zjawiskiem. Jednakże - wystarczy zauważyć - że do istoty pacyfizmu należy zaliczyć bezwarunkowe potępienie wszystkich wojen. W innym bowiem wypadku, każdą krytykę wojny oraz poparcie dla pokoju można nazwać pacyfizmem, co czyni ów termin nieostrym i bezużytecznym poznawczo. Dlatego dla dalszego ciągu naszych rozważań przyjmijmy stosunkowo prostą i powszechnie przyjmowaną, słownikową definicję terminu "pacyfizm" uznając, że jest to "ruch społeczno polityczny uznający pokój za wartość najwyższą i potępiający wszystkie wojny bez względu na ich charakter

[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Są i inne watki

[link widoczny dla zalogowanych]